เหมือนจะผิดแผน

ตอนที่ 5

เหมือนจะผิดแผน

“มีนาไปไหนล่ะครับ...ทำไมถึงไม่ลงมากินข้าว”

เตชินกลับมาถึงบ้านเขาเดินตรงไปที่โต๊ะอาหารที่มีบิดานั่งรออยู่แล้วก็ต้องแปลกใจที่วันนี้เขาไม่พบว่ามีนานั่งอยู่ในที่ของเธอ

“ไม่รู้เหมือนกัน พ่อไม่เห็นตั้งแต่บ่ายแล้ว”

โสภณตอบคำถามลูกชายเหมือนไม่ได้รู้สึกใส่ใจทั้งที่ ความจริงเขากำลังเฝ้าสังเกตอาการของเตชินที่ดูจะเปลี่ยนไปเมื่อ ไม่เห็นภรรยาอยู่ที่นี่

“ผมอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะครับ”

ชายหนุ่มทำท่าทางเร่งรีบทั้งที่ยังกินอาหารบนโต๊ะไปได้แค่ไม่กี่คำทำให้โสภณรู้ว่าเตชินต้องการจะรีบขึ้นไปดูภรรยาที่อยู่บนห้อง

“คิดว่าอยู่บ้านตัวเองหรือไงถึงได้ทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้ นี่มันเวลาอาหารเย็นแล้ว”

เตชินเดินตรงมาที่เตียงนอนที่ตอนนี้สาวน้อยตัวเล็กกำลังนอนอยู่ภายใต้ผ้าห่มและทันทีที่กระชากผ้าห่มผืนหนาออกมือของเขาก็ได้สัมผัสกับแขนของมีนาจึงได้รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังตัวร้อน

“ไม่สบายทำไมถึงไม่โทรบอก”

จากที่โมโหเพราะรู้สึกว่าหญิงสาวกวนอารมร์ด้วยการไม่ยอมลงไปกินข้าว ตอนนี้เตชินเปลี่ยนความโมโหที่มีกลายเป็นความห่วงอยู่ในน้ำเสียงแทน

“วันนี้ฉันตกบันไดมันปวดไปทั้งข้อเท้าและก็ขา ลุกไม่ขึ้นขอโทษด้วยนะคะ”

มีนาพยายามจะยันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่จากตอนนี้ที่ข้อเท้าบวมและแดงทำให้เธอไม่สามารถขยับตัวเองได้ตามต้องการ

“บวมขนาดนี้หักหรือเปล่าก็ไม่รู้”

เตชินพูดจบเขาก็อุ้มคนตัวเล็กที่ยังดูท่าทางหมดแรงเปิดประตูห้องและตะโกนบอกคนรถให้เอารถออก

“เกิดอะไรขึ้นลูก”

โสภณรีบเดินมาหาลูกชายเมื่อเห็นว่าเตชินอุ้มมีนาด้วยท่าทางรีบร้อนด้วยความสงสัยเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนทั้งคู่

“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะเดี๋ยวก็หาย”

มีนาพยายามจะบอกสามีในนามแต่เสียงของเธอก็เบาจนฟังดูคล้ายกับคนหมดแรงแต่มันก็ดังพอที่จะทำให้โสภณได้ยินและเขาก็กลับถึงต้องยืนนิ่งเพราะคำพูดนี้เขาเคยได้ยินจากกานดาเมื่อครั้งที่เธอไม่สบาย

โสภณสองมือปิดหน้าเขาพยายามสลัดความรู้สึกบางอย่างออกจากหัวใจ หลายปีที่ผ่านมาจนเกือบจะเท่ากับอายุของเตชินเขาพยายามบอกกับตัวเองมาตลอดว่ากานดารักเขาและสาเหตุที่ทำให้เธอหนีงานแต่งไปเป็นเพราะอุดมพ่อของมีนาแต่ทุกครั้งที่เขาเห็นใบหน้าของหญิงสาวเขากลับรู้สึกเหมือนเขาไม่ได้กำลังจะแก้แค้นแต่เขากลับกำลังทำร้ายหัวใจของผู้หญิงที่เขารักที่สุดในเมื่อมีนาเป็นลูกของกานดาผู้หญิงที่เขารัก เธอก็คงเปรียบเหมือนหัวใจของคนเป็นแม่

“เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นลูกของอุดมไม่เกี่ยวกับคุณนะกานดาในเมื่อคุณก็ตายไปนานแล้ว คุณตายไปพร้อมกับความรักของผม”

กานดาจากไปตั้งแต่มีนายังอายุได้เพียงแค่ไม่กี่ขวบ สร้างความเจ็บปวดให้กับโสภณมาก เขากินไม่ได้นอนไม่หลับจนวันนึงวิภาภรรยาของเขาก็ได้รับรู้ว่าทุกอย่างที่ทำให้สามีเป็นแบบนี้เกิดจากโสภณไม่เคยลืมคนรักเก่าเลยนับตั้งแต่วันนั้นมาอาการโรคหัวใจของวิภาก็กลับมาแย่ลงและเธอก็จากไปในที่สุดหลังจากที่กานดาจากไปได้เพียงไม่กี่ปี

เตชินลืมไปเลยว่าผู้หญิงที่เขากำลังเป็นห่วงเธอเป็นเพียงแค่ลูกของศัตรูไม่ใช่ภรรยาของเขาจริงๆอาการของเธอที่ตัวร้อนไข้ขึ้นสูงและยังจะข้อเท้าที่บวมทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงและตั้งใจจะดูแลเธอให้ดีที่สุด

“ยังปวดมากอยู่ไหม”

ชายหนุ่มตื่นนอนมากลางดึกหรือเอาเข้าจริงเขาแทบจะยังไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะต้องคอยเช็ดตัวและสอบถามอาการของ หญิงสาวอยู่เสมอ

“คุณนอนเถอะค่ะพรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว”

คนตอบพยายามที่จะยิ้มแต่ใบหน้าของเธอกลับมีหยดน้ำตาเวลานี้มีนารู้สึกคิดถึงพ่อคิดถึงบ้านเธออยากกลับไปอยู่กับคนที่เธอรัก

“ไม่เป็นอะไร แล้วคุณร้องไห้ทำไม”

ชายหนุ่มใช้มือลูบลงไปที่ใบหน้าเพื่อเช็ดน้ำตาให้กับ สาวน้อยในอ้อมกอดแต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรต่อมีนาก็โผเข้ากอดเหมือนเด็กน้อยที่กำลังเสียใจ

“ฉันคิดถึงบ้านคิดถึงพ่อแต่ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าฉันมาอยู่ที่นี่เพื่ออะไร ขอโทษนะคะที่อ่อนแอ”

คนป่วยยังคงหลับตาเสียงสะอื้นที่พยายามปกปิดไว้ยิ่งทำให้เตชินสัมผัสได้ว่าตลอดเวลาหลายเดือนที่มีนาอยู่ที่นี่ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามทำตัวเข้มแข็งแต่แท้ที่จริงแล้วหัวใจของเธออ่อนแอแต่ที่เขาแปลกใจทำไมเขากลับรู้สึกไม่มีความสุขในเมื่อเขาทำทุกอย่างเพื่อจะให้เธอเจ็บแต่ทำไมเหมือนเขากลับกำลังรู้สึกเจ็บกว่าที่เห็นเธอเป็นแบบนี้

สาวน้อยที่ยังคงนอนน้ำตาไหลหลับไปแล้วในอ้อมกอดของผู้ชายที่เธอได้เป็นเพียงแค่ภรรยาล้างหนี้ของเขา เตชินพยายามนั่งทบทวนทุกอย่างและเตือนสติตัวเองว่าที่เขาทำอยู่ทุกวันนี้มันคือการแก้แค้นมันไม่ใช่ความรัก ชายหนุ่มจึงค่อยๆพาแขนของเขาออกจากตัวของมีนา เขาจะไม่ยอมเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว เขาจะรีบเอาคืนเธอให้สาสมเพราะไม่อย่างนั้นคนที่จะกลายเป็นคนเจ็บอาจจะกลายเป็นเขาเสียมากกว่า