บทย่อ
“พี่ขอโทษ พี่ผิดเองที่ห้ามตัวเองไว้ไม่ได้” เนตรทรายสูดลมหายใจลึก รู้อยู่แล้วว่าต้องได้ยินคำตอบแบบนี้แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำใจไม่ได้ที่จู่ๆเธอต้องเสียตัวให้กับผู้ชายที่ไม่ใช่สามีตัวเอง ทั้งเขายังเป็นคู่ปรับที่เธอนั้นไม่ค่อยชอบหน้าอีกด้วย “เนตรไม่คิดเลยนะว่าพี่จิรัสย์จะเป็นคนแบบนี้ ทั้งๆที่รู้ว่าเนตรไม่มีสติแต่ก็ยัง..”
เจอหน้า
ตอนที่ 1
เจอหน้า
บ้านหลังใหญ่แถบชานเมืองเต็มไปด้วยผู้คนที่มาร่วมงานเลี้ยงเนื่องในวันเกิดของคุณจารุวรรณ นักธุรกิจหญิงเจ้าของโรงงานผลิตอาหารแปรรูปยี่ห้อดัง เธอเป็นหญิงวัยกลางคนอายุราวๆ 50 ปี แต่ถึงอย่างนั้นด้วยความที่มีฐานะและความเพียบพร้อมทางการเงินทำให้เธอนั้นมักจะดูแลตัวเองอยู่เสมอ จึงไม่ค่อยมีใครเชื่อว่าเธอนั้นอายุ 50 จริงๆ
จารุวรรณส่งยิ้มให้กับแขกที่อุตส่าห์สละเวลามาอวยพรให้เธอในวันนี้ มีบ้างที่มาเพราะผลประโยชน์แต่ถึงอย่างนั้นคุณจารุวรรณก็ไม่ได้ถือสา ในโลกธุรกิจทุกคนต่างก็หวังผลทั้งนั้นแม้แต่เธอเองก็เป็นเช่นกัน
การที่ทุกคนสละเวลามาร่วมอวยพรแม้จะมาด้วยผลประโยชน์แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ขอบคุณจากใจจริง
ขณะที่กำลังพูดคุยสนทนากับเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันอยู่นั้น หญิงวัยกลางคนก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวที่เดินเข้ามา เนตรทรายยกมือไหว้ คุณจารุวรรณอย่างนอบน้อม ก่อนจะสวมกอดอีกฝ่ายอย่างสนิทสนม
“สวัสดีค่ะป้าจา”
ทั้งสองดูสนิทกันมาก ทำให้บางคนนั้นนึกแปลกใจและสงสัยในฐานะของเนตรทราย
“แม่ไม่มาหรือหนูเนตร”
คุณจารุวรรณเอ่ยถาม พลางชะเง้อมองไปทางด้านหลัง หญิงสาวส่ายหน้าก่อนที่เธอนั้นจะอธิบายให้อีกฝ่ายฟัง
“แม่ติดธุระด่วนค่ะ เป็นธุระสำคัญมากเลื่อนไม่ได้”
กมลาคือแม่ของเธอ และเป็นเพื่อนสนิทกับคุณจารุวรรณ ทั้งสองเติบโตมาด้วยกันในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แม้ว่าชีวิตจะไม่ได้เพียบพร้อมเหมือนเด็กคนอื่น แต่ทั้งสองก็มุมานะบากบั่นเรียนจนจบปริญญา ที่สำคัญไปกว่านั้น ทั้งกมลาและคุณจารุวรรณต่างก็ได้เจอคู่ครองที่ดี ทำให้ชีวิตนั้นหลุดพ้นจาก ความยากลำบาก
หลังจากที่พ่อเสียแม่ของเธอก็ดูแลกิจการและต่อยอดจากโรงแรมเล็กๆให้กลายเป็นโรงแรมระดับ 5 ดาว เป็นโรงแรมชื่อดังที่ผู้คนนั้นมักจะนึกถึงเป็นอันดับแรกๆ
ความที่ธุรกิจประสบความสำเร็จ ทำให้แม่ของเธอนั้นต้องรีบต่อยอด ช่วงนี้จึงไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่เพราะต้องบินไปต่างจังหวัดเพื่อตรวจสอบกิจการที่กำลังอยู่ในช่วงเริ่มต้น
“เสียดายจังเลย กมลาเป็นคนสำคัญสำหรับป้ามาก ป้าอยากให้แม่หนูอยู่ที่นี่ด้วย”
นักธุรกิจวัยกลางคนกล่าวด้วยสีหน้าที่เศร้าสลด ตลอดชีวิตของเธอมีแค่กมลาเท่านั้น อีกฝ่ายไม่ใช่แค่เพื่อนแต่ยังเปรียบเสมือนครอบครัวเพียงคนเดียวที่เธอนั้นมีอยู่ การเติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้าไม่ใช่เรื่องง่าย ทุกคนต่างเห็นแก่ได้และเห็นแก่ตัว เพื่อช่วงชิงและกอบโกยสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง ทำให้ไม่มีใครเห็นใจใคร
กมลาเป็นคนแรกที่หยิบยื่นสิ่งที่มีให้กับเธอ ทั้งสองจึงเป็นเพื่อนรักกันมาตลอด แม้มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ชีวิตเธอนั้นเกือบจะเดินผิดทาง แต่โชคดีที่กมลาช่วยเตือนสติเอาไว้
จารุวรรณไม่เคยลืมสิ่งดีๆที่เพื่อนสนิทคนนี้มอบให้ ฉะนั้นแล้วเธอจึงนึกเสียดายเมื่อกมลาไม่ได้มาที่นี่ด้วย