Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 3
“พระพาย...”
หล่อนตัวเย็นเฉียบ อยากจะบอกเขาออกไป แต่พออ้าปากก็รู้สึกเหมือนน้ำแข็งยัดอยู่ข้างใน ปากคอสั่น พูดไม่ออก เพราะไม่กล้าพอ
“เอ่อ... โทจัง...”
โทคิยะปล่อยมือจากแขนของหล่อน และเอียงหน้ามองอย่างพิจารณา
“ทำไมหน้าดูไม่ดีเลย เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ปะ... เปล่าหรอก พอดี... รีบไปทำงานนะ ขอ... ขอตัวก่อนนะโทจัง”
หล่อนฉวยโอกาสจะเดินหนี แต่เขาก็คว้าแขนเอาไว้อีกครั้ง และด้วยแรงกระชาก ทำให้ร่างของหล่อนเซถลาเข้าปะทะกับเรือนกายทรงพลังที่หอมกรุ่นของโทคิยะอย่างห้ามไม่อยู่
“อ๊ะ... ขะ... ขอโทษ...”
หล่อนรีบละล่ำละลักเอ่ยปากขอโทษ และโก่งตัวหนีออกมา สองพวงแก้มแดงระเรื่อ
“ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษเธอพระพาย ฉันดึงเธอแรงไปหน่อย”
“มะ... ไม่เป็นไร ขอ... ตัวก่อนนะคะ”
“ทำไมจะต้องทำท่ารีบร้อนด้วยล่ะ”
แล้วโทคิยะก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมามอง
“นี่เพิ่งจะหกโมงกว่าๆ เองนะ เธอเข้างานแปดโมงไม่ใช่หรือ”
“เอ่อ...”
“เราไม่ได้เจอกันนานมาก คุยกันก่อนไม่ได้หรือ”
คุยกัน...
ไม่มีทางหรอก จะคุยอะไรล่ะ ในเมื่อในอดีต หล่อนกับโทคิยะแทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ
“คือวันนี้... มีคาบสอนแต่เช้า ต้องรีบไปเตรียมงานน่ะ แล้วก็... มีประชุมด้วย ขอตัวนะโทจัง”
หล่อนเห็นสีหน้าของเขามีความผิดหวังเล็กน้อย
“เสียดายจัง แต่ไม่เป็นไร งั้นฉันเดินไปส่งที่ปากซอยนะ”
“มะ... ไม่ต้องหรอก ฉันไปเองได้”
“ฉันจะออกไปที่เซเว่นพอดี เดินไปคุยกันไป ดีออก ไปเถอะ”
แล้วโทคิยะก็ถือวิสาสะฉวยแขนของหล่อนไปกุมเอาไว้ ในขณะที่หล่อนรู้สึกลำบากใจเหลือเกิน
นี่ถ้าเจอคนรู้จัก แล้วเรียกหล่อนว่าพะแพง ความลับจะต้องแตกแน่ๆ เลย
“เอ่อ... โทจัง... พอดีฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมของเอาไว้ที่บ้าน ขอตัวกลับไปเอาก่อนนะ”
หล่อนกระชากแขนออกจากมือใหญ่ และก็ไม่คิดจะสนใจอีกว่าโทคิยะจะรู้สึกยังไง เพราะตอนนี้ หล่อนจะต้องหนีจากเขาให้ไกลที่สุด
สองเท้าซอยถี่ยิบเพื่อที่จะเดินห่างออกไป และเมื่อเม็ดเหงื่อไหลย้อยลงมาบนแก้ม หล่อนก็นึกได้ว่าเดินหนีมาไกลแล้ว จึงหยุดเดิน และผลุบเข้าไปที่ข้างเสาไฟฟ้าต้นใหญ่ และมองกลับไปยังโทคิยะ
เขาหายไปแล้ว...
คงจะเดินออกไปร้านสะดวกซื้ออย่างที่บอกหล่อนแล้วนั่นแหละ
เฮ้อออออ
พะแพงเป่าปากออกมาแรงๆ อย่างโล่งอก และก็ภาวนาให้ตนเองไม่ต้องเจอหน้ากับโทคิยะอีกเลย จนกว่าครอบครัวของเขาจะเดินทางกลับไปญี่ปุ่น
วันนี้หล่อนวุ่นวายหัวใจแทบจะทั้งวันเลย จนแทบจะสอนหนังสือเด็กๆ ไม่รู้เรื่อง บ่อยครั้งที่ยืนเหม่อ จนนักเรียนต้องตะโกนเรียก
มันไม่ควรเป็นแบบนี้เลย เพราะความโง่เขลาเบาปัญญาของหล่อนแท้ๆ เชียว
มือเล็กดันประตูรั้วให้เปิดออก ก่อนจะแทรกตัวผ่านเข้าไปในนั้น
แม่ของหล่อนกำลังง่วนอยู่กับการทำกับข้าวอยู่ในครัวเหมือนเช่นทุกวัน
“กลับมาแล้วจ้ะแม่”
“น้ำอยู่บนโต๊ะน่ะแพง” มารดาตะโกนออกมาจากห้องครัว
“ขอบคุณจ้ะแม่”
หล่อนเดินไปหย่อนกายลงนั่งบนโซฟา วางกระเป๋าสะพายไว้ข้างตัว และยกแก้วน้ำเย็นเจี๊ยบที่มารดาตระเตรียมเอาไว้ให้ขึ้นดื่ม
“ชื่นใจจัง...”
หล่อนวางแก้วลงกับโต๊ะกระจกตรงหน้า และก็ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างไม้ที่ถูกเปิดกว้างเอาไว้รับลม
เมื่อเย็นนี้หล่อนเลือกที่จะขึ้นรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างกลับมาบ้านแทนการเดิน เพราะต้องการหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับโทคิยะ
หล่อนไม่อยากเสี่ยงอีกแล้ว...
“คิดอะไรอยู่เหรอแพง”
เสียงของแม่ดังขึ้น ทำให้หล่อนสะดุ้งโหยงทันที พร้อมกับหันไปมอง
“แม่...”
“หน้าตาตื่นเชียว ใจลอยล่ะสิท่า”
แม่ของหล่อนวางจานขนมกล้วยบนโต๊ะกระจกตรงหน้าใกล้กับแก้วน้ำที่หล่อนดื่มจนเกลี้ยง จากนั้นก็หย่อนกายลงนั่ง มองหน้าหล่อน
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าล่ะลูก”
“ปะ เปล่าหรอกแม่”
หล่อนทำเป็นหัวเราะ
“แพงจะไปมีเรื่องอะไรไม่สบายใจล่ะจ๊ะ”
“ก็แม่เห็นใจลอยไปไหนก็ไม่รู้ แม่มายืนตั้งนานแล้ว ก็ไม่เห็น”
“แพง... เอ่อ... ก็แค่คิดถึงเรื่องงานที่โรงเรียนน่ะจ้ะ ไม่มีอะไรหรอกแม่”
แม่ของหล่อนพยักหน้ารับหงึกๆ
“ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ บอกแม่ได้นะ แม่ยินดีรับฟัง”
“จ้ะแม่”
พะแพงฝืนยิ้ม และพยายามทำตัวร่าเริง แต่แค่แปบเดียวก็ต้องหน้าซีดเผือด
“ว่าไงนะจ๊ะแม่”
“เมื่อตอนกลางวัน คุณป้าซายูริแวะมาหาแม่น่ะ”
“คุณป้า... มาทำไมเหรอจ๊ะแม่” หล่อนใจคอไม่สู้ดีเลยจริงๆ
“คุณป้าซายูริอยากจะเชิญพวกเราไปรับประทานอาหารค่ำที่บ้านน่ะ”
“แม่... ปฎิเสธไปเลยนะจ๊ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะแพง ไม่อยากเจอพี่โทคิยะหรอกเหรอลูก”
“แพง... แพง...”
นี่หล่อนจะแก้ตัวว่ายังไงดีนะ
“แพง... ไม่ว่างน่ะจ้ะ พรุ่งนี้ มะรืนนี้ และทุกวันๆ ต่อจากนี้เลยจ๊ะ”
หล่อนรีบละล่ำละลักบอกมารดา และก็ได้รับแววตาแคลงใจจากท่านมาเป็นรางวัล
“ทำไมแพงไม่ว่างสักวันเลยล่ะลูก”
“คือแพง... งานยุ่งมากนะจ๊ะ”
“ปกติแม่ก็เห็นแพงไม่เคยทำงานล่วงเวลาเลยนะ แล้วก็ไม่เคยไม่ว่างตอนเย็นด้วย”
แม่ของหล่อนเอียงคอมองด้วยความสงสัย
“เอ่อ... พอดีเป็นนโยบายใหม่ของโรงเรียนน่ะจ้ะแม่ แพงก็เลยต้องปฏิบัติตาม ยังไงแม่ปฏิเสธคุณป้าซายูริให้ทีนะจ๊ะ”
“โอเค แม่จะบอกคุณป้าให้ก็แล้วกัน แต่ไม่อยากเชื่อเลยว่าลูกแพงของแม่จะงานเยอะขึ้นมากมายแบบนี้”
“แพงก็... ไม่อยากเชื่อเหมือนกันค่ะ แต่ว่ามันเป็นงาน แพงก็เลยเลี่ยงไม่ได้”
เมื่อเห็นแม่ผงกศีรษะตอบรับ หล่อนจึงลอบเป่าปากออกมาด้วยความโล่งอก
ถ้าต้องไปเจอกันที่บ้านของคุณป้าซายูริ มีหวังความแตกแน่นอนเลย
“เอ่อ... งั้นแพงขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
“ไปเถอะลูก แล้วรีบออกมากินข้าวกันนะ”
“จ้ะแม่”
พะแพงถอนใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอน
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
