ตอนที่ 2 ทางเลือก

    ตอนนี้ไม้เมืองอยู่ที่บ้านหลังโตของพ่อเลี้ยงราเมศวร์ด้วยสภาพสลบสไหล เพราะเข้มจัดการประเคนหมัดหนักๆ ไปให้ หลังจากที่ไม้เมืองขึ้นเสียงใส่พร้อมกับจะเข้ามาทำร้ายตัวเอง เขาจึงจัดให้จนเห็นดาวเห็นเดือนเลยล่ะ

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...

    เสียงเคาะประตูห้องทำงานของพ่อเลี้ยงราเมศวร์ดังขึ้นพร้อมกับลูกน้องคนสนิทที่เดินเข้ามารายงาน

“ว่าไงเข้ม เรียบร้อยดีไหม”

แม้จะรู้คำตอบดีแต่ก็ยังถามออกไปอย่างนั้น ส่วนเข้มเองก็ส่ายหัวแสดงคำตอบ

“พี่ไม้บอกว่ายังไม่มีครับนาย ผมเลยจับตัวมาให้นายจัดการครับ”

    ร่างสูงโปร่งกำยำแบบฉบับคนรักสุขภาพยืนขึ้นเต็มความสูงพร้อมกับแสดงสีหน้าไม่พอใจ ชายร่างสูงแม้ตอนนี้อายุ 34 ปีแต่ยังคงดูดีไปทุกสัดส่วนและเป็นที่หมายตาของเหล่าบรรดาสาวๆ ที่อยากตกถังข้าวสารอยู่เสมอ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันพร้อมกับหยิบเอาสัญญาแล้วเดินออกไป

    เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขกซึ่งมีนายไม้ที่พึ่งจะตื่นและนั่งที่พื้นรออยู่แล้ว เขานึกเสียดายที่คนขยันๆ แบบนายไม้เมืองต้องมาเป็นแบบนี้ อดีตเคยทำงานกับเขาหลายปี เป็นคนดีมาก พอภรรยาป่วยเป็นมะเร็งบวกกับนายไม้มาขอเบิกเงินล่วงหน้าอยู่บ่อยๆ จนสุดท้ายเมื่อเงินเดือนไม่พอค่ารักษาภรรยา ก็เปลี่ยนเป็นมาขอกู้แทน จนตอนนี้แม้เขาไม่เคยคิดดอกเบี้ยเลยก็ตามมันก็มากมายจนไม่รู้ว่านายไม้จะหามาทดแทนตนได้หรือไม่ และเขายังสืบทราบมาอีกว่านายไม้หันมาเล่นการพนัน เขานึกเสียดายความสามารถเหลือเกิน

“ว่าไง นายไม้เมือง ถึงเวลานัดคืนเงินของเราแล้วนะ ไหนล่ะเงินที่จะเอามาคืนฉัน”

คำพูดนิ่งๆ บวกกับสีหน้าไม่แสดงอาการใดใดของพ่อเลี้ยงราเมศวร์ทำเอาไม้เมืองถึงกับขนลุก นึกหวาดกลัวขึ้นมา

“คือ....เอ่อ....ผมขอเวลาอีกหน่อยได้ไหมครับ ระหว่างนี้ผมจะรีบหาเงินมาคืนพ่อเลี้ยงนะครับ”

ไม้เมืองพยายามหาทางออกกับเรื่องนี้ แต่เหมือนไม่ได้รับความเห็นใจจากพ่อเลี้ยงเลยแม้แต่น้อย

“ฉันให้เวลานายไม้มากี่เดือนกี่ปีแล้วนะ จำได้ไหม เวลาขนาดนั้นยังไม่พออีกหรอ ถ้าฉันให้โอกาสอีกฉันก็คิดว่านายไม้คงไม่มีมาคืนฉันหรอก เพราะอะไรรู้ไหม เพราะนายไม้เอาเงินที่ได้มาไปลงกับบ่อนหมดน่ะสิ จริงไหม? ”

ไม้เมืองหายใจติดขัดเมื่อพ่อเลี้ยงรู้ความเป็นไปของเขาทุกอย่าง แบบนี้จะโกหกต่อไปได้ยังไง

“เอ่อ....”

    ระหว่างที่นายไม้ครุ่นคิดอยู่นั้นก็ลอบมองเสี้ยวหน้าของพ่อเลี้ยงแล้วก็นึกอะไรดีดีออกมันอาจเป็นทางรอดทางเดียวที่มีในตอนนี้ก็ได้

“ผมมีข้อเสนอครับ ถ้าหากพ่อเลี้ยงสนใจ ซึ่งข้อเสนอนี้ผมคิดว่าพ่อเลี้ยงต้องพอใจแน่”

ด้วยความมั่นอกมั่นใจจึงเอ่ยออกไป

“ผมมีนังไผ่ ผมจะให้มันมาใช้หนี้แทนจนกว่าจะหมด พ่อเลี้ยงหักเงินจากค่าแรงมันไปได้เลย ลูกสามผมขยันมาก ทำได้ทุกอย่างที่พ่อเลี้ยงต้องการ ทุกอย่างจริงๆ ”

“หมายความว่ายังไง แกจะขายลูกสาวกินหรอ? ”

ดวงหน้าคมเข้มมองไม้เมืองอย่างนึกรังเกียจ ที่ยอมขายลูกสาวกินอย่างไม่คิดเลยสักนิด

“แต่นังไผ่มันทำงานเก่งมากนะพ่อเลี้ยง มันทำได้หลายอย่าง รับรองว่าพ่อเลี้ยงเอามันมาไม่ผิดหวังแน่นอน”

ไม้เมืองพรรณนาความเก่งของลูกเลี้ยง และเห็นท่าว่าพ่อเลี้ยงกำลังพิจารณาจึงคิดเข้าข้างตัวเองว่าคงได้ผลแน่ๆ 

“นายไม้เป็นหนี้ฉัน 7 ล้านนะ ไม่ใช่ 7 บาท ลูกสาวนายไม้ไม่ต้องทำงานที่ไร่ฉันไปจนตายเลยหรอ”

พ่อเลี้ยงราเมศวร์บอกไป จำนวนเงินไม่ใช่น้อยๆ หากมาใช้แรงงานคงทำจนตายนั่นแหละถึงจะหมด

“ผมขายขาดมันให้พ่อเลี้ยงเลยครับ แต่ขอเงินเพิ่มอีก 3 ล้านก็พอครับ แล้วพ่อเลี้ยงจะเอามันไปทำกำไรยังไงก็ได้ นังไผ่มันเป็นคนสวย แถมยังเก่งอีก ผมยังยืนยันว่าคุ้มแน่นอน”

    ไม้เมืองเป็นคนฉลาดแกมโกง ตอนนี้แทบไม่มีจะกิน ถ้าต้องเสียคนที่หาเงินมาให้ใช้อยู่ทุกวันไป เขาก็ควรได้เงินก้อนกลับไปด้วย

“นายไม้มีสิทธิ์ต่อรองด้วยหรอ ลูกสาวนายไม้จะดีจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ค่าตัว 7 ล้านก็ว่าสูงมากแล้วนะ แล้วนายไม้ยังกล้าขออีก 3 ล้านเลยหรอ มากไปหรือเปล่า”

“นังไผ่มันเป็นคนสวย คนมารักมาชอบมันก็มาก ถ้าพ่อเลี้ยงไม่รับมันไว้ผมก็พอมีวิธีหาเงินมาให้พ่อเลี้ยงโดยการเอานังไผ่ไปฝากกับพ่อเลี้ยงภาสกรก็พอไหวอยู่ครับ รายนั้นเคยเจอนังไผ่แล้วบอกมันน่ารัก อยากรู้จักมัน”

    ไม้เมืองพูดในสิ่งที่คิด หากพ่อเลี้ยงราเมศวร์ไม่สนใจข้อเสนอนี้ก็คงหนีไม่พ้นพ่อเลี้ยงภาสกรอยู่ดี อาจจะได้ไม่ถึงสิบล้าน แต่คิดว่าก็คงได้หลายบาทเป็นแน่ พอถึงตอนนั้นเขาคงไม่โง่เอาเงินมาคืนไอ้พ่อเลี้ยงนี่หรอก

พอได้ฟังชื่อไอ้ภาสกร ราเมศวร์ก็เริ่มอยู่ไม่นิ่งแล้ว เพราะเขากับมันไม่ลงรอยกันตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แล้วคนอย่างมันถ้าได้กิ่งไผ่ไปคงไม่เชยชมหญิงสาวคนเดียวแน่นอน เผลอๆ เธออาจจะต้องไปเป็นทาสอารมณ์ตาแก่บ้ากามอีกหลายต่อหลายคน เพราะไอ้ภาสกรมันเลว มันทำงานผิดกฏหมายแทบทุกอย่าง

“แกรู้ไหมว่าสิ่งที่แกพูดมามันเหมือนกำลังส่งลูกสาวไปตายทั้งเป็นเลยนะ ไม่สงสารลูกสาวหน่อยเหรอ ฉันพอรู้มาว่าเป็นลูกเลี้ยง แต่ก็เห็นเลี้ยงดูปูเสื่อกันมา น่าจะมีความผูกพันธ์กันมาบ้าง”

“เพราะผมเลี้ยงมันมา ถึงเวลาแล้วที่มันต้องตอบแทนบุญคุณผม เงินที่ผมกู้พ่อเลี้ยงมาก็เอามารักษาแม่มันทั้งนั้น แบบนี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่มันจะไม่ทำงานนี้”

“แต่ก่อนนายไม้ไม่เป็นคนแบบนี้ กลับตัวกลับใจยังไม่สายนะ”

ใบหน้าคมเข้มจ้องมองไม้เมืองอย่างไม่วางตา พร้อมกับหว่านล้อมเผื่อจะเป็นผล แต่ตอนนี้นายไม้ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว

“ผมอยากได้เงินสักก้อนไปตั้งตัว ส่วนนังไผ่ถ้ามาอยู่กับพ่อเลี้ยงคงจะดีกว่าไปอยู่กับพ่อเลี้ยงภาสกร ถ้าอยากช่วยผมและลูกก็ช่วยรับข้อเสนอผมไปเถอะนะพ่อเลี้ยง”

    พ่อเลี้ยงเมื่อได้ฟังแบบนั้นก็เริ่มรู้สึกไม่พอใจ คนอะไรจะใจจืดใจดำได้ถึงขนาดนี้ เลี้ยงมากับมือก็ขายเองกับมือ แบบนี้แล้วถ้าไม่รับเด็กสาวเอาไว้ก็คงไม่พ้นเอาไปเร่ขายลูกสาวกินสินะ ยิ่งกับไอ้ภาสกรยิ่งแล้วใหญ่ เหมือนส่งเธอไปตายทั้งที่ยังหายใจ มันโหดกว่าที่ไม้เมืองจะคาดเดาได้เสียอีก หญิงสาวคนนั้นช่างน่าสงสาร แม้เขาจะไม่เคยเห็นหน้าเลยก็ตามแต่ครั้งนี้จะถือว่าทำบุญสักครั้ง

“ตกลง ฉันจะซื้อตัวกิ่งไผ่มาเป็นของฉันโดยสมบูรณ์เอง แล้วนายไม้จะไม่มีสิทธิ์ในตัวเธออีกต่อไป”