ความแค้น(1)

ตอนที่ 1

ความแค้น

พลอยไพลินเดินออกมาจากโรงพยาบาล ก่อนที่เธอนั้นจะหยุดยืนรอริมฟุตบาทพลางชะเง้อมองไปทางถนนที่มีรถแล่นผ่านตลอดเวลา รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหญิงสาวขณะที่รถยุโรปคันหรูแล่นเข้ามาใกล้ เธอไม่รอช้ารีบเปิดประตูก่อนจะยื่นถุงขนมให้ ชายหนุ่ม

“ขนมไข่ของโปรดค่ะ”

วรภพอ้าปากรอให้หญิงสาวป้อน พลอยไพลินหัวเราะเบาๆก่อนที่เธอนั้นจะหยิบขนมไข่ขึ้นมาแบ่งครึ่งและป้อนให้ชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง

“หมอว่ายังไงบ้าง”

เขาเดินทางมาส่งหญิงสาวที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้า หลังจากนั้นก็เลยไปประชุมที่บริษัท ประชุมเสร็จเขาก็รีบวนกลับมารับเธอ

“ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วค่ะ”

หญิงสาวเอ่ย เนื่องจากเธอนั้นกินอาหารไม่ตรงเวลา และมักจะทานอาหารที่ไม่มีประโยชน์ กินอาหารรสจัดทำให้กระเพาะเป็นแผลจนปวดท้องอย่างหนัก

พลอยไพลินรักษาโรคกระเพาะมานานนับเดือน ต้องคุมอาหารทุกอย่าง โชคดีที่ได้วรภพคอยดูแล ทำให้เธอนั้นรู้สึกอุ่นใจที่มีเขาเคียงข้าง

“คุณไม่ปวดท้องแล้วใช่ไหม หมอให้ยาอะไรมาบ้าง”

ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างใส่ใจ แม้ว่าเขาและเธอจะคบกันเงียบๆมานานหลายปี แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จริงจังเพียงแต่ยังไม่พร้อมที่จะเปิดเผยให้ใครรู้ ซึ่งหญิงสาวก็เข้าใจดีและไม่เคยเรียกร้องอะไร ทำให้ชีวิตรักของเขาและเธอราบรื่นมาตลอด

“ก็มียาเคลือบกระเพาะค่ะ แค่นี้เลย หมอบอกว่าดีขึ้นมากก็เลยไม่ได้ให้ยาอะไรมาเยอะ”

“ดีแล้ว คุณก็ต้องเลิกกินของแซ่บนะ ไม่อย่างนั้นโรคกระเพาะได้ถามหาอีกแน่ๆ”

พลอยไพลินถอนหายใจยาว เธอชอบกินอาหารรสเผ็ดๆมานานตั้งแต่ยังเด็ก อาหารทุกอย่างจะต้องถูกปรุงด้วยพริก ไม่อย่างนั้นก็จะจืดชืดและไม่อร่อย แต่หลังจากที่เป็นโรคกระเพาะเธอต้องปรับเปลี่ยน การกินทุกอย่าง แม้ว่าความอร่อยของอาหารจะลดน้อยลงแต่ก็ทำให้สุขภาพดีขึ้น

“แล้ววันนี้การประชุมราบรื่นดีไหมคะ”

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ส่วนใหญ่เป็นแผนงานใหม่ๆที่แต่ละแผนกเสนอมา”

งานของเขาซ้ำซากจำเจ การเป็นผู้บริหารก็ต้องทำงานซ้ำๆซากๆวนเวียนไม่รู้จักจบ วันๆไม่มีอะไรมากแค่เซ็นเอกสาร อนุมัติโปรเจคต่างๆ คอยวิ่งแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นภายในบริษัท พูดคุยกับคู่ค้าและหุ้นส่วน เข้าร่วมประชุมเดือนละสี่ห้าครั้ง หลักๆก็มีเพียงเท่านี้ทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่ายไม่น้อย

วรภพไม่ได้อยากสานต่อตำแหน่งงานของผู้เป็นพ่อ แต่เขาเป็นลูกชายคนเดียวจึงไม่สามารถปฏิเสธภาระยิ่งใหญ่นี้ได้