ตอนที่ : 05 ดูแล

เวลาผ่านไป

หญิงสาวนอนซมโดยที่ไม่รู้เลยว่าเธอนอนไปนานเท่าไรและตอนนี้มันกี่โมงแล้ว เธอรู้แค่ว่าร่างกายมันขยับเขยื้อนไม่ได้เลย มันปวดไปทั่วทั้งร่างกาย และสมองของเธอมันก็สั่งการไม่ให้เธอลุกออกไปไหนเลย

กลางดึก...

ประตูห้องนอนของหญิงสาวค่อยๆ แง้มเปิดออกก่อนที่จะมีคนเดินเข้ามา แสงไฟที่สาดส่องจากทางด้านนอก ส่งแสงสว่างเข้ามาในห้องนอน เธอค่อยๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งเพื่อดูว่าใครเข้ามาแต่ในความรู้สึกของเธอมันเหมือนความฝันด้วยซ้ำ

เจ้าของเงาดำนั้นค่อยๆ ย่อตัวนั่งลงตรงข้างเตียงที่เธอนอน ก่อนที่จะใช้หลังมือสัมผัสกับหน้าผากของเธออย่างระมัดระวัง

"อือ...แม่ แม่เหรอ..."

"....." เสียงที่พึมพำออกมานั้นไม่ได้ทำให้เขาตกใจสักเท่าไร เพราะมันคงเป็นอาการละเมอเพ้อของคนที่กำลังเป็นไข้ ก่อนที่มือหนาจะสอดเข้าไปใต้ร่างกายของเธอและยกเธอขึ้นพาเธอออกไปจากห้องนอน

ระหว่างนั้นเธอก็ยังพูดพึมพำออกมาไม่หยุด ละเมอเพ้อหาแต่แม่ของตัวเอง

ฟึบ~

คนตัวเล็กถูกวางลงบนเตียงใหญ่ก่อนที่จะถูกเขาถอดเสื้อผ้าออกจนหมดและเช็ดตัวบรรเทาอาการไข้ให้กับเธอ

"อยู่กับจันทร์ก่อนแม่อย่าเพิ่งไปนะ จันทร์ไม่มีใครแล้ว อย่าทิ้งจันทร์ ฮึก~"

ระหว่างที่เขากำลังเช็ดตัวให้กับเธออยู่นั้น หญิงสาวยังคงละเมอออกมาไม่หยุด และครั้งนี้เธอก็ร้องไห้ออกมาด้วย น้ำตาไหลหยดออกมาจนหมอนที่เธอหนุนอยู่นั้นเปียกแฉะไปหมด

ก๊อกๆๆ

"เข้ามา"

"หมอมาแล้วครับคุณเจโรม" ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาพูด

"ให้เข้ามา"

"ครับ"

ไม่นานก็มีหมอเข้ามาตรวจร่างกายของจันทร์เจ้า โดยที่เจโรมนั้นก็ยังคงนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ เพราะเธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้า และเขาก็ไม่ต้องการให้หมอตรวจอะไรไปมากกว่านั้น

"ตกลงเธอเป็นอะไร?"

"เท่าที่ตรวจดู น่าจะเป็นแค่ไข้หวัดธรรมดาครับ แต่ร่างกายอ่อนแออยู่แล้วก็เลยทำให้ไข้หวัดธรรมดามันหนัก ให้เขาได้พักผ่อนเยอะๆ เดี๋ยวร่างกายก็จะดีขึ้นเองครับ"

"แล้วต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลหรือเปล่า?"

"หากคุณเจโรมไม่สบายใจ พาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลก็ได้ครับ อย่างน้อยที่โรงพยาบาลก็มีเครื่องมือครบครันมากกว่านี้"

"อืม...ขอบคุณครับ"

"ผมจัดยาเอาวางไว้ให้แล้ว อย่าลืมให้เธอกินให้ตรงเวลาด้วยนะครับ ร่างกายจะได้ฟื้นฟูเร็วๆ"

"....." ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะตอนนี้กำลังสนใจอยู่กับคนตรงหน้ามากกว่า แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่ได้ฟังที่หมอกำลังพูด ทุกคำพูดเขาจดจำเอาไว้หมดแล้ว ว่าต้องให้เธอกินยาให้ตรงเวลา

"ถ้างั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"

"เชิญครับคุณหมอเดี๋ยวผมไปส่ง" ลูกน้องของเจโรมพาหมอเดินออกไป เหลือเพียงเขาและหญิงสาวที่นอนไม่ได้สติอยู่ตรงนี้

เขาไม่ได้พูดอะไรกับเธอสักอย่าง แต่ภายในใจนั้นมันมีคำพูดอยู่มากมาย ทั้งที่โกรธและเกลียดเธอมากแท้ๆ แต่พอได้มาเจอกันจริงๆ ขึ้นมา หัวใจของเขานั้นมันกลับทรยศขึ้นมาซะได้

ชายหนุ่มคอยเช็ดตัวให้กับเธออยู่ทั้งคืน จนกระทั่งอาการของเธอดีขึ้นและเขานั้นก็ผล็อยหลับไป

พอเช้าวันต่อมาจันทร์เจ้าก็ฟื้น แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมาได้เห็นห้องนอนที่มันไม่คุ้นเคยเธอก็แปลกใจ ไม่ใช่ห้องที่เธอใช้นอนอยู่ทุกคืน และก็ไม่ใช่ห้องนอนของเจโรมด้วย แต่ทว่ากลับพบเขานั่งหลับอยู่ข้างๆ เตียงที่เธอกำลังนอน ข้างๆ กันมีกะละมังน้ำและผ้าที่ยังเปียกอยู่ ดูเหมือนเขาจะเช็ดตัวให้กับเธอตลอดทั้งคืน

"อืม...ฟื้นแล้วเหรอ?"

"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฉันจำได้ว่าฉันนอนอยู่ในห้องตัวเองนี่นา"

"นอนซมไข้ขนาดนั้น ทำไมถึงไม่ยอมบอกใคร ไม่ยอมออกมาหายากิน เดี๋ยวก็ตายซะหรอก" เขาพูดเสียงแข็งใส่เธอ ไม่เหมือนกับคนเมื่อคืนที่พยายามเช็ดตัวให้กับเธอตลอดทั้งคืนเลย

"มันไม่ดีหรือไง อย่างน้อยฉันก็จะได้ไม่ต้องมาอยู่แบบนี้"

"ไม่ดีหรอก อยู่ให้ฉันทรมานก่อนสิ"

"ถ้างั้นก็ไม่ต้องมาดูแลกัน คิดจะปล่อยให้ฉันทรมาน ก็ปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ" พูดจบเธอก็ปัดกะละมังน้ำที่วางอยู่ตรงโต๊ะหัวเตียงลงพื้นทันที จะปล่อยให้เธอทรมานก่อนตาย แต่กลับมาดูแลกันเนี่ยนะ คนอย่างเขาพูดอะไรทำอะไรไม่ตรงกันสักอย่าง

“อย่ามาพยศได้มั้ย เพราะหายดีแล้วงั้นเหรอเลยทำแบบนี้ได้”

“อยากให้ฉันทรมานก็ปล่อยสิ จะมาดูแลกันทำไม”

“อย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้เป็นคนดูแลเธอหรอกนะ ที่ให้ขึ้นมาอยู่ข้างบนก็เพราะต้องให้หมอมาดูอาการ ขืนปล่อยไว้เธอตายนักข่าวคงได้มาทำข่าวให้ฉันเสียๆ หายๆ พอดีสิ”

“…..” คราวนี้หญิงสาวเงียบ เธอเถียงไม่ออกจริงๆ เพราะมันก็จริงอย่างที่เขาพูด ห้องของเธอแคบซะขนาดนั้นให้หมอมาตรวจคงได้ลำบากกันพอดีสิ

แต่ทำไมถึงไม่พาเธอไปส่งโรงพยาบาลล่ะ อย่างน้อยคนที่ดูแลก็จะได้เป็นพยาบาล ไม่ใช่เขาแบบนี้ มันก็ไม่แปลกหรอกที่เธอจะคิดว่าเขาเป็นคนเช็ดตัวให้ ในเมื่อตื่นมาเจอเขาเป็นคนแรกแบบนี้

“ดีขึ้นก็กลับห้องของตัวเอง พรุ่งนี้จะได้ทำงานต่อ เธอไม่ได้มีเวลาพักขนาดนั้น”

“…..” เธอนั่งฟังน่ิงๆ ในใจอยากจะตอบกลับไปด้วยซ้ำว่าที่ต้องเป็นแบบนี้มันเป็นเพราะใครกันล่ะ ความจริงมันก็เป็นเพราะเขานี่นาเธอถึงได้เป็นแบบนี้ ทำไมถึงได้เอาแต่โทษคนอื่นอยู่เรื่อย “ฉันรู้”

“รู้ก็ดี งั้นก็ลุกขึ้นแล้วกินยา หมอให้ยาไว้เธอต้องกินติดต่อกันจนกว่าจะหมด”

“อืม...”

เพราะไม่อยากทำตัวเป็นปัญหา เธอจึงต้องทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย ก่อนที่จะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในห้องเงียบๆ ตกกลางดึกเธอก็แอบกลับลงมานอนข้างล่าง เพราะไม่ชอบนอนอยู่ในห้องใหญ่ๆ คนเดียว มันทำให้เธอรู้สึกอ้างว้างโดดเดี่ยวบอกไม่ถูก

พอเช้าวันต่อมา เธอก็ตื่นทำงานของตัวเองตามปกติ แม้ร่างกายจะยังไม่ฟื้นฟูดีขึ้นขนาดนั้น แต่เธอก็ไม่ได้เป็นไข้แล้ว

แกร๊ก~

หญิงสาวเดินเข้าไปในห้อง และก็ได้เจอกับชายหนุ่มอีกเช่นเคย แต่เธอก็ไม่ได้สนใจและก็ไม่ได้ถามอะไรด้วย ก่อนจะวางทานอาหารลงและเตรียมที่จะป้อนข้าวให้กับผู้ป่วยที่เธอมาดูแล

"อาการของเธอเป็นยังไงบ้าง?"

"....."

"อย่าสำคัญตัวไป ที่ฉันถามก็เพราะอยากรู้ ฉันกลัวว่าเธอจะเอาอาการป่วยมาติดน้องชายของฉันต่างหาก"

"ฉันดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ ไม่ได้เป็นไข้แล้ว"

“ก็ดี ยาที่ให้ไปน่ะกินติดต่อกันให้หมดด้วยล่ะ กลับมาเป็นอีกมันจะเสียเวลาดูแลน้องชายของฉัน”

“…..” หญิงสาวเมินเฉยกับคำพูดของเขา เพราะมีสิ่งอื่นที่ต้องทำและมันก็สำคัญกว่านั้นมากด้วย

ดูแลจูโน่ดีกว่าต้องมาพูดคุยกับคนอย่างเขาอีกด้วย

“อร่อยใช่มั้ยคะกินซะหมดเชียว เมื่อวานไม่ได้กินข้าวเหรอคะ?” หญิงสาวถามขึ้นหลังจากป้อนข้าวเสร็จ

ปกติเจโรมเขาจะต้องไปทำงานแล้ว แต่นี่เขายังนั่งอยู่บนเก้าอี้อยู่เลย มันทำเอาเธอรู้สึกอึดอัดไปหมดจริงๆ

“กินยานะคะ”

“…..” จูโน่ส่ายหน้ารัวๆ ถึงยังไงก็ยังเป็นผู้ป่วยที่กินยายากอยู่ดีนั่นแหละ ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน บางครั้งก็ยอมกินแต่โดยดี แต่บางครั้งก็กินยากใช่เล่นเลย

“จูโน่ไม่ค่อยชอบกินยา ตอนเด็กๆ ไปโรงพยาบาลบ่อยต้องกินยาฉีดยาตลอด หมอบอกว่ามันฝังใจเด็กคนนึงเลยทำให้เป็นแบบนี้”

“ฉันขออะไรอย่างสิ”

“อะไร”

“ซื้อขนม ช็อกโกแลต ของที่เด็กๆ ชอบกินเล่นมาไว้ให้เขาบ้างสิ เขายังเป็นเด็กนะ”

“ฉันรู้ แต่ของพวกนั้นไม่เหมาะกับร่างกายของเขา”

“อย่างน้อยก็ช่วยให้หายเครียดได้บ้างนะ”

“…..”

“เขาจะลดการวิตกกังวลลง เคยเลี้ยงเด็กมั้ย เวลาเด็กกินยายากผู้ใหญ่มักจะเอาของเล่นหรือขนมที่เด็กๆ ชอบมาล่อ เด็กๆ ถึงยอมกินยาโดยที่ไม่ขัดขืนเลย”

"ถ้าต้องทำแบบนั้น ก็ต้องทำตลอดไป"

"แต่เขายังเด็ก สิ่งที่คุณทำอยู่ตอนนี้มันไม่ต่างอะไรจากการบังคับเลย ดูที่จูโน่เป็นสิ คุณเป็นพี่ชายภาษาอะไร ปล่อยให้เขาอยู่แต่ในห้องแคบๆ ไม่ปล่อยให้เขาได้เจอโลกภายนอก แม้กระทั่งขนมสักชิ้นเขาก็ไม่ได้กิน"

"มันไม่ใช่เรื่องของเธอนะ หน้าที่ของเธอคือดูแลให้ดี"

"แต่ถ้าจะให้ดีไปมากกว่านี้ คุณก็ต้องทำตามที่ฉันพูด"

"แต่จูโน่กินของหวานไม่ได้"

"อะไรนะ?!"

"หมอบอกว่าไอ้อาการที่จูโน่เป็นอยู่มันมีผลกับการกินของหวาน"

"....." หญิงสาวนิ่งไปเลย เพราะครั้งก่อนเธอสัญญากับจูโน่เอาไว้ว่าจะซื้อขนมมาให้ แต่เพราะไม่ได้ออกไปไหน เธอก็เลยยังไม่ได้ซื้อของพวกนั้นมา เกือบไปแล้วไหมล่ะ

"ไม่มีใครบอกเธอเลยเหรอ?"

"ไม่มี ไม่มีใครบอกอะไรฉันทั้งนั้น เช้ามาพวกเขาก็แค่ยกถาดอาหารให้ฉันถือมาป้อนจูโน่ก็เท่านั้น" เอาจริงๆ มันก็น่าหงุดหงิดเหมือนกันนะ ที่ไม่มีใครบอกเธอเรื่องนี้เลย นี่มันเป็นการดูแลคนป่วยนะ และคนป่วยที่ว่าก็เป็นน้องชายของเจ้านายด้วย นอกจากคนที่นี่จะตั้งใจไม่บอกเธอ

"แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไปตลอดไป ถ้าอาการดีขึ้นหมอประเมินแล้วว่าสามารถกินของพวกนั้นได้ ก็กินได้ แต่ก็ต้องกินในปริมาณที่พอดี"

"ขอบคุณนะคะ ที่มาบอกเรื่องนี้"

"อืม..."

"คุณจูโน่คะ เอาไว้ถ้าได้ออกไปข้างนอกฉันจะซื้อแป้งมาทำขนมให้นะคะ เอาแบบที่ไม่มีน้ำตาลไม่มีส่วนผสมของหวาน ใส่ช็อกโกแลตให้ด้วย"

"....." จู่โน่รีบพยักหน้าด้วยความดีใจ และการกระทำนี้ก็ทำเอาเจโรมอึ้งเลยเหมือนกัน เพราะไม่เคยเห็นน้องชายของตัวเองแสดงท่าทีแบบนี้มาก่อน ไม่เคยเลย

"เธอ...ทำยังไงทำไมจูโน่ถึง..."

"ฉันเคยดูแลแม่มาก่อน ฉันรู้ว่าผู้ป่วยแบบนี้เขาต้องการอะไร เขาต้องการความเอาใจใส่จากคนรอบข้าง คนใกล้ตัว คนในครอบครัว เขาไม่ต้องการถูกละเลยหรือถูกทอดทิ้ง และทำให้เขารู้สึกว่าเขาจะต้องจากไปแบบนี้"

"....."

"คุณเองก็อย่าเอาแต่สนใจงานสิ สนใจน้องชายตัวเองบ้าง"

"แต่ฉันก็ต้องทำงาน"

"แค่คุยกับเขา ถามว่าวันนี้เขาเป็นยังไงบ้าง อ่านหนังสือให้เขาฟังบ้าง มีเวลาว่างก็มานั่งเล่น ไม่ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยนี่คะ"

"....."

"เอาเถอะค่ะ ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันพูดไปมันยากสำหรับคนอย่างคุณ ฉันก็แค่บอกเอาไว้ อย่าลืมว่าคุณเหลือน้องชายคุณแค่คนเดียว"

ถึงจะโกรธที่เขาบอกว่าเธอตัวคนเดียวไม่เหลือคนในครอบครัวแล้ว แต่เธอก็ยอมรับมันเพราะมันก็เป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ การที่ต้องอยู่คนเดียวไม่มีครอบครัวเธอรู้ดีว่ามันทรมานมากแค่ไหน

แต่มันอาจจะไม่ใช่สำหรับเขาก็ได้

เพราะคนอย่างเขาก็น่าจะอยู่คนเดียวได้ และชอบอยู่คนเดียวมากกว่าด้วย