ตอนที่ 1

ร่างใหญ่บิดตัวไปมาบนเก้าอี้ที่นั่งอยู่เมื่อพนักงานทุกคนออกไปจากห้องประชุมกันหมด จะเหลือก็แต่ตนกับเลขาส่วนตัว เขาจึงบิดตัวผ่อนคลาย สี่ชั่วโมงกับการประชุมหาข้อตกลงเรื่องธุรกิจที่ส่งไปเมืองจีนมีปัญหา และกว่าจะหาข้อสรุปได้ก็กินเวลานานจนตอนนี้สี่โมงเย็นแล้ว

“ท่านประธานคะ”

เสียงเล็กหวานทำให้เขาต้องยืดตัวนั่งตัวตรงแล้วก็มองเจ้าของต้นเสียงคุ้นเคยที่ตนได้ยินทุกวัน

“เราอยู่กันแค่สองคน ไม่ต้องมากพิธีหรอกปิ่นปัก”

“ไม่ได้หรอกค่ะ ที่นี่ที่ทำงาน อีกอย่างตอนนี้ดิฉันยังทำหน้าที่เลขาอยู่”

“อือ...แต่ตอนนี้ก็เลยเวลาเลิกงานแล้ว ทำไมไม่กลับล่ะ”

“ก็ท่านประธานยังไม่กลับ เป็นเลขาจะกลับก่อนท่านประธานได้ยังไงคะ”

อือ!

ลูคัส ทรัพย์วิเศษ วัย 35 ปี ลูกครึ่งไทย-สเปน มารดาเป็นลูกครึ่งไทย-สเปน ส่วนบิดาเป็นคนไทยแท้ และเขาเป็นทายาทรุ่นที่เจ็ด สืบทอดบริษัท “T Home Furniture” เป็นบริษัทผลิตเฟอร์นิเจอร์แบรนด์ลักซ์ชัวรี่อันดับต้นๆ ของเมืองไทย และมีชื่อเสียงในต่างประเทศ

ปิ่นปัก โชคเจริญ วัย 26 ปี หญิงสาวที่เติบโตมาในครอบครัวธรรมดา แต่ว่าได้รับโอกาสดีๆ ได้เข้ามาทำงานในบริษัทใหญ่อย่างบริษัท T Home Furniture แม้ว่าในตอนแรกจะยากลำบากในการทำงานเป็นเลขาของท่านประธานหนุ่ม แต่ก็ผ่านมาสองปีแล้วกับตำแหน่งเลขาท่านประธาน และถึงเธอจะเป็นเพื่อนสนิทกับโอลิเวีย น้องสาวท่านประธาน เป็นเพื่อนบ้านบ้านติดกันก็ได้หาใช้ความสนิทเข้ามาทำงานที่บริษัทแห่งนี้ไม่ ทุกอย่างที่เธอได้มาในวันนี้คือความสามารถของเธอทั้งนั้น

“ท่านประธานจะกลับหรือว่าจะทำงานที่บริษัทต่อคะ เดี๋ยวดิฉันจะได้ชงกาแฟให้ค่ะ”

“ไม่ล่ะ จะกลับบ้าน แล้วเนี่ยวันนี้ไม่ได้ขับรถมาใช่ไหม กลับพร้อมพี่แล้วกัน” แล้วประธานหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน

“เดี๋ยวคนอื่นเห็นจะไม่เหมาะค่ะ ดิฉันนั่งรถเมล์กลับดีกว่าค่ะ”

“จะนั่งรถเมล์กลับทำไม ไหนๆ เราก็กลับทางเดียวกันอยู่แล้วนี่”

“อย่าดีกว่าค่ะ มันไม่เหมาะ ขอตัวก่อนนะคะ” แล้วปิ่นปักก็เดินออกจากห้องประชุมไป เธอไม่นั่งรถออกไปกับประธานหนุ่มหลังเลิกงาน ด้วยกลัวว่าจะตกเป็นขี้ปากของพนักงานคนอื่นๆ ในบริษัท

ลูคัสมองตามแผ่นหลังเลขาแล้วก็บุ้ยปากเล็กน้อยแล้วเดินตามออกไป

กว่าจะถึงบ้านก็หกโมงกว่า รถติดมาก ใช้เวลานั่งรถเมล์เป็นชั่วโมงกว่าจะถึงป้ายรถเมล์หน้าปากซอยของบ้าน พอมาถึงก็นั่งวินมอเตอร์ไซค์มาบ้านของตน เป็นแบบนี้ประจำเวลาไม่ได้ขับรถไปทำงานเอง

“กลับมาแล้วเหรอลูก” ปราณีถามลูกสาวที่เดินห่อไหล่เข้ามาในบ้าน สภาพดูกระเซอะกระเซิงจนนางอดยิ้มขำไม่ได้

“สวัสดีค่ะแม่ณี วันนี้มีอะไรทานมั่งคะ ปิ่นปักหิวจังค่ะแม่” เธอเดินห่อปากเข้าไปในห้องนั่งเล่นทิ้งตัวลงบนโซฟา

“เมื่อเช้าเราบอกอยากกินข้าวผัดปู แม่เลยให้น้าหมูทำให้น่ะ”

“ขอบคุณนะคะแม่ณี เดี๋ยวปิ่นปักไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องก่อนนะ แล้วเรามาทานมื้อเย็นด้วยกันค่ะ”

“อือ...เดี๋ยวแม่ไปให้น้าหมูเตรียมโต๊ะทานข้าวรอ”

“ค่ะแม่” แล้วเธอก็ลุกจากโซฟาที่เพิ่งทิ้งตัวนั่งออกไป

นางปราณียิ้มเอ็นดูลูกสาวคนเล็กแล้วก็ลุกจากโซฟาที่นั่งไปหาแม่บ้านของตัวเองเพื่อให้เตรียมโต๊ะทานมื้อเย็น

กำลังทานมื้อเย็นกันสองคนแม่ลูกเหมือนทุกวัน เพราะตั้งแต่สามีจากไป ลูกสาวคนโตแต่งงานแยกออกไปอยู่ข้างนอกกับสามี ก็เหลือกันสองคนในบ้านหลังนี้ แม้บ้านหลังไม่ใหญ่มาก แต่พอเหลือกันสองคนก็ดูหลังใหญ่ ถึงจะมีแม่บ้านอาศัยอยู่ด้วยก็ตาม

“แม่คะ ที่ร้านอาหารเป็นยังไงมั่งคะตอนนี้” ปิ่นปักถามแม่ถึงร้านอาหารจีน ธุรกิจของครอบครัว

“ก็เรื่อยๆ ช่วงนี้นักท่องเที่ยวจีนมีมาทุกวัน”

“แสดงว่ารายได้ดีใช่ไหมคะ”

“อือ...แล้วงานที่ทำของหนูล่ะปิ่นปัก”

“ก็เรื่อยๆ ค่ะแม่ณี งานเลขาก็มีหนักบ้างเบาบ้างแล้วแต่วันค่ะ วันไหนสินค้ามีปัญหา วันนั้นปิ่นปักไม่อยากจะพูดเลยค่ะแม่ณี”

“ไม่สู้ลาออกมาช่วยแม่ดูแลร้านอาหารจีนดีกว่าเหรอปิ่นปักฮึ”

“แม่คะ ให้ปิ่นปักทำงานอีกสักสามปีนะคะ เดี๋ยวจะลาออกมาช่วยงานที่บ้านค่ะ อีกอย่างพี่ปักมุกก็ช่วยงานที่ร้านอยู่”

“แต่พี่เราก็มีร้านขายยาที่ต้องดูแลนะ ไม่ได้มาช่วยแม่ที่ร้านบ่อยๆ”

“วันหยุดปิ่นปักก็ช่วยแม่ณีที่ร้านตลอดนี่คะ”

“พรุ่งนี้หยุด ลูกจะเข้าร้านแทนแม่ใช่ไหม”

“ค่ะ ปิ่นปักจะดูแลร้านเอง แม่ณีก็อยู่บ้านพักผ่อนที่บ้านนะคะ ทานกันเถอะค่ะ เดี๋ยวปิ่นปักต้องดูซีรีส์อีกค่ะ”

อือ!

คนเป็นแม่ครางรับ แล้วก็พากันสนใจมื้อเย็นของตนต่อ แต่แล้วบรรยากาศบนโต๊ะอาหารที่เงียบอีกครั้งก็กลับมามีเสียง เมื่อมีเสียงร้องไห้สะอื้นดังเข้ามาก่อนเจ้าตัวจะมา และไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร

“พี่ปักมุกคงทะเลาะกับพี่วิทย์อีกแล้วสินะแม่ณี” ปิ่นปักวางช้อนในมือลงกระทบจานแล้วมองไปทางหน้าประตูทางเข้าห้องรับประทานอาหารก็เห็นพี่สาววิ่งร้องไห้สะอื้นเข้ามา

ฮือๆๆ

“ครั้งนี้หนูจะหย่ากับพี่วิทย์จริงๆ แล้วนะคะแม่ อึก! ฮือๆๆ” วิ่งมากอดแม่ที่นั่งทานข้าว

“กี่ครั้งแล้วล่ะพี่ปักมุก” ปิ่นปักเห็นพี่สาวพูดแบบนี้ตลอดเวลาที่ทะเลาะกับพี่เขย

“ใจเย็นๆ ก่อน ครั้งนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ”

“เขามีกิ๊ก อึก! ฮือ...” ปักมุกผละออกมาจากแม่มาตอบแล้วดึงเก้าอี้ข้างๆ แม่ออกนั่งพร้อมยกมือเช็ดน้ำตา

“พี่ยังไม่ชินอีกเหรอพี่ปักมุก กี่ครั้งแล้วที่พี่จับได้ พี่วิทย์ก็ไม่เห็นเลิกนิสัยเจ้าชู้สักที”

เห็นร้องไห้แบบนี้กลับบ้านมาทุกครั้งเวลาจับได้ว่าสามีมีกิ๊ก แต่สุดท้ายก็กลับไปตายรัง พวกผู้ชายเจ้าชู้พวกนี้น่าขยะแขยงนัก เพราะเห็นชีวิตแต่งงานพี่สาวเป็นแบบนี้เลยทำให้ปิ่นปักปิดใจไม่ยอมเปิดใจให้ใครเข้ามาทำร้ายตัวเอง และทำให้อยากครองตัวเป็นโสด แต่ติดตรงอยากมี ‘ลูก’ นี่สิ แต่แค่อยากมีแค่ ‘ลูก’ นะ ส่วนสามีไม่จำเป็น และยุคสมัยนี้ไม่จำเป็นต้องแต่งงานมีสามีก็สามารถมีลูกได้ แค่มีเงิน และตอนนี้เธอก็เก็บเงินได้มากพอแล้วสำหรับที่จะทำให้ตัวเองท้องลูกหนึ่งคนได้