บทที่4 ฉวยโอกาส

@คาเฟ่

"สวัสดีครับคุณเดย์ " พนักงานต้อนรับน้อมศีรษะเล็กน้อยเชิงทักทายมาเฟียหนุ่มซึ่งเป็นลูกค้าวีไอพีของร้าน มาเฟียหนุ่มเพียงปรายตามองพนักงานเล็กน้อย ก่อนจะก้าวขายาว ๆ เดินไปยังโต๊ะที่มีหญิงสาวนั่งรออยู่

"กว่าจะเสด็จมาได้ " คนนั่งรออย่างเสี่ยวหมี่อดเอ่ยกระแทกแดกดันไม่ได้เมื่อเห็นร่างสูงของมาเฟียหนุ่มกำลังเดินเข้ามา และทันทีที่เขาหย่อนก้นนั่งเธอก็ยิงคำถามเพราะไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ "ค่าเสียหายเท่าไรก็ว่ามา" 

" Freshly Brewed coffee แก้วนึง" มาเฟียหนุ่มได้ยินแต่ไม่สนใจหันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานที่รอรับออเดอร์อยู่แทนทำให้อีกคนไม่พอใจมากขึ้นไปอีก นอกจากเขาจะมาสายแล้วยังมีหน้ามาเมินคำพูดเธอ

"นี่คุณ! ฉันถามไม่ได้ยินรึไง" เธอแวดใส่คตรงหน้าอย่างเหลือออก จับใบหน้าหล่อเหลาด้วยสายตาที่สื่อออกมาชัดเจนว่าเธอไม่พอใจเป็นอย่างมากกับกิริยามารยาทของเขา

"หึ" มาเฟียหนุ่มกลับไหวไหล่เค้นเสียงหัวเราะในลำคออย่างชอบใจที่ได้เห็นคนตรงหน้าหัวเสีย เขานั่งจ้องเธอนิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนเอ่ยขึ้นอย่างคนเหนือกว่า “พูดให้มันเพราะหน่อยสิคุณเสี่ยวหมี่”

“แล้วทำไมฉันต้องพูดเพราะกับคนไม่มีมารยาทอย่างคุณด้วยมิทราบ” ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างถือดี เธอเป็นฝ่ายผิดก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำยังไงก็ได้

“เพราะฉันอายุมากกว่าเธอไง และฉันก็สามารถทำให้เธอเข้าไปนอนในคุกได้ด้วย”

“นี่คุณ!” เสี่ยวหมี่ได้แต่กำหมัดแน่นจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาด้วยความคับแค้นใจที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ เพราะรู้ว่าคนมีเงินอย่างเขาสามารถทำอะไรก็ได้แม้กระทั่งเปลี่ยนผิดให้เป็นถูกเปลี่ยนถูกให้เป็นผิด อำนาจเงินมันหน้ากลัวกว่าที่คิด

เธอได้แต่เก็บงำความคับแค้นใจเอาไว้เพราะไม่อยากมีปัญหาไปมากกว่านี้ หลับตาสูดลมหายใจเข้าปอดพรืดใหญ่ระงับอารมณ์ให้เย็นลง แล้วลืมตาขึ้นกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงหวาน “ค่าเสียหายเท่าไรคะคุณเดย์”

คนฟังกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจที่สามารถเอาชนะผู้หญิงพยศอย่างเสี่ยวหมี่ได้ แต่เพียงเสี้นยวนาทีใบหน้าก็กลับมาเคร่งขรึมเหมือนเดิม ก่อนจะบอกกล่าวไป “10 ล้าน”

"ห๊ะ! 10ล้าน!!" เสี่ยวหมี่ถึงกับอุทานออกมาเสียงดังลั่น ตาเบิกกว้างแทบจะถลนออกมานอกเบ้าด้วยความตกใจกับจำนวนเงินที่มาเฟียหนุ่มบอก ไมเกรนเข้าเกาะกุมสมองฉับพลันเงินตั้งสิบล้านเธอจะไปเอามาจากไหน ทว่าอีกคนกลับเผยรอยยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีกับการได้เห็นปฏิกิริยาตอบสนองโอเวอร์แอคติ้งของเธอ และมิวายพูดย้ำอีกครั้ง "ใช่ จ่ายมาสิ 10ล้าน"

"เงินเยอะขนาดนั้นฉันไม่มีหรอก" 

"แล้วคุณจะชดใช้ให้ผมยังไง"

"ฉันขอแบ่งจ่ายเป็นงวดได้ไหม" เสี่ยวหมี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนตอนนี้แรงจะพูดเธอก็แทบไม่มีแล้ว เงินตังสิบล้านเธอต้องทำงานอีกกี่สิบปีถึงจะได้ก็ไม่รู้ ถ้าให้ผ่อนทีละนิดก็ได้อยู่หรอก

"ผมไม่อยากได้เศษเงินทีละนิด แต่ผมอยากได้เป็นก้อน" มาเฟียหนุ่มกลับปฏิเสธข้อต่อรองของหญิงสาวเพราะเขาจงใจกลั่นแกล้งเธอ อีกคนถึงกับหน้าเหวอไม่คิดว่าเขาจะเขี้ยวได้ขนาดนี้ หน้าตาก็ดูดีแต่ใจดำฉิบหาย เธอถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนยกนิ้วขึ้นชี้ริมฝีปากตัวเอง แล้วพูดเน้นทีละคำ "ดูปากนะ ฉัน! ไม่! มี!"

สิ้นเสียงเธอความเงียบก็เข้าปกคลุมชั่วขณะต่างคนต่างจ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตายกระทั่งมาเฟียหนุ่มทำสิ่งที่เธอไม่คาดคิด

มือหน้าเอื้อมไปจับท้ายทอยหญิงสาวแล้วกดให้เข้ามาใกล้ ๆ ก่อนจะโน้มหน้าไปจุ๊บริมฝีปากอิ่มสีชมพู่ระเรื่อที่ช่างพูดท้าทายด้วยความหมั่นไส้ โดยไม่สนใจสักนิดว่าภายในร้านจะมีคนหรือไม่  และใครจะมองอย่างไร

คนโดนจุ๊บถึงกับหน้าเหวอตกตะลึงกับเหตุการณ์ณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก เธอแน่นิ่งไปชั่วขณะเมื่อได้สติก็รีบผลักไสออก ซึ่งอีกคนก็ยอมผละจูบออกแต่โดยดี หนำซ้ำยังมีหน้ามายิ้มหวานให้เธออีก

"ปากหวานเหมือนกันนะ" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะพลางใช้นิ้วแตะที่ริมฝีปากตัวเองจงใจยั่วประสาทเธอ

"อะ..ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ" เสี่ยวหมี่โกรธจนตัวสั่นชี้หน้าด่าด้วยความคับแค้นใจพลางใช้หลังมือถูริมฝีปากไปมาจนแดงเถือกเพื่อลบรอยจูบของผู้ชายร้ายกาจ เธออยากจะเข้าไปตบเขาสักฉาด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะในร้านมีสายตาหลายคู่จับจ้องอยู่เธอไม่ได้หน้าหนาเหมือนเขาแค่นี้ก็รู้สึกอับอายมากแล้ว

คนถูกด่าอย่างมาเฟียหนุ่มไม่ได้สะทกสะท้านสักนิดยังคงยิ้มหน้าระรื่นให้คนที่นั่งโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟ ก่อนจะเดินผิวปากออกไปขึ้นรถอย่างอารมณ์ดี ทิ้งให้เธอนั่งโกรธอยู่คนเดียว

"ไอ้บ้าเอ๊ย!" เสี่ยวหมี่สบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไปขึ้นรถโดยหารู้ไม่ว่าทุกการกระทำของเธอถูกสายตาแหลมคมของมาเฟียหนุ่มที่นั่งอยู่ในรถคันหรูจับจ้องอยู่ 

มาเฟียหนุ่มหัวเราะในลำคออย่างนึกขำกับท่าทางกระฟัดกระเฟียดของหญิงสาว ก่อนจะออกคำสั่งกับลูกน้องให้กลับคอนโด

@คอนโดเสี่ยวหมี่

เสี่ยวหมี่ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ๆ ด้วยความหนักใจเพราะคิดไม่ตกเลยว่าจะหาเงินมากมายขนาดนั้นไปให้มาเฟียหนุ่มได้ยังไง

"กรี๊ด! บ้า ๆ ที่สุด!" เสียงแหลมกรีดออกมาด้วยอารมณ์เดือดดาลเมื่อภาพที่เขาฉวยโอกาสขโมยจูบเธอกลางคาเฟ่แทรกเข้ามาในโสตประสาท เขามาทำแบบนี้ได้ยังไงทั้งที่ไม่ได้สนิท หรือเป็นอะไรกันเลย หนำซ้ำเธอกับเขายังทำท่าเหมือนจะเป็นศัตรูกันด้วยซ้ำไป

"สงสัยต้องไปทำบุญเก้าวัดล่ะมั้งยัยเสี่ยวหมี่เอ๊ย จะได้ไม่ต้องพบเจอกับเจ้ากรรมนายเวรแบบเขาอีก" เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหลับตาลงพลางพยายามไล่ภาพเหตุกราณ์บ้า ๆ นั่นออกจากสมอง

ติ๊ง! ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันไลน์ดังขึ้นเธอจึงปรือตาขึ้นมา ก่อนจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางบนหัวเตียงมาเปิดดู ใบหน้าสวยพลันบึ้งตึงเมื่อเห็นข้อความจากหนุ่มคู่กรณี

Day : ผมให้เวลาคุณ 3วันหาเงินค่าเสียหายมาจ่ายผมด้วย

เธอแค่เปิดอ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป กดออกจากแอปพลิเคชันไลน์ปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้ววางไว้ที่เดิม ความเครียดเริ่มเข้าเกาะกุมอีกครั้ง เธอนอนพลิกตัวไปมาพลางถอนหายใจออกมาซ้ำ ๆ ไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไรแล้วหลังจากมาเฟียหนุ่มส่งไลน์มา