บทที่ 5

"วันนี้แม่จะไม่ทำโทษหนูก็ได้ แค่บอกความจริงมา เมื่อคืนนี้ระหว่างหนูกับรามสูรมีอะไรเกิดขึ้นแล้วใช่ไหม"

"ไม่ได้เกิดอะไรจริงๆ นะคะ" หญิงสาวพยายามทำตัวปกติที่สุด เพื่อให้คำพูดของตัวเองมีน้ำหนัก

"แน่ใจนะว่าไม่ได้เกิดอะไร"

"ค่ะไม่ได้เกิดอะไร"

"นิ่มนวล" น้ำเสียงของคนที่เรียกตัวเองว่าแม่เริ่มเปลี่ยนไป และคนที่ชื่อนิ่มนวลก็รีบวิ่งออกมา

"ขาคุณผู้หญิง"

"กักบริเวณสามวัน"

"ไม่ได้นะคะคุณแม่"

"เดี๋ยวนี้ไม่ฟังคำสั่งแม่แล้วเหรอจ๊ะ"

"ตามมาค่ะ!"

"โรสขอโทษค่ะคุณแม่ พี่นิ่มนวลปล่อยก่อน" สโรชายังคงตะโกนขณะที่ถูกแม่บ้านคนสนิทของนางพาขึ้นไปชั้นบน "อย่าทำแบบนี้เลยนะพี่"

"หาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆ ใครจะไปช่วยได้ล่ะ เข้าไปแล้วก็ทำตัวให้ดี"

"ไม่นะพี่นิ่มนวล" หญิงสาวต้องรีบชักมือออกจากประตูก่อนที่มันจะปิดลง

ก๊อก! ก๊อก! คนที่อยู่ด้านในเคาะประตูเสียงดัง เพื่อให้ด้านนอกเปิด แต่ก็ดูจะไม่เป็นผล

ถ้าเราถูกกักบริเวณถึงสามวันใครจะดูแลแม่ แต่... "....." ตอนนี้เธอมีเรื่องที่ต้องเป็นกังวลมากไม่ต่างจากเรื่องนั้นก็คือ ..เราลืมเรื่องยาคุมกำเนิดไปได้ยังไง

จะอยู่ในนี้ถึงสามวันไม่ได้แล้ว ต้องหาทางออกไปให้ได้ก่อน "คุณพ่อ..โทรศัพท์?"

ชั้นล่าง..

"โทรศัพท์อยู่นี่ค่ะคุณผู้หญิง" ตอนที่ลากตัวสโรชาขึ้นไป นิ่มนวลได้แอบล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมา เพื่อไม่ให้ติดต่อพลโทผู้เป็นพ่อได้

"แกนี่รู้ใจฉันจังเลยนะ"

ชั้นบน..

"คุณพ่อกลับมาสักทีสิคะ" รอให้พ่อกลับมาภายในวันนี้หรือพรุ่งนี้ ความหวังนั้นมีน้อยเท่ากับที่ขอร้องให้นิ่มนวลแอบปล่อยตัว

ดึกๆ ของวันเดียวกัน..

"คุณแม่คะ พี่นิ่มนวล ฉันหิวแล้ว"

"ถ้าหนูไม่หยุดตะโกน แม้แต่น้ำกับไฟในห้องก็จะไม่มีใช้นะจ๊ะ" เสียงนี้ดังมาจากคนที่ยืนอยู่นอกประตู

"คุณแม่คะ โรสหิวจริงๆ นะ"

"ทนหิวหน่อยสิ ถือว่าไดเอทไปในตัว"

จริงๆ แล้วสโรชาไม่ได้หิวขนาดนั้น เพราะในห้องยังพอมีนมที่เธอซ่อนไว้ เหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เพิ่งเคยเกิดขึ้น เธอก็เลยรู้วิธีเอาตัวรอดไว้ก่อน แต่ที่อยากให้คนด้านนอกเปิดประตูให้ เพราะคิดว่าจะหนีออกไป ถึงแม้รู้ว่าต้องถูกทำโทษแน่ แต่ยังไงก็ขอออกไปให้ได้ก่อน

สายๆ ของวันต่อมา

"อาหาร? พี่นิ่มนวล เปิดประตูก่อน" กว่าเธอจะรู้สึกตัวว่านิ่มนวลเอาอาหารเข้ามาให้ ประตูห้องนั้นก็ถูกปิดลงก่อนแล้ว

ก๊อก ก๊อก!

"พี่นิ่มนวลเปิดประตูให้โรสหน่อยค่ะ" เคาะประตูเรียกยังไงก็ไม่ได้ผล สโรชาก็เลยเดินมาดูที่หน้าต่าง เผื่อพ่อกลับมาเมื่อคืนนี้ แต่มองหารถยังไงก็ไม่เจอ

เย็นวันที่สองที่ถูกกักบริเวณ..

"ลูกรัก"

"คะคุณแม่" พอได้ยินเสียงสโรชาก็รีบตรงมาที่ประตูห้อง

"พรุ่งนี้มีงานเลี้ยง หนูอย่าปล่อยให้หน้าโทรมนะ"

"คุณแม่เปิดประตูให้โรสก่อนสิคะ"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าแม่จะเปิดให้ แล้วจะพาหนูไปเลือกชุดและเสริมสวยด้วย"

"เปิดให้ตอนนี้เลยไม่ได้เหรอคะ"

"เอาเป็นว่าหนูพักผ่อนเยอะๆ นะจ๊ะ"

"เดี๋ยวก่อนสิคะคุณแม่"

ก๊อก ก๊อก

"คุณแม่คะ โรสขอออกไปตอนนี้เลยได้ไหมคะ" ด้านนอกเงียบไปสักพักแล้ว สงสัยว่าท่านแค่จะมาบอกเรื่อง.. "งานเลี้ยงงั้นเหรอ" หวังว่าเขาคงไม่ไปงานนี้ด้วยนะ