ตอนที่5 เหตุเกิดที่เจ้าสาว

หลายวันผ่านไป

ณ โรงแรมที่จัดการแต่งงานของทศวรรษกับภาริตาให้เกิดขึ้นอย่างหรูหรา มีแขกมากมายต่างมาร่วมงานสมรสของคู่บ่าวสาว ทั้งนักข่าวหลากหลายสำนักก็ให้ความสำคัญกับงานมงคลนี้

บริเวณภายในงานถูกจัดเป็นแนวสีขาวสะอาด มีดอกกุหลาบขาวนับพันดอกถูกจัดเรียงอย่างสวยงาม

ภายในห้องแต่งตัวของภาริตา หญิงสาวนั่งอยู่ในหน้ากระจกมองใบหน้าตัวเองที่ยังไม่ได้แต่งตัวด้วยรอยยิ้มของความสุข ในที่สุดเธอก็ได้แต่งงานกับผู้ชายที่เธอรักเสียที

ติ๊ด ๆ เสียงข้อความส่งเข้ามาในมือถือของหญิงสาว ทำให้คนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์เปิดออกมา ก่อนจะทำหน้าตกใจออกมาทันที ภาพที่เธอกอดจูบอยู่กับชัยบวรถูกส่งมาที่เธอ

กริ๊งงง เสียงเบอร์แปลกโทรมาหาภาริตา หญิงสาวมือสั่นเล็กน้อย ก่อนจะกดรับ เธอพยายามใจเย็นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ทว่ามันก็ไม่ง่ายเลยสักนิด

“แกต้องการอะไร” น้ำเสียงไม่พอใจเอ่ยถามออกไป

“โธ่ เป็นอะไรไปน้องตา พี่แค่อยากให้ของขวัญแต่งงาน แต่ไม่ได้มีแค่รูปถ่ายนะ ยังมีเป็นคลิปน้องตา อยากดูไหมครับ”

“ไปตายซะ”

“จุ ๆ ไม่เอาไม่พูดแบนนี้ ถ้าไม่อยากให้ภาพและคลิปพวกนี้เผยแพร่ออกไป น้องตามาหาพี่ที่โรงจอดรถ ได้ไหมครับ สักแป๊บก็ยังดี” เสียงกวนเอ่ยบอกหญิงสาว ทำให้ภาริตาตัดสายทิ้ง ก่อนจะเดินลงไปหาตามที่ชัยบวรบอก ร่างบางมองคนเดินผ่านไปมา ก่อนจะแอบลงไปไม่ให้ใครเห็น

“ที่รัก พี่อยู่นี่”

“ใครที่รักนายไม่ทราบ ลบซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”

“ใจเย็น ๆ สิครับ เรามานั่งตกลงกันดี ๆ ในรถเถอะ ยืนอยู่อย่างนั้นไม่กลัวว่าที่ผัวใหม่มาเห็นเหรอ” ภาริตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะเข้าไปนั่งในรถของชัยบวร

“ต้องการอะไร เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับฉัน ที่ผ่านมาเราสองคนก็เลิกกันไปแล้วจะมารื้อฟื้นทำไม”

“ใครที่บอกว่าเราเลิกกัน มีแต่น้องตาที่คิดเองไปคนเดียว สิ่งที่พี่ต้องการก็คือเมียสุดที่รักคนนี้ไงครับ”

“ประสาท” หญิงสาวบ่น ก่อนจะลงจากรถ ทว่ามือหนาของชัยบวรกลับเอาผ้าใส่ยาสลบโปะเข้าที่จมูกเธอ หญิงสาวดิ้นไปมา แต่ในที่สุดก็สลบหมดสติไป มือหนาของชัยบวรลูบใบหน้าของภาริตาอย่างรักใคร่ ก่อนจะขับรถออกไป

ฝีเท้าของทศวรรษเดินไปเดินมา เมื่อหาตัวเจ้าสาวไม่เจอ เขาพยายามติดต่อเธอ แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ในยามนี้สีหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มเผยความตึงเครียดออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“เจอไหม” เสียงชายหนุ่มถามเจ้าหน้าที่ในงาน แต่กลับไม่มีใครพบเธอ

“ธามเจอน้องยังลูก แขกมาเต็มงานแล้ว”

“ยังเลยครับคุณย่า แม่ครับ แม่ช่วยโทรหาลุงวาติให้ช่วยตามหาหน่อยได้ไหมครับ” ชายหนุ่มให้คุณหญิงพัชราผู้เป็นมารดาให้ญาติที่เป็นตำรวจช่วยหาภาริตาอีกแรง

“มันเกิดอะไรกันแน่ ทำไมจู่ ๆ ตาถึงหายตัวไป” อัครราชเอ่ยถามออกมาอย่างเป็นห่วงลูกสาวจับใจ เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพอมาที่นี่ถึงพบว่าภาริตาหายตัวไป

หลายนาทีผ่านไปก็ไม่ยังไม่ได้ข่าวคราวของภาริตา ทำให้แขกที่มาร่วมงานเริ่มซุบซิบกันกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเลยฤกษ์มาหลายนาทีแล้วยังไม่เริ่มงานสักที

“หรือว่าเราจะเลื่อนงานนี้ออกไปก่อน” เสียงคุณหญิงอิรวดีบอกออกไป

“ไม่ได้นะครับคุณแม่ นักข่าวมาเต็มแล้ว ถ้าเลื่อนงานแต่งออกไปยัยตาจะถูกมองยังไง”

“แต่เราจะทำอย่างไรดี ในเมื่อหาตัวยัยตายังไม่เจอ ตำรวจก็ยังไม่ส่งข่าว” ภาริณีนั่งฟังเงียบ เธอไม่ออกความคิดเห็นใด ๆ เพราะเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอเลยสักนิด ทั้งที่ผู้ใหญ่มีสีหน้าถอดสีกันหมด จู่ ๆ ภาริณีก็ลุกขึ้นจะเดินไปเข้าห้องน้ำ สายตาอัครราชก็จ้องมาที่เธออย่างไม่พอใจทันที

“ยัยภา แกทำอะไรน้อง ที่ยัยตาหนีไปเพราะแกใช่ไหม” ชายชราเดินตรงมาหาลูกสาวคนโต พร้อมสองมือของอัครราชเขย่าตัวลูกสาวไปมา พยายามคาดคั้นให้อีกฝ่ายพูดความจริง

“คุณพ่อคะ ภานี่เหรอจะทำ ไม่เห็นว่าเรื่องนี้จะทำให้ภาได้ประโยชน์อะไรเลย” สายตาของทศวรรษจ้องใบหน้าหญิงสาวนิ่ง พอได้ยินคำพูดนั้นชายหนุ่มก็คิดตาม มันก็จริงอย่างที่ภาริณีพูด เรื่องนี้ไม่เห็นเกี่ยวกับเธอเลย

“นี่ไง หนูภานี่ไงที่จะช่วยเราได้” คุณหญิงพรแก้วพูดขึ้นมา ทำให้หญิงสาวทำหน้างง มองไปที่ทุกคน

“ไม่มีทาง ผมไม่ยอมแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้แน่” ชายหนุ่มประกาศลั่นออกมาทันที เขาไม่มีทางแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้แน่นอน

“ฉันก็ไม่มีวันแต่งงานกับผู้ชายอย่างนาย อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” หญิงสาวก็ไม่ยอมเช่นกัน ยิ่งเป็นคนอย่างทศวรรษด้วยแล้ว เธอยิ่งไม่ยอม

“ทำไมแต่งงานกับผมแล้วมันจะเป็นยังไง”

“นี่แกล้งโง่หรือไม่รู้จริง ๆ ผู้ชายมักมากอย่างนาย ไม่มีใครเขาอยากแต่งงานด้วยหรอก หรือไม่ที่ยัยตาหนีไปก็เพราะรู้สินะว่า แท้จริงแล้วนายมันเลวขนาดไหน”

“พอ อย่าเพิ่งทะเลาะ ย่าว่ามีทางนี้ทางเดียวที่จะช่วยแก้ไขสถานการณ์ตอนนี้ได้”

“คุณย่าคะ ภาไม่อยากทำ คุณย่าอย่าบังคับภานะคะ”

“ก็แค่แต่งไปก่อน แสดงละครต่อหน้าแขกที่มาร่วมงาน แค่นี้ทำไม่ได้เหรอไงยัยภา” อัครราชไม่ยอมเสียหน้าอย่างแน่นอน เขาพูดขึ้นมาทำเอาหญิงสาวตัวสั่นไปทันที ทำไมนะทำไม ต้องบังคับเธอทุกอย่างทั้ง ๆ ที่เธอไม่ต้องการ

ผ่านไปไม่นานผู้ใหญ่ก็ออกไปรับหน้าแขกที่มาร่วมงาน ภาริณีที่ถูกแต่งเติมใบหน้าด้วยเมกอัปราคาแพงอย่างเร่งรีบที่สุด หญิงสาวกำมือแน่น ทำไมต้องเป็นเธอด้วย ทั้ง ๆ ที่เกลียดเขาจนไม่อยากมองหน้า ถึงนี่จะเป็นการแสดงละคร แต่เธอก็ไม่อยากเข้าพิธีแต่งงานกับเขา หญิงสาวในชุดไทยเดินออกด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แขกที่มาร่วมงานปรบมือต้อนรับเจ้าสาว ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นตัวปลอม ตัวสำรองกับการแต่งงานในครั้งนี้

“สวมแหวนได้แล้ว” ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะหยิบแหวนมาสวมใส่ให้กับภาริณี หญิงสาวไม่ได้แสดงท่าทีดีใจออกมาเลยแม้แต่น้อย เพราะสำหรับหญิงสาวมันคือสิ่งที่เธอไม่ต้องการ

“ไหว้พี่เขาสิลูก” หน้าบึ้งตึงของภาริณี ทำให้คุณย่าอิรวดีมองมา ก่อนจะทำสีหน้าอ้อนวอน เมื่อเห็นสีหน้าของคนเป็นย่า หญิงสาวก็ยอมก้มลงกราบตักชายหนุ่มอย่างรีบ ๆ ก่อนจะหยิบแหวนใส่ให้เขาอย่างไม่ใส่ใจสักเท่าไหร่