บทที่ 27

“ซุนหยาคิดว่าฮูหยินน้อยควรทำตัวให้เป็นธรรมชาติเจ้าค่ะ อยากยิ้มกว้างก็จงยิ้ม อยากหัวเราะก็หัวเราะ ขอเพียงไม่เสียมารยาทหรือทำในเรื่องที่ผิดก็พอแล้วเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นข้าจะทำตัวปกติอย่างที่เคยเป็นมา” เสวียนหนิงอันนิ่งไปครู่หนึ่งก็เอ่ยถามปัญหาที่ค้างคาใจมานาน “ข้าขอถามท่านป้าสักหน่อยเถิด ในเมื่อท่านป้าเป็นคนของจ้าวฮูหยิน ย่อมต้องไม่ยินดีกับการมีนายหญิงคนใหม่ แล้วเหตุใดท่านป้าจึงใจดีกับข้านักเล่า”

“เรื่องนี้ตอบไม่ยากเลยเจ้าค่ะ จ้าวฮูหยินก่อนสิ้นใจได้ขอร้องกับข้าเอาไว้เรื่องหนึ่ง” ซุนหยายิ้มอบอุ่นเมื่อนึกถึงสาวงามนิสัยอ่อนหวานที่นางเลี้ยงดูมาด้วยสองมือ

“นางบอกว่าหากมีสตรีใดรักนายท่านจากใจจริงก็จงสนับสนุนจนกว่านายท่านจะใจอ่อน เพื่อที่อนาคตนายท่านจะได้มีความสุข ไม่ต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดเรื่องสูญเสียภรรยาและลูกเจ้าค่ะ”

“จ้าวฮูหยินใจกว้างยิ่งนัก” เสวียนหนิงอันเอ่ยชมจากใจจริง

“ว่าแต่ท่านป้ามั่นใจได้อย่างไรเล่าว่าข้ารักเขาจริง ข้าอาจจะแค่เอาแต่ใจเหมือนทุกครั้งก็เป็นได้”

“คำพูดหลอกลวงได้ การกระทำเสแสร้งได้ แต่ดวงตาโกหกไม่ได้เจ้าค่ะ”

“แล้วดวงตาข้าเป็นอย่างไรหรือ”

“ดวงตาของฮูหยินน้อยที่มองนายท่านเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักเจ้าค่ะ”

ซุนหยายิ้มให้สตรีตรงหน้าอย่างนึกเอ็นดู “ชั่วชีวิตของซุนหยาไม่เคยเห็นสตรีใดมองบุรุษด้วยสายตาที่เผยความรักลึกล้ำเช่นนี้มาก่อน นายท่านได้พบกับฮูหยินน้อยเปรียบได้ดั่งสวรรค์ประทานพรโดยแท้เจ้าค่ะ”

เสวียนหนิงอันผินหน้าหนีไม่ตอบโต้ ทว่าใบหูแดงจัดกลับเฉลยชัดว่านางกำลังรู้สึกอย่างไรแน่

คำพูดของซุนหยาทำให้นางอายมากเลยทีเดียว

การฝึกความอดทนน่าเบื่ออย่างมาก ในต้นยามเว่ย ของทุกวันสาวใช้จะปรากฏตัวที่หน้าเรือนเล็กและเชิญเสวียนหนิงอันไปยังโรงครัว ทีแรกนาง ก็นึกดีใจว่าจะได้ทำอาหาร ทว่าซุนหยากลับสั่งให้ทำเรื่องน่ารำคาญ เช่นการคัดแยกเมล็ดถั่ว นวดแป้งทำขนม หรือไม่ก็ทำความสะอาดของประดับตกแต่งเรือนชิ้นเล็ก ๆ แต่ในวันนี้สิ่งที่ต้องทำกลับน่าเบื่อเสียยิ่งกว่าทุกวันที่ผ่านมา เพราะซุนหยาเทข้าวสารราวห้าชั่ง ให้นางตรวจดูอย่างละเอียดว่ามีเศษกรวดปะปนหรือไม่

‘นายท่านเคยกัดกรวดเล็ก ๆ จึงอารมณ์เสียอย่างมาก กินอาหารไม่อร่อยไปหลายวันเจ้าค่ะ’

ซุนหยาเล่าว่าภรรยาที่ดีต้องศึกษารายละเอียดที่เกี่ยวข้องกับสามีให้ครบถ้วน เรื่องที่เขาชอบหรือไม่ชอบควรจำไว้ให้ขึ้นใจ ซึ่งความรู้ใหม่เหล่านี้เสวียนหนิงอันตั้งใจจดจำอย่างมาก ในยามดึกถึงกับไม่ยอมหลับนอน บันทึกทุกอย่างลงกระดาษทั้ง ๆ ที่ทราบดีว่าตนเองจำมันได้ขึ้นใจ มีเพียงเรื่องเดียวที่นางไม่อยากจดบันทึกไว้ นั่นคือรายชื่อคนในจวนของบิดาที่หลี่จินหมิงเลือกเดินจากมา

ไม่แน่ใจว่าโชคดีหรือร้ายที่หลี่จินหมิงมิค่อยได้กลับไปเยี่ยมบ้านเดิม นับตั้งแต่ทราบว่าภรรยาคนแรกถูกกดดันอย่างไรบ้าง เสวียนหนิงอันจึงคิดว่าไม่จำเป็นต้องจดจำสมาชิกสกุลหลี่ที่อาศัยอยู่ในจวนนั้นให้มากความ

นอกจากนั้นยังออกความเห็นต่อไปด้วยว่าหากถึงเวลาต้องเข้าพบเพื่อคารวะบิดาและมารดาของสามี นั่นก็หมายความว่านางมิได้เป็นภรรยาลับ ทว่าแต่งงานอย่างถูกต้องตามประเพณีแล้ว และในเมื่อทุกอย่างถูกต้องตามธรรมเนียม คนในจวนของเสนาบดีหลี่ย่อมทราบแล้วว่านางคือบุตรสาวของตวนอ๋อง ถึงเวลานั้นนางจึงไม่ต้องใส่ใจจำชื่อของผู้ใดอีก

เสวียนหนิงอันจำได้ว่าถูกซุนหยาตีจนมือแดง

‘ไม่สำคัญแล้วว่าฮูหยินน้อยจะเป็นบุตรสาวของผู้ใด หากแต่งเข้าสกุลหลี่ ท่านคือสะใภ้สกุลหลี่ ต้องกตัญญูต่อสามีและครอบครัวของสามีให้มากเจ้าค่ะ’

เพราะคำพูดไม่รู้จักคิดทำให้เสวียนหนิงอันถูกลงโทษให้ขัดเครื่องเรือนเป็นการใหญ่ ซุนหยาแรกเริ่มแม้เกรงใจนางอยู่บ้าง แต่พอได้ยินอะไรก็ตามที่ขัดหูหรือเห็นภาพที่ขัดตา นางก็พลันลืมความรู้สึกเหล่านั้น สั่งลงโทษราวกับลืมไปแล้วว่าก่อนหน้าหวาดกลัวบิดาของนางมากเพียงใด

ในยามนี้สำหรับซุนหยาแล้ว นางเปรียบได้กับคุณหนูที่ชอบเอาแต่ใจคนหนึ่งเท่านั้นเอง

“นายท่านชอบอาหารรสจืด มิชอบของหมักดองทุกชนิดเจ้าค่ะ”

ซุนหยาเล่าต่อด้วยว่านายท่านมักกินอาหารตรงเวลา รักษาสุขภาพของตนเป็นอย่างดี จนผู้คนที่ได้พบเห็นล้วนกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่าพ่อค้าสกุลหลี่ผู้นี้ดูแล้วราวกับอายุยี่สิบปลาย ๆ เท่านั้น

“ท่านอาเลือกกินอย่างมาก ข้าเองก็ติดนิสัยนี้มาด้วยเช่นกัน เอาไว้ถึงปลายยามเซินแล้วท่านป้าช่วยเตือนข้าให้ทำกับข้าวให้เขาสักสามอย่างเถิด… แล้วสุราเล่า เขายังชอบดื่มสุราเหมือนเดิมหรือไม่”

“หากอารมณ์ไม่ดีหรืออากาศหนาวมากจึงจะดื่มสุรา แต่ก็ต้องเป็นสุราดอกท้อที่ซื้อจากโรงเตี๊ยมนอกเมืองเท่านั้นเจ้าค่ะ”

“ข้าจำได้ว่าตอนมาเมืองหลวงครั้งแรก ท่านอาแวะโรงเตี๊ยมนั้นและดื่มไปมาก ทั้งยังสั่งให้เถ้าแก่แบกสุราที่ว่าขึ้นรถม้าอีกหลายไห”

เสวียนหนิงอันระลึกถึงความหลังในวัยเด็กที่นางเดินทางเข้าเมืองหลวงเป็นครั้งแรก นึกขบขันเหตุการณ์ในครั้งนั้นที่ท่านพ่อและท่านแม่มีเรื่องไม่เข้าใจกัน มาบัดนี้เข้าใจกันดีมากแล้ว แสดงความรักต่อกันจนนางรู้สึกว่าคงไม่มีสามีภรรยาคู่ใดรักลึกล้ำได้เทียบเท่า เมื่อคิดได้ดังนี้แล้วดวงตาของเสวียนหนิงอันก็พลันเศร้าหมอง

จะมีวันที่ท่านอารักข้าบ้างหรือไม่