บทนำ ข้าคือภรรยาต่ำช้า มารดาเลวทราม

บทนำ

ข้าคือภรรยาต่ำช้า มารดาเลวทราม

ข้าคือความผิดพลาด

จะ...เจ็บปวด!

ทะ...ทรมานเหลือเกิน!

ได้โปรดฆ่าข้าเถอะ ได้โปรด...

ริมฝีปากแห้งแตกระแหงจากการขาดน้ำ นางพยายามจะขยับเขยื้อนเอื้อนเอ่ยอ้อนวอน ทว่ากลับไม่มีแม้เสียงใดเล็ดลอดออกมานอกจากเลือดที่กระอักออกมาเป็นสาย

‘เกอไป๋หลัน’ ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยได้ชื่อว่าเป็น ‘บุปผางามแห่งวงสังคมชั้นสูง’ เป็นสตรีผู้เพียบพร้อมเป็นที่นับหน้าถือตาของผู้คนมากมาย แต่นางกลับ...

เป็น ‘ภรรยาต่ำช้า’ ของสามี นางหยาบคายดั่งหญิงแพศยา ค่อนขอดเย้ยหยันไม่ให้เกียรติสามี อีกทั้งยังผลาญทรัพย์สมบัติของสามีอย่างสนุกสนาน

เป็น ‘มารดาเลวทราม’ ของบุตรสาว ด้วยไม่เคยฟูมฟักเลี้ยงดูบุตรเฉกเช่นที่มารดาควรจะทำ แม้แต่น้ำนมสักหยดนางก็ไม่เคยให้บุตรสาวดื่มกินจากเต้า อีกทั้งยังไม่เคยกอด ไม่เคยหอม ไม่เคยเอ่ยวาจาอ่อนหวานห่วงใย ไม่แม้แต่จะชายตาแลบุตรสาวราวดั่งว่านั่นไม่ใช่เลือดเนื้อแต่เป็นอากาศธาตุ จนกระทั่งบุตรสาวจิตใจอ่อนแอขาดที่พึ่งพิง หลงเดินทางผิดหันไปฝักใฝ่ฝ่ายมาร

เป็น ‘นายหญิงเลือดเย็น’ ชอบดุด่าเฆี่ยนตีบ่าวไพร่อย่างทารุณดั่งเห็นชีวิตคนเป็นผักปลา

เวลานี้ใบหน้าที่เคยงดงามไม่เหลือเค้าโครงเดิม เกอไป๋หลันถูกจับอ้าปากแล้วกรอกด้วยปลายข้าวสารบดละเอียดผสมน้ำเปล่าเพื่อให้มีชีวิตเท่านั้น

หญิงสาววัยกลางคนถูกล่ามมือและเท้าด้วยโซ่ขนาดใหญ่ ตามร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลจากการทารุณกรรมเพื่อให้ได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

“นี่คือสิ่งที่ข้าสมควรได้รับ สมควรแล้ว ข้าสมควรได้รับสิ่งนี้แล้ว...”

ไป๋หลันร่ำไห้จนตัวโยน สะอึกสะอื้นจนเรือนกายผอมแห้งสั่นเทิ้ม ดวงตาของนางเลื่อนลอยหวนคิดถึงวันวานที่ผันผ่าน

ชีวิตของนางมีสิ่งใดบ้างหนอที่เรียกว่า ‘ความสุข’ มีสิ่งใดบ้างหนอที่เรียกว่า ‘ความรัก’ ภาพความทรงจำมากมายไหลซัดสาดเข้ามาในห้วงแห่งความนึกคิด

นับตั้งแต่นางลืมตาขึ้นมาบนโลกใบนี้

เมื่อครั้งยังเป็นทารกนางถูกเลี้ยงดูโดยสาวใช้ กิน นอน เติบโตในเรือนคนใช้ทั้งที่นางมีศักดิ์เป็นถึง ‘คุณหนูเกอ’ ผู้มั่งคั่ง เมื่อนางอายุได้ห้าปีนางจึงถูกแม่นมพาตัวเข้ามาในเรือนใหญ่

ได้พบกับผู้ให้กำเนิดเป็นครั้งแรก นางวิ่งเข้าไปกอดอย่างไร้เดียงสาด้วยโหยหาความรักมาโดยตลอด แต่กลับถูกมารดาผลักไส สะบัดฝ่ามือตบลงบนแก้มจนเลือดกบปาก ถ้อยผรุสวาทด่าทอของมารดาทำให้เด็กหญิงตัวน้อยถึงกับสะเทือนใจจนล้มป่วย

เกอไป๋หลันค่อยๆ เติบโตขึ้นราวกับเป็นกระสอบทรายของมารดา บ่าวไพร่สาวใช้ไม่เคยเห็นหัว มักกลั่นแกล้งนำอาหารบูดเน่ามาให้นางกิน อีกทั้งยังมักหัวเราะเยาะเย้ยหยันราวกับเห็นนางเป็นสิ่งมีชีวิตไร้ค่า

เด็กหญิงตัวน้อยนอนร้องไห้จนหลับไปทุกค่ำคืน จนกระทั่งนางตกผลึกความคิดด้วยตนเองว่านางจะไม่ขออยู่แบบนี้อีกต่อไป นางจะปกป้องตนเอง...

ความคิดแบบเด็กๆ บิดเบี้ยวหลงทางดั่งคนตาบอดที่ออกเดินโดยไร้จุดหมาย เกอไป๋หลันกลายเป็นเด็กขี้โกหก เป็นเด็กเจ้ามารยา และเริ่มใช้ความรุนแรงกับเหล่าสาวใช้ที่เห็นนางเป็นตัวตลก

ตาต่อตา ฟันต่อฟัน

นางกระโดดกัดหูสาวใช้จนแหว่งวิ่น จิกข่วนใบหน้าแล้วควักลูกตาของอีกฝ่ายจนตาบอด กรีดร้องด่าทอทุกคนที่ปฏิบัติต่อนางอย่างต่ำช้า

มันได้ผล!

นับจากนั้นไม่มีใครหน้าไหนกล้ารังแกนางอีกเลย!

ไป๋หลันเชื่อว่าสิ่งนี้จะทำให้นางมีความสุข ทุกครั้งที่นางถูกมารดาเรียกไปทุบตี นางก็จะส่งต่อความรุนแรงไปยังผู้ที่ด้อยฐานะกว่า เด็กหญิงสะสมความรุนแรง ความหยาบคาย และจิตใจที่หยาบกระด้างนานปี

จนกระทั่งเมื่อเด็กหญิงอายุสิบสองปี นั่นเป็นครั้งแรกที่มารดาเรียกนางไปหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอ่อนโยน ดึงนางเข้าไปโอบกอดด้วยความรัก หยิบขนมรสชาติหวานล้ำป้อนนางอย่างเอ็นดู

หัวใจที่แสนบอบช้ำฟูฟ่อง เด็กหญิงฉีกยิ้มกว้างจนดวงตาเล็กหยี มีความสุขจนแทบสำลักออกมา

นี่นะหรือความรัก

นี่นะหรืออ้อมกอดของผู้ให้กำเนิด