ตอนที่ 02 แผลงฤทธิ์

เช้าวันต่อมา

เมื่อคืนฉันนอนหลับสบายมากๆ คงเป็นเพราะเมื่อตอนกลางวันฉันใช้แรงเยอะมากไปหน่อย ไหนจะต้องปั้นหน้ายิ้มใส่คนที่มาร่วมงานอีก บรรยากาศที่นี่ก็ถือว่าใช้ได้เลยไม่ร้อนอบอ้าว แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนกลางวันจะร้อนหรือเปล่านะ

"นี่คุณ ตอนเช้ามีอะไรกิน?"

"ก็ไปถามแม่บ้านเอาสิ"

"แล้วคุณจะออกไปไหน?"

"ฉันจะออกไปทำงาน เย็นๆ ถึงจะกลับมา อยากกินอะไรอยากได้อะไรก็บอกแม่บ้าน"

"....."

"อ้อ...อย่าแผลงฤทธิ์ล่ะ"

"....." อีตาบ้าคนนี้กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้กับฉันเนี่ย สงสัยคุณแม่ต้องเล่าให้ฟังแน่ๆ เลยเรื่องที่ฉันแสบซ่าไม่ยอมใคร

"นายหัวกินข้าวก่อนสิจ๊ะ กับข้าวเสร็จพอดี"

"มีอะไรกินบ้างล่ะ?"

"แกงไตปลากับคั่วกลิ้งจ้ะ"

"อย่างอื่นไม่มีหรอ ฉันไม่เคยกินของพวกนี้"

"ไม่มีแล้วจ้ะคุณนาย"

"ห๊ะ ไม่มีอย่างอื่นเลยหรอ ฉันกินอาหารใต้ไม่เป็น"

จะว่าฉันเรื่องมากก็ได้ แต่ฉันไม่ได้อยู่เมืองไทยนาน และฉันก็ไม่ค่อยคุ้นชินกับอาหารไทยสักเท่าไร และก็พอจะรู้มาว่าอาหารใต้รสชาติค่อนข้างแรง ฉันไม่กินเผ็ดนี่สิ

"จะเรื่องมากทำไม กับข้าวก็ไม่ได้ทำเอง ที่นี่มีอะไรเขาก็กินอันนั้นกันนั่นแหละ"

"ฉันไม่ได้เรื่องมากนะ ฉันกินเผ็ดไม่ได้ ทำไมต้องคิดว่าฉันเรื่องมากด้วย คนนิสัยเสีย!"

"ใจเย็นๆ ก่อนนะจ๊ะนายหัวไม่เป็นอะไรจ้ะ เดี๋ยวภาไปทำให้ใหม่ก็ได้จ้ะ"

"กินไม่เป็นก็หัดกินเข้าไว้สิ เธอต้องอยู่ที่นี่อีกนาน"

"นี่!"

"เรื่องของเธอ ภาไม่ต้องไปทำใหม่ด้วย ถ้าเขาอยากจะกินให้เขาลงมาทำเอง ถ้าฉันรู้ว่าใครช่วยนะฉันจะหักเงินเดือนให้หมดเลย"

"จ้ะๆ นายหัว"

"ไอ้คนผีบ้าไอ้ผีทะเล ไอ้คนเฮงซวยอย่าให้ถึงตาฉันบ้างเถอะจะเล่นงานกลับให้เข็ดเลย!"

ฉันตะโกนด่าตามหลังเพราะผู้ชายคนนั้นเดินออกไปเลยไม่ได้อยู่กินข้าว เขาเป็นผู้ชายที่หยาบคายมากๆ ไม่เห็นจะเป็นสุภาพบุรุษเป็นคนดีแสนดีอย่างที่คุณแม่บอกเอาไว้เลย

"คุณนาย..."

"ชิ!"

"อ้าว..."

ฉันหันหลังกลับขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง เพราะไม่รู้จะไปไหนและก็ไม่รู้ว่าจะลงไปข้างล่างทำไม นี่ฉันต้องทนอยู่บ้านหลังนี้จริงๆ เหรอ ต้องอยู่อีกนานเท่าไหร่กันล่ะเนี่ย คุณแม่และคุณแม่ แต่งงานกันแล้วยังจะให้ฉันย้ายมาอยู่กับผู้ชายคนนี้อีก คิดถึงเพื่อนที่ต่างประเทศจะแย่ ถ้าฉันมีรถนะฉันจะบินหนีกลับไปต่างประเทศแล้วไม่กลับมาอีกเลยคอยดูเถอะ

เที่ยงๆ ของวันเดียวกัน

จ๊อก~

"อื้อ...หิวจะเป็นบ้า" ฉันไม่ลงไปข้างล่างเลยจนกระทั่งเวลาผ่านไปราวๆ เที่ยงเศษ พยายามทนหิวแต่มันก็อดไม่ได้

ก๊อกๆๆ

"คุณนาย ออกมากินข้าวเถอะจ้ะ เดี๋ยวภาทำอะไรให้กิน จะไม่บอกเรื่องนี้กับนายหัวเลย"

แกร๊ก~

"อะไร?"

"ลงไปกินข้าวเถอะจ้ะ อย่าอดข้าวแบบนี้เลยเดี๋ยวจะปวดท้อง"

"ฉันไม่หิว"

จ๊อก~

ท้องร้องอีกแล้ว ไอ้ท้องทรยศ!

"ลงมาเถอะจ้ะ"

"ก็ได้ๆ เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บนึงแล้วจะลงไป"

"จ้ะ"

ฉันเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าพอลงมาก็มีกับข้าวแบบที่ไม่เผ็ดทำเสร็จวางเรียบร้อยไว้อยู่บนโต๊ะแล้ว

"เดี๋ยวเจ้านายของเธอรู้ก็โดนหักเงินเดือนเอาหรอก"

"ก็ไม่ต้องบอกสิจ๊ะ รู้กันแค่เราสองคนก็พอ"

"แล้วนี่ทั้งบ้านมีเธอเป็นแม่บ้านคนเดียวหรอ?"

"มีสามคนจ้ะ แต่หน้าที่ของภาเป็นหน้าที่รับผิดชอบในครัวทำกับข้าวทำอาหารแล้วก็ทำความสะอาดในบ้าน ส่วนที่เหลือก็ทำที่บ้านหลังเล็กจ้ะ"

"เจ้านายเธอ ใจร้ายที่สุดเลยนะรู้ไหม"

"นายหัวก็เป็นแบบนี้แหละจ้ะอย่าไปถือสาเลย เป็นคนห้าวๆ แข็งๆ พูดจาหวานๆ ไม่เป็นหรอกจ้ะ แต่เชื่อเถอะนายหัวพูดไปงั้นแหละไม่ได้คิดอะไรหรอก"

"เธอนี่ดูเข้าข้างเจ้านายจังเลยนะ"

"เปล่าๆ นะจ๊ะ แค่พูดไปในสิ่งที่ตัวเองเห็น"

"แล้วนี่ทำงานมานานเท่าไหร่แล้วล่ะ?"

"แปดปีแล้วจ้ะ"

"อายุเท่าไหร่อะ?"

"ยี่สิบสองจ้ะ"

"ห๊ะ?!"

ที่ตกใจไม่ใช่อะไร ฉันตกใจที่ผู้หญิงคนนี้ทำงานตั้งแต่อายุสิบห้าต่างหาก แล้วไม่ได้เรียนหรือไงเนี่ยถึงได้มาทำงานงกๆ อยู่ที่นี่ อีตาบ้านั่นใช้แรงงานเด็กแน่ๆ เลย ฟ้องกรมแรงงานซะดีมั้ง

"ตอนเย็นนายหัวฝากมาบอกว่าให้สอนคุณนายทำกับข้าวด้วยจ้ะ"

"ได้สิ ฉันก็พอทำได้อยู่ ว่าแต่ใช้เตาไฟฟ้าหรือว่าเตาแก๊สล่ะ?"

"ไม่ได้ใช้เลยจ้ะ ต้องดังไฟตั้งเตาถ่าน"

"หา...???"

อยู่ที่เมืองนอกฉันก็ทำกับข้าวเองนั่นแหละ แต่ฉันไม่เคยก่อไฟเตาถ่านเลยสักครั้ง ที่โน่นถ้าไม่ได้ใช้เตาไฟฟ้าก็เป็นเตาแก๊ส

"ไม่เป็นอะไรจ้ะ เดี๋ยวภาสอนให้เอง"

"อืม..."

ตกเย็น...

ฉันนั่งดูเด็กคนที่ชื่อภาก่อไฟ ฉันไม่ได้กลัวชีวิตที่ลำบากหรอกนะ เพราะตอนที่ฉันตัดสินใจไปเรียนต่างประเทศคนเดียวฉันก็คิดเอาไว้แล้วว่าฉันต้องลำบากเพราะต้องทำอะไรเองหมด

"คุณนายดูเตาไฟให้แป๊บนึงนะ เดี๋ยวภาไปหยิบของสดออกมาเตรียมทำกับข้าวก่อน"

"ให้ดูอย่างเดียวหรอ ต้องพัดด้วยไหม?"

"ไม่ต้องจ้ะ ไฟติดแล้ว"

"อือๆ"

ฉันนั่งดูเตาไฟที่กำลังคุ และสะเก็ดไฟก็แตกแบบถี่ๆ จนมันลามขึ้นไปบนหญ้าคาที่เป็นเพลิงตรงหน้า และภายในพริบตาไฟก็ลุกท่วมในทันที

"ไฟไหม้! ไฟไหม้! ไฟไหม้!"

เสียงร้องตะโกนดังขึ้นพร้อมกับคนงานวิ่งถือถังน้ำมาแล้วสาดขึ้นไปบนหลังคา ซึ่งฉันเองก็ช่วยอยู่เหมือนกัน ( ช่วยนิดหน่อย ) จนกระทั่งไฟดับ

"คุณนายเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?"

"ไม่ ฉันไม่ได้เป็นอะไร เมื่อกี้มันมีสะเก็ดไฟแต่ขึ้นไปโดนหญ้าบนนั้นแล้วมันก็ติดไฟเลย" ฉันพยายามอธิบายเพราะฉันไม่ได้เป็นคนทำ

"แค่คุณนายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วจ้ะ"

บรืน~

เสียงรถกระบะดังเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ก่อนที่จะมีคนกลุ่มนึงเดินมา และหนึ่งในนั้นก็มีนายหัวปากสุนัขตามมาด้วย

"เกิดอะไรขึ้น?"

"ไฟไหม้ครับนายหัว"

"แล้วไหม้ได้ยังไง?"

สิ้นสุดคำถามของนายหัวปากสุนัข ทุกคนก็หันมามองฉันเป็นตาเดียว ราวกับว่าฉันคือคนที่เผาหลังคาตรงนี้

"ฝีมือฉันเองแหละทำไม?"

"วันแรกก็แผลงฤทธิ์แล้วหรอ?"

"ฉันจะไม่เผาหลังคาบ้านคุณหรอก ฉันจะเผาหัวคุณด้วย ไอ้คนบ้า ไอ้นายหัวปากจัด!"

"นี่เธอ!"

"ทำไม คิดว่าจะปากจัดใส่คนอื่นได้คนเดียวหรือไง?"

"....."

"บอกเอาไว้ก่อนเลยนะ ว่าฉันเขมิกา ไม่เคยยอมใครอยู่แล้วโดยเฉพาะคนอย่างคุณ!"