บทที่7 ผู้ช่วยชีวิต

" ไม่เอาน่าขนม ขนมเคยเป็นเด็กดีของพี่ ขนมของพี่น่ารักมากรู้มั้ย สองสามวันที่ขนมไม่กลับบ้าน พี่กังวลมากเลย พี่ไม่ยอมยกขนมให้ไอ้แก่นั่นหรอก พี่ถนอมขนมมาตั้งนาน ใครก็มาชุ้บมือเปิบไม่ได้ "

"พี่พล!! พี่บ้าไปแล้วหรือไง "

"ใช่ พี่บ้า เพราะพี่รักเธอไง เธอเปลี่ยนไปนะขนม เธอดื้อกับพี่ ไม่ทำตัวน่ารักเหมือนแต่ก่อน "

คนตัวเล็กลุกพรวดแล้ววิ่งหนีพี่ชายอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าก็ไม่อาจหลุดพ้นมือของเขาได้ เธอถูกกักขังด้วยวงแขนและอยู่ใต้อาณัติขุนพล คนตัวสูงกว่ากดเธอนอนราบไปบนพื้นพรม

"พี่พล ขนมขอร้อง ปล่อยขนม พี่พลเป็นพี่ชายขนมนะ อย่าทำแบบนี้เลย"

"พี่ไม่ใช่พี่ชายของขนม"

"ปล่อย!! " คำร้องขอของเธอไม่เป็นผล พลกระชากชุดนักศึกษาจนขาดวิ่น ใบหน้าของเขาซุกไซร้ไปที่ลำคอระหงส์

"พี่อยากจะรอให้ทุกอย่างมันคลี่คลาย แต่ตอนนี้พี่รอไม่ไหวแล้ว เป็นของพี่เถอะนะขนม พี่รักเธอ" ฝ่ามือที่เคยอ่อนโยนลูบไล้เรียวขานวลเนียน ริมฝีปากหยักหนาจู่โจมจูบพวงแก้มนุ่ม

"ฮือ...ปล่อยขนม !! "

~ติ้งต่องๆๆๆ~เสียงกดวีดีโอดอร์โฟนรัวๆ ดังขัดจังหวะขุนพล เขาหยุดการกระทำอันหยาบคายแล้วรีบเดินไปที่ประตู

"ใคร "

"พิซซ่ามาส่งครับ"

"ผิดห้องหรือเปล่าผมไม่ได้สั่ง "ขุนพลมองที่จอวีดีโอไม่เห็นใครก็โมโห เขาได้ยินแต่เสียง

"ไม่ผิดครับ..."

"รอเดี๋ยว"~หรือว่าไอ้บอมมันสั่งไว้ ~ ขุนพลกดวีดีโอดอร์โฟนดูอีกครั้งเห็นว่าเป็นพนักงานส่งพิซซ่า เขาจึงเปิดประตู และทันทีที่ประตูเปิดอ้า ครูสก็เบี่ยงตัวเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

"ขนมอยู่ไหน !!"

" คุณมาที่นี่ได้ยังไง !! ขนมไม่อยู่ที่นี่ คุณกลับไปที่ของคุณดีกว่า " แววตาของขุนพลวาวโรจน์

"ฉันถามว่าขนมอยู่ไหน ได้!! ไม่บอกใช่มั้ย ฟังนะไอ้หนู การกระทำของนายมันทำร้ายความรู้สึกของพ่อกับแม่นายมากแค่ไหนรู้มั้ย ที่สำคัญแกกำลังทำร้ายขนม ทำลายศรัทธาที่ขนมมีต่อแก "

" ขนมเป็นของผม ไม่ว่าใครหน้าไหนก็มาพรากขนมไปจากผมไม่ได้ ออกไปก่อนที่ผมจะหมดความอดทน "

ครูสไม่สนใจคำขู่ เขาได้ยินเสียงสะอื้น สายตาคมเข้มหันไปมองหาเสียงร่ำไห้ จนพบคนตัวเล็กนั่งกองกับพื้นเรือนกายสั่นเทา

"ขนม!! " ครูสรีบเข้าไปหาร่างเล็ก เขาถอดเสื้อสูทอย่างรวดเร็วคลุมร่างอรชรที่กำลังนั่งร้องไห้ แล้วหันไปจ้องหน้าพี่ชายของขนมด้วยสายตาโกรธจัด

"นายต้องได้รับโทษที่ทำแบบนี้ ขุนพล ฉันไม่ปล่อยไว้แน่ ไปขนม ไปกับฉัน "

ครูสประคองร่างบอบบางออกจากคอนโด แล้วพาไปขึ้นรถ จากนั้นก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว ตลอดระยะทาง ขนมนั่งเงียบกริบ เปลือกตาบวมช้ำ

"กลับบ้านมั้ย ฉันไปส่ง"

"หิวหรือเปล่า เธออยากกินอะไร "

"เอ่อ...เธออยากไปที่ไหน " หลายคำถามที่ต้องการคำตอบแต่ไม่มีคำตอบ ทำให้ครูสตัดสินใจขับรถกลับมาที่คฤหาสน์ ครูสประคองร่างบอบบางลงจากรถแล้วเดินเข้าไปข้างใน

"คุณครูส เกิดอะไรขึ้นคะเนี้ยะ " เอมม่ารีบเดินเข้ามาใกล้ อย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นท่าทางอิดโรยของหญิงสาว

"พาขนมไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วดูว่ามีไข้มั้ย เอ่อ...ห้องรับรองแขกนะ ส่วนเสื้อผ้าเอาของพริกไปเปลี่ยนก่อน "

"ค่ะ คุณครูส" เอมม่ารีบทำตามคำสั่ง นางพาขนมเดินขึ้นไปบนห้อง แต่เป็นห้องใหม่ที่ไม่ใช่ห้องที่ขนมเคยนอน นางดูแลขนมทุกอย่างจนขนมหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาส่วนครูสก็นั่งอยู่ในห้องทำงาน เขาหมุนสมาร์ทโฟนไปมาบนโต๊ะ คิดหนักที่จะบอกเรื่องเลวร้ายในวันนี้ให้เพื่อนเขารู้

"อืม..."

"คิดอะไรอยู่คะ ฉันเห็นคุณครูสหน้าเครียดตลอดตั้งแต่กลับมา "

"ขนมหลับแล้วใช่มั้ย "

"ค่ะ เอ่อ..เกิดเรื่องไม่ดีกับคุณขนมเหรอคะ "

"อืม..เรื่องไม่ดี ไม่ดีมากๆเลยล่ะ ผมไม่รู้ว่าเรื่องนี้ถ้าพงศ์พัฒน์รู้จะแบกรับมันไหวหรือเปล่า ถ้าเป็นผม ผมก็คงจะแบกรับไม่ไหว ผมควรบอกกับพงศพัฒน์ยังไงดีเอมม่า "

"เกิดอะไรขึ้นคะเนี้ยะ "

"ขุนพล พี่ชายขนม จะข่มขื่นขนม มันทำไปได้ยังไง ผมไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอดีตของพงพัฒน์ ก็เลยไม่อยากคาดเดาเอาเอง ว่า เอ่อ..."

"สงสัยว่าคุณสาวิตรีกำลังปิดบังอะไรอยู่ใช่มั้ยคะ "

"ผมไม่อยากคิด แต่ไอ้เด็กเวรนั่นมันกล้าทำเรื่องแบบนั้น แล้วผมมั่นใจอยู่อย่าง ขุนพลรักขนม ก็คงเหมือนกับผมที่รักพริก "

"คุณครูส"เอมม่ายื่นมือแตะมือนายใหญ่เบาๆเป็นการปลอบโยน

"ขอบคุณมากนะเอมม่า ขอบคุณที่อยู่ข้างผมมาตลอด

"คุณครูสไปพักผ่อนเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว "

"ผมจะโทรบอกทางบ้านของขนม ว่าขนมอยู่ที่นี่ พงพัฒน์จะได้ไม่เป็นห่วง "

เอมม่ายิ้มให้แล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน ครูสจึงกดเบอร์โทรหาพงศพัฒน์

"ฮัลโหล นี่ฉันเองนะ "

[ ครูส นายมีอะไรถึงได้โทรมาดึกๆดื่นๆแบบนี้ ]

"ขนมอยู่กับฉัน นายไม่ต้องเป็นห่วง "

[อะไรนะ! ขนมอยู่กับนาย นายอย่ามาพูดบ้าน่าครูส พาขนมกลับมาเดี๋ยวนี้ ]

"ฉันว่าขนมคงไม่อยากกลับไปตอนนี้หรอก นายลองไปพูดคุยกับขุนพลดู แล้วนายจะรู้ อีกอย่าง ฉันจะทำตามประเพณีทุกอย่าง ไม่ทำให้นายขายหน้าแน่นอนพงศ์พัฒน์ เอ่อ.. ฉัน ฉันจะแต่งงานกับขนมเดือนหน้า " ครูสวางสายทันที

[ไอ้บ้าครูส ยังพูดไม่รู้เรื่องเลย อย่าพึ่งวางสาย ไอ้!!]

ภายในห้องที่ถูกจัดไว้รับรองแขก ร่างเล็กบอบบางนอนหลับสนิทกำลังฝันร้าย ฝันถึงพี่ชายกำลังใช้กำลังทำร้ายเธอ

"ปล่อย!! อย่าทำแบบนี้ ฮือ...ปล่อยขนม!!"เธอสะดุ้งตื่นแล้วกวาดสายตาไปรอบกายอย่างระหวาดระแวง มือเรียวเล็กรีบคลำไปที่ด้านบนหัวเตียง เปิดโคมไฟสว่างจนเห็นทุกอย่างชัดเจนขึ้น เนื้อตัวสันเทาค่อยๆสงบลง แต่น้ำตายังคงรินไหลไม่หยุด เธอย้อนนึกถึงอดีต ตอนใช้ชีวิตเพียงลำพังไร้ญาติขาดมิตร มีเพียงครูและพี่ๆในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นแรงใจคอยสนับสนุนให้เธอเติบโตมาอย่างแข็งแกร่ง คนตัวเล็กฮึดสู้

"ไม่ ฉันจะไม่อ่อนแอ เธอต้องทำได้ขนม เธอทำได้ มันก็แค่ฝันร้าย ฝันร้ายเท่านั้นเอง " ขนมยกมือขึ้นปาดน้ำตาจนเหือดแห้ง แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เธอลุกจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้อง เธอเดินผ่านห้องทำงานของครูส แสงไฟภายในห้องกับประตูที่แง้มเปิด ทำให้เห็นคนข้างในนอนหลับอยู่บนโซฟา ขนมเดินเข้าไปหยุดยืนมองคนที่ช่วยชีวิตเธอเป็นครั้งที่สาม จังหวะนั้นครูสรู้สึกตัวตื่นพอดี เขามองร่างอรชรสายตาสะลึมสะลือแปลกใจ ว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ในห้องทำงานเขาได้

"ขนม!! ไม่สบายไม่ใช่เหรอ ลุกขึ้นมาทำไม หิวใช่มั้ย อยากกินอะไร เดี๋ยวฉันเรียกเอมม่ามาทำให้ " เธอไม่ตอบเขาแต่โผกอดครูสแน่น ความเข้มแข็งถูกทลายด้วยบ่ากว้างและกลิ่นกายให้ความรู้สึกอบอุ่น

"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ ขอบคุณที่ช่วยขนม ขอบคุณที่ไม่ทิ้งขนม "

"ขนม ไม่เป็นไรแล้วนะ "