ตอนที่่ 5 อาการป่วยกำเริบ

สองเพื่อนรักทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเป็นประจำทุกวันจนเวลาล่วงเลยไปเกือบสัปดาห์ ดาว ดาราภัสเริ่มที่จะปรับตัวกับการทำงานบริการได้ เช่นเดียวกับเฟรนด์ จุฑารัตน์เพื่อนสนิท สองสาวตั้งใจเก็บเงินเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน และเพื่อความเจ็บป่วยที่คาดไม่ถึง

“ดาว.... วันนี้เฟรนด์คงไปทำงานด้วยไม่ไหวแล้วล่ะ” เฟรนด์ จุฑารัตน์เอ่ยขึ้นหลังจากกลับมาจากมหาวิทยาลัย

“เป็นอะไรเหรอเฟรนด์ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” ดาว ดาราภัสเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วง

“เรารู้สึกเหนื่อยๆน่ะ เลยอยากพักสักวัน ลางานกับลุงผินให้เราหน่อยนะดาว” เธอรู้สึกแปลกๆมาตั้งแต่เช้าก่อนไปเรียนแล้ว แต่เธอก็ฝืนเอาไว้จนกลับมาถึงห้อง เฟรนด์ จุฑารัตน์พยายามเก็บอาการที่ตนเป็นไว้เพื่อไม่ให้เพื่อนสนิทต้องเป็นกังวลไปด้วย

“อืม...ให้เราอยู่เป็นเพื่อนไหม สีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีเลยนะเฟรนด์” ดาว ดาราภัสเดินไปนั่งลงข้างๆเพื่อนสนิท

“ไม่เป็นไรหรอกดาว ขาดกันสองคนเดี๋ยวเสียชื่อพี่หมิวหมด อุตส่าพาเราไปทำงาน นี่ก็เพิ่งจะสองอาทิตย์เอง” เพื่อนสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเกรงใจ

“ถ้าอย่างนั้นก็พักผ่อนนะ อย่าทำอะไรให้ตัวเองเหนื่อย ถ้าเฟรนด์รู้สึกไม่ดีก็ให้รีบโทรหาเราเลยนะ” เธอไม่วายสั่งเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“จ้ะ... ไปอาบน้ำเถอะ สายแล้ว” เฟรน จุฑารัตน์บอกเพื่อนสนิทไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน

ดาว ดาราภัสจึงลุกขึ้นแล้วตรงไปยังห้องน้ำ ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีเสียงน้ำที่ไหลลงกระทบพื้นทำให้เฟรนด์ จุฑารัตน์ถอนหายใจหนักๆออกมา ก่อนที่จะยกมือบางขึ้นมาจับหน้าอกตรงตำแหน่งหัวใจของตน ช่วงนี้เธอรู้สึกใจสั่นมากกว่าปกติ หายใจเหนื่อยหอบ และอาการเหล่านี้พักหลังๆมาเริ่มอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอพยายามเก็บอาการเพื่อไม่ให้เพื่อนต้องเป็นห่วง

“เฟรนด์ ดาวไปทำงานก่อนนะ ถ้ารู้สึกไม่ดี หรือมีอะไรผิดปกติรีบโทรหาดาวเลยนะเข้าใจไหม” ดาว ดาราภัสที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินมาสั่งเพื่อนก่อนที่เธอจะออกไปทำงานที่ไนค์คลับแสนพันหมื่นล้านในค่ำคืนนี้

“จ้ะ ไปเถอะนะ ถ้าเรารู้สึกไม่ดีจริงๆ เราจะโทรไปนะ” เสียงหวานบอกเพื่อนสนิทที่เปรียบเสมือนพี่สาวน้องสาวและคนในครอบครัว ดาว ดาราภัสพยักหน้าก่อนที่จะคว้ากระเป๋าย่ามแล้วเดินออกไปจากห้องเช่า

เฟรนด์ จุฑารัตน์รีบเดินไปหายาของตนเอง เมื่อเจอก็รีบกลืนลงคอในทันที ร่างบางเดินไปนั่งลงบนที่นอนก่อนที่จะยกมือของตนขึ้นมากุมตรงตำแหน่งหัวใจ เธอค่อยๆนอนลง แม้จะอาการไม่ค่อยดีแต่เธอก็ไม่อยากทำให้เพื่อนต้องมาลำบากไปด้วย

แสนหมื่นพันล้านไนต์คลับ

ร่างระหงเดินเข้าไปในไนต์คลับจากประตูหลังสำหรับพนักงานของร้าน พนักงานหนุ่มๆต่างมองตามเธอ แต่ก็ได้แค่มองเท่านั้น เพราะกฎของร้านที่บอสตั้งมาทำให้พวกเขาไม่มีใครกล้าจีบสาวๆในไนต์คลับแห่งนี้ ทุกย่างก้าวของดาว ดาราภัสอยู่ในสายตาคมของคนที่มีอำนาจสูงสุดของไนต์คลับแห่งนี้ สายตาที่ไม่เคยมองหญิงสาวคนไหนกลับมองไปยังหญิงสาวที่ทำงานเป็นเพียงพนักงานเสิร์ฟของร้าน

“ลุงผินคะ วันนี้เฟรนด์ลานะคะ เธอไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ” ดาว ดาราภัสบอกผู้จัดการร้านหลังจากทักทายผู้จัดการร้านเรียบร้อยแล้ว

“อ่อ...ไม่เป็นไร หนูไปทำงานเถอะ” ลุงผินเอ่ยขึ้นหลังจากหญิงสาวตรงหน้าบอกกล่าวถึงการลาของเพื่อนสนิท

“ค่ะ”

ขณะที่กำลังจะก้าวเท้ากลับหลังหัน เสียงสมาร์ทโฟนจากกระเป๋าย่ามสีขาวของเธอก็ดังขึ้น มือบางล้วงขึ้นมาก่อนที่จะมองเบอร์แล้วรู้สึกใจไม่ดี เธอรีบกดรับทันที

“เฟรนด์ เป็นอะไร” น้ำเสียงกังวลเอ่ยถามออกไป

“ดาว...เรา....”

เสียงของเพื่อนหายไปพร้อมกับสายที่ตัดไป ดาว ดาราถัสรีบหันหลังกลับไปหาลุงผินก่อนที่จะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงร้อนใจ

“ลุงผินคะ... ด่ะ...ดาว วันนี้ดาวขอลานะคะ เมื่อกี้เฟรนด์โทรมา พูดได้สองคำสายก็หลุดไป ดาวขอไปดูเพื่อนก่อนนะคะ เฟรนด์ป่วยเป็นโรคหัวใจ”

ดาว ดาราภัสเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา ลุงผินเงยหน้าขึ้นไปมองยังห้องของบอส เมื่อเห็นเขาพยักหน้าลุงผินจึงบอกให้หญิงสาวไปได้เลย ดาว ดาราภัสรีบออกจากร้านไปอย่างร้อนรน แต่ทว่าอรุณกลับเรียกเธอเอาไว้

“คุณดาวครับ.... เดี๋ยวผมไปส่ง”

ดาว ดาราภัสหยุดตามเสียงเรียก พรางคิดว่าถ้าเขาไปส่งเขาอาจจะช่วยเพื่อนเธอได้ทันเวลา หญิงสาวพยักหน้า

อรุณจึงรีบนำเธอไปที่รถเก๋งยี่ห้อดังของผู้เป็นนายแล้วรีบตรงไปยังหอพักของหญิงสาวโดยที่เธอไม่ได้บอกทางสักคำ แม้จะรู้สึกสงสัยแต่ดาว ดาราภัสก็เป็นห่วงอาการของเพื่อนมากกว่า เมื่อไปถึงหอพักดาว ดาราภัสรีบขึ้นไปบนห้องเช่าโดยที่มีอรุณตามไปติดๆ มือบางสั่นจนไม่สามารถไขกุญแจห้องได้ อรุณเห็นท่าไม่ดีจึงรับกุญแจมาไขเอง

เมื่อเปิดประตูออกมาร่างบางรีบพุ่งเข้าไปพบเฟรนด์ จุฑารัตน์นอนกองอยู่กับพื้น ดาว ดาราภัสรีบเข้าไปหาเพื่อนและร้องเรียกชื่อเพื่อนทันที

“เฟรนด์ ไม่นะ เฟรนด์เป็นอะไร เฟรนด์” เสียงหวานร้องดังขึ้นมาแทบไม่เป็นคำ

“คุณดาวครับ ผมว่าส่งคุณเฟรนด์ไปโรงพยาบาลก่อนเถอะนะครับ”

อรุณรีบบอกเพราะเห็นเด็กสาวนอนนิ่งไม่ได้สติแล้ว ดาว ดาราภัสตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ร่างสูงของอรุณจึงรีบช้อนอุ้มสาวน้อยขึ้นมาแล้วพาลงไปขึ้นรถที่จอดอยู่ทันที ดาว ดาราภัสรีบตามายหนุ่มและเพื่อนสนิทไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อไปถึงโรงพยาบาล เฟรนด์ จุฑารัตน์ก็ถูกบุรุษพยาบาลเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน มีแพทย์เข้ามาตรวจอาการอย่างเร่งด่วน วัดความดันโลหิตและอัตราการเต้นของหัวใจไม่ค่อยปกติเท่าไหร่นักจึงออกมาถามหาญาติ ดาว ดาราภัสจึงรับหน้าเพราะเธอก็เปรียบเสมือนเป็นญาติเพียงคนเดียวของเพื่อนสนิท

“คุณเฟรนด์นอนโรงพยาบาลใช่ไหมครับ” อรุณเอ่ยถามขณะที่นำน้ำเปล่ามาส่งให้

“ขอบคุณคุณอรุณมากนะคะ ถ้าไม่ได้คุณอรุณ ตอนนี้ดาวก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง” ดาว ดาราภัสยกมือไหว้พร้อมกับเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา

“ผมทำตาคำสั่งของบอสครับ บอสสั่งให้ผมมาส่งคุณ” เขาตอบยิ้มๆ ดาว ดาราภัสพยักหน้าขึ้นลงอย่างเข้าใจ

“ถ้าอย่างนั้นฝากขอบคุณบอสด้วยนะคะ ดาวขอลางานอีกสองสามวันนะคะ รอดูอาการเฟรนด์ก่อนค่ะ” เธอบอกอรุณเสียงสั่น

“ครับคุณดาว ผมจะรายงานบอสให้นะครับ แล้วนี่คุณดาวจะค้างที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนคุณเฟรนด์ใช่ไหมครับ” อรุณตอบรับก่อนที่จะเอ่ยถามออกมา

“ขอบคุณค่ะ... ใช่ค่ะ ดาวคงจะนอนเฝ้าเฟรนด์”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับไปรายงานบอสก่อนนะครับ”

อรุณเอ่ยลา ดาว ดาราภัสจึงยกมือกระพุ่มไหว้และเอ่ยลาเขาเช่นกัน ร่างสูงโปร่งเดินจากไป ดาว ดาราภัสอดที่จะขอบคุณฟ้า แผ่นฟ้าไม่ได้ที่เขาสั่งให้พี่อรุณมาส่งเธอที่หอพักจนได้ช่วยพาเพื่อนเธอมาส่งโรงพยาบาล หญิงสาวหันกลับไปมองที่เตียงที่เพื่อนนอนอยู่ ภาพเพื่อนที่ต้องนอนป่วยอยู่บนเตียงแบบนั้นทำให้เธอรู้สึกปวดใจ

แสนพันหมื่นล้านไนต์คลับ

อรุณกลับมาจากโรงพยาบาลก็ตรงเข้าไปรายงานเจ้านายหนุ่มทันที งานที่เจ้านายให้เขาทำวันนี้อาจจะฟังดูแปลกๆ แต่เขาก็เชื่อว่า เจ้านายสนใจในตัวเด็กสาวผู้นั้นจริงๆ เพราะที่ผ่านมาฟ้า แผ่นฟ้า เจ้านายผู้เย็นชาผู้นี้ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย นอกจากมารดา และพี่น้องตนเอง

“เป็นยังไงบ้างอรุณ”

เสียงทุ้มติดเย็นชาเอ่ยถามออกมา ตอนที่อรุณไปถึงโรงพยาบาลเขาโทรมารายงานให้ฟ้า แผ่นฟ้าทราบก่อนแล้ว เขาจึงเอ่ยถามถึงอาการของเด็กสาว

“ดูเหมือนเด็กคนนั้นจะมีโรคประจำตัวนะครับ” อรุณรายงาน

“โรคประจำตัวเหรอ....” อรุณพยักหน้า

“อืม....กลับบ้านกัน”

เสียงเย็นชาดังออกมาก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องทำงานไป อรุณเดินตามหลังไปไม่ห่างมากนัก

“เจ้านายครับ จะไปไหนครับ” วิรุตเอ่ยถามหลังจากไปคอยตรวจตราความเรียบร้อยบริเวณไนต์คลับ

“กลับบ้าน ฉันรู้สึกเพลียๆ”

เสียงเย็นชาดังออกมาก่อนที่จะเดินจากไป อรุณรีบสาวเท้าตามไป คืนนี้งานในไนต์คลับจึงตกอยู่ในการดูแลของวิรุตไปอย่างปฏิเสธไม่ได้

“นายครับ ตรงกลับบ้านเลยนะครับ” อรุณเอ่ยถามออกมาขณะที่ขึ้นมานั่งประจำตำแหน่งคนขับเรียบร้อยแล้ว

“อืม... กลับบ้านเลย”

เสียงทุ้มดังออกมาจากทางด้านหลัง อรุณลอบมองผ่านกระจกมองหลังก็เห็นเจ้านายหนุ่มพิงกายไปกับเบาะเปลือกตาหนาก็ปิดลง เขาจึงรับรู้ได้ในทันทีว่าเจ้านายหนุ่มนั้นไม่ต้องการให้เขาส่งเสียงรบกวนอีกต่อไป

ผ่านไปไม่นานสองหนุ่มก็เดินทางไปถึงอาณาจักรคูเวอร์ คฤหาสน์ทรงยุโรปหลังโตที่ตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นที่ร้อยไร่ ท่ามกลางธรรมชาตินอกชานเมือง ฟ้า แผ่นฟ้าถูกปลุกโดยบอดี้การ์ดหนุ่ม เขาจึงลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านไป เวลานี้ยังไม่ดึกมากนัก ทั้งพี่สาวฝาแฝดและน้องสาวคนเล็กจึงยังไม่มีใครนอน มีแต่บิดาและมารดาของเขาเท่านั้นที่เข้านอนเร็วเฉกเช่นทุกวัน

“ฟ้า กลับมาแล้วเหรอ” เสียงหวานของน้ำ ธารน้ำดังขึ้นมาจากห้องนั่งเล่น

“ครับ พี่น้ำกับยัยจันทร์ทำอะไรกันอยู่ครับ” เขาตอบก่อนที่จะเอ่ยถามพี่สาวฝาแฝดและน้องสาวคนเล็ก

“เรากำลังดูละครพี่น้ำกันอยู่ค่ะ ทำไมวันนี้พี่ฟ้ากลับเร็วจังเลยคะ” จันทร์ จันทิราตอบแล้วจึงเอ่ยถามพี่ชายคนกลาง

“รู้สึกเพลียๆน่ะ อยากกลับมานอน” เสียงทุ้มตอบกลับมา

“ถ้าอย่างนั้นไปนอนเถอะฟ้า” น้ำ ธารน้ำบอกน้องชายที่มีสีหน้าไม่ค่อยจะดีจริงๆ

“ครับ” เขาตอบก่อนที่จะเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตน

ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องน้ำปลดเปลื้องเสื้อผ้าชุดที่ใส่มาตลอดเย็นออก แล้วจึงเดินไปหยุดยืนใต้ฝักบัวแบบเรนชาวเวอร์ น้ำไหลลงมารดลงบนร่างกายหนั่นแน่น ซิกแพกซ์เป็นลอนถูกลูบไล้ด้วยสบู่ที่มีกลิ่นหอมอบอวลกลิ่นดอกไม้ ผลิตภัณฑ์ใหม่ของทางบริษัทน้ำหอมของบิดา

ผ่านไปไม่นานร่างสูงในผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิดช่วงล่างเอาไว้ก็เดินออกมาจากในห้องน้ำแล้วตรงไปยังห้องแต่งตัวที่อยู่ติดกับห้องนอน มือหนาหยิบเอาชุดนอนสีน้ำเงินเข้มออกมาสวมใส่ก่อนที่จะเดินไปยังเตียงนอน ฟ้า แผ่นฟ้าล้มตัวลงนอนแต่ก็ไม่วายคิดไปถึงใบหน้างามที่ยามนี้หม่นหมอง เขารู้สึกเจ็บปวดอยู่ภายในหัวใจแปลกๆที่ได้เห็นใบหน้าเธอเป็นเช่นนั้น ร่างหนาพลิกกายไปมา เขาพยายามข่มตาแล้วหลับไปในที่สุด