บทที่ 15

“หากแจ้งว่าไม่ไป อีกครึ่งชั่วยามนายท่านก็ต้องส่งข้ามาเชิญฮูหยินน้อยอีก… ฮูหยินน้อยมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจอันใดหรือเจ้าคะ เผื่อว่าคนแก่อย่างข้าจะช่วยให้คำแนะนำได้บ้าง” ซุนหยาอายุมากแล้วย่อมไม่สะดวกเดินไกล ๆ จึงอยากกำจัดปัญหาเพื่อมิให้ข้อเข่าของนางเสื่อมก่อนเวลาอันสมควร

“ท่านป้ายินดีช่วยข้าจริงหรือ” เสวียนหนิงอันถามเสียงเบา พออีกฝ่ายรับคำก็พลันยิ้มกว้าง ทำให้บรรยากาศในสวนดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาถึงแปดส่วน นางชักชวนให้หญิงสูงวัยตามไปสนทนาต่อที่เรือนเพราะเรื่องที่ต้องการปรึกษามิสมควรแพร่งพรายให้ผู้ใดได้ยิน

ซุนหยาเห็นด้วยจึงเดินตามโดยไม่ปริปากบ่น พอเห็นนายหญิงคนใหม่ก้าวเดินเชื่องช้า ดูเหนื่อยล้าอ่อนแรงผิดวิสัย นางจึงรู้สึกมิค่อยสบายใจนัก

ซุนหยาปากมีดใจเต้าหู้ คนในบ้านล้วนทราบกันดี

เรือนหลังเล็กของเสวียนหนิงอันมีระเบียงยาวทางด้านทิศตะวันตกที่เหมาะกับการนั่งเล่น ยิ่งหลายวันที่ผ่านมานางนอนหลับมิค่อยดี หลังกินมื้อเช้าแล้วจึงพักเอนหลังที่นี่ แต่ในวันนี้นางกลับใช้เป็นสถานที่สำหรับปรึกษาปัญหาสำคัญ

“ต้องปฏิบัติตนเช่นใดจึงจะได้ชื่อว่าเป็นสตรีที่ไร้มารยา” เสวียนหนิงอันถามอย่างอาย ๆ หลังจากหย่อนร่างนั่งบนตั่งไม้ริมระเบียงแล้ว

“เหตุใดฮูหยินน้อยจึงถามเช่นนั้นล่ะเจ้าคะ” ซุนหยาไม่เข้าใจนัก

“ท่านอากล่าวหาว่าข้าเป็นสตรีมากมารยา หว่านเสน่ห์ล่อลวงบุรุษ ท่านป้าเห็นข้าเป็นเช่นนั้นด้วยหรือไม่” เสวียนหนิงอันมองอย่างคาดหวัง กลัวว่าจะได้ยินคำตอบที่ไม่ต้องการ

“ข้าไม่ได้ใกล้ชิดกับฮูหยินน้อยมากพอ เรื่องนี้ควรต้องถามเจียอีมิใช่หรือเจ้าคะ” ซุนหยาพยักพเยิดไปยังสาวใช้อายุน้อย ปรากฏว่านางรีบให้คำตอบอย่างกระตือรือร้น ดวงตาทอประกายระยิบระยับราวกับรับรู้เรื่องสำคัญอันใดมา

“ฮูหยินน้อยมีเสน่ห์หาสตรีใดเทียบได้ยาก ผิวพรรณขาวกระจ่างดุจไข่มุกเรืองแสง ใบหน้าเล็กสวยงามราวกับภาพวาด ริมฝีปากอวบอิ่มเย้ายวน แม้ไม่ทาขี้ผึ้งก็ยังมีสีสันดุจผลอิงเถา แต่ความงามเหล่านั้นล้วนมิใช่มารยา ทว่าเป็นพรจากสวรรค์โดยแท้” เจียอีพอทราบความว่าบิดาของฮูหยินน้อยคือผู้ใดก็กล่าวชมนางต่อเนื่องจนแทบหายใจไม่ทัน

“แม้ในหีบมีอาภรณ์งดงามมากมาย แต่ยามออกนอกเรือนฮูหยินน้อยแต่งตัวเรียบง่าย ยามเจอหน้านายท่านก็มิเคยออดอ้อนเกินสมควร จึงสรุปได้ว่าฮูหยินน้อยจริงใจกับนายท่าน ไร้มารยาโดยสิ้นเชิงเจ้าค่ะ”

“ขนาดเจ้ายังมองออกว่าข้าพยายามจริงใจกับเขาที่สุดแล้ว ไม่เคยแสดงกิริยาเฉกเช่นเหล่าสาวงามที่อยู่กับเขาเมื่อสิบกว่าปีก่อน แต่กระนั้นข้า ก็ยังถูกกล่าวหา… เรื่องนั้นมิเป็นไร แต่ลามปามถึงท่านพ่อ ข้าบอกตามตรงว่าทำใจพบหน้าเขามิได้จริง ๆ”

“ลามปามถึงท่านพ่อ ฮูหยินน้อยหมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ” ซุนหยาอดถามมิได้

“ถูกเขาดุด่าอย่างไรข้าไม่เคยโอดครวญ แต่ครั้งนี้กลับกล่าวหาว่าท่านพ่อไม่เคยอบรมข้า… ท่านป้า ข้าอาจเป็นสตรีที่ไม่ได้ความเพราะถูกตามใจตั้งแต่จำความยังไม่ได้ แต่ข้าทนฟังผู้อื่นพูดจาไม่เคารพบิดาของตนมิได้จริง ๆ”

เสวียนหนิงอันพูดมากเข้าก็หมดแรงจนแทบหน้ามืด แต่กระนั้นก็ยังโบกมือบอกเจียอีว่าไม่ต้องกังวล

“คืนนี้ฮูหยินน้อยให้ข้านอนเป็นเพื่อนเถิดนะเจ้าคะ เผื่อจะนอนหลับสนิทขึ้นมาบ้าง”

“ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น ข้าไม่ใช่สตรีอ่อนแอ อดทนไม่กี่วันร่างกาย ก็ปรับได้ นอนหลับโดยไม่ใช้กำยานอย่างที่เขาต้องการ นอนคนเดียวได้โดย ที่ไม่ต้องมีใครมาอยู่เป็นเพื่อน เจียอี ข้ารู้ว่าเจ้าห่วงข้ามาก แต่เรื่องนี้หากไม่หัดให้ชิน อนาคตคงเป็นที่ขบขันของผู้คนที่ทราบเรื่องแล้ว”

ซุนหยามิทราบเรื่องราวทั้งหมด แต่พอจับใจความได้ว่านายท่านสกุล หลี่ดุภรรยาอายุน้อยและกล่าวกระทบไปถึงบิดาของนางด้วย ฮูหยินน้อยมิยอมไปพบหน้านายท่านจึงไม่นับว่าเป็นเรื่องแปลก

หากสามีที่ล่วงลับกล่าวลบหลู่บิดาของนาง ผลก็คงออกมาไม่ต่างกัน

“ช่วงนี้อากาศแปรปรวนฮูหยินน้อยควรดูแลสุขภาพและพักผ่อนให้เพียงพอนะเจ้าคะ” ซุนหยากระแอมเบา ๆ รู้สึกขัดเขินที่ต้องแสดงความห่วงใยต่อภรรยาคนใหม่ของนายท่านอยู่พอสมควร

“ท่านป้าพูดถูก คืนนี้ข้าจะพยายามไม่คิดมากและเข้านอนเร็วขึ้นสักหน่อย” เสวียนหนิงอันรับคำอย่างว่าง่าย แม้สนทนาแล้วไม่ได้ประโยชน์อันใดมาก แต่การได้ระบายความอึดอัดออกมาบ้างก็ทำให้นางรู้สึกดีไม่น้อย

“เรื่องความรู้สึกล้วนเข้าใจยาก เอาไว้ข้าจะแจ้งต่อนายท่านว่าฮูหยินน้อยยังมิพร้อมสนทนา มีเรื่องเร่งด่วนอันใดก็ให้รอไปก่อน แต่เรื่องนอนไม่หลับนั้นต้องแก้ไขเป็นการด่วน”

ซุนหยาตัดสินใจแล้วว่าจะยอมเดินไกลอีกสักหลายรอบ ไม่บังคับใจฮูหยินน้อยให้ไปพบหน้าสามีอีก “เจียอีเจ้าไปที่ครัวกับข้า จัดเครื่องดื่มรสหวานให้กับฮูหยินน้อยได้ดื่มให้สดชื่นสักหน่อย”