บทที่ 2

"ถ้าไม่มีเงินมาคืนจริงๆ ก็คงต้องมีของมาแลก"

"ถ้าหมายถึงที่ดิน มันไม่ได้เป็นชื่อฉัน"

"ที่ดินผมจะเอามาทำไม"

"แล้วมึง.. แล้วพ่อเลี้ยงอยากได้อะไร" อย่าให้ถึงทีกูบ้างแล้วกัน

"ได้ยินว่าน้องสาวของคุณใกล้จะบินกลับมาแล้ว"

"มึงพูดอะไร!" เพชรกล้าเอื้อมมือไปจะกระชากคอเสื้อภูตะวัน แต่ยังเอื้อมไปไม่ถึงร่างของเพชรกล้าก็ถูกล็อกตัวไว้ก่อน "ปล่อยกูนะ พวกมึงจะมาใช้กำลังกับกูแบบนี้ไม่ได้!"

อึบ! นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังเตะขาให้อีกฝ่ายคุกเข่าลงตรงหน้าของพ่อเลี้ยง

"ก็บอกแล้วไงว่าเบามือกันหน่อยเดี๋ยวช้ำหมด"

"ครับ"

ตุ๊บ!

"โอ๊ย! อะไรของมึงวะไม่ได้ยินลูกพี่มึงบอกให้เบามือหรือไง!"

"ผมจะให้เวลาเสี่ยจนถึงวันพรุ่งนี้ คิดดูให้ดีว่าจะเอายังไง"

"ก็ได้ บอกลูกน้องมึงปล่อยกูก่อนสิวะ!"

ภูตะวันส่งสัญญาณให้ลูกน้องปล่อย พอถูกปล่อยเพชรกล้าก็ดันตัวลุกขึ้น

"แล้วกูจะติดต่อกลับมา" จังหวะที่เพชรกล้าหมุนตัวกำลังจะออกไป เวทมนต์ก็เดินไปดักหน้าไว้

"จะไปไหนล่ะครับเสี่ย"

"ก็กลับบ้านก่อนไง"

"เจ้านายผมไม่ได้หมายถึงให้เสี่ยกลับไปคิดที่บ้าน ท่านบอกให้เสี่ยคิดอยู่ที่นี่จนกว่าจะคิดออก"

"นายมึงให้เวลากูหนึ่งวัน"

"ใช่..หนึ่งวันเสี่ยอยู่ที่นี่แบบมีลมหายใจได้"

"พวกมึงขู่กูเหรอ"

"ไม่ได้ขู่..แต่เอาจริง"

น้ำลายเหนียวๆ ถูกกลืนลงคอแบบยากลำบาก ป่านนี้พ่อน่าจะรู้เรื่องแล้วทำไมถึงยังไม่บุกเข้ามาตามอีก ..เพราะถ้ากำนันสิงห์พ่อของเพชรกล้ารู้เรื่อง คงให้คนมาตามกลับบ้านแล้ว

"มันจะกล้าทำตามเราเหรอครับพ่อเลี้ยง" เวทมนต์มองตามหลังเพชรกล้าที่ถูกลูกน้องลากตัวไปขังไว้อีกห้องหนึ่ง

"ไอ้นี่มันขี้ขลาด"

"ไม่ได้เลือดพ่อเลยใช่ไหมครับ อุ๊ย..ขอโทษครับพ่อเลี้ยง" หันมองไปเจอสายตาผู้เป็นนายรู้สึกขนลุกเลย

"มันก็แค่ลอบแทงข้างหลัง" ภูตะวันหมายถึงกำนันสิงห์ลอบแทงข้างหลัง เพราะถ้าวันนั้นมันไม่ให้คนซุ่มทำร้ายมีหรือที่เขาจะเสียรู้มัน

การเอาคืนไอ้พวกนี้ต้องทำให้มันเจ็บเข้าไปถึงในทรวง



"ถ้าไม่มีเงินมาคืนจริงๆ ก็คงต้องมีของมาแลก"

"ถ้าหมายถึงที่ดิน มันไม่ได้เป็นชื่อฉัน"

"ที่ดินผมจะเอามาทำไม"

"แล้วมึง.. แล้วพ่อเลี้ยงอยากได้อะไร" อย่าให้ถึงทีกูบ้างแล้วกัน

"ได้ยินว่าน้องสาวของคุณใกล้จะบินกลับมาแล้ว"

"มึงพูดอะไร!" เพชรกล้าเอื้อมมือไปจะกระชากคอเสื้อภูตะวัน แต่ยังเอื้อมไปไม่ถึงร่างของเพชรกล้าก็ถูกล็อกตัวไว้ก่อน "ปล่อยกูนะ พวกมึงจะมาใช้กำลังกับกูแบบนี้ไม่ได้!"

อึบ! นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังเตะขาให้อีกฝ่ายคุกเข่าลงตรงหน้าของพ่อเลี้ยง

"ก็บอกแล้วไงว่าเบามือกันหน่อยเดี๋ยวช้ำหมด"

"ครับ"

ตุ๊บ!

"โอ๊ย! อะไรของมึงวะไม่ได้ยินลูกพี่มึงบอกให้เบามือหรือไง!"

"ผมจะให้เวลาเสี่ยจนถึงวันพรุ่งนี้ คิดดูให้ดีว่าจะเอายังไง"

"ก็ได้ บอกลูกน้องมึงปล่อยกูก่อนสิวะ!"

ภูตะวันส่งสัญญาณให้ลูกน้องปล่อย พอถูกปล่อยเพชรกล้าก็ดันตัวลุกขึ้น

"แล้วกูจะติดต่อกลับมา" จังหวะที่เพชรกล้าหมุนตัวกำลังจะออกไป เวทมนต์ก็เดินไปดักหน้าไว้

"จะไปไหนล่ะครับเสี่ย"

"ก็กลับบ้านก่อนไง"

"เจ้านายผมไม่ได้หมายถึงให้เสี่ยกลับไปคิดที่บ้าน ท่านบอกให้เสี่ยคิดอยู่ที่นี่จนกว่าจะคิดออก"

"นายมึงให้เวลากูหนึ่งวัน"

"ใช่..หนึ่งวันเสี่ยอยู่ที่นี่แบบมีลมหายใจได้"

"พวกมึงขู่กูเหรอ"

"ไม่ได้ขู่..แต่เอาจริง"

น้ำลายเหนียวๆ ถูกกลืนลงคอแบบยากลำบาก ป่านนี้พ่อน่าจะรู้เรื่องแล้วทำไมถึงยังไม่บุกเข้ามาตามอีก ..เพราะถ้ากำนันสิงห์พ่อของเพชรกล้ารู้เรื่อง คงให้คนมาตามกลับบ้านแล้ว

"มันจะกล้าทำตามเราเหรอครับพ่อเลี้ยง" เวทมนต์มองตามหลังเพชรกล้าที่ถูกลูกน้องลากตัวไปขังไว้อีกห้องหนึ่ง

"ไอ้นี่มันขี้ขลาด"

"ไม่ได้เลือดพ่อเลยใช่ไหมครับ อุ๊ย..ขอโทษครับพ่อเลี้ยง" หันมองไปเจอสายตาผู้เป็นนายรู้สึกขนลุกเลย

"มันก็แค่ลอบแทงข้างหลัง" ภูตะวันหมายถึงกำนันสิงห์ลอบแทงข้างหลัง เพราะถ้าวันนั้นมันไม่ให้คนซุ่มทำร้ายมีหรือที่เขาจะเสียรู้มัน

การเอาคืนไอ้พวกนี้ต้องทำให้มันเจ็บเข้าไปถึงในทรวง