ตอนที่ : 01

#คฤหาสน์ตระกูลเฟย 

ต้นน้ำก้าวเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่และได้รับการต้อนรับจากคนด้านในอย่างยินดี ทว่าต้นน้ำกลับรู้สึกไม่ดีเลยเมื่อได้เห็นสายตาของว่าที่สามีที่กำลังจะได้ร่วมหอเร็วๆ นี้ 

"ต้นน้ำ" 

"สวัสดีครับคุณเฟยหยาง"

"เรียกพ่อสิ"

"ผะ ผมยังไม่ค่อยชินน่ะครับ ขอเวลาปรับตัวก่อน"

"ไม่เป็นไรหรอก ตามมาสิ"

"ครับ"

ด้านในมีคนมารอต้อนรับอย่างใหญ่โต คงเป็นเพราะนี่คือตระกูลมาเฟีย และต้นน้ำก็ได้รับการแต่งตั้งฐานะต่อหน้าทุกๆ คนและพวกเขาต่างก็เคารพต้นน้ำเสมือนคนในตระกูลนี้ ซึ่งเป็นภาพที่ทำให้คนอย่างต้นน้ำทำตัวไม่ถูกเลย

"ทำตัวตามสบายนะต้นน้ำ"

"ละ แล้ว..."

"มีอะไรที่ยังกังวลอยู่อีกเหรอ หืม.."

"มะ ไม่มีอะไรแล้วครับ"

เฟยหยางผู้เป็นพ่อของเฟยหลงออกไปพร้อมกับบอดี้การ์ดหลายสิบคน หลังจากเสร็จสิ้นการแต่งตั้งในวันนี้ ทิ้งให้ต้นน้ำต้องอยู่กับผู้ชายที่ดูไม่ค่อยเต็มใจเลยที่จะให้ตัวเองอยู่ที่นี่ 

ถึงอย่างนั้นต้นน้ำก็ต้องอดทนให้ได้ เพื่อเงินให้พี่ชายคนเดียวที่เหลืออยู่ได้รักษาตัวจากโรคร้ายที่กำลังเผชิญอยู่ 

"ห้องพักของคุณต้นน้ำอยู่ทางนี้ค่ะ"

คนตัวเล็กรีบเดินตามแม่บ้านขึ้นไปด้านบน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่กว้างอย่างกับสนามหญ้า ทุกอย่างถูกจัดเอาไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย เตียงนอนก็กว้างแสนกว้าง 

"นี่คือห้องนอนของผมเหรอครับ"

"ใช่แล้วล่ะค่ะ ตอนเช้ารับประทานอาหารตอนเจ็ดโมงครึ่ง ตอนเย็นคือหกโมงครึ่ง คุณเฟยหลงไม่ชอบคนที่ไม่ตรงต่อเวลา เพราะฉะนั้นอย่าผิดเวลานะคะ"

"ครับ" 

ต้นน้ำเดินสำรวจไปทั่วห้อง เพราะไม่เคยเห็นห้องนอนที่กว้างขนาดนี้มาก่อนเลย 

หวืด หวืด หวืด 

"ครับพี่"

( ถึงแล้วหรือยัง )

"ถึงได้สักพักแล้วครับ ตอนนี้อยู่ห้องพักแล้ว ห้องกว้างมากเลยครับพี่"

( เงินที่เราโอนมาน่ะ ทำไมถึงเยอะขนาดนั้นล่ะ เพิ่งเข้าทำงานเองทำไมถึงได้เงินมาก่อนล่ะ )

"พอดีว่าเจ้านายที่ต้นน้ำมาทำงานด้วยเขาคือคนที่ต้นน้ำเคยช่วยเอาไว้น่ะ เขาเลยใจดีให้เบิกเงินล่วงหน้าก่อนได้"

( อ๋อ ใจดีจังเจ้านายของเราเนี่ย ) 

ต้นน้ำไม่ได้บอกความจริงว่าที่ตัวเองมาที่นี่คือมาทำอะไร เพราะถ้าบอกไปตามตรงพี่ชายคงไม่ยอมให้มาแน่ๆ แต่ต้นน้ำก็ไม่อยากปล่อยให้พี่ชายต้องเผชิญกับโรคร้ายโดยที่ไม่ได้เข้ารับการรักษาแบบนี้

ต้นน้ำเหลือพี่ชายเพียงคนเดียวแล้ว สองพี่น้องคอยดูแลและช่วยเหลือกันมาโดยตลอดหลังจากที่พ่อแม่ต้องตายจากอุบัติเหตุ

แต่อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นนั้นมันเหมือนจะไม่ใช่อุบัติเหตุมากกว่า 

ตกดึก

"อึกอ๊ะอ๊า คุณเฟยอ๊า..."

"....." เสียงร้องโหยหวนที่ดังเล็ดลอดเข้ามาทำให้ได้ยินทำให้ต้นน้ำที่กำลังหลับสนิทต้องสะดุ้งตื่น และรีบลุกขึ้นออกตามหาเจ้าของเสียงด้วยความสงสัย 

ก่อนจะพบเข้ากับห้องห้องหนึ่งที่เปิดแง้มเอาไว้ ทำให้มีแสงไฟจากด้านในเล็ดลอดออกมา ร่างเล็กก้าวขาเข้าไปใกล้ๆ เพื่อมองดูด้านใน และก็ได้เจอกับเฟยหลงกำลังทำเรื่องอย่างว่ากับใครบางคนอยู่ คนใต้ร่างเขาร้องออกมาเสียงดังตามแรงที่เฟยหลงกำลังขยับ ก่อนที่สายตาคมกริบจะหันมองมาที่หน้าประตูที่ต้นน้ำกำลังยืนอยู่ทำเอาต้นน้ำตกใจมากและรีบถอยออกห่างประตูในทันที  

"เฮือก...."

คนตัวเล็กรีบเดินกลับห้องนอนของตัวเองทันที และก็นอนไม่หลับอีกเลยจนกระทั่งเช้า 

ต้นน้ำลงมาที่โต๊ะอาหารตามเวลา เพราะที่นี่ค่อนข้างมีกฎระเบียบมาก พอได้เจอหน้ากับเขาสายตาคู่นั้นที่จ้องมองก็หันมาจ้องมองอีกครั้ง คราวนี้ได้สบตากัน สายตาที่เย็นชาของเฟยหลงทำให้ต้นน้ำรีบหลบหน้าทันที 

"ผมมาช้าหรือเปล่าครับ" 

"ไม่หรอกค่ะ" 

"วันนี้ผมไม่กินข้าวเย็นนะ ไม่ต้องเตรียมไว้เผื่อ"

"ค่ะคุณเฟยหลง" 

แม่บ้านพากันเดินออกไปทำให้ต้นน้ำต้องอยู่กับเฟยหลงสองคน ยิ่งนึกถึงภาพเมื่อคืนยิ่งทำให้ต้นน้ำยิ่งไม่กล้าที่จะมองหน้ากับเฟยหลงเลย 

"ไม่รู้เหรอว่าไม่ควรแอบเข้าห้องใครก่อนได้รับอนุญาต"

"...." คำถามของเฟยหลงทำให้ต้นน้ำตกใจจนมือไม้สั่นไปหมด เมื่อคืนไปเจอเขากำลังทำเรื่องอย่างว่ากับใครอยู่ก็จริง แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะไปแอบดู และที่สำคัญห้องนั้นประตูก็ไม่ได้ล็อคอยู่แล้วด้วย 

ต้นน้ำเลยได้เห็นภาพที่ไม่ควรเห็นแบบนั้น 

"ผมขอโทษครับ"

"คราวหน้าก็ระวังหน่อยฉันไม่ชอบ อ้อ! และอย่าได้คิดว่าจะเอาเรื่องนี้ไปบอกป๊าของฉันเด็ดขาด ไม่งั้นนายได้เดือดร้อนแน่"

"....." ต้นน้ำไม่กล้าตอบอะไรกลับ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอย่างเดียว 

พรึบ!! 

"ฮะ เฮียเฟยครับ"

"อะไร?" เขาขานรับด้วยน้ำเสียงห้วนๆ พร้อมกับจ้องมองด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก 

 "อยู่ที่นี่ผมออกไปข้างนอกได้หรือเปล่าครับ"

"ตามใจสิ อย่าให้มันเดือดร้อนมาถึงฉันก็พอ" 

"ครับ" 

หลังจากนั้นเขาก็ออกไปจากบ้านทันที โดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย 

เวลาผ่านไปหลังจากนั้น เฟยหลงก็ยังทำอยู่เช่นเดิมคือพาคู่นอนเข้าบ้าน ไม่ได้สนใจต้นน้ำเลยสักนิด การพูดคุยก็แทบจะไม่มีเลย แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้ เพราะเฟยหลงคือคนที่ใหญ่ที่สุดในคฤหาสน์หลังนี้ 

"เฮียเฟย..." เสียงเรียกแผ่วเบาทำให้เฟยหลงที่กำลังมีความสุขอยู่กับคู่นอนก็หันมามองด้วยสายตาที่ไม่พอใจ 

เขามักจะพาคู่นอนเข้าบ้านโดยที่ไม่ได้สนใจว่าต้นน้ำจะรู้สึกยังไงและทุกๆ วันจะไม่ซ้ำหน้ากันเลย 

"บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าเข้ามาเวลาฉันมีแขก" เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ 

"ขอโทษครับ แต่..."

"ใครครับเนี่ย ยังดูเด็กอยู่เลยนะครับ" 

"เด็กรับใช้ที่บ้านน่ะ ชอบทำตัวเทียบเจ้านาย ไม่ต้องไปสนใจหรอก"

"ทำตัวแบบนี้ทำไมไม่ไล่ออกล่ะครับ จะเก็บเอาไว้ทำไม"

คำพูดของคู่นอนของเฟยหลงทำให้ต้นน้ำยืนตัวชา ทั้งที่สถานะก็ชัดเจนอยู่แล้วแต่เขากลับไม่ให้ต้นน้ำบอกกับใครว่าทั้งสองเป็นอะไรกัน 

"ช่างเหอะ แล้วมีอะไร ยืนบื้ออยู่ได้มีอะไรก็รีบๆ พูดสิ ฉันจะได้มีความสุขต่อ"

"คุณเฟยหยางกำลังมาครับ คิดว่าเฮียคงไม่อยากให้คุณเฟยหยางต้องมาเจอภาพนี้เลยมาบอกก่อน"

"บ้าเอ้ย!"

"อะไรเหรอครับเฮียเฟย"

"กลับไปก่อนนะเดี๋ยวฉันให้คนของฉันไปส่ง"

"อะ อ่าว ทำไมล่ะครับ"

"ไปเถอะน่า ไม่ต้องถามมากหรอก"

เพราะถ้าพ่อของเขามาเห็นภาพนี้คงได้มีปัญหาแน่ๆ เฟยหลงจึงต้องรีบไล่คู่นอนกลับไปและพาต้นน้ำไปนั่งรอที่ห้องรับแขก จนกระทั่งพ่อของเขามาถึง 

"เฟยหลง!" 

เพี๊ยะ!! 

ใบหน้าของเฟยหลงหันไปตามแรงที่ถูกผู้เป็นพ่อตบ และรอยปื้นก็เกิดขึ้นในทันทีเพราะถูกตบแรงมาก 

"ฮะ เฮียเฟย..."

"ป๊า...นี่มันอะไรกันครับ ตบผมทำไม?" แม้จะเจ็บแต่เฟยหลงก็ยังเก็บอาการเอาไว้อยู่ และก็ไม่รู้เลยว่าสาเหตุที่ถูกตบเพราะอะไร 

"แกทำเรื่องงามหน้าอะไรเอาไว้ล่ะ"

"อะไรครับ?"

"แกคิดว่าฉันจะไม่รู้เลยหรอว่าแกพาคู่นอนเข้าบ้านแล้วให้ต้นน้ำทำงานกับแม่บ้าน"

"แล้วไงครับป๊า" เฟยหลงไม่ได้ปฏิเสธ "ผมพาคู่นอนเข้าบ้านแล้วมันยังไงครับ บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้อยากแต่งงาน ป๊าบังคับผมเอง แล้วอีกอย่างคนคนนี้จะทำอะไรมันเกี่ยวกับผมตรงไหนครับ ผมไม่ได้บังคับให้ทำสักหน่อย" 

"เฟยหลง!!" 

"ทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็ออกไปสิ ก็แค่ของเล่นของผมต้องสนใจด้วยเหรอครับป๊า ของเล่นราคาถูกๆ แบบนี้ป๊าเอาเก็บไว้เล่นคนเดียวเถอะครับ"

"แก...ไอ้เฟยหลง อึก.."

"คุณเฟยหยาง!!"