บทที่ 3 เมื่อราฟาเอ็ดถูกข่มขืน 2

“แต่คุณควรมีความอดทนให้มากกว่านี้” ราฟาเอ็ดติง และนั่นก็ทำให้หญิงสาวถึงกับฟิวส์ขาด ความกดดันที่สั่งสมมานานจนเกิดเป็นกำแพงหินในใจ ตอนนี้เหมือนถูกน้ำเซาะจนพังทลาย เสียงใสจึงแว๊ดลั่นอย่างไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน

“ฉันทนมามากพอแล้ว ทนถูกทุกคนตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงบ้าตัณหา โลภมาก เป็นปลิงที่น่ารังเกียจ ฉันต้องทนอยู่ในสังคมที่มองฉันอย่างหมิ่นแคลน ฉันทนจนทนไม่ไหวแล้ว แล้วนี่คุณยังทำให้ฉันตกงานในภาวะที่เศรษฐกิจฝืดเคืองอีก แค่นี้ชีวิตฉันยังย่ำแย่ไม่พออีกเหรอไง ถึงได้มาเหยียบซ้ำเติมฉันแบบนี้ !”

ราฟาเอ็ดนิ่งอึ้ง คำพูดหล่อนกรีดหัวใจเขาจนเจ็บปร่า น่าแปลกที่หยดน้ำซึ่งเอ่อคลอดวงตาคู่สวย ทำให้เขารู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก

ทั้งๆที่เคยคิดว่าหล่อนคงมีจริตแพรวพราว มารยาเก่ง แต่ทำไมนะ…เขาถึงรู้สึกว่าน้ำตาและท่าทางเจ็บปวดของหล่อนที่เขาเห็นในตอนนี้คือของจริง ไม่ใช่การแสดงละคร !

“แล้วคุณทำตัวแบบนั้นจริงๆหรือเปล่า”

“ไม่… ฉันไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำ” หญิงสาวตวาดลั่น ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อถูกมือใหญ่ฉวยจับต้นแขนแล้วดึงหล่อนเข้าไปใกล้ๆ

หัวใจสาวหวั่นไหววูบวาบ เลือดในกายร้อนฉ่า นวลแก้มแดงปลั่งอย่างห้ามไม่อยู่ พยายามสะบัดกายให้หลุดพ้นจากอุ้งมือหนา แต่ก็เปล่าประโยชน์ เพราะเขายึดแขนหล่อนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“ผมอยากจูบคุณ เป็นของผมมั้ยลูกเป็ด ผมสามารถบันดาลให้คุณได้ทุกสิ่ง”

“คุณเป็นพ่อมดเหรอไง”

“ผมเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาที่เกิดมาโชคดีกว่าคนอื่นอยู่บ้าง เพราะผมมีเงิน…มีเงินมากพอที่จะเสกทุกสิ่งที่คุณต้องการได้ หากสิ่งที่คุณปรารถนามันสามารถหาได้บนโลกใบนี้นะ บอกผมมาสิลูกเป็ดว่าคุณต้องการเพชรพลอย บ้าน คอนโด หรือเงินสักกี่ล้านกัน”

ตากลมโตมองหน้าหล่อเหลาอย่างหยันๆ…แค่นี้สินะที่สมองของผู้ชายคนนี้คิดได้ คงคิดว่าความรวยของเขาจะสามารถซื้อตัวหล่อนได้ ฝันไปเถอะ !

หญิงสาวยิ้มเย็น รวบรวมเรี่ยวแรงที่มีสะบัดมือเขาจนหลุดออก ซึ่งก็น่าแปลกที่ครั้งนี้ราฟาเอ็ดกลับยอมปล่อยให้หล่อนเป็นอิสระแต่โดยดี

“สิ่งที่ฉันต้องการ…มันมีอยู่บนโลกใบนี้ แต่ก็เป็นของที่หายาก คุณจะให้ฉันได้มั้ยล่ะ ถ้าให้ไม่ได้ก็อย่าหวังว่าจะได้เครมฉันเลย”

“คุณอยากได้อะไรล่ะลูกเป็ด”

“หัวใจของคุณ” ปิยะดาตอบทันควัน เล่นเอาชายหนุ่มถึงกับนิ่งอึ้ง มองหล่อนอย่างไม่เข้าใจ

“ทำไมต้องอยากได้หัวใจผม”

“เพราะเงินซื้อร่างกายฉันไม่ได้ ถ้าอยากได้ตัวฉัน คุณต้องใช้หัวใจเข้าแลก ทำไมล่ะ…หัวใจคุณ คุณหวงมากใช่มั้ยล่ะ หากคุณไม่พร้อมจะรักและจริงใจกับใคร ก็เชิญไปหาผู้หญิงอื่นเถอะ อย่ามายุ่งกับฉันอีก”

“ผมก็ไม่อยากยุ่งหรอกนะ แต่คนอย่างผม…ถ้าอยากได้อะไร ผมก็ต้องได้”

“คุณอยากได้อะไร”

“ไม่น่าถาม…ผมก็อยากได้คุณไง” ดวงตาสีม่วงวาววับ เขาพูดตรงจนหล่อนหน้าร้อนฉ่า ริมฝีปากบางงอหงิก ชี้หน้าเขาอีกครั้ง

“ฉันเกลียดผู้ชายเห็นแก่ได้อย่างคุณที่สุด ฉันโมโหคุณ ฉันถึงมาที่นี่ ตอนนี้ฉันถึงได้รู้ว่าไม่ควรมาเจอคุณอีกเลย เสียเวลาเปล่าจริงๆ สู้เอาเวลาไปหางานใหม่ยังได้ประโยชน์ซะกว่า”

“งั้นมาทำงานกับผมมั้ยล่ะลูกเป็ด” เขาเสนอทางเลือก และหล่อนก็ตอบเสียงดังฟังชัดว่า

“ไม่เอา ฉันไม่อยากมีนายจ้างขี้หลีอย่างคุณ”

“ผมไม่เข้าใจเลยนะ” พูดเสียงเบาลงราวกลัวคนอื่นจะได้ยิน “ในเมื่อคุณเองก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์แล้ว คุณจะหวงตัวทำไมจริง”

“เรื่องส่วนตัวของฉัน คงไม่จำเป็นต้องอธิบายให้คุณฟัง” ตากลมวาววับอย่างเคืองขุ่น ก่อนสะบัดหน้าพรืดเดินกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง แล้วขับจากไปทันที

ผู้ชายคนนี้มองหล่อนเหมือนมองขนมหวาน อยู่ใกล้ๆเขา หล่อนอาจจะไม่ปลอดภัย นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่หล่อนจะได้เจอเขา หวังว่าต่อไปนี้จะไม่ต้องพบหน้ากันอีก…ราฟาเอ็ด หลุยส์ โรมาเนรี่!

ร่างสูงมองปิยะดาขับรถจากไปจนลับตา ริมฝีปากได้รูปกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อดึงมือซ้ายที่ไพล่ไว้ด้านหลังออกมา…ช่วงที่เขาจับตัวหล่อนไว้ เขาเห็นกระเป๋าสะพายข้างของหล่อนเปิดพอดี และเห็นสิ่งนี้โผล่สะดุดตาโดยบังเอิญ เขาจึงฉวยโอกาสหยิบติดมือออกจากกระเป๋า โดยที่หล่อนไม่ทันสังเกตเห็น คงเป็นเพราะอารมณ์โกรธได้บังตาหล่อนไว้

มือหนาชูโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่าของปิยะดาขึ้นมามองในระดับสายตาอย่างหมายมาด…คิดหรือว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่พบกัน

เขาคำนวณได้ถูกต้องจริงๆว่าถ้าบอกเกริกเรื่องที่หล่อนทำเขาขายหน้าเมื่อวานนี้ หล่อนจะต้องรีบแจ้นมาหาเขาถึงบริษัท และเขามั่นใจว่ามันจะไม่มีทางสิ้นสุดการเจอหน้ากันเพียงเท่านี้แน่ๆ เพราะจะต้องมีครั้งที่3อย่างแน่นอน

ไม่จำเป็นต้องอาศัยพระพรหมให้ช่วยลิขิตหรอกว่าจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า เพราะเขานี่แหละจะเป็นคนกำหนดทุกอย่างเอง !

ราฟาเอ็ดหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา ก่อนกดโทรหาเกริกเพื่อถามทางไปบ้านปิยะดา ขณะที่สายตายังคงมองมือถือเครื่องน้อยของหล่อน พร้อมความคิดที่ล่องลอยไปไกล