บทที่ 12

“พี่มันแย่เองแหละ” เธอผละออกจากพันเดชเมื่อร้องไห้จนพอใจ ไม่ลืมขยับตัวออกห่างเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เผลอใจใกล้ชิดกับเขามากจนเกินไป

“พี่จะว่าตัวเองแย่หรือใครจะว่าพี่แย่ ผมก็ไม่สนหรอกนะครับ เพราะสำหรับผมพี่แอนเก่งและดีที่สุด ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องบนเตียงที่พูดข่มแฟนเก่าพี่นะครับ หมายถึงเรื่องที่พี่น่ารักกับทุกคน” พันเดชแก้ตัวอย่างรีบร้อน

“รู้แล้วน่า!”

อัญชิตาหัวเราะทั้งน้ำตา ผู้ชายตรงหน้าทำให้เธอขำและโมโหได้ในเวลาเดียวกัน ปั้นหน้ายิ้มปลอบใจทั้งที่ตัวเองก็ปากแตกแก้มช้ำ ทำตัวน่ารักออดอ้อนไม่เปลี่ยน แม้จะได้ยินเรื่องแย่ๆ ก็ยังไม่หนีหายไปไหนสักที

หากวันใดเขารู้ความจริงจากปากคนอื่นล่ะ?

“พี่มีเรื่องจะบอก พันรู้แล้วอาจจะเกลียดพี่เลยก็ได้ คือคุณนนท์เขาไม่ใช่แฟนเก่าพี่หรอกนะ...”

อัญชิตาลุกจากเตียง เดินไปพิงโต๊ะที่อยู่ไม่ไกล ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ รวบรวมความกล้าเพื่อที่จะพูดในเรื่องที่เธอไม่เคยพูดให้ใครฟังมาก่อน

“ผมไม่ซีเรียสนะว่าพี่เคยคบกับเขาแบบไหน อดีตก็คืออดีต แล้วถ้าพี่คิดว่าผมจะถอยเพราะคำพูดไม่กี่ประโยคของผู้ชายคนนั้น ผมบอกเลยนะว่าไม่มีทาง”

“พัน เขาเป็นอดีตสามีพี่...”

“พี่แอนเคยแต่งงานแล้ว?” พันเดชนิ่วหน้า มองคนที่ยืนกอดตัวเองอย่างไม่เข้าใจนัก

“ตอนนั้นพี่ยังเด็ก เพิ่งเรียนจบปริญญาตรี คุณพ่อให้แต่งงานเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจพี่ก็ตามใจ แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันพี่ก็ขอเลิกกับเขา”

“ไม่ต้องพูดแล้ว...”

“พันคงเกลียดพี่มากสินะ หลงมาติดแม่ม่ายตั้งนาน ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก พอดีพี่ไม่คิดว่าจะเผลอใจชอบพันจริงๆ แล้วก็ไม่คิดว่าพันจะมาสนใจผู้หญิงอายุเยอะกว่าอย่างพี่ด้วย”

“ผมบอกว่าไม่ให้พูดไง”

“อือ ไม่พูดแล้ว พันกลับไปเถอะ”

อัญชิตามองร่างสูงลุกจากเตียง แต่แทนที่จะออกไปจากห้อง พันเดชกลับเดินตรงมาหาเธอ สร้างความหวาดหวั่นไม่น้อย ลึกๆ ในใจกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี นึกไม่ถึงว่าเขาจะทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม

พันเดชกอดเธอ...

“เขาทำให้พี่ฝันร้ายใช่ไหม”

“พัน...” อัญชิตาร้องไห้อีกแล้ว

“ก่อนนี้ผมไม่กล้าเดา แต่ตอนนี้ผมมั่นใจแล้ว พี่แอนครับ วันนั้นพี่ไม่ได้ข่วนผมเพราะว่าทนเสียวไม่ไหวหรอกนะ พี่เป็นคนเริ่มก่อนจริงๆ จูบผมทั้งตัวเลย แล้วผมก็ไม่ใช่พ่อพระที่จะปล่อยโอกาสให้หลุดมือ” พันเดชลูบผมนุ่มเบาๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมคืนนั้นอัญชิตาถึงเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้าย

ความกลัวที่ฝังใจ...

“เรากอดกัน จูบกัน แต่พอผมถอดเสื้อ พี่ก็เหมือนจะสติแตก ทั้งข่วนทั้งตบผมเต็มแรง ปากที่บวมน่ะไม่ใช่เพราะจูบหรอกนะครับ แรงตบล้วนๆ”

“พี่ขอโทษ” อัญชิตายืนนิ่งอย่างรู้สึกผิด ปล่อยให้เขากักเก็บเธอไว้ในอ้อมกอดที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย จนอยากจะหยุดช่วงเวลานี้เอาไว้นานๆ

“ไม่ต้องขอโทษหรอก ผมเข้าใจ แล้วผมก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่กลัว ไม่กล้าเดตกับผม คบกับผม พี่กลัวว่าผมจะเป็นแบบผู้ชายคนนั้นใช่มั้ย”

“เปล่านะ พี่รู้ว่าพันน่ารัก คงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก พี่แค่ไม่อยากคบกับใคร ไม่คิดว่าจะคบกับใครได้ คือพี่คง...ให้สถานะพันไม่ได้ พี่ให้อะไรพันไม่ได้เลย”

“ผมไม่สนหรอกนะว่าพี่ให้อะไรผมได้บ้าง ผมสนแค่ว่าผมจะให้อะไรพี่ได้มากกว่า” พันเดชช้อนคางคนที่ร้องไห้จนตาบวมขึ้นประสานสายตา ก่อนทาบจูบลงบนหน้าผากเนียนแผ่วเบา “แล้วตอนนี้ผมก็จะทำให้พี่ลืมเรื่องแย่ๆ แต่ถ้าพี่ไม่ชอบอะไรก็ตามที่ผมทำ ผมจะหยุดทันที...”

พันเดชเคลื่อนหน้าลงต่ำ ทาบจูบลงบนกลีบปากนุ่มอย่างอ่อนโยนทะนุถนอม โดยไม่ลืมกอดคนที่ตัวอ่อนจนแทบล้มลงไปกองอยู่กับพื้นเอาไว้แน่น

“จูบเดียวพอ เดี๋ยวพี่แอนจะใจแตก”

“คนบ้า!” อัญชิตาทุบอกกว้าง หัวเราะออกมาเบาๆ

พันเดชกอดคนสวยของเขาอีกครั้ง ไม่ทำอะไรเกินขอบเขตที่เธอจะรับไหว แม้จะไม่รู้รายละเอียดความสัมพันธ์ที่ผ่านมา แต่เรื่องในอดีตเขาไม่คิดจะสนใจอยู่แล้ว