4 หน่วงใจ

ผ้าแพร...

หลังจากช่วยพลอยใสแต่งตัวเสร็จฉันก็รีบลงมาช่วยป้าผ่องกับแม่บ้านจัดโต๊ะอาหารต่อจากนั้นก็ไปจัดแจกันดอกไม้เพราะใกล้เวลาที่แขกจะมาแล้วซึ่งจนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าแขกที่จะมาทานอาหารที่บ้านคือใครแต่ที่รู้ได้ก็คือต้องเป็นคนที่สำคัญมากๆโดยเฉพาะกับพลอยใสน้องสาวของฉันเพราะปกติแล้วเวลาที่แขกมาหาพ่อกับแม่น้องสาวฉันมักจะไม่สนใจว่าใครจะมาหรือจะไปแต่ครั้งนี้พลอยใสดูจะให้ความสำคัญมากเป็นพิเศษดูได้จากการรีบกลับมาจากมหาลัยเพราะปกติถ้าฟ้าไม่มืดเธอจะไม่กลับหรือบางวันก็ไม่กลับเลยแต่พ่อกับแม่ก็ไม่เคยบ่นหรือว่าอะไรพลอยใสต่างจากฉันที่พอเลิกเรียนต้องรีบกลับบ้านมาช่วยงานบ้านถ้าวันไหนกลับผิดเวลาอีกวันหนึ่งฉันจะถูกทำโทษโดยการหักค่าขนมไปโรงเรียนซึ่งก็โดนอยู่บ่อยครั้งจนรู้สึกชินถ้าวันไหนฉันถูกหักเงินป้าผ่องจะรู้แล้วแกก็จะทำอาหารใส่ปิ่นโตเพื่อให้ฉันเอาไปทานที่โรงเรียนแล้วแกก็จะแอบเอาเงินใส่มาให้ด้วยเพราะกลัวว่าฉันจะไม่มีเงินกินขนม

"ทำไมยังจัดดอกไม้ไม่เสร็จอีกห๊ะยัยแพร แขกจะมาแล้วนะ" ฉันตื่นจากภวังค์ความคิดเมื่อได้ยินเสียงแม่เดินมาถามฉันด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อเห็นว่าฉันยังจัดแจกันดอกไม้กันไม่เสร็จ

"คือยัยพลอยขอให้แพรไปช่วยเลือกชุดแล้วก็ให้ช่วยแต่งตัวค่ะแพรก็เลยจัดดอกไม่ยังไม่เสร็จ แต่ก็จะเสร็จแล้วค่ะแม่" ฉันรีบบอกแม่เพราะกลัวว่าท่านจะเข้าใจผิดคิดว่าฉันอู้งาน

"แกอย่ามาโทษยัยพลอยนะยัยแพรแกอ่ะมันชอบทำอะไรชักช้ายืดยาดอืดอาดแล้วก็มาโทษน้องเป็นพี่ภาษาอะไรห๊ะ!!"

"แพรไม่ได้โทษน้องนะคะแพรแค่อธิบายให้แม่เข้าใจเท่านั้นเองค่ะ" ฉันรีบปฏิเสธเพราะท่านคิดว่าฉันโทษพลอยใส

"แกกล้าเถียงฉันเหรอห๊ะ" แม่เดินมายืนข้างๆมองฉันด้วยความไม่พอใจ

"แพรขอโทษค่ะ" ฉันทำได้แค่ขอโทษพร้อมกับก้มหน้าก้มตาจัดดอกไม่ต่อ

"แม่ขาาาา พลอยใส่ชุดนี้สวยมั้ยคะแม่" เสียงของพลอยใสทำให้แม่เลิกสนใจฉันแล้วรีบเดินไปหาพลอยใสฉันลอบมองพลอยใสที่เดินหน้าตายิ้มแย้มลงมาด้วยท่าทางมีความสุข

"ลูกพลอยของแม่สวยที่สุดเลยค่ะลูก สวยทุกวันเลย แม่ภูมิใจจังมีลูกสวยขนาดนี้^^"

"แน่นอนสิคะแม่ขาโดยเฉพาะวันนี้พลอยต้องสวยที่สุดสวยเป็นพิเศษเพื่อให้พี่อคินประทับใจ" อคิน..ชื่อนี้ทำให้หัวใจของฉันไหววูบรู้สึกหน่วงในหัวใจฉันไม่ได้ยินมานานแค่ไหนแล้วนะ คงจะเกือบสองปีแล้วหลังจากที่เราเลิกกัน อคินคือชื่อของคนที่ฉันรักเขาคืออดีตคนรักของฉันเขาคือแฟนคนแรกและคนเดียวแต่ตอนนี้มันเป็นเพียงอดีตไปแล้วอดีตที่ไม่มีวันกลับคืนมาซึ่งฉันหวังว่าอคินที่พลอยใสพูดถึงจะไม่ใช่เขา

สิบนาทีต่อมา....

"คุณท่านคะคุณพลอยคะแขกมาแล้วค่ะ" พี่แม่บ้านเดินเข้ามาบอกทำให้พลอยใสออกอาการตื่นเต้นมากกว่าเดิม

"อ๊ายแม่ขาพี่อคินมาแล้วค่ะพลอยตื่นเต้นจังครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พี่อคินมาที่บ้านพลอยทำตัวไม่ถูกเลยค่ะ"

"ลูกก็ทำเหมือนไม่เคยเจอพี่เค้าลูกเองก็เจอพี่เค้าที่มหาลัยไม่ใช่เหรอจ๊ะ"

"ก็ใช่ค่ะแต่พี่อคินเค้าไม่เคยมองพลอยเลยพี่อคินมีผู้หญิงควงไม่ซ้ำหน้ามีผู้หญิงเข้าหาไม่เว้นแต่ละวันพลอยทำได้แค่แอบมองอยู่ไกลๆทุกวัน"

"แต่ต่อไปนี้พี่อคินต้องสนใจหนูแม่จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ลูกสมหวังแม่จะทำให้อคินมาเป็นลูกเขยของแม่ให้ได้"

"จริงนะคะแม่"

"จริงสิลูก โชคดีที่แม่กับพ่อรู้จักพ่อแม่ของอคินแม้เราจะไม่ได้เจอกันนานหลายปีแล้วก็ตามเพราะทั้งสองคนต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆตอนที่ลูกยังเล็กพี่อคินก็เคยมาที่บ้านเราด้วยนะ แม่เพิ่งนึกได้"

"จริงเหรอคะแม่ทำไมมันบังเอิญขนาดนี้สงสัยจะเป็นบุพเพสันนิวาส"

"ใช่แล้วค่ะลูก"

"แม่ว่าเรารีบออกไปต้อนรับพี่อคินของหนูกับคุณป้าดีกว่านะลูก"

"ไปค่ะแม่"

"ไปจ๊ะลูก อ่อเกือบลืมยัยแพรวันนี้แกไปทานข้าวในครัวนะเข้าใจไหมไม่ต้องมาทานที่โต๊ะ" แม่หันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างตอนที่พูดกับพลอยใสซึ่งฉันก็ชินแล้วเหมือนกัน

"ค่ะ" ฉันรับคำ

"ดีแล้วก็ไม่ต้องเสนอหน้าออกมาล่ะเข้าใจไหม"

"ค่ะ" หลังจากนั้นพลอยใสกับแม่พากันเดินออกไปจากห้องทานอาหารส่วนฉันก็จัดโต๊ะจัดแจกันต่อ

"เอาอาหารมาวางเลยจ๊ะแขกมากันแล้ว" ฉันเดินไปบอกคนที่อยู่ในครัวเพราะตอนนี้ก็ใกล้เวลาทานอาหารแล้ว

"จัดแค่ห้าที่พอนะจ๊ะ" ฉันสั่งแม่บ้านที่กำลังยกจานอาหารไปวางที่โต๊ะ

"ทำไมจัดแค่ห้าที่ล่ะค่ะคุณแพรมันต้องหกไม่ใช่เหรอคะ" ป้าผ่องถามฉันเมื่อเห็นว่าฉันให้แม่บ้านจัดจานแค่ห้าที่ทั้งที่จริงแล้วต้องจัดทั้งหมดหกที่ถ้ารวมฉันด้วย

"แพรจะไปทานในครัวค่ะ"