ตอนที่ 2

หล่อนช้อนตามองปกป้อง มองด้วยความรัก ความเทิดทูน ตลอดเวลาที่คบหากันมาในฐานะเพื่อนสนิท หล่อนเคยช่วยเหลือเขาจากการจมน้ำแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่นอกจากนั้นก็มีแต่ปกป้องคนเดียวนั่นแหละที่คอยยื่นมือมาช่วยเหลือหล่อน รวมไปถึงครอบครัวของหล่อน ดังนั้นต่อให้ต้องสละชีวิตเพื่อตอบแทนบุญคุณของเขา หล่อนก็ยินดีที่จะสละ

“คุณก็ออกจะหล๊อหล่อนะคะ ไม่น่ามาเดินกับ...” ผู้หญิงคนนั้นหยุดพูด ปรายตามองหล่อนอย่างดูแคลน “ผู้หญิงหน้าตาบ้านๆ แบบนี้”

“ผมยินดีเดินคู่กับคนหน้าตาขี้เหร่ ดีกว่าเดินข้างๆ กับคนหน้าตาดี แต่จิตใจคับแคบ ขอตัวนะครับ ผมกับเพื่อนจะรีบไปเรียน” ปกป้องตัดบท และรั้งแขนของหล่อน “ไปเรียนกันเถอะ หอม”

หล่อนกะพริบตาถี่ๆ เพื่อขับไล่หยาดน้ำตาแห่งความซาบซึ้งใจ

“ขอบใจนะป้อง”

“ขอบใจฉันเรื่องอะไรหรือ”

“ก็ที่นายปกป้องฉันยังไงล่ะ”

หล่อนเห็นปกป้องระบายยิ้มน้อยๆ ก่อนที่เขาจะพูดออกมา

“เธอเป็นเพื่อนรักของฉัน ดังนั้นฉันก็ต้องปกป้องเธอสิ จริงไหม”

“แต่นายออกตัวออกหน้าแทนฉันมาตลอดเลย ฉันเกรงใจ”

คนตัวโตหยุดเดิน ก่อนจะมองหน้าหล่อน และพูดเสียงจริงจังออกมา

“ฉันเป็นหนี้ชีวิตเธอ จำไม่ได้หรือไง”

“แหม ก็แค่ครั้งเดียวเอง”

“ครั้งเดียว แต่มันก็ยิ่งใหญ่มาก ถ้าวันนั้นเธอไม่ผ่านไปเห็น ฉันก็คงจมน้ำตายไปแล้ว”

สองเพื่อนรักสบประสานสายตากัน ก่อนที่ข้าวหอมจะเป็นฝ่ายเสหลบสายตา

หล่อนไม่กล้ามองสบตากับปกป้องนานนัก เพราะการมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา ทำให้หัวใจของหล่อนเต้นแรงหวั่นไหว กลัวเหลือเกินว่าวันหนึ่งจะหลุดแสดงความรู้สึกที่แท้จริงของหัวใจออกไป

“ขอบใจนะ”

“อืม เราไปเข้าเรียนกันเถอะ”

หล่อนยิ้มให้กับเพื่อนรัก ก่อนจะเดินเคียงข้างเขามุ่งหน้าไปยังห้องเรียน

แม้จะไม่มีสิทธิ์ได้เข้าไปอยู่ในหัวใจของปกป้อง แต่แค่ได้อยู่ใกล้ๆ เขาแบบนี้ มองเขามีความสุขกับชีวิตของเขา หล่อนก็มีความสุขแล้ว

พอพักกลางวัน หล่อนก็จะออกมากินข้าวกลางวันพร้อมกับปกป้องเสมอ จนเพื่อนๆ ในคลาสแซวกันว่าหล่อนกับปกป้องเป็นแฟนกัน แต่ปกป้องก็มักจะบอกทุกคนว่าเป็นแค่เพื่อน ซึ่งหล่อนก็จำต้องย้ำคำตอบของปกป้องออกไปเช่นกัน เพราะไม่ต้องการให้ปกป้องลำบากใจ

“ทำไมกินน้อยจังล่ะ หอม หรือว่ายังเก็บคำของไอ้วิทย์มันมาคิด”

หล่อนไม่คิดว่าปกป้องจะสังเกตละเอียดแบบนี้

“เอ่อ... ไม่ค่อยหิวต่างหาก”

“ไม่จริงหรอก ปกติเธอกินเยอะยังกับอะไร จานเดียวเคยอิ่มที่ไหนล่ะ แถมยังมาแย่งข้าวในจานฉันบ่อยๆ อีกด้วย”

เมื่อถูกปกป้องเอาความจริงขึ้นมาพูด หล่อนก็อดที่จะหน้าแดงระเรื่อไม่ได้

“แหม ป้องน่ะ พูดแบบนี้หอมขายไม่ออกกันพอดี”

ปกป้องหัวเราะขบขัน ก่อนจะเอามือใหญ่มากุมบ่าทั้งสองข้างของหล่อนเอาไว้ และจ้องหน้าอย่างพิจารณา

“ตราบใดที่เธอยังไม่ยอมถอดแว่นหนาๆ นี่ออก ตราบนั้นเธอก็จะยังโสดสดและซิงแบบนี้ไปตลอดนั่นแหละ”

“บ้า ป้องน่ะ”

หล่อนขยับตัวออกจากมือใหญ่ของปกป้อง หน้าตาแดงก่ำ การถูกมองจากปกป้องทำให้หล่อนสะท้านไปทั้งกายและหัวใจ แม้ว่าเขาจะมองอย่างเพื่อนก็ตาม

“ไม่บ้านะ นี่ฉันพูดจริงๆ”

“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ตัวเองหล่อตายล่ะ” หล่อนอดไม่ได้ที่จะแขวะเพื่อนรัก

ปกป้องกอดอกยืดตัวตรงและเชิดหน้าขึ้น จากนั้นก็พูดเสียงมั่นใจออกมา

“หล่อไม่หล่อ สาวๆ ในมอก็ขอไลน์ฉันทุกวันก็แล้วกัน”

หล่อนรู้สึกไม่ดีเลยกับสิ่งที่ได้ยิน หวงแหน ใช่ คำนี้แหละที่มันกัดกินหัวใจจนปวดร้าว แต่ทางเดียวที่จะทำให้ความสัมพันธ์แบบเพื่อนเดินหน้าไปได้ด้วยดีก็คือการซ่อนมันเอาไว้ให้ลึกที่สุด

“สาวๆ พวกนั้นคงชอบของแปลกล่ะมั้ง”

“ไอ้หอมบ้า... นี่เธอว่าฉันไม่หล่อเหรอ”

ปกป้องเอามือยีผมของข้าวหอมจนยุ่ง แล้วก็พยายามจะแย่งแว่นตาด้วย ข้าวหอมจึงรีบวิ่งหนี ทำให้เขาต้องวิ่งตาม ทั้งคู่วิ่งเล่นไล่จับกันอย่างสนุกสนานไม่ต่างจากตอนเด็กๆ จนกระทั่งปกป้องเผชิญวิ่งไปชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งเข้าให้

“อุ๊ยย”

ผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนนั้นอุทานตกใจ ในขณะที่ปกป้องก็ตกใจไม่ต่างกัน

“ขอโทษครับ ผมไม่ทันมอง...”

หล่อนไม่เคยเห็นปกป้องมองผู้หญิงคนไหนตาค้างแบบนี้มาก่อนเลย

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดาวก็เดินไม่ทันมองเหมือนกัน”

หล่อนจำได้แล้ว ผู้หญิงคนนี้คือดาวมหาวิทยาลัยนั่นเองอิงดาว ศรศิลป์ และที่หล่อนจำได้ดีเพราะว่าตัวเองก็แอบชื่นชมระคนอิจฉาในความสวยสมบูรณ์แบบของผู้หญิงคนนี้นั่นเอง

ทั้งคู่มองสบตากัน ต่างคนต่างยิ้ม เสมือนโลกทั้งใบมีแค่พวกเขาสองคน

“ผม... ผมชื่อปกป้องครับ อยู่คณะนิเทศ”

“อิงดาวค่ะ หรือจะเรียกสั้นๆ ว่าดาวเฉยๆ ก็ได้นะคะ อยู่อักษรค่ะ”

“เรียกผมว่าป้องได้นะครับ สั้นๆ”

ปกป้องยิ้มกว้าง และยังคงมองผู้หญิงตรงหน้าตาไม่กะพริบเช่นเดิม

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณป้อง”

“เช่นกันครับ คุณดาว”