บทที่ 11

"กรี๊ดดดดด!!" เสียงกรีดร้องของหญิงที่นั่งอยู่ด้านหลังมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ ที่ใครเห็นก็ต้องอิจฉา แต่กับเธอแล้วมันคือนรกดีๆ นี่เอง ถ้าพลาดแม้แต่นิดเดียว นั่นหมายถึงชีวิตของเธอเลย เพราะถึงแม้จะไม่ตาย ก็คงนอนเป็นผู้ป่วยติดเตียง "จอดเดี๋ยวนี้เลยนะ!!" พอคิดมาถึงตรงนี้แล้ว น้ำหนาวก็ไม่เอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงอีกต่อไป

"อะไรของเธอนักหนา ช่วยอยู่นิ่งๆ ให้มีสมาธิลองเครื่องหน่อยได้ไหม" ขณะที่หันกลับมาพูด เขาก็ยังคงบิดคันเร่งต่อ จนน้ำหนาวต้องได้หลับตากัดฟัน กอดเอวเขาแน่นกว่าเดิม

มอเตอร์ไซค์คันสวยได้จอดลงในปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง

"สุดยอดไปเลยว่ะ..อ้าวเฮ้ยนั่นเธอจะไปไหน" เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งซ้อนท้ายอยู่ ส่งหมวกกันน็อคคืนมาให้แล้วก็เดินหน้าบึ้งจากไป เขาถึงกลับมองซ้ายมองขวา เพราะอายสายตาที่คนมองมา

"ไปตายเอาดาบหน้า" หญิงสาวตอบโดยที่ไม่หันกลับมาเลยด้วยซ้ำ

"เอ้าาแม่นี่" รชตเชื่อว่ามีผู้หญิงอีกหลายคนต้องการนั่งตรงนี้ เธอได้สิทธิ์นั้นคนแรกเลยนะ แต่ดูเหมือนว่าเธอไม่ภูมิใจเลย

"กลับมาขึ้นรถ" เขาค่อยๆ ขับรถตามเธอไป ทีแรกว่าจะจอดเพื่อเติมน้ำมัน แต่ถ้าเติมคงตามไม่ทันแน่

"เชิญนายไปคนเดียวเถอะย่ะ!!"

"นี่ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ!"

น้ำหนาวโมโหมากก็เลยเผลอใช้คำพูดแบบนั้นออกไป

"แน่ใจนะว่าจะไม่ขึ้นมา"

"รุ่นพี่สัญญามาก่อนสิว่าจะไม่ขับเร็ว"

"เอ่อ! ก็ได้..ขึ้นได้หรือยัง" ถ้าขืนปล่อยเธอทิ้งไว้ตรงนี้ ครั้งแรกที่พาขับรถออกมา มีหวังป้าได้เล่นงานแน่

น้ำหนาวก็ไม่ยอมขึ้นง่ายๆ เธอยังคงเดินต่อไป จนคนแถวนั้นมอง เพราะคิดว่าผู้ชายตามง้อแฟน

"ขึ้นมาทีเถอะน่า เห็นไหมคนมองใหญ่แล้ว"

"รุ่นพี่สัญญาแล้วนะว่าจะไม่ขับเร็ว" เธอก็อายเหมือนกันนั่นแหละ เพราะมันเหมือนพ่อแง่แม่งอนกันมากกว่า

รชตยอมทำตามเพราะเขาก็อยากจะลองเครื่องตอนที่ขับช้าๆ อยู่เหมือนกันว่าจะเป็นยังไง

เช้าวันต่อมา..

คอนโดนี้มีอยู่สองห้อง น้ำหนาวนอนห้องที่เคยเป็นของรรินธร พอเธอออกมาจากห้อง เพื่อที่จะไปมหาวิทยาลัย ก็เห็นว่ารุ่นพี่ขี้เก๊กยืนรอก่อนหน้านั้นแล้ว

"กว่าจะเสด็จได้นะแม่คุณ เดี๋ยวก็ไปสายหรอก"

"แล้วทำไมไม่ไปก่อนล่ะคะ!" มีแอบกระแทกเสียงเล็กน้อย

"จะไปก่อนได้ยังไง เร็วๆ เถอะน่า" เขากลัวว่าคุณป้าคนสวยจะให้คนแอบดูพฤติกรรมอยู่ ก็เลยต้องทำตัวให้ดีไว้ก่อน

..ข้างล่างคอนโด..

"แล้วฉันจะขึ้นยังไงเนี่ย" ชุดนักศึกษาที่เธอใส่ มันไม่เอื้ออำนวยในการนั่งบิ๊กไบค์เลย

"ก็นั่งแบบผู้หญิงเขานั่งกันนั่นแหละ"

น้ำหนาวก็เลยยอมขึ้นโดยการนั่งไพล่ข้าง แล้วก็รับหมวกกันน็อคมาใส่

เห็นว่าเธอนั่งได้ที่รชตก็ออกตัวรถ..

"กรี๊ดดด" คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ด้านหลังเอื้อมมือไปกอดเอวเขาไว้แทบไม่ทัน ทีแรกเธอคิดว่าจะนั่งจับแค่ต้นขาของเขาเพื่อยึดไว้ไม่ให้ตกเท่านั้น

ชายหนุ่มขับรถมาจอดอยู่ใกล้ป้ายรถเมล์ หน้ามหาวิทยาลัย

"เธอคงต้องลงตรงนี้แล้วล่ะ"

"แต่มันยังไม่ถึงเลยนะ"

"เธอคงไม่คิดว่าฉันจะพาเธอเข้าไปให้เพื่อนๆ เห็นหรอกนะ"

"!!!!" น้ำหนาวจำเป็นต้องได้ทำตาม เธอก็ไม่อยากเป็นเป้าสายตาใครเหมือนกันนั่นแหละ ถ้าลองนั่งรถไปกับไอ้ขี้เก๊กคนนี้ดูสิ ..แค่คิดก็หนาวแล้ว

หญิงสาวรีบถอดหมวกกันน็อคส่งคืนให้กับเจ้าของ แล้วเธอก็รีบเดินไปแบบไม่รอ และไม่มองกลับมาเลย

หอจิตรกรรม.. วันที่สามในการรับน้อง

"หวังว่าวันนี้คงไม่เกิดเรื่องอะไรแล้วนะ"

"ถ้าเธอคนนั้นไม่ก่อเรื่อง คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วล่ะ" นาเดียพูดพร้อมกับซบลงเบาๆ ที่ลำแขนของรชตต่อหน้ารุ่นน้องนับร้อยชีวิต จนเขาต้องได้ขยับออกห่าง

"วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะร่วมกิจกรรม หวังว่าน้องๆ คงจะจำการรับน้องในครั้งนี้ไว้ และให้ความเคารพรุ่นพี่กันทุกคนนะครับ"

หลายเสียงต่างก็พูดกันว่าไม่อยากให้จบกิจกรรมเลย เพราะต่างก็อยากจะอยู่ใกล้รุ่นพี่รชตที่หล่อเหลา นิสัยดี พูดก็เพราะ

"แหวะ" พอได้ยินเพื่อนพูดชมเท่านั่นแหละ น้ำหนาวแทบจะอาเจียนออกมา จนต้องได้รีบเก็บอาการของตัวเองไว้

"กิจกรรมวันนี้ไม่ได้มีอะไรมาก พวกพี่จะให้ร่วมกันทำอาหารเพื่อสานสัมพันธ์กับเพื่อน ซึ่งตอนนี้อุปกรณ์ได้เตรียมไว้ให้แล้ว เราจับกลุ่มเหมือนเมื่อวานนี้เลยนะครับ"

พอคอปเตอร์รองประธานกล่าวจบลงไป ประธานก็นึกอะไรสนุกๆ ขึ้นมาได้ ก็เลยพูดเสริมขึ้นมาอีกนิด

"การทำอาหารในครั้งนี้ไม่ใช่ว่าจะทำยังไงก็ได้นะครับ เราจะมีการแข่งขันว่ากลุ่มไหนทำออกมาได้หน้าตาดูดี ที่สำคัญต้องอร่อยด้วย"

พอเพื่อนได้ยินรชตพูดต่างก็มองมาที่เขา เพราะไม่ได้ตกลงกันไว้แบบนี้

ทั้งหมดแบ่งกลุ่มกันออกมาได้สิบกลุ่ม

"ต้องได้แข่งกันทำอาหารด้วยนะ ตื่นเต้นจังเลย" หลายคนต่างก็อยากจะโชว์ฝีมือ เพราะกรรมการคือรุ่นพี่ที่ทุกคนปลื้มนักปลื้มหนา

"กลุ่มเรามีใครทำอาหารเป็นบ้าง" ข้าวฟ่างถามเพื่อนในกลุ่มดู

"ถ้าต้มมาม่าฉันขออาสาเป็นคนทำ" ไข่ตุ๋นตอบขึ้น

"แกจะบ้าเหรอต้มมาม่าใครจะทำไม่เป็น"

"แต่ฉันทำเป็นอีกอย่างนะ"

"อะไร" พวกเพื่อนๆ ต่างก็ตั้งใจฟัง

"ทอดไข่"

"ถอยไปเลย"

"น้ำหนาวเธอทำเป็นไหม" พวกเขาและเธอส่วนมากเป็นเด็กเรียน ส่วนเรื่องอาหารมีแต่พ่อแม่จัดเตรียมให้

"ก็พอทำได้"

"ชีวิตพวกเราอยู่ในกำมือของเธอแล้วนะ" เพื่อนอีกคนในกลุ่มเอ่ยพูดขึ้นมา

แต่น้ำหนาวสังเกตว่ารุ่นพี่ไม่ได้เตรียมกันมาก่อน เขาคงอยากจะแกล้งใครสักคน และคนนั้นคงเป็นเธอแน่

"รุ่นพี่คะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับชูมือขึ้น

"ครับ"

"การแข่งขันมันต้องมีรางวัลไม่ใช่เหรอคะ รางวัลสำหรับผู้ชนะคืออะไรคะ"

"น้ำหนาว!" เพื่อนต่างก็ตกใจ ไม่คิดว่าน้ำหนาวจะกล้าทวงรางวัล

ส่วนรุ่นพี่ตอนนี้มองหน้ากันแล้วว่าจะเอายังไงต่อดี

"ในเมื่อน้องมั่นใจในฝีมือตัวเองก็ได้!.." คนที่พูดขึ้นก็คือรชตประธานรุ่นพี่ และตอนนี้ทั้งสิบกลุ่มต่างก็เงียบเพื่ออยากจะฟังว่ารางวัลของผู้ชนะคืออะไร...