Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 2
หล่อนเสหลบสายตาคมกริบแปลกใจของคู่สนทนา รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเป็นที่สุด
หล่อนไม่น่าโกหกเลย ความจริงหล่อนน่าจะบอกว่าตัวเองคือพะแพง ไม่ใช่พี่พระพาย
แต่หล่อน... กลัวว่าหากบอกว่าตัวเองคือใคร โทคิยะจะไม่คุยด้วย
น้ำตาของหล่อนไหลตกอยู่ในอกท่วมท้น มือเล็กประสานกันที่หน้าขา
“เอ่อ... ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะโทจัง”
“ฉันจะเดินไปส่ง”
“เอ่อ... อย่าเลย... โทจังเพิ่งมาถึง พักผ่อนเถอะนะ ฉันไปก่อนล่ะ บายจ้ะ”
และหล่อนก็ไม่หยุดให้โทคิยะขัดขวางได้อีก สองเท้ารีบพาจากมาทันที
เมื่อเดินมาไกลแล้ว หล่อนก็อดที่จะเป่าปากออกมาแรงๆ ไม่ได้
“ไม่น่าเลยแพง... ไม่น่าโกหกเลย...”
หล่อนรู้สึกผิดเต็มประตู แต่ก็คิดให้กำลังใจตัวเองว่า โทคิยะคงจะแค่มาพักร้อนไม่กี่วันเท่านั้น ไม่นานเขาก็จะกลับไปญี่ปุ่นเหมือนเดิม
แล้วเรื่องโกหกนี้ก็จะหายไปกับกาลเวลา...
ขอให้มันเป็นแบบนี้เถอะ...
“กลับมาแล้วค่ะแม่”
เมื่อเข้ามาในบ้าน หล่อนก็กล่าวทักทายมารดาเหมือนที่ทำทุกวัน
“แม่เตรียมน้ำเอาไว้บนโต๊ะน่ะแพง”
“ขอบคุณค่ะแม่”
หล่อนเดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟา โดยสักครู่มารดาก็เดินตามออกมาสมทบ
“แล้วพ่อไปไหนเหรอจ๊ะ แพงไม่เห็นพ่อที่สวนกล้วยไม้เลย”
“พ่อไปหาพี่พายที่กรุงเทพฯ น่ะ”
“ว๊า... ทำไมพ่อไม่รอแพงด้วยล่ะ แพงอยากไปหาพี่พายเหมือนกัน”
มารดาหัวเราะขบขัน และก็ยกมือขึ้นหยีเส้นผมของลูกสาวคนเล็กอย่างมันเขี้ยว
“ลาพักร้อนไม่ได้สักทีนี่เราน่ะ พ่อก็เลยรอไม่ไหว”
“แหม... ก็แพงไม่อยากขาดสอนเด็กๆ นี่คะ เอ่อ... แล้วแม่ไม่ไปกับพ่อเหรอคะ”
“แม่เป็นห่วงแพงไงล่ะ ถึงไม่ไปน่ะ”
พะแพงรู้สึกไม่สบายใจนักเมื่อได้ยินคำพูดของมารดา
“แพงเลยเป็นตัวถ่วง ทำให้แม่ไม่ได้ไปหาพี่พายเลย”
“อย่าคิดมากนะแพง... แม่โทรคุยกับพี่พายทุกวัน ไม่ได้คิดถึงขนาดต้องรีบบินไปหาหรอกจ้ะ”
“ถึงแม่จะพูดแบบนี้ แพงก็รู้สึกผิดอยู่ดี...”
“ไม่เอาน่า อย่าคิดมากลูกรัก”
วาสนาถึงลูกสาวคนเล็กเข้ามาสวมกอด
“เมื่อไหร่จะเลิกเป็นคนคิดมาก คิดเอาเองเสียทีล่ะพะแพง รู้ไหมว่ามันจะทำให้หนูไม่มีความสุขนะ”
“แพงจะพยายามค่ะแม่”
หล่อนเงยหน้าขึ้นจากอกของมารดา ก่อนจะนึกถึง
โทคิยะขึ้นมาได้
“แม่จ๊ะ แพงเห็นครอบครัวของคุณป้าซายูริกลับมาที่บ้านค่ะ”
“อ๋อ แม่รู้แล้วล่ะ เมื่อตอนกลางวัน คุณป้าซายูริแวะเอาของฝากมาให้น่ะ”
“อ๋อ...” หล่อนพยักหน้าเงียบๆ
“เห็นคุณป้าซายูริบอกว่าโทจังก็มาด้วยนะ แพงเจอพี่เขาหรือยังล่ะ”
ใบหน้าของพะแพงซีดเผือด ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้ราบเรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ก็... เจอ... เจอแล้วค่ะ”
แม่ของหล่อนยิ้มกว้าง
“แม่ยังไม่ได้เจอพ่อโทจังเลย ไม่รู้ว่าโตขึ้นแค่ไหนแล้ว จะหล่อเหมือนตอนเด็กๆ หรือเปล่า”
“หล่อกว่าตอนเด็กอีกจ้ะแม่”
แม่ของหล่อนมองจ้องมาก่อนจะหัวเราะ
“เรานี่... ชอบพี่โทจังไม่เปลี่ยนเลยนะ”
หล่อนยิ้มบางๆ แทบซ่อนความเศร้าเอาไว้บนใบหน้าไม่มิด
“เอ่อ... นั่นมันตอนเด็กค่ะแม่ ตอนนี้แพง... ไม่ได้คิดแบบนั้นแล้วล่ะจ้ะ”
“จ้า... แม่เชื่อจ้า...”
หล่อนอายหน้าแดงก่ำ จนต้องรีบตัดบทด้วยการลุกขึ้นจากโซฟา
“เอ่อ... งั้นแพงไปอาบน้ำก่อนนะจ๊ะ”
“ไปเถอะ แล้วหกโมงตรงออกมากินข้าวกับแม่นะ”
“จ้ะแม่”
พะแพงยิ้มบางๆ ให้กับมารดา ก่อนจะเดินหน้าเศร้าๆ ไปยังห้องนอนของตัวเอง
หล่อนไม่กล้าเจอหน้าโทคิยะอีกแล้วล่ะ เพราะ... ถ้าเจออีก เขาจะต้องรู้แน่ๆ ว่าหล่อนสวมรอยเป็นพี่สาว
เช้าวันต่อมา... พะแพงต้องเดินผ่านหน้าบ้านหลังโตของครอบครัวโทคิยะเหมือนเช่นทุกวัน ปกติหล่อนจะหยุดเดิน และทอดสายตามองเข้าไปข้างใน แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เพราะหล่อนไม่กล้าสู้หน้าโทคิยะอีก
เด็กเลี้ยงแกะ หล่อนกำลังเป็นเด็กเลี้ยงแกะ...
พะแพงสีหน้าอมทุกข์เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง เมื่อย้อนนึกถึงเรื่องที่ตนเองเผลอโกหกโทคิยะเมื่อวาน
“ไม่น่าเลยเรา...”
หล่อนก้าวเท้าเกือบจะพ้นอาณาเขตบ้านหลังใหญ่ของโทคิยะอยู่แล้วเชียว หากไม่มีเสียงห้าวทุ้มของคนบางคนดังขึ้นด้านหลังเสียก่อน
หล่อนจำได้ เสียงของโทคิยะ!
จะ... จะทำยังไงดี ตัวสั่นไปหมดแล้ว ไม่อยากเจอหน้าโทคิยะตอนนี้เลย
เพราะไม่อยากโกหกมากไปกว่านี้อีกแล้ว...
หล่อนพยายามจะก้าวเดินไปข้างหน้า แต่จู่ๆ โทคิยะก็คว้าแขนเรียวเอาไว้ พร้อมกับรั้งให้หยุดเดิน จากนั้นเขาก็เดินมาหยุดตรงหน้า
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
