บทที่ 3

"นี่คุณ!" หญิงสาวที่ถูกเขาดึงเข้ามามีเอี่ยวด้วยเริ่มจะไม่พอใจ

"ใจเย็นก่อนสิครับรอให้พี่สาวผมออกไปก่อน" ดวงตาคมกริบมองจ้องแบบเปล่งประกาย จนทำให้คนที่ถูกมองสะท้านเข้าไปถึงทรวง

หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคอหายใจติดขัด เพราะมองใกล้ระยะเผาขนขนาดนี้

"ยังไงคืนนี้แกต้องไปงานเลี้ยงที่โรงแรมให้ได้ ถ้าแกไม่ไป คงรู้นะว่าพี่จะทำอะไร!" ว่าแล้วกัลยาก็สะบัดบ๊อบออกไปในทันที

เสียงถอนหายใจของชายหนุ่มดังออกมาเมื่อประตูบานนั้นถูกปิดลง แววตาที่เขามองเธอเมื่อสักครู่เปลี่ยนไป จนหญิงสาวต้องรีบลุกออกจากตัก เพราะรู้ดีแล้วว่าเขาจะพูดอะไร

"เดี๋ยวก่อน" คฑาเอ่ยพูดขึ้นเมื่อเห็นเธอเดินไปที่ประตู หญิงสาวหยุดแล้วค่อยๆ หันกลับมา

"คะ?" เขาจะว่าอะไรให้เราไหมเนี่ย ถ้าเหมือนตอนที่เล่นละครตบตาแม่ พอเราหมดประโยชน์แล้วเขาก็ไล่ออกจากห้อง ..เธอถึงต้องได้รีบออกไปก่อนที่เขาจะไล่

"ฉันรู้ว่าเธอฉลาดพอ ที่จะไม่พูดเรื่องนี้"

"เรื่องอะไรคะ"

"ก็เรื่อง...." ชายหนุ่มหยุดพูด คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน ดวงตาคมมองไปที่หญิงคนที่กล้าย้อนถามเขา เพราะเธอฉลาดกว่าที่เขาคิด "ออกไปได้"

เย็นวันเดียวกัน..ที่โรงแรมหรู

"หนูไม่ทำให้แม่ผิดหวังจริงๆ" อัญชัญเอ่ยชมลูกสาว เมื่อเห็นลูกชายเดินเข้ามาในงานเลี้ยง

"คฑาทางนี้" กัลยาชูมือขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้น้องเห็นว่าตัวเองนั่งอยู่โต๊ะไหน

ที่จริงเขาก็เห็นแล้วแหละ เพียงแค่แกล้งมองไปทั่ว

"สวัสดีครับ" มาถึงชายหนุ่มก็ยื่นมือไปทำความรู้จักกับผู้หญิงแปลกหน้าที่นั่งอยู่โต๊ะนั้น เพราะรู้ดีว่าเธอคนนี้คงจะเป็นเป้าหมายที่แม่จัดงานนี้ขึ้นมา

"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวสวยเปรี้ยว ใบหน้าถูกแต่งแต้มไปด้วยสีสันของเครื่องสำอางราคาแพง ได้เอื้อมมือไปเพื่อที่จะจับมือกับเขา แบบการทักทายของชาวตะวันตก

"คุณคงเป็นผู้หญิงที่แม่ผมต้องการที่จะแนะนำให้ผมรู้จักใช่ไหมครับ"

"คฑา!" อัญชัญรู้ดีว่าลูกชายจะพูดอะไรต่อ เพราะเขาเคยคว่ำชามของแม่มาหลายครั้งแล้ว

"มีอะไรเหรอครับคุณแม่" ว่าแล้วชายหนุ่มก็หันมองกลับไปด้านหลัง และมองซ้ายมองขวา "แม่อย่าเล่นแบบนี้อีกนะครับ ผมตกใจหมดเลยนึกว่าเมียมาตาม"

"What??" คนที่ถูกพามาดูตัวถึงกับไปไม่เป็น เมื่อได้ยินผู้ชายบอกว่ามีเมียแล้ว

"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกลูก" ว่าแล้วผู้เป็นแม่ก็มองไปที่พี่สาว เพื่อส่งสัญญาณ และพี่สาวก็รู้ดีว่าแม่สั่งให้พาน้องชายออกไปก่อน

"ตามพี่มานี่!"

"พี่จะพาผมไปไหนยังไม่ได้ทำความรู้จักกับเธอคนนั้นเลย" ชายหนุ่มแกล้งพูดเพื่อยื้อพี่สาวไว้ไม่อยากเดินตามแรงที่ถูกฉุด

เพี๊ยะ!

"โอ๊ยผมเจ็บนะ พี่ตีผมทำไม" ชายหนุ่มลูบต้นแขนที่ถูกพี่สาวฟาดเมื่อครู่

"ไหนเราบอกว่าจะเชื่อฟังพี่ไง!" พี่สาวเริ่มทวงบุญคุณที่ทั้งสองเคยมีต่อกัน

"แต่นี่มันคนละเรื่องกันนะครับพี่ ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้นสักหน่อย"

"แต่ผู้หญิงคนที่แกกำลังคบอยู่มันไม่เหมาะสม อยู่ด้วยกันไปก็ไม่รอดหรอก แกควรจะเลิก แล้วหาคนที่เหมาะสมกับตัวเองมาแต่งงานมีครอบครัวได้แล้ว"

"ถ้าพี่จะพูดเรื่องนี้ ผมขอตัวกลับก่อนแล้วกัน"

"คฑา!"

"ผมบอกคุณแล้ว เรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้หรอก" ทันใดนั้นก็มีเสียงผู้ชายพูดมาจากทางด้านหลัง กัลยาหันกลับไปมองแบบไม่พอใจ

"คุณสันติ! ไม่ช่วยอะไรแล้วก็อยู่เงียบๆ เถอะน่า!" สันติคือสามีของกัลยา และต้องอยู่ใต้อำนาจภรรยาเท่านั้น

วันต่อมาที่บริษัท..

"คุณริน"

"คะ" รรินธรรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ เมื่อได้ยินเสียงเจ้านายที่ออกจากลิฟต์มาแล้วเรียกชื่อเธอ

"บอกเลขาคนใหม่เข้ามาหาผมหน่อย" คฑาสั่งโดยที่ไม่ได้หยุดก้าวเดิน และตอนนี้เขาก็ได้เข้าไปในห้องแล้วด้วย

รรินธรมองกลับไปดูน้องสาวแบบแปลกใจ ว่าทำไมเจ้านายถึงเจาะจงอยากจะคุยกับน้องเธอโดยตรง

"ทำไมท่านประธานถึงเรียกเรา" แทนที่จะบอกให้น้องสาวรีบตามเข้าไป เธอต้องถามเอาความจริงก่อน