จิวซินหายตัวไป

บทที่ 3 จิวซินหายตัวไป

ยามเหม่า (05.00) สาวใช้พากันตื่นตั้งแต่ยังไม่สว่างเพราะต้องจัดเตรียมแต่งกายให้แก่จิวซิน เป็นเวลาเดียวกันที่จิวหลินนั้นตื่นขึ้นมาเพราะนางเป็นคนที่หูเบามาก นางจึงเดินออกมาดูสาวใช้ที่กำลังจัดเตรียมของต่าง ๆ อย่างกระตือรือร้น

"คุณหนูมาทำอันใดอยู่ตรงนี้เจ้าคะ รีบมากับข้าเถิดเดี๋ยวจะไม่ทันการ" จิวหลินที่กำลังเดินอยู่ก็ถูกสาวใช้ที่ดูเหมือนจะเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่ แต่ที่จิวหลินไม่เข้าใจคือนางมาดึงแขนจิวหลินไปทำไมกัน

"เดี๋ยวสิ ท่านจะพาข้าไปที่ใดหรือ" จิวหลินคิ้วขมวดเอ่ยถามอย่างสงสัย

"ก็ต้องไปที่ห้องแต่งตัวสิเจ้าคะ อีกประเดี๋ยวฟ้าก็สว่างขบวนเกี้ยวขององค์ชายก็จะมาถึงเดี๋ยวไม่ทันการเจ้าค่ะ อย่าเอ่ยอันใดอีกเลยรีบตามข้ามาเถิดเจ้าค่ะ" จิวหลินยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่ผู้ที่จะแต่งงานออกนอกเรือนวันนี้ต้องเป็นท่านพี่สิมิใช่นางเสียหน่อย นางจึงหยุดเดินทำให้สาวใช้ถึงกับเซเพราะแรงของจิวหลินนั้นมีมากเหลือเกิน

"แต่ข้ามิใช่ท่านพี่จิวซิน และข้าก็ไม่เชื่อว่าท่านมองไม่ออก ท่านดูแลท่านพี่มาตั้งแต่เด็ก ดูไม่ออกจริง ๆ นะหรือ" จิวหลินเห็นว่าบางอย่างผิดแปลกไปทำให้นางเอะใจเหตุใดจู่ ๆ ถึงมาจับตัวนางทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ผู้ที่ควรไปหาก็น่าจะอยู่ที่ห้องสิ แต่แล้วจู่ ๆ สตรีผู้นั้นก็ได้คุกเข่าลงต่อหน้าจิวหลินเมื่อมองไม่เห็นผู้ใด

"คุณหนูข้ารู้แต่ว่าตอนนี้ข้าจำเป็นต้องให้คุณหนูช่วยเจ้าค่ะ แม้มันจะไม่ถูกต้องแต่ทว่าตอนนี้คุณหนูใหญ่จิวซินได้หายตัวไปจากห้องแล้วเจ้าค่ะ หากคุณหนูไม่ไปแทนตระกูลจิวของคุณหนูก็อาจจะได้รับโทษนะเจ้าคะ คุณหนูก็รู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้เป็นการแต่งงานที่ฝ่าบาทพระราชทานมาให้ " สาวใช้เมื่อเห็นว่าถูกจับได้จึงได้บอกความจริงแก่จิวหลิน ทำให้นางตกใจเบิกตาโพลงโต

"เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร! เรื่องใหญ่ขนาดนี้เหตุใดเจ้าไม่แจ้งท่านพ่อกับท่านแม่ ข้าคงเป็นตัวแทนของท่านพี่มิได้หรอก เจ้ามากับข้าเถิดข้าจะบอกท่านพ่อเรื่องนี้เอง " จิวหลินรีบคิดหาทางออก หากนำเรื่องนี้ไปหารือกับท่านพ่อท่านแม่อาจจะพบทางออก นางจะไม่ยอมเป็นตัวแทนของผู้ใดแน่ ๆ อีกอย่างการแต่งงานครั้งนี้นางคิดว่าท่านพี่เต็มใจเสียอีก

"ไม่ได้นะเจ้าคะ มิเช่นนั้นคุณหนูใหญ่ต้องถูกท่านใต้เท้าทำโทษเอาได้ " นางจับมือของจิวหลินอย่างอ้อนวอน

"ไม่ได้อย่างไรก็ไม่ได้ เพราะหากข้าเป็นผู้หายไปทุกคนจะคิดว่าอย่างไร มาเถิดหากเจ้ากังวลอยู่เช่นนี้จะไม่ทันการอย่างที่เจ้ากล่าว " จิวหลินปล่อยมือของสาวใช้เดินตรงไปหาท่านพ่อที่ห้อง โชคดีที่ท่านพ่อกับท่านแม่ก็ได้ตื่นพร้อมกำลังยืนดูบ่าวไพร่จัดเตรียมของอยู่

"ท่านพ่อเจ้าคะ ลูกมีจะเรื่องหารือกับท่านพ่อท่านแม่สักครู่ ไปที่ไม่มีสาวใช้ได้หรือไม่เจ้าคะ"

"จิวหลินเจ้ามีเรื่องอันใดหรือ? สำคัญมากกว่างานของพี่เจ้าหรือไม่? "

"สำคัญเจ้าค่ะ สำคัญทั้งกับท่านพี่และตัวข้าเอง" ใต้เท้าจิวมองดูสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างหลังเมื่อเห็นสีหน้าของนางก็เริ่มเข้าใจ เพราะนางคือแม่นมสาวใช้ข้างกายของจิวซิน

"เช่นนั้นก็ไปคุยกันที่ห้องโถงเถอะ นี่เจ้าไปตามฮูหยินที่โรงครัวมาที" ใต้เท้าจิวได้สั่งสาวใช้ที่ยืนจัดผ้าอยู่ให้ไปตามฮูหยินมาที่ห้องโถงก่อนที่จะเดินนำจิวหลินไป

เมื่อมาถึงห้องโถงแม่นมของจิวซินก็ได้นั่งคุกเข่าลงพื้นพร้อมก้มหน้าลงเพราะความผิดมหันต์นี้นางไม่รู้จะทำเช่นไรได้แต่ยอมรับความผิดที่ต้องพบเจอ

"เรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร!!! " เมื่อใต้เท้าจิวได้รู้เรื่องที่จิวซินหายตัวไปก็เกิดอารมณ์โมโหเกรี้ยวโกรธมากดวงตาแข็งกร้าว

"ท่านใต้เท้าข้าผิดไปแล้ว แต่ก่อนที่ข้าจะกลับไปพักก็ได้ส่งตัวคุณหนูเข้านอนแล้วเจ้าค่ะ ข้าไม่คิดเลยว่าคุณหนูจะทำเช่นนี้ " สีหน้าเป็นกังวลของท่านพ่อทำให้จิวหลินเห็นได้ชัด ส่วนแม่นมก็เอาแต่นั่งก้มหน้าตัวสั่นเทา

"ท่านพ่อเจ้าคะ แม้ลูกไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นเช่นไร แต่ว่าตอนนี้ฟ้าใกล้สว่างแล้วเราต้องมาคิดก่อนว่าจะทำอย่างไรเจ้าค่ะ ส่วนเรื่องนี้ค่อยคิด " เสมือนจิวหลินได้เตือนสติของผู้เป็นบิดา เขาจึงครุ่นคิดและหันมามองหน้าของจิวหลินอย่างมีหวัง

"จริงอย่างที่เจ้ากล่าวออกมา เราต้องหาทางคิดเรื่องนี้ก่อน ส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน จิวหลินแม้ว่าข้าไม่ได้เลี้ยงดูเจ้ามาแต่ข้าเองก็เป็นผู้มีพระคุณ เจ้าเข้าร่วมพิธีแทนท่านพี่ของเจ้าได้หรือไม่ ?ส่วนข้าจะสั่งให้บ่าวในเรือนออกตามหาจิวซินให้เร็วที่สุด เมื่อพบนางแล้วข้าจะให้นางกับเจ้าเปลี่ยนตัวเป็นเช่นเดิม" ใต้เท้าจิวเดินเข้ามาจับมือของจิวหลินพร้อมขอความช่วยเหลือ ทำให้นางลำบากใจเป็นอย่างมาก

"เอ่อ... ท่านพ่อเจ้าคะข้าเป็นเพียงสตรีที่ถูกเลี้ยงมาในชนบทไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับวังหลังเลย ข้ามิอาจทำตามคำขอของท่านพ่อได้หรอกเจ้าค่ะ"

"เจ้าจะให้ตระกูลของเราต้องโทษหรือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าโทษที่จะได้รับหนักหนาเพียงใด แม้แต่ชีวิตเจ้าเองก็จะโดนลงโทษเช่นกัน ..." สีหน้าของใต้เท้าจิวสลดลงเล็กน้อยก่อนจะบอกไม่ให้จิวหลินทำ

"แต่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของเจ้า เช่นนั้นเจ้าจงรีบพาท่านพี่กลับเรือนเถิด โทษครั้งนี้ข้าจะรับมันไว้เอง" คำพูดสิ้นหวังของใต้เท้าจิวทำให้จิวหลินรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก นางจึงจับมือของท่านพ่อแน่น

"ท่านพ่อหากเป็นเช่นนี้ข้าจะยอมเข้าพิธีแทนท่านพี่เองเจ้าค่ะ " ใต้เท้าจิวใบหน้าผลันเปลี่ยนสีรอยยิ้มเริ่มปรากฎบนใบหน้า

"ไม่ได้!! ไม่ได้นะข้าไม่ยอม "ท่านป้าได้เดินเข้ามาก็ได้ห้ามไม่ให้จิวหลินหลานรักของตนเองต้องแต่งงานแทนผู้ใด

"ข้าเองก็ไม่ยอมเช่นกันเจ้าค่ะ" ท่านแม่ที่เดินตามหลังมาก็ได้เอ่ยออกมาราวกับท่านป้าทำให้จิวหลินกับใต้เท้าจิวต้องหันไปมองพร้อม ๆ กัน

"แล้วท่านพี่จะให้ข้าทำเช่นไรขอรับนี่ก็ใกล้ยามเฉิน (07.00) แล้วปานนี้ขบวนเกี้ยวจากวังหลวงคงกำลังเดินทางมาที่เรือนของเราแล้ว นี่เป็นทางเดียวที่ตระกูลของเราจะรอด" จิวหลินมองใบหน้าท่านป้าที่ไม่พึงพอใจแต่เมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของท่านพ่อท่านแม่นางจึงเดินไปหาท่านป้า

"ท่านป้าเจ้าคะ ข้ารู้ดีว่าท่านรักและเอ็นดูข้า ไม่เคยห่างกายกันสักคราแต่ครั้งนี้ข้าขอตอบแทนพระคุณท่านพ่อท่านแม่ได้หรือไม่เจ้าคะ อีกอย่างท่านพ่อบอกข้าว่าจะออกตามหาท่านพี่ ไม่นานก็คงหาท่านพี่เจอถึงตอนนั้นค่อยเปลี่ยนตัวข้าออกมา ข้าก็จะได้กลับเรือนกับท่านป้า ส่วนเรื่องวันนี้ก็จะผ่านพ้นไปได้โดยไม่มีผู้ใดต้องโทษนะเจ้าคะ" นางจับมือของท่านป้าที่ถือพัดอยู่

"เด็กน้อยเอ๋ยเจ้ารู้หรือไม่ว่าวังหลังน่ากลัวเช่นไร เจ้าเป็นเพียงสตรีที่ไม่เจนโลกแล้วจะใช้ชีวิตอยู่ในนั้นได้อย่างไร ไม่เอาข้าไม่ให้เจ้าไป" สายตาจ้องมองอย่างห่วงใยพร้อมเอ่ยออกมาเสียงแข็ง

"ท่านพี่ ข้าสัญญาว่าจะรีบตามหาตัวของจิวซินให้พบแล้วพาตัวจิวหลินออกมา ให้ท่านพี่เชื่อใจข้าสักครั้งนะขอรับอย่างไรจิวหลินเองก็เป็นบุตรสาวของข้า" ใต้เท้าจิวได้เดินเข้ามาใกล้ท่านพี่ของตนพร้อมอ้อนวอนให้ท่านพี่เห็นใจตนเอง

"ก็ได้หากเจ้ารับปากข้าจะพาตัวจิวหลินมาคืนข้าเมื่อเสร็จพิธี" ท่านป้าได้เห็นใจจึงยอมให้จิวหลินเข้าร่วมพิธีแทน

"ท่านพี่ข้าไม่อยากให้ลูกต้องมารับผิดชอบเรื่องนี้ เราออกไปยอมรับผิดและให้ฝ่าบาทกล่าวโทษเถิดเจ้าค่ะ ข้าสงสารจิวหลินนางไม่รู้เรื่องด้วยแท้ ๆ"ท่านแม่ที่เคร่งเครียดอยู่ก็ได้เอ่ยขึ้น แต่แล้วก็ต้องถูกใต้เท้าจิวหันไปมองด้วยสายตาโหดเหี้ยมจนนางหลบสายตาและปิดปากเงียบ

"ท่านแม่ ไม่ต้องคิดมากเจ้าค่ะ ข้าเต็มใจทำขอให้ทุกคนแยกย้ายส่วนข้าจะไปแต่งกายเป็นท่านพี่เองเจ้าค่ะ" จิวหลินยิ้มให้ทุกคนก่อนจะหันมองแม่นมของท่านพี่ให้เดินนำตนเองไป

ใต้เท้าจิวโล่งอกพรางแสยะยิ้มมุมปากแต่กลับกันกับฮูหยินที่ตอนนี้นางดวงตาแดงก่ำใบหน้าเศร้าหมอง