บทที่ 4 เหมือนคนละคน

คนที่เต้นโยกย้ายส่ายสะโพกไปมาทำให้เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองว่าคือคนเดียวกับคนที่ตัวเองเจอเมื่อตอนกลางวัน การแต่งตัวของหล่อนมันเปลี่ยนไป เย้ายวน ชวนลากขึ้นเตียงที่สุด ชุดสีแดงเกาะอกรัดรูปอวดเนินอก สั้นปิดแค่ก้นนั่นมันช่างยั่วยวนเขาเหลือเกิน

ตรีมองร่างเล็กเพรียวระหงอัดแน่นไปด้วยคุณภาพที่กำลังร้องตะโกนโยกย้ายส่ายตัวไปมาในแสงสีของผับของเขา หล่อนคงไม่รู้ว่านี่คือที่ของเขา เขามองดูหลักกิโลตัวน้อยของตัวเองผ่านจอมอนิเตอร์และก็เห็นเธอตวัดแขนทั้งสองโอบลำคอใหญ่ผู้ชายที่เต้นด้วยเข้ามาใกล้พร้อมซุกหน้าไปซบกับชายคนนั้น

“ร่าน!” นั่นคือคำสบถของเขาเมื่อเห็นกิริยาท่าทางของปอแก้วในตอนนี้ หล่อนมันไม่ได้ใสซื่อเรียบร้อยอย่างที่เห็นจริงๆ

ปอแก้วสนุกสุดเหวี่ยง ดื่มให้คุ้มกับที่หนีแม่มาเที่ยว ผับไม่ปิดไม่กลับ นั่นคือสโลแกนของปอแก้วกับเพื่อนๆ วันนี้สนุกมาก เพราะเดือนกว่าแล้วที่ไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้ และวันนี้กว่าจะหนีแม่ออกจากบ้านได้ กว่าแม่จะหลับก็ปาไปเที่ยงคืนกว่า พอมาก็เต็มที่เหมือนทุกครั้ง

“แกขับรถกลับเองได้แน่นะ” คะน้าถามเพื่อนรัก

“สบายมากแก อึก!” คนเมาพอกรึ่มๆ ตอบ ดื่มเยอะแค่ไหนก็เมาได้แค่กรึ่มๆ เพราะเธอคอแข็งสุดแล้วในกลุ่มเพื่อน

“งั้นกลับก่อนนะ แฟนฉันมารับแล้ว” คะน้าบอกพร้อมกับเปิดประตูรถคันตรงหน้าที่วิ่งมาเทียบจอดทันที

“ขับรถดีๆ นะคะแฟนคะน้า” เธอโบกมือให้แฟนหนุ่มของเพื่อนรัก ก่อนรถจะแล่นจากไป

“แล้วแกล่ะเก้ง” เธอหันมาถามเพื่อนชายไม่แท้ของตนที่มาด้วยกัน

“กลับเหมือนกัน แต่กลับห้องผู้ชายยะ! วันนี้ได้ผู้ด้วยแก” ชนะพลสายสองที่ยังคงความแมนทั้งตัว แต่ท่าทางไม่ได้แมนอย่างรูปร่าง

“อือ...ขอให้ตูดบาน”

“อยากตูดบาน ไปแล้ว ผู้ชายรอที่ลานจอดรถ” ชนะพลบอกเพื่อนแล้วเดินจากไป

แฮะๆ

เธอยิ้มขำกับตัวเองเมื่อเหลือตัวคนเดียวแล้วค้นหากุญแจรถในกระเป๋าถือสีดำของตัวเองที่พกมาด้วยทันที แต่แล้วก็ต้องเสียหลักเกือบล้มเมื่อถูกกระชากแขนจากด้านหลัง

ว้าย!

ดีที่มีกำแพงมนุษย์รับเธอไว้ได้ทัน แต่มันเหมือนโชคร้ายมากกว่า เพราะคนที่กระชากแขนเธอดึงจนเสียหลักเกือบล้มคือตรี คนที่เจอเมื่อตอนกลางวัน คนที่ไปดูตัวด้วย

“ตีสามแล้วมาทำอะไรที่นี่แม่คุณ” เขาถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว เพราะเขาจับตามองเธอตลอดที่อยู่ในผับ

“มากินข้าวต้มโต้รุ่ง ปล่อยได้แล้ว ฉันจะกลับ” เธอขยับแขนตัวเองออกจากอุ้งมือหนาเมื่อยืนมั่นคงแล้ว

“มาไกลจังเลยนะ แล้วมากินข้าวต้มใส่ชุดแบบนี้เนี่ยนะ หรือมารับแขกฮึ”

ตรีโน้มหน้าลงมาใกล้แล้วกลิ่นกายอ่อนๆ ผสมเหงื่อของเธอมันก็ชวนให้เขาเคลิ้มเหลือเกิน มันไม่เหมือนกลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่เคยได้กลิ่นบนตัวผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่มันคือกลิ่นแป้งเด็ก ให้ตายสิ กลิ่นหลักกิโลน้อยช่างยั่วยวนเหลือเกิน เขามองลำคอระหงที่ปอยผมเปียกชื้นเหงื่อติดแนบยิ่งทำให้เขามีอารมณ์ ให้ตายสิ เขามีอารมณ์กับหลักกิโลตัวน้อยได้ยังไง

“โอเคๆ ฉันมาเที่ยวผับ แล้วนายเถอะมาทำไม หรือมาเที่ยวเหมือนกัน” จากเมากรึ่มๆ ก็เป็นสร่างเมาทันที

“ฉันก็มาทำงานสิ”

“งานอะไรของนาย ปล่อยแขนฉันได้แล้ว ฉันเจ็บ” เธอบอกเขา แต่เขายังคงจับแน่นเหมือนเดิม

“ไม่ปล่อย และงานที่ว่าก็คือผับนี่ไง ฉันเป็นเจ้าของผับนี้ ไม่รู้รึไงว่าว่าที่คู่หมั้นตัวเองเป็นเจ้าของผับ”

“อ้อ...แล้วทำไมต้องรู้ด้วย ไม่ได้สนใจ อีกอย่างก็ไม่ได้จะหมั้นสักหน่อย แค่ผู้ใหญ่พูดกันเท่านั้น”

เธอสะบัดแขนตัวเองพร้อมแกะมือใหญ่ออกจากแขนตัวเอง และครั้งนี้ก็ได้ผล แต่แล้วเขาก็เคลื่อนตัวรวดเร็วยกอุ้มเธอขึ้นพาดไหล่

ว้าย!

“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ยคุณตรี ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”

เธอดิ้นบนไหล่หนาพร้อมนำกระเป๋าถือฟาดตีแผ่นหลังเขาแรงๆ ขาสั้นๆ สองข้างก็ถีบดิ้นแรงๆ แต่เขาก็กอดรวบไว้พร้อมอีกมือของเขาฟาดตีก้นกลมกลึงของเธอ

เผียะ!

“ฉันเจ็บนะนายตรี”

“หยุดดิ้นได้แล้วยัยหลักกิโล แล้วใส่สั้นขนาดนี้ ชุดเธอยิ่งเปิดนะ” เขาบอกพร้อมกับมือที่ฟาดตีก้นนั้นล้วงเข้าไปในกระโปรงชุดเดรสตัวสั้นของเธอ

“ไอ้บ้า! แกทำแบบนี้ไม่ได้นะ อย่าล้วงกระโปรงฉันแบบนี้ วะ...ว้าย!” แม้เขาจะบอกไม่ให้ดิ้น แต่เธอก็ดื้อไม่เชื่อฟังยังดิ้นไม่หยุด

“ไม่หยุดดิ้นก็จะล้วงจนกว่าจะพอใจ”

มือใหญ่คืบคลานเข้าไปในชายกระโปรงตัวสั้นที่เปิดเลิกขึ้นให้เห็นก้น แต่ดีที่หล่อนใส่กางเกงซับในเลยไม่น่าเกลียด เท้าใหญ่ก้าวยาวๆ ไปทางหลังผับเพื่อจะพาเธอเข้าประตูหลังแล้วขึ้นไปยังห้องพักส่วนตัวชั้นสามของผับ

เธอคนดื้อไม่มีทางจะยอมเชื่อฟังง่ายๆ ล้วงไปเลย อยากล้วงล้วงไปเลย เพราะยังไงเสียตรีก็ทำได้แค่ล้วง เพราะทำอะไรไม่ได้ เธอดิ้นฟาดทุบกระเป๋าถือในมือกับแผ่นหลังใหญ่จนเขาพาเดินขึ้นบันไดขึ้นมาถึงชั้นสามของตึก แล้วในใจก็เริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดีเกิดขึ้นในความรู้สึก

“นายพาฉันมาทำไมชั้นสามของตึก”

“ก็มาล้วงไง”

“นายมันบ้าแล้ว เราไม่ได้เป็นอะไรกันจะมาล้วงฉันไม่ได้นะ ปล่อยฉันได้แล้วนายตรี” เพิ่งเจอกันวันเดียว ผู้ชายหื่นกามสารเลวคนนี้ก็ล้วงลับก้นเธอเสียแล้ว

หึหึ

ตรีไม่ตอบแต่ก้าวเดินลงส้นเท้าหนักๆ ยาวๆ ตรงไปยังประตูห้องตรงหน้าทันที พอมาถึงก็ใช้มือที่สอดเข้าไปในกระโปรงสั้นเพื่อขยุ้มขยำก้นกลมกลึงออกมาเปิดผลักประตูเข้าไป พร้อมแทรกตัวเข้าไปในห้องและปิดล็อกสนิท

กึก!

“นายจะทำอะไรบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะนายตรี” เธอหยุดดิ้นถามเขาเสียงแข็ง

“มารับแขกไม่ใช่เหรอ ก็เพิ่มฉันเป็นแขกเป็นไง วันนี้ยังไม่ได้ปล่อยสักน้ำเลยนะ ทำงานเหนื่อยก็เหนื่อย ผ่อนคลายหน่อยเป็นไงจ๊ะ แม่ว่าที่คู่หมั้น และฉันล้วงได้ เพราะเธอแต่งตัวล่อเซ็กซ์เอง”

ตุ้บ!

โอ๊ย!

พูดจบเขาก็เหวี่ยงร่างเล็กของหลักกิโลตัวน้อยๆ ที่พาดไหล่ไปกับเตียงนอนนุ่มทันที

“ไอ้บ้า! โยนมาได้ เจ็บนะเฟ้ย!” สาวน้อยร่างเล็กขยับพลิกตัวพร้อมจะกระโดดหนีจากเตียง แต่ก็ช้ากว่าคนตัวโตอยู่ดี เมื่อเขากระโจนเข้าหาคร่อมทับกักร่างเธอไว้กับเตียงเสียก่อน

“อือ...ออกไปนะ หนัก ได้ยินไหมออกไป นายจะทำบ้าอะไรของนายนายตรี” เธอดิ้นพร้อมใช้กระเป๋าถือที่ถือในมือกำแน่นแล้วฟาดตีหน้าเขาแรงๆ แต่เหมือนว่าเขาจะไม่สะทกสะท้านแรงฟาดตีของตนเลยสักนิด