ตอนที่ 5 คนเอ่แต่ใจ

คนเอาแต่ใจ

“แฟนเหรอ” เสียงทุ้มถามหญิงสาวขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ เพราะหญิงสาวไม่ยอมพูดจาอะไรเลย ตั้งแต่ที่ขึ้นรถมาแล้ว

“มะ ไม่ใช่ค่ะ เพื่อน” หญิงสาวรีบปฏิเสธทันควัน เมื่อร่างสูงถามออกมาแบบนี้

“ดู ๆ แล้ว เขาน่าจะชอบน้องน่ะ” พงศกรยังคงถามหาความจริงจากหญิงสาว

“ชะ ชอบอะไรกันค่ะ เราเป็นแค่เพื่อนกัน” หญิงสาวยังคงที่จะตอบออกมาแบบเดิม

ร่างสูงจึงได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ ให้กับความใสซื่อของเธอ *ช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลย* พร้อมกับอมยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อย *นี่เธอดูไม่ออกเหรอว่าเพื่อนสนใจเธอ*

“แล้วโทรมาทำไมไม่ยอมรับสายพี่” พงศกรเปลี่ยนเรื่องถามทันที

“คือ...” หญิงสาวอึกอักไม่กล้าตอบออกมา

ร่างสูงตีไฟเลี้ยว และรีบหักเลี้ยวเข้าจอดข้างทางทันที พร้อมกับปลดเข็มขัดออก จ้องมองหญิงสาวอย่างคาดโทษทันที

“พี่เคยบอกแล้วน่ะ แต่น้องท้าทายพี่เอง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น พร้อมกับสายตาที่ดูเจ้าเล่ห์ออกมา

“น้อง...”

“อะไร” ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แล้วถามขึ้น

“พะ พีเพชรจะทำอะไรค่ะ” หญิงสาวกลับตาลง พร้อมกับมือที่ยกขึ้นดันอกแกร่งของพงศกรออก

“หึ แค่ล้อเล่นเอง กลัวเหรอ” ร่างสูงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ เมื่อได้แกล้งหญิงสาว และยือมือหนาขึ้นมาขยี้ผมเธออยากหยอกล้อ เพราะความหมั่นไส้คนตัวเล็ก

“ฟู่ว์...อย่าล้อเล่นแบบนี้อีกนะคะ” หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาทันที อย่างโล่งอก

“ทำไม เป็นโรคกลัวผู้ชายเหรอ ทีเมื่อกี้นี้ยังเห็นยืนคุยกันสนิทสนมกลมกลืนเชียว” ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยคำพูดที่ประชดประชัน

“...” หญิงสาวไม่ตอบ แต่กลับเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“พี่ล้อเล่น โกรธเหรอ” มือหนาวางลงที่ศีรษะเธอ แล้วถามขึ้น

“เปล่าค่ะ” หญิงสาวเอาแต่ปฏิเสธ

“...” ร่างสูงสังเกตุคนตัวเล็กหวั่นๆ ก็ละมือกลับคืนมา แล้วขาดเข็มขัดนิรภัยคืน แล้วก็ออกรถทันที โดยไม่พูดอะไร

“พี่จะพาน้องไปไหนค่ะ” หญิงสาวจึงเป็นฝ่ายถามขึ้นเอง เพราะดูเส้นทางแล้วไม่น่าจะใช่ทางไปห้องแถวของเธอเลย

“พี่หิวข้าว ไปทานเป็นเพื่อนหน่อยน่ะ” ร่างสูงเอ่ยตอบเพียงแค่นั้น แต่ไม่ได้หันมามองเธอ เพราะต้องใช้สายตาในการขับรถ

ห้างสรรพสินค้า

ทั้งคู่รับประทานอาหารจนเสร็จ ร่างสูงจึงพาเธอออกมาช็อปต่อ โดยหาเหตุผลสารพัดมาอ้างแก่หญิงสาว

“ชอบเครื่องไหน เลือกได้เลย” ร่างสูงถามหญิงสาวขึ้นทันที ที่พาเธอเดินเข้ามายังร้านจำหน่ายโทรศัพท์มือถือยี่ห้อแบรนด์ดังระดับโลก

“...” หญิงสาวตาลุกวาวขึ้นมาทันที เมื่อได้เห็นราคาของแต่ละเครื่อง ถ้าเทียบกับเครื่องที่เธอใช้อยู่ตอนนี้เพียงไม่กี่พัน ราคาที่ช็อปนี้คงจะซื้อได้ตั้งหลายเครื่องเลย

“พี่จ่ายให้เอง...” ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทีกังวลของหญิงสาว

“แต่เครื่องนี้น้องยังใช้ได้ค่ะ...” หญิงสาวให้เหตุผลกับร่างสูงออกไป

“ถ้าไม่เอาพี่จะให้น้องจ่ายค่าซ่อมรถให้พี่น่ะ...” ร่างสูงหันมาเอ่ยขู่อีกครั้ง

ทั้งที่รถของเขา แค่มีรอยขูดเพียงแค่นิดเดียว แต่รถของเธอกลับพังไม่มีชิ้นดี เพราะเธอดันเสียล้มลงก่อนที่รถยนต์คันหรูของพงศกรจะมาชนเข้าเสียอีก

“แต่ราคามันสูงเกินไป น้องไม่กล้าใช้หรอกค่ะ” หญิงสาวยังคงปฏิเสธ และอยากจะเดินออกจากตรงนี้ไปด้วยซ้พ

“เถอะน่า...ถือว่ารับน้ำใจจากพี่ ในฐานะที่เราเป็น...เอ่อ...คนที่พึ่งรู้จักกัน” แต่ร่างสูงคว้ามือของเธอเอาไว้

“ขอร้านอื่นที่ราคาไม่ถึงหมื่นได้ไหมค่ะ...”

“ร้านนี้แหล่ะ พอดีพี่เป็นลูกค้าวีไอพี เขามีส่วนลดให้” ร่างสูงคะยั้นคะยอโน้มน้าวจนเธอยอม

“น้องเลือกไม่เป็น...” หญิงสาวพูดออกมาตามตรงอย่างไม่อาย เพราะเธอก็ใช้ของราคาแพงขนาดนี้ไม่เป็นจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้นพี่เลือกให้เองน่ะ...”

“เดี๋ยวค่ะ...เครื่องนั้นสีหวานเกินไป ขอเป็นสีเข้มละกันนะค่ะ” หญิงสาวรีบห้าม เมื่อเห็นว่าร่างสูงจะหยิบสีชมพูขึ้นมา

“เอารุ่นใหม่ล่าสุดสีที่เหมาะกับน้องเขา แต่ไม่ใช่สีหวานนะครับ นี้ครับบัตร” ร่างสูงจึงหันไปบอกแก่พนักงานขายแทน พร้อมกับยื่นแบล็คการ์ดให้แก่พนักงานไปพร้อมเลยทันที

เมื่อได้สิ่งของตามที่ต้องการแล้ว ไม่พอแค่นั้น ร่างสูงยังพาเธอไปยังโซนเสื้อผ้าอีก และก็เอาเรื่องเดิมมาขู่เธออีกเช่นเคย

“ขอกางเกงยีนส์ไซส์นี้สัก...เอ่อ 5 ตัว...” ร่างสูงเอ่ยขึ้นกับพนักงาน แต่ก็ต้องชะงักเพียงเล็กน้อยเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงลดปริมาณลง

“ตัวเดียวพอค่ะ...” หญิงสาวสวนขึ้นมาเสียก่อน

“สามครับ...” ร่างสูงที่ไม่ยอมแพ้ ก็ยืนต่อรองขึ้นมาทันที

“พี่เพชร...” หญิงสาวตวาดตามองร่างสูงที่เอาแต่ใจตัวเองทันที

“ครับ...”

“อยากทำอะไรก็ตามใจพี่เลย...น้องกลับก่อนนะคะ ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวที่เริ่มหมดความอดทนกับคนหน้ามึน พูดขึ้นมาแบบไม่สนใจอะไรเลย แล้วเดินออกจากร้านนั้นไปทันที

“เอ่อ เดี๋ยวสิเอย เสื้อผ้าสิบชุดส่งไปตามที่อยู่นี้เลยนะครับ...ขอเป็นชุดนอนด้วยนะครับสักสามชุด” ร่างสูงเอ่ยบอกแก่พนักงานแล้วส่งนามบัตร พร้อมกับที่อยู่ของเขาไปให้แก่พนักทันที แล้วรีบสาวเท้ายาวเดินตามหญิงสาวออกมา

“เอย...รอพี่ก่อน” ร่างสูงรีบเอ่ยเรียกหญิงสาวเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเธอจะเดินออกไปเรียกรถที่ด้านหน้า

“น้องจะรีบกลับค่ะ ตอนนี้ก็เริ่มจะมืดแล้วด้วย” หญิงสาวบอกเหตุผลของเธอออกไป

“ไปขึ้นรถครับ...พี่จะไปส่ง กลับคนเดียวมันอันตราย” ร่างสูงไม่พูดเปล่า ลากหญิงสาวเดินออกมายังรถเขาที่จอดอยู่

“แล้วอยู่ใกล้พี่...น้องจะไม่เป็นอันตรายใช่ไหมค่ะ” หญิงสาวเลิกคิ้วถามกลับไป อย่างไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น

“...ครับ” ร่างสูงยืนนิ่งคิดอยู่สักพัก ก่อนจะพยักหน้ารับอีกที

“ดูพี่ลำบากใจตอบจังนะคะ...” หญิงสาวแซวออกมาทันที เมื่อเห็นท่าทางลำบากใจของร่างสูง

“ขึ้นรถครับ...กลับกันดีกว่าเนอะ ใกล้ค่ำแล้ว...” ร่างสูงไม่ได้สนใจ รีบเอ่ยบอกหญิงสาว พร้อมกับเปิดประตูรถให้เธอได้ขึ้นไปนั่งข้างคนขับทันที

ปัง

ร่างสูงปิดประตูรถลง แล้วรีบสาวเท้ายาวเดินกลับไปทางฝั่งคนขับอย่างรีบร้อน และขับรถออกจากตรงนี้ไปยังก้องพักของหญิงสาวทันที