บทที่ 1 วันนี้คุณเป็นของผมนะ 1

บทที่ 1

วันนี้คุณเป็นของผมนะ

บริษัทรุ่งเกียรติ วันนี้คึกคักเป็นพิเศษเมื่อมีการจัดงานประมูลเพื่อนำรายได้ทุกบาทเข้าศูนย์พักพิงคนชราที่ไม่มีใครดูแลในบั้นปลายชีวิต

นักธุรกิจทั้งชายและหญิงหลั่งไหลกันมางานไม่ขาดสาย ช่วงวินาทีการประมูลราคาสินค้าจากคนดังคือเวลาแห่งความเครียดมากที่สุด ใครใจเด็ดกล้าให้ราคาสิ่งของมากที่สุดก็เป็นผู้ชนะไป

เก้าอี้ตั้งเรียงรายด้านหน้าเวที เหล่าแขกผู้มีเกียรติต่างจับจองจนเต็มพื้นที่หอประชุมใหญ่ รอดูว่าสิ่งที่จะถูกนำมาประมูลเป็นรายการต่อไปคืออะไร

“จบไปแล้วนะครับสำหรับการประมูลนาฬิกา กระเป๋า และภาพวาด ต่อไปมาประมูลสิ่งมีชีวิตที่ผู้ชายแมนๆทุกคนล้วนปรารถนาที่สุดกันบ้างดีกว่า ใครอยากออกเดทกับสาวสวยบ้างครับ” พิธีกรหน้าเสี้ยมพูดออกไมรโครโฟน บรรดาหนุ่มและแก่ต่างส่งเสียงเฮเหมือนรอคอยช่วงเวลานี้มานานแสนนาน ม่านสีฟ้าขนาดเกือบ5เมตรโรยตัวปิดกั้นส่วนหนึ่งของเวที และเพียงช่วงนาทีสั้นๆ ผ้าผืนใหญ่ก็เลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นหญิงสาวทั้ง30คนนั่งบนเก้าอี้เรียงแถวหน้ากระดาน พวกหล่อนคือพนักงานสาวโสดในบริษัท วันนี้ต่างจัดเต็มทั้งเสื้อผ้าและเครื่องสำอาง

แม้จะเหมือนเข้าร่วมงานกุศลเพราะอยากเป็นส่วนหนึ่งของการทำบุญ แต่ทว่าส่วนลึกแล้ว หญิงสาวเหล่านี้ต่างต้องการประชันแข่งขันกัน ต่างก็คิดว่าตนจะต้องได้ราคาประมูลสูงที่สุด

ลูกค้าชายนัยน์ตาวาววับ ครางในลำคอเมื่อเห็นสาวมากมายหลากหลายสีสันนั่งยิ้มอวดความสวยที่แตกต่างกัน มีเสน่ห์ไปคนละแบบ

ท่ามกลางสาวงามที่พริ้งพราว มีอีกหนึ่งหญิงที่โดดเด่นไม่แพ้ใคร หล่อนมีใบหน้าหวานละไม ดวงตาสุกสกาวราวดวงดาวยามค่ำคืน คิ้วโค้งดุจคันศร จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากบางสีชมพูคล้ายกลีบกุหลาบ หล่อนอยู่ในชุดเสื้อสีขาว มีลูกไม้สีฟ้าระบายตรงหน้าอก กระโปรงยาวครึ่งเข่าสีท้องฟ้าสว่าง เครื่องแต่งกายเรียบร้อยกว่าผู้หญิงคนอื่น แต่กระนั้นหล่อนก็เป็นเพียงคนเดียวที่ถูกนินทาและกล่าวถึงมากที่สุด

“มานั่งตรงนี้ด้วยเหรอ นึกว่าตอนนี้เธอจะนอนคลุมโปงหมกอยู่ในบ้านเสียอีก ไม่คิดว่าหน้าจะไร้ยางถึงขนาดนี้ ไม่อายเหรอไง หากว่าจะไม่มีผู้ชายคนไหนยอมควักเงินประมูลเธอเลยสักคน” พนิตา พนักงานต้อนรับสาววัย 24ปีพูดอย่างหยามหยัน เหลือบตามองคนที่นั่งข้างๆด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

ปิยะดาเป็นคนสวย ใบหน้าไร้ที่ติ แต่การกระทำฉาวโฉ่ไปด้วยเรื่องคาวๆ ทุกคนลือกระฉ่อนว่าหล่อนแย่งสามีชาวบ้าน ปอกลอกเศรษฐี พฤติกรรมไม่ต่างจากโสเภณีชั้นสูง ใช้หน้าสวยๆหลอกผู้ชายให้ติดกับแล้วใช้ความเสน่หาเป็นเหยื่อล่อให้หนุ่มๆติดบ่วงสวาทจนยอมยกเงินทองให้หล่อนหมด จากนั้นหล่อนก็ทิ้งพวกเขาเหล่านั้นอย่างไม่ไยดี

หล่อนจึงได้รับฉายาว่า ‘ดอกไม้พิษ’

สวยเหมือนดอกไม้ แต่พิษสงมีรอบตัว ใครคบหาหล่อนเป็นอันตรายหมดตัวทุกราย

แม้หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่จะให้สมญานามหล่อนว่า ‘ดอกไม้พิษ’ ทว่าผู้หญิงกลับเรียกหล่อนว่า‘ปลิงเจ้าเสน่ห์’

จึงไม่แปลกที่เพื่อนร่วมงานจะเขม่นหน้าหล่อน และคอยพูดจาจิกกัดเสมอ ความจริงหล่อนขอถอนตัวจากงานกุศลครั้งนี้ แต่เพราะพนักงานหญิงคนหนึ่งเกิดไม่สบาย ผู้จัดการจึงขอร้องให้หล่อนช่วย

“จะมีคนยอมควักเงินหรือไม่มี เดี๋ยวก็ได้รู้” ปิยะดาตอบด้วยเสียงนิ่งๆ ในใจชาชินเสียแล้วกับวาจาเหน็บแนมจากคนรู้จัก

“ใช่ เดี๋ยวก็ได้รู้” พนิตาลากเสียง รอยยิ้มเย้ยหยันผุดขึ้นบนเรียวปากที่เคลือบด้วยสีแดงสด “ประมูลเธอไปเดตด้วยก็ไม่ต่างจากซื้อปลิงไปดูดเงินทอง สวยแต่รูปจูบไม่หอม ผู้ชายที่ไหนก็ไม่อยากจูบ”

ความอดทนที่มีอยู่น้อยนิดหายวับไปกับตา สุดจะทนต่อไปไหว ปิยะดาหันมามองคนนั่งข้างๆพลางกระซิบด้วยน้ำเสียงเชิงดูถูกไม่ต่างกัน

“แน่ใจเหรอว่าฉันสวยแต่รูปจูบไม่หอมน่ะ แล้วทำไมผู้ชายมากมายถึงเข้าหาฉันล่ะ บางคนมีลูกเมียแล้วด้วยซ้ำ ยังมายุ่งกับฉันเลย แต่กับเธอ…” จิกหางตามองอย่างหมิ่นแคลน ก่อนเสริมต่ออีกว่า “บอกว่าตัวเองดีนักหนา แล้วหาแฟนได้สักคนหรือยัง หรือว่าเธอมีก้นอยู่ที่ปากใช้ผายลมอยู่บ่อยๆ กลิ่นถึงได้เหม็นคลุ้ง ผู้ชายไม่ทันได้จูบ แค่เดินผ่านก็แทบจะอ้วกแตกแล้ว อ้อ…อีกอย่างนะ เที่ยวมาว่าคนอื่นไม่ดีอย่างโน้นอย่างนี้ เคยได้ยินไหมจ๊ะว่าสำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุลน่ะ คำพูดเธอทำให้ฉันรู้ว่าเธอไม่เคยได้รับการศึกษาที่ดีเลย ซื้อใบปริญญามาหรือไงจ๊ะ”