บทที่ 2

"ที่รักคะ เราไปกันเถอะค่ะ ชักจะไม่สนุกแล้ว" ช่อชบาคว้าแขนของผู้ชายที่เธอเพิ่งจะรู้จัก ให้รีบหันกลับมาที่ประตู

เพราะเธอรู้จักนิสัยนิสาดี นางไม่ยอมให้คนอื่นได้หน้าเหนือกว่าแน่ ยิ่งเธอแนะนำว่าผู้ชายของเธอเป็นถึงเจ้าของโรงแรมนี้

"เดี๋ยวก่อนสิจ๊ะชบาแก้ว..โอ๊ะไม่สิ..ช่อชบา จะแนะนำแค่นี้เองเหรอ มีสามีเป็นถึงเจ้าของโรงแรมใหญ่โตขนาดนี้ แนะนำให้เพื่อนรู้จักมากกว่านี้หน่อยสิ"

และมันก็เป็นอย่างที่ช่อชบาคิดไว้..หญิงสาวจำเป็นต้องหันกลับมาเพราะถ้าเธอเดินออกไปตอนนี้ คนที่หน้าแตกยับเยินคงเป็นเธอแน่

"ฉันไม่จำเป็นต้องแนะนำให้เธอรู้จักหรอกนิสา เดี๋ยวก็ถูกแย่ง..อ๊อยไม่สิ.. เพราะของเก่าฉันไม่นับ" ตาต่อตาฟันต่อฟัน ศึกครั้งนี้ถ้าใครแพ้คงได้อับอายทั่วมหาวิทยาลัยแน่

"เพื่อนรักของฉันบอกว่าคุณเป็นสามี..แต่ฉันเพิ่งจะเคยเห็นหน้าคุณก็วันนี้..จริงเหรอคะที่คุณเป็นถึงเจ้าของโรงแรม" นิสาไม่เจรจากับช่อชบาแล้วเธอหันมาที่ผู้ชายนิรนามคนนั้นแทน

"ผมเหรอครับ" เขาเปล่งเสียงออกมาแค่นี้ แต่ก็ทำให้สาว ๆ ทั่วงานแทบกรี๊ด เพราะไม่ได้หล่อแค่หน้าตา โทนเสียงยังน่าขย้ำอีก

"ฉันพอจะรู้จักเจ้าของโรงแรมนี้..แต่ทำไมฉันไม่รู้จักคุณล่ะคะ" เธอจะต้องพยายามหาทางให้ช่อชบาหน้าแตกให้ได้

"คุณรู้จักเจ้าของโรงแรมนี้ด้วยเหรอครับ"

"ก็พอรู้จักบ้างค่ะ ถ้างั้นฉันจะมาจัดงานแต่งที่โรงแรมนี้ทำไม" นิสาเริ่มหน้าชาแต่ก็ยังไปแบบน้ำขุ่น ๆ

"นายไม่ต้องพูดอะไรแล้วเดี๋ยวฉันพูดเอง" ช่อชบาหยิกแขนของผู้ชายที่เธอควง เพราะกลัวว่าเขาจะพูดอะไรมากไปกว่านี้

พอชายหนุ่มหยุดพูด หญิงสาวก็หันไปหาคู่กรณี "ก็อย่างที่ฉันพูดกับเธอก่อนหน้านั้น ฉันไม่จำเป็นต้องแนะนำสามีของฉันให้เธอรู้จัก"

"ไม่อยากแนะนำหรือกลัวหน้าแตกกันจ๊ะเพื่อนรัก" ที่จริงนิสาไม่เคยคิดว่าช่อชบาเป็นเพื่อนรักเลยด้วยซ้ำ ที่พูดออกมาแบบนั้น เพราะอยากจะให้ตัวเองดูดีในสายตาของคนอื่น

"ผมว่าพอก่อนนะครับนิสา" วัลลภที่ยืนฟังอยู่มาโดยตลอดเริ่มเตือนสติภรรยา

"คุณยังอาลัยอาวรณ์กับเมียเก่าของคุณอยู่เหรอ" นิสาเริ่มไม่พอใจและอยากจะขายหน้าช่อชบาด้วยการยัดเยียดคำว่าเมียเก่าให้ผู้ชายคนใหม่ของเธอได้ยิน

"พูดมาแบบนี้ตบกันดีกว่า" ดารินเริ่มโมโหแทนเพื่อน

"ไม่ต้องหรอกดาริน คำพูดแค่นี้ฉันไม่สะทกสะท้านหรอก อะไรที่ฉันเคยใช้ไปแล้วถือว่าเป็นของเก่า ใครอยากได้ก็เอาไปฉันยกให้" ช่อชบาพูดด้วยท่าทางที่กร้านโลกมาก

และมันก็ทำให้ผู้ชายที่เธอยืนควงอยู่ถึงกับหันมามอง

นิสากำลังจะกรี๊ดเพราะเจ็บใจที่ถูกดูถูก และกำลังจะสวนกลับ แต่พอเห็นสายตาของผู้ชายที่ช่อชบาควงอยู่มองหน้าช่อชบาแบบสตั้นไปหลายวิ นิสาก็เลยเปลี่ยนใจ เพราะดูท่าทางผู้ชายคนนี้แล้ว คงจะไม่ชอบผู้หญิงที่ผ่านมือชายมาก่อน

"คุณพิธีกรคะ งานแต่งดำเนินไปถึงตอนไหนคะ จัดต่อเลยค่ะ" นิสาทำเป็นไม่สนใจ และหันกลับมาสนใจเรื่องงานของตัวเอง เพราะแค่เห็นสายตาของผู้ชายที่ช่อชบายืนควงอยู่นั้นแล้ว นิสาก็สะใจมาก

"ผีออกแล้วเหรอวะ" ดารินหันไปพูดกับช่อชบา ถ้าเป็นนิสาคนเก่าต้องโวยวายสิ ถูกหยามว่ากินเศษเดนของคนอื่นขนาดนั้นต้องมีปฏิกิริยาอะไรบ้างแหละ แต่นี่...

"ฉันไม่รู้..แต่ที่รู้ ๆ ตอนนี้เรารีบไปจากที่นี่ดีกว่า" เพราะช่อชบากลัวว่าแผนเจ้าของโรงแรมจะแตกก่อน ต้องรีบชิ่งหนีออกจากงาน

"เดี๋ยวก่อนสิคุณจะรีบไปไหน" พอออกมาจากงานแล้วช่อชบาก็รีบตามเพื่อนมาที่รถ โดยไม่สนใจผู้ชายคนนั้นแล้ว

"ฉันก็จะกลับไง แล้วคุณไม่กลับเข้าไปทำงานเหรอ ไม่ได้สิ ถ้าคุณกลับไปตอนนี้ความได้แตกแน่"

"เรื่องความแตกเอาไว้ก่อน แต่ที่ผมเรียกคุณไว้คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า"

"คุณจะพูดอะไรก็รีบพูดมาสิ" ช่อชบามองซ้ายมองขวา กลัวว่าคนในงานจะตามออกมา

"คุณลืมแล้วเหรอว่าคุณจะเพิ่มค่าจ้างให้ผม"

"ค่าจ้าง?" ..นี่เราลืมไปได้ยังไงวะ โมโหมากจนลืมไปเลยว่าตัวเองพูดอะไรไป..

"เงินแค่นี้ทำเป็นทวง!" ช่อชบารีบเปิดกระเป๋าตัวเองดู "คุณ..ฉันติดไว้ก่อนได้ไหม..เงินฉันไม่พอ