บทที่ 1

"แม่ไม่ต้องการแบบนี้สักหน่อย" ถึงแม้ว่านางอยากจะอุ้มหลาน แต่ไม่ได้ต้องการแม่พันธุ์เป็นผู้หญิงคนไหนก็ได้แบบนี้

อัญชัญคว้าเอากระเป๋าแบรนด์เนมราคาที่คนธรรมดาจับต้องไม่ได้เดินออกมาจากห้อง โดยที่ไม่หันกลับไปมองลูกชาย ซึ่งตอนนี้ใบหน้าของเขาเริ่มมีรอยยิ้ม เมื่อยั่วอารมณ์ของผู้เป็นแม่ได้สำเร็จ

"จะลุกได้หรือยัง" คฑาพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้าคนที่ดึงเข้ามาข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะเขาไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าเธอจะคิดอย่างไร

"คะ?" ถึงแม้จะสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่หญิงสาวก็ต้องได้รีบลุกขึ้น

"ออกไปได้" จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่คิดจะมองหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ เพราะสายตาคมนั้นได้มองทอดออกไปนอกห้องกระจกแบบใช้ความคิด

"ค่ะ" คนตัวเล็กก้าวเดินออกมาจากห้องทำงานสุดหรู ด้วยความงงงวย

"ทำไมถึงเอาเอกสารเข้าไปนานจัง"

"พี่ริน..คือ.."

"เกิดปัญหาอะไรหรือเปล่า"

"เปล่าค่ะ"

"อย่าสร้างปัญหาเด็ดขาด" รินหรือรรินธร คือพี่สาวของเธอ

รรินธรต้องหาเลขาใหม่มาฝึกงาน และทำงานแทนในระหว่างที่ลาคลอด เพราะเหลือเวลาอีกไม่ถึงเดือนแล้ว

เธอก็เลยเลือกน้องสาวของตัวเอง มารับตำแหน่งเลขาส่วนตัวของท่านประธานในระหว่างที่ลาคลอด เพราะถ้าให้คนอื่นมาทำแล้วเกิดถูกใจท่านประธาน การกลับมาทำงานหลังคลอดของเธออาจจะมีอุปสรรค เพราะเอาแน่เอานอนไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาว

วันต่อมา..

รรินธรก็ยังฝึกงานให้น้องสาวอย่างหนักเหมือนเดิม เพราะทุกอย่างน้องสาวต้องทำแทนให้ได้ภายในไม่ถึงหนึ่งเดือน

เย็นวันนั้น.. ถึงแม้ว่าท่านประธานจะกลับไปแล้ว แต่รรินธรกับน้องสาวก็ยังคงอยู่

"พยายามเอาทุกอย่างที่พี่สอนเข้าสมองให้ได้"

"พี่ทำงานเยอะขนาดนี้เลยเหรอ" เริ่มจะสงสารพี่สาว เพราะกว่าจะส่งเธอเรียนจบ ต้องตรากตรำทำงานหนักถึงเพียงนี้เลยหรือ

"จริงๆ ก็ไม่ได้ทำเยอะแบบนี้หรอก งานค่อยๆ ทยอยมา แต่พี่ไม่มีเวลาสอนเรามาก"

เธอจบเลขานุการมาเหมือนกับพี่สาว และคนที่ส่งเรียนก็คือพี่สาว เพราะทั้งสองมีกันอยู่แค่สองคน

ที่จริงแล้วความฝันของเธอไม่ได้เป็นแบบนี้เลย เธออยากทำงานอิสระ ไม่ต้องมากดดัน แต่เพราะชีวิตไม่เอื้ออำนวย พี่สาวให้ทำอะไรก็เลยต้องได้ทำตาม

สามวันผ่านไป..

"คุณรินขอกาแฟด้วย"

"ค่ะ" รรินธรมองไปที่น้องสาว ซึ่งนั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่งใกล้ๆ กัน ผู้เป็นน้องก็รู้ได้ในทันทีว่าต้องทำอะไรต่อ

ก๊อก ก๊อก ประตูห้องทำงานถูกเปิดเข้ามาทันทีที่เคาะส่งสัญญาณ

"กาแฟค่ะ" หญิงสาวร่างระหงค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาแล้ววางกาแฟลงตรงหน้า

"มองอะไร เสร็จแล้วก็ออกไปสิ" ถึงแม้คฑาจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาก็รู้ว่าเธอกำลังมองเขาอยู่

"ขะ..ขอโทษค่ะ" หญิงสาวถึงกับสะดุ้ง และกำลังจะทำตาม..แต่ทันใดนั้นประตูห้องก็ได้ถูกเปิดเข้ามาแบบถือวิสาสะ

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่เอาแต่ก้มหน้าทำงานก็ได้เงยขึ้นมองไปที่ประตู

มือหนาเอื้อมไปคว้าแขนของผู้หญิงคนที่เขาเพิ่งจะไล่ออกจากห้องไว้แบบอัตโนมัติ

"??" เธอถึงกับทำอะไรไม่ถูก..ตกลงเขาจะให้ออกหรือจะให้อยู่ต่อ

"พี่ได้ยินแค่แม่พูดให้ฟังไม่คิดว่าเราจะ..." สายตาของคนที่พูดกรอกมองมาที่ผู้หญิงอีกคนแบบพิจารณา

"พี่เข้ามามีธุระอะไร"

"เย็นนี้ที่โรงแรมมีงานเลี้ยง พี่ก็เลยมาชวนเราไปร่วมงานด้วย"

"ผมต้องดูก่อนว่าจะว่างไหม เผอิญแม่อยากจะอุ้มหลานเร็วๆ" จบประโยคคำพูดเขาก็ดึงคนที่ยืนตัวแข็งทื่อให้ลงมานั่งที่ตัก พร้อมกับยื่นริมฝีปากเข้าไปใกล้ซอกคอ "..คืนนี้ต้องลำบากคุณอีกแล้วนะ"