5 เกรงใจ

ผ้าแพร...

หลังจากทานอาหารในครัวเสร็จเรียบร้อยแล้วซึ่งก็ทานไปได้ไม่กี่คำเพราะรู้สึกเหนื่อยจนทานไม่ลงฉันก็ขึ้นไปหยิบหนังสือบนห้องมานั่งอ่านที่สวนหลังบ้านซึ่งเป็นที่ๆฉันมักจะปลีกตัวมานั่งที่นี่เป็นประจำหลังจากทำงานบ้านเสร็จเพราะมันทั้งเงียบและสงบ

สวบ สวบ ฉันหันซ้ายหันขวาเมื่อได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรเหยียบใบไม้ทำให้ฉันรีบหันไปมองรอบๆบริเวณที่ตัวเองนั่งเพราะกล้วว่าจะเป็นงูหรือสัตว์มีพิษ

"จ๊ะเอ๋"

"ว๊ายยยพี่พีท??" ฉันตกใจเมื่อจู่ๆก็มีคนเดินออกมาจากหลังพุ่มไม้ซึ่งก็ไม่ใช่ใครเป็นพี่พีทพี่ชายข้างบ้านที่ไม่ได้เจอกันนานเกือบห้าปีเพราะเขาไปเรียนเมืองนอก

"ดีใจจังที่แพรจำพี่ได้"

"พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" ฉันถามพี่พีทหลังจากที่เขาลอดรั้วกั้นเข้ามาแล้วก็มานั่งข้างๆ

"มาถึงได้สองสามวันแล้ว"

"พี่เรียนจบแล้วสินะคะ"

"อื้มจบแล้วดิ ว่าแต่เราอ่ะเรียนถึงไหนแล้วเข้ามหาลัยแล้วล่ะสิพี่จำได้ว่าก่อนที่พี่จะไปเรียนต่อเรากำลังขึ้นมอสี่"

"แพรไม่ได้เรียนต่อมหาลัยค่ะ"

"อ้าวทำไมอ่ะ"

".........." ฉันไม่รู้จะตอบพี่พีทว่ายังไง

"อย่าบอกนะว่าพ่อแม่เราไม่ให้เรียน"

".........." ฉันเงียบอีกรอบ

"แล้วยัยพลอยล่ะได้เรียนต่อหรือเปล่า ถ้าให้เดาก็คงได้เรียนใช่ไหม"

"ค่ะ"

"พ่อกับแม่เรานี่ยังไงกัน รักลูกไม่เคยเท่ากันเลยตั้งแต่พี่จำความได้พี่ไม่เคยเห็นพ่อแม่เรารักและเอาใจใส่เราเลยอะไรก็ยัยพลอยยัยพลอยทำเหมือนกับว่าเราไม่ใช่ลูก" น้ำเสียงพี่พีทบ่งบอกได้ถึงความไม่พอใจพี่พีทเป็นพี่ข้างบ้านที่ฉันรู้จักมาตั้งแต่เด็กเพราะบ้านเราติดกันพี่พีทรู้เรื่องราวภายในบ้านของฉันทุกอย่างเพราะแม่พี่พีทกับแม่ฉันสนิทกันไปมาหาสู่กันตลอดทำให้ท่านรู้ความเป็นไปของครอบครัวฉันซึ่งแม่ของพี่พีทก็รักและเอ็นดูฉันเหมือนลูกเพราะสงสาร

"แพรชินแล้วค่ะ" ฉันตอบพี่พีทไปอย่างปลงๆ

"แล้วเราอยากเรียนต่อมั้ยล่ะ"

"อยากค่ะ"

"พี่ส่งเราเรียนเอามั้ย"

"พี่พีท" ฉันตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น

"ก็ในเมื่อพ่อแม่เราเค้าไม่ส่งเราเรียนพี่ก็จะส่งเราเรียนเอง"

"ไม่เป็นไรค่ะ แพรเกรงใจ" แม้ว่าฉันจะอยากเรียนต่อมากแค่ไหนแต่ฉันก็เกรงใจพี่พีทเพราะเอาจริงๆเราสองคนก็ไม่ได้เป็นญาติกันเราเป็นแค่คนรู้จักเป็นแค่เพื่อนบ้านแม้จะรู้จักกันมาตั้งแต่ฉันเกิดแต่เขาก็เป็นคนอื่นอยู่ดีเขาจะมาส่งเสียฉันเรียนหนังสือทำไม

"จะมาเกรงใจทำไมเราก็เหมือนน้องสาวของพี่พี่จะภูมิใจมากถ้าได้ส่งเสียเราให้ได้เรียนต่อ"

"แต่พ่อแม่ของแพรท่านคงไม่ยอมหรอกค่ะ"

"ทำไมจะไม่ยอมในเมื่อพี่จะเป็นคนส่งเราเรียนเองเงินของพี่ไม่ใช่เงินพ่แม่เราซะหน่อย"

"อย่าดีกว่าค่ะ แพรไม่อยากมีปัญหากับที่บ้านแต่ยังไงแพรก็ขอบคุณพี่พีทนะคะที่รักแล้วก็หวังดีกับแพรมาตลอด"

"เห้อออ เรานี่นะ"

ระหว่างฉันกับพี่พีทก็นั่งคุยกันพี่แม่บ้านวิ่งมาตามบอกว่าแม่ของฉันให้มาตามไปที่ห้องรับแขก

"เอ่อแล้วแขกกลับไปกันหมดแล้วเหรอจ๊ะ" ฉันถามพี่แม่บ้าน

"ยังค่ะทุกคนยังนั่งคุยกันที่ห้องรับแขกคุณแพรรีบๆเข้าไปนะคะ"

"งั้นเดี๋ยวแพรจะรีบตามไปนะ"

"ใครมาเหรอ" พี่พีทถามฉันหลังจากพี่แม่บ้านเดินไปแล้ว

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ยังไงแพรขอตัวก่อนนะคะพี่พีท"

"อื้มรีบไปเถอะเดี๋ยวจะโดนดุอีก"

ฉันรีบเก็บเสื่อเก็บหนังสือแล้วรีบเข้าบ้านเพราะถ้าไปช้าฉันอาจจะโดนแม่ดุ ฉันเดินก้มหน้าก้มตาเข้ามาในห้องรับแขกพอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอสายตาดุและไม่พอใจของแม่กับพลอยใสที่ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิด ก่อนที่สายตาจะหันไปมองอีกฝั่ง

"อคิน??" ใจฉันไหววูบพร้อมกับเอ่ยชื่อของเขาออกมาอย่างไม่รู้ตัวซึ่งเขาก็มองฉันอยู่ก่อนแล้วฉันมองหน้าเขาด้วยใจที่สั่นเพราะเขาคือ อคินคนที่ฉันรัก ใช่เขาจริงๆด้วยฉันไม่ได้ตาฝาดเพราะคิดถึงเขาหรอกนะ เป็นเขาจริงๆ เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมรอยยิ้มหยันตรงมุมปาก