ตอนที่5(ภพรักที่ภูดาว)

เสือสมิง…พอดวงตะวันขึ้นมันจะกลายร่างเป็นคน พอดวงตะวันลาลับขอบฟ้า มันก็จะกลายร่างเป็นเสือตัวใหญ่โตเท่ากับควายป่าที่โตเต็มวัย…..

เสือสมิง…มันจะเป็นหญิงก็ได้….หรือชายก็ได้….

มันจะเป็นใครก็ได้….ที่มันอยากเป็น…ถ้ามันมีวิชาอาคมแกร่งกล้ามากพอ….

มันจะเสกจะสะกดใจมนุษย์ก็ย่อมได้ ถ้าจิตใจของมนุษย์ผู้นั้นอ่อนแอและอ่อนไหว

…………………………………………….

น้ำตกที่อยู่ระแหวกหมู่บ้านภูดาว….

พุทธศักราช 2465

ซ่าาาาาาาาาาาา

“อืมๆๆๆๆๆ”เสียงอัมเพลงเบาๆดังมาจากร่างบางที่กำลังอาบน้ำอยู่ที่น้ำตกยามค่ำคืนอย่างสบายใจ

สวบ สวบ

เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้ร่างบางกระตุกรอยยิ้มที่มุมปากขึ้นมาอย่างมีเลศนัย

“น้ำเย็นจังเลย^_^”เสียงหวานใสดังมาจากน้ำตกทำให้สองพรานหนุ่มวัยยี่สิบปีหยุดชะงักฝีเท้าลงทันทีและหันไปมองหน้ากันพลางยิ้มร่าขึ้นมาเมื่อทั้งคู่ต่างได้ยินเสียงเดียวกัน นั้นคือเสียงของผู้หญิง

พรึบๆๆๆๆๆๆ

“อุ๊ย!”เสียงร้องออกมาด้วยความตกใจของผู้หญิงร่างบางผมยาวสยายเนื้อตัวไร้ผ้าปกคลุมต้องรีบหันหลังให้ชายหนุ่มที่เพิ่งแตกเนื้อหนุ่มทันที ชายหนุ่มสองคนมองภาพเปลื้องหน้าตาลุกวาว ทั้งสองจ้องหน้ากันก่อนจะหันกลับไปมองก้นงอนงามกลมกลึงขาวเนียนที่มองเห็นจากความของแสงจันทร์ได้เป็นอย่างดี

“ขาว”ชายหนุ่มหนึ่งในสองเอ่ยขึ้นพลางกลืนนำ้ลายลงคอดังอึกใหญ่

“เอ่อ…พวกพี่ๆมาทำอะไรกันเหรอจ๊ะ?”เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นเธอมีท่าทีเอียงอายไม่หันไปมองหน้าหนุ่มทั้งสองคน

“ละแล้วน้องสาวคนสวยมาทำอะไรล่ะจ๊ะ^_^”เสียงหวานของทัพเอ่ยขึ้น

“มามาอาบน้ำจ๊ะ…”เสียงหวานของหญิงสาวร่างกายอ้อนแอ้นอรชรเอ่ยขึ้นพลางแอบเหลือบหางตามามองทัพกับภีเด็กหนุ่มที่เป็นเพื่อนสนิมกันจากหมู่บ้านภูดาวด้วยแววตาหิวโหย

โฮก ฮาก(เสียงคำรามของเสือ)

“หะเห้ย!”ภีร้องเสียงสั่นเครือออกมาด้วยความหวาดกลัวและตกใจ

“สะเสียงเสือ!”ทัพเอ่ยออกมาเสียงสั่นเครือพลางพากันจ้องมองหาเจ้าของเสียงนั้น

“หึ!”เสียงคำรามในลำคอดังมาจากหญิงสาวร่างกายเปลือยเปล่าแสดงถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมากที่มีเสียงคำรามดังขัดจังหวะของหล่อน

โฮกๆๆๆๆ

เสียงขู่คำรามดังสนั่นขึ้นเหมือนจะเตือนให้ชายหนุ่มทัพและภีหนีออกไปจากที่ตรงนี้ แต่ชายหนุ่มทั้งสองกลับไม่ขยับเขยื้อนร่างกายไปไหนเพราะทั้งคู่ต่างพากันเป็นห่วงหญิงสาวร่างอรชรที่ยืนเปลือยกายอยู่ตรงหน้าของเขาทั้งคู่

โฮก ฮาก

ทันทีที่ทัพขยับขาก้าวจะเข้าไปหาร่างเปลือยนั้น เสียงขู่ของเสือก็ดังขึ้นดังกว่าเดิม เหมือนมันจะบอกให้เขาออกมาจากหญิงสาวเปลือยกายตรงหน้านี้ซะ

พรึบ

โฮกกกก ฮากกกกก

ทันทีที่ฝ่ามือของชายหนุ่มแตะลงบนผิวขาวผ่องของหญิงสาวร่างใหญ่โตของเสือโคร่งตัวสีขาวเผือกก็พุ่งตัวออกมาจากป่ามืดนั้นทันที โดยมันตะปบเข้าที่ร่างของหญิงสาวตรงหน้าของทัพทำให้ทัพเบิกตาโตขาทั้งสองขาสั่นระริกด้วยความตกใจและความหวาดกลัว เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก มากจนสองตามนุษย์มองไม่ทัน

ร่างหญิงสาวสวยเจ้าของร่างอรชรอ้อนแอ้นก่อนหน้านี้ได้กลับกลายเป็นเสือโคร่งลายพาดกลอนตัวใหญ่โตเท่ากับความป่าทำให้ชายหนุ่มทัพและภีเบิกตาโตขึ้นจนดวงตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า เสือโคร่งเผือกที่ตัวเล็กกว่าเสือลายโคร่งต่างสีกันต่างพากันฟัดกัดกันผลัดกันกัดผลัดกันขึ้นลงอย่างไม่มีใครยอมใคร ร่างของมันสองตัวเปียกชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงสด ชายหนุ่มสองคนเมื่อได้สติมันก็พากันรีบวิ่งกลับหมู่บ้านภูดาวทันทีอย่างไม่คิดชีวิต

…………………………….……………………

20:30น.

พุทธศักราช2565

ลำห้วยในป่า

นักผจญภัยป่าคณะของหนุ่มแดนไทย

“งั้นแสดงว่าเสือโคร่งเผือกสีขาวตัวนั่นเป็นเสือดีใช่ไหมครับ….คุณพรานเท้า?”ทันทีที่พรานเท้าเล่าเรื่องเสือสมิงลายเสือโคร่งดำสลับสีเหลืองน้ำตาลเข้มกับเสือสมิงลายเผือกสีขาวที่มีลายสีดำสลับให้หนุ่มๆทั้งสี่คนฟังจบ นนท์ก็เอ่ยถามขึ้นมาอย่างสงสัยทันที

“หึ!….แล้วคุณนนท์คิดว่ายังไงครับ?”พรานเท้าที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ โดยมีหนุ่มหน้าตาดีทั้งสี่คนนั่งรอบล้อมรอบกองไฟกองโตฟังเรื่องเล่าเสือสมิงที่เคยเกิดขึ้นจริงเมื่อร้อยกว่าปีก่อนให้หนุ่มเมืองกรุงสมัยใหม่ได้ฟัง

“ผมคิดว่า….เสือโคร่งเผือกตัวนั้น…เป็นเสือที่ดีครับ…เพราะเขามาช่วยชายหนุ่มทัพและภี”นนท์ชายหนุ่มที่มองโลกในแง่ดีเสมอตอบไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ ทุกคนก็ต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย

“มันคือเรื่องจริงใช่ไหมครับ….พรานเท้า..เรื่องเสือสมิงน่ะ?”เป็นแดนไทยนั่นเองที่เอ่ยขึ้นมา เขามองจะสนใจเรื่องสมัยก่อนของหมู่บ้านภูดาวมากกว่าคนอื่น

“ครับ….ในสมัยก่อน…คาถาอาคมเป็นสิ่งที่คนทุกคนอยากมี…บางคนก็ใช้มันไปในทางที่ดี…”

“แต่บางคนก็ใช้มันไปในทางที่ไม่ดี…มันจึงให้โทษ…เป็นเสือสมิงนี่แหละครับ^_^”พรานเท้าตอบพลางยิ้มๆให้หนุ่มทั้งสี่ไป

“แต่ถ้าเสือสมิงปลอบแปลงเป็นสาวสวยอย่างเรื่องราวว่าน่ะ….ผมคนหนึ่งล่ะจะขอดูสักหน่อยว่าเหมือนคนไปหมดทุกสัดส่วนจริงๆรึเปล่า^_^”ฌอนว่าอย่างติดตลกแต่ในใจเขาก็แอบหวั่นเล็กน้อย แต่เขาก็คิดว่ามันก็แค่เรื่องเล่า ถ้าเคยเกิดขึ้นจริง สมัยนี้มันยุคสี่จีห้าจีแล้ว เสือสมิงคงไม่มีแล้วล่ะ คงจะโดยนายพรานล่าสัตว์ยิงตายไปหมดแล้ว

“ฮ่าๆๆคิดเหมือนผมเลยครับ….คุณฌอน^_^”เป็นคริสนั่นเองที่ยื่นมือไปจับมือเห็นด้วยกับความคิดเจ้าชู้และเจ้าเล่ห์ของฌอน

“แล้วคนในสมัยนั่นเขาไม่กลัวเสือกันเหรอครับ?”แดนไทยว่าอย่างสงสัยอีกครั้ง

“กลัวสิครับ….โดยเฉพาะพวกคนที่ไม่มีวิชาอาคมติดตัว….”พรานเท้าว่าพลางพลิกไก่ที่ตนซื้อมาจากด้านนอกไปกับไฟในกองเพลิงเพื่อจะเอาแจกนายจ้างทั้งสี่คนได้กิน

“ผมว่าเรื่องเสือสมิง….เล่าในป่าแบบนี้ก็น่ากลัวเหมือนกันนะครับ…บรรยากาศมันได้เลยล่ะ”นนท์ว่าอย่างกลัวนิดๆพลางหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆป่าที่ตนและเพื่อนๆนั่งอยู่ เสียงน้ำไหลของน้ำลำห้วยทำให้เขาเผลอที่จะอดจินตนาการเรื่องเล่าที่พรานเท้าเล่าให้ฟังไม่ได้

“ผมว่านายๆทั้งสี่…กินไก่ก่อนนะครับ…เดี๋ยวจะได้พากันเข้านอน…พรุ่งนี้เราต้องเดินทางอีกยาวไกล^_^”พรานเท้าว่าพลางยื่นไก่ทั้งสี่ไม้แจกจ่ายให้บรรดานายจ้างหนุ่มเมืองหลวงทั้งสี่คน และเมื่อทั้งสี่คนได้กินอิ่มหนำสำรานกันแล้วก็ต่างพากันแยกย้ายเข้าเต็นท์นอนของแต่ละคนที่กางกันไว้ตั้งแต่ตอนที่มาถึงแล้ว โดยมีพรานเท้านอนอยู่ด้านนอกของเต็นท์โดยที่เขาเตรียมเปลมาผูกนอนกับต้นไม้เพื่อเฝ้าระวังภัยให้นายจ้างทั้งสี่ เสียงจั๊กจั่นเรไรต่างพากันร้องระงมตามทั่วไปฉบับของป่าสมัยนี้…..ที่ไม่ได้มีความน่ากลัวเหมือนสมัยก่อนเมื่อร้อยกว่าปีก่อน…พรานเท้าหลับตาพลางนอนอมยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ตนเล่าถ่ายทอดให้นายจ้างฟังในวันนี้ ปู่ทัพหนึ่งในชายหนุ่มสองคนที่ไปเห็นการต่อสู้ของเสือเผือกกับเสือสมิงคือปู่ของเขาเองและมันคือเรื่องจริงที่เคยเกิดขึ้นแน่นอนเพราะปู่ทัพเล่าให้เขาฟังเป็นนิทานก่อนนอน…..