8 เป็นแฟนกันเถอะ

"คินไปเอามาจากไหนเราจำได้ว่าเราทิ้งไปแล้ว"

"เอามาจากไหนมันก็ไม่สำคัญเท่ากับว่าเธอเขียนให้ฉัน แต่ทำไมเธอถึงเอามันไปทิ้ง" เขาถามน้ำเสียงเข้มคล้ายกับโกรธ

"ก็เรา..ไม่กล้า ตอนนั้นมีคนให้การ์ดให้ดอกไม้ให้ของขวัญคินเยอะมากๆเราไม่กล้าเอาของเราไปให้เราก็เลยเอาไปทิ้ง" ฉันตอบเขาเสียงเบาพร้อมกับหลบสายตา

"ว่าแต่มันอยู่กับคินได้ยังไง"

"อยากรู้เหรอ"

"อื้มอยากรู้สิ" ทำไมฉันจะไม่อยากรู้ว่าการ์ดใบนั้นไปอยู่กับเขาได้ยังไง

"ถ้าเธอตกลงไปงานวันเกิดฉันคืนนี้แล้วก็ยอมตกลงเป็นแฟนฉันจะยอมบอกความจริงว่าได้การ์ดใบนี้มาได้ไง"

"งั้นเราไม่อยากรู้แล้วก็ได้" ฉันตอบไปโดยไม่ต้องคิดเพราะถึงฉันจะชอบเขาและเขาก็มาสารภาพว่าเขาเองก็ชอบฉันมาขอฉันเป็นแฟนแต่ฉันก็รู้ตัวเองดีว่าฉันคงไม่เหมาะที่จะเป็นแฟนของคิน ฉันกับเขาเราต่างกันเกินไป เขาทั้งหล่อทั้งดูดีแล้วก็รวยมากๆดูจากรถที่เขาขับมาเรียนก็รู้แล้วส่วนฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนนึงเท่านั้นเองเช้ามาก็ต้องออกมาขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยเพื่อมาเรียนฉันไม่มีอะไรเทียบกับเขาได้เลยถึงแม้ว่าที่บ้านของฉันพอมีอันจะกินแต่ก็ไม่ถึงกับรวยแบบเขา และที่สำคัญมากไปกว่านั้นถ้าเราเป็นแฟนกันฉันคงไม่มีเวลาให้เขาอย่างแน่นอนเพราะถึงฉันจะไม่เคยมีแฟนแต่ฉันก็พอจะรู้ว่าคนที่เป็นแฟนกันเค้าจะต้องทำยังไงซึ่งฉันมั่นใจว่าฉันคงทำไม่ได้อย่างแน่นอนถึงเวลาเลิกเรียนฉันก็ต้องรีบกลับบ้านไปช่วยงานบ้านวันหยุดก็ต้องอยู่บ้านไม่เคยได้ออกไปไหนเหมือนวัยรุ่นคนอื่นๆคือเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วฉันไม่เคยได้ไปเที่ยวกับเพื่อนเพราะฉันมีหน้าที่ที่ต้องทำทุกวันฉันไม่เคยได้ไปดูหนังไม่เคยได้ช็อปปิ้งต่างจากน้องสาวของฉันที่อยากไปไหนก็ได้ไปอยากไปเที่ยวไหนพ่อกับแม่ก็พาไป หน้าที่ของฉันในแต่ละวันก็คือต้องตื่นแต่เช้ามืดมาช่วยป้าแม่ครัวทำอาหารเช้าให้ทุกคนในบ้านจากนั้นก็ขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนเลิกเรียนก็ต้องรีบกลับมาช่วยทำอาหารเย็น ถ้าวันไหนฉันกลับบ้านผิดเวลาฉันก็จะโดนแม่กับพ่อดุประจำจนบางครั้งฉันก็น้อยใจกับตัวเองว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงดูไม่ค่อยรักฉันเท่ากับพลอยใสน้องสาวของฉันที่พ่อกับแม่จะตามใจทุกอย่าง มีบ่อยครั้งที่พลอยใสมาหยิบของๆฉันไปโดยไม่ขอพอฉันไปทวงคืนพลอยใสก็ไปฟ้องแม่หาว่าฉันหวงของทั้งที่ของสิ่งนั้นมันก็เป็นของเก่าที่พลอยใสทิ้งไปแล้วยกตัวอย่างเช่นตุ๊กตาที่พลอยใสทำมันขาดฉันก็ไปเก็บมาจากถังขยะแล้วเอามาเย็บใหม่แล้วก็หาเศษผ้าไม่ใช่แล้วมาเย็บชุดให้ใส่ใหม่พอพลอยใสเห็นเธอก็อยากได้แล้วก็หยิบไปแล้วบอกว่าฉันขโมยทั้งที่ฉันไม่ได้ขโมยพอฉันเถียงพลอยใสก็ไปร้องไห้ไปฟ้องแม่กับพ่อทำให้ฉันโดนพ่อกับแม่ทำโทษโดยการตัดค่าขนมไปโรงเรียน ถามว่าชีวิตฉันเคยมีความสุขไหมเวลาอยู่กับครอบครัวฉันอยากจะบอกว่าไม่เคยมีเลย บ่อยครั้งที่ฉันแอบมานั่งร้องไห้คนเดียวนั่งคุยคนเดียวกับเจ้าความสุขตุ๊กตาตัวแรกที่ฉันได้มาจากใครคนหนึ่ง ฉันมองมันเป็นตัวแทนความสุขของฉันเวลาที่ฉันได้กอดมันมันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นหัวใจทุกครั้งเวลาฉันมีเรื่องไม่สบายใจหรือถูกพ่อกับแม่ทำโทษฉันก็จะมาระบายมาร้องไห้กับมัน มันเป็นเพื่อนที่ดีเป็นผู้รับฟังที่ดีมากสำหรับฉันซึ่งมันก็อยู่กับฉันมานานหลายสิบปีแล้ว 

"เป็นแฟนกันเถอนะ" ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดเมื่อเสียงของคินดังขึ้นข้างๆหูพอฉันหันหน้าไปเขาก็ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้แล้วเขาก็หอมแก้มฉันโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว ยอมรับว่าฉันตกใจมากที่จู่ๆเขาก็มาหอมแก้มฉันอย่างถือวิสาสะฉันหันซ้ายหันขวาเพื่อมองว่ามีใครเห็นไหมเพราะมันไม่เหมาะไม่ควร

"คินมาหอมแก้มเราทำไม" ฉันรีบเอามือเช็ดแก้มตัวเองคือมันทั้งเขินทั้งโกรธทั้งไม่พอใจ

"ก็อยากหอมอ่ะ ใจจริงอยากทำมากกว่านี้นะ^^"

ใครไว้ใจอคินบ้าง5555555555 นางมาดีหรือมาร้ายก็ไม่รู้