บทที่ 9 ถือว่าหน้าทนใช้ได้ 1.2

"พ่อเลี้ยงอย่าดุ..หนูไม่อยากโดนดุแล้วต่อไปนี้หนูจะเป็นเด็กดี" น้ำเสียงอ่อนนุ่มเกือบขั้นปะเหลาะ ไม่รู้ว่าคนฟังจะชอบหรือไม่ชอบแต่ก็เป็นทางออกเดียว อย่างน้อยพ่อเลี้ยงก็ไม่พูดว่าอะไรให้เจ็บช้ำน้ำใจออกมาอีก

"หึ! เข้าใจพูดดีนี่.."

"ถ้าเธออยากเป็นเด็กดีต่อไปนี้เธอก็ทำตามที่ฉันสั่งแล้วฉันจะอนุญาตให้เธออยู่ที่นี่ต่อเข้าใจไหม?" น้ำเสียงของเขาชวนให้หนาวสะท้าน มันเนิบนาบแต่ฟังแล้วขนลุก มือหนายกขึ้นมาบีบแก้มของฉันจนรู้สึกเจ็บก่อนจะปล่อยเต็มแรงจนทำให้ฉันเสียหลักล้มก้นกระแทกพื้นเสียงดัง

ตุบ!!

แต่ใครจะคิดว่าถึงคำพูดจะไม่ทำร้ายกันแต่ร่างสูงก็ทำร้ายร่างกายกันได้

อึก!!

"ขะ..เข้าใจค่ะพ่อ.."

"จะอาบต่อได้หรือยัง!!" น้ำเสียงกระแทกกระทั้นเอ่ยสวนเอาแต่ใจ

เอาใจยากเหมือนผู้หญิงไวทองไม่มีผิด คุ้มดีคุ้มร้ายจนฉันทำตัวไม่ถูก

"อาบ..หนูอาบต่อให้ค่ะ" ฉันรีบลุกหยิบฝักบัวที่ร่วงมาราดตัวพ่อเลี้ยง ทำทุกอย่างด้วยความเร่งรีบจนร่างสูงสะอาดเกลี้ยงเกลาทุกซอกมุมก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาซับน้ำทั่วร่างแกร่ง หยิบสวมเสื้อคลุมมาสวมให้ มือบางขยับรถเข็นมาใกล้ ๆ ให้ร่างสูงได้ขยับตัวเองขึ้นรถอย่างถนัด สองมือจับรถแน่นไม่อยากให้เกิดปัญหาใดๆ ตามมา

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจการอาบน้ำตอนเช้าอย่างทุลักทุเล แถมยังได้กินนมข้นตอนเช้าจนเกือบอ้วก ในที่สุดก็ถึงเวลาอาหารเช้า

ฉันรับอาหารมาจากป้านอมที่ยกสำรับเข้ามาเป็นคนแรกวางบนเตียงจัดตามที่ป้านอมบอกทุกขั้นตอน ดูเหมือนอาหารจะถูกปากพ่อเลี้ยงไม่ใช่น้อยเพราะมันถูกเจ้าของห้องตักทานจนหมดเกลี้ยง ฉันสังเกตอาหารที่พ่อเลี้ยงตักทานบ่อยที่สุดคงเป็นแกงฮังเล เพราะตอนนี้เหลือแต่น้ำแกงก้นถ้วยเท่านั้นฉันหยิบแก้วน้ำส่งให้คนตัวโตก่อนจะเก็บจานชามออกไปให้พี่สายใจที่ยืนรออยู่นอกห้องส่วนป้านอมก็ยกถาดผลไม้ที่ปอกพร้อมทานที่ฉันรู้ว่าเป็นของโปรดของพ่อเลี้ยงมาวาง

ฉันแอบมองถาดผลไม้วันนี้มีแตงโมไม่มีเมล็ดสตรอว์เบอร์รีผลโตเงาะที่ถูกคว้านเมล็ดออกพร้อมทานพาทำน้ำลายสอและยังมีแอปเปิลกับผลไม้อีกหลากหลายที่แม่เลี้ยงจัดมาให้ลูกชายเลือกทานจนต้องแอบกลืนน้ำลาย ฉันเดินไปหยิบน้ำส้มคั้นสดที่พี่สายใจนำมาแช่ตู้เทใส่แก้ว นำมาวางข้างจานผลไม้ฉันมองพ่อเลี้ยงจิ้มผลไม้ทานอย่างเอร็ดอร่อยตอนนี้ป้านอมกับพี่สายกลับกันไปหมดแล้วเหลือเพียงฉันกับพ่อเลี้ยงเท่านั้นฉันยืนคอยรับใช้พ่อเลี้ยงใกล้ ๆ เผื่อว่าพ่อเลี้ยงต้องการอะไรเพิ่ม

แต่เท่าที่มองด้วยตาเปล่าก็คงไม่น่าจะกลืนอะไรได้ต่อแล้วมั้งนะเมื่อกี้ข้าวสวยพูนจานกับผลไม้อีกจานใหญ่ นี่พ่อเลี้ยงยังจะกินไหวอีกหรือยังไงนะ

เอื๊อก!!

ฉันเผลอกลืนน้ำลายจนเสียงดัง ทำให้ได้รับสายตาพิฆาตจากคนตัวโต

"ไร้มารยาท"

"หนูขอโทษค่ะ" ฉันทำเสียงหงอยเป็นลูกหมาถูกเจ้าของทิ้งแต่ทำไงได้เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ เอาเข้าจริงตอนนี้ก็สายมากแล้วเกือบจะเก้าโมงเช้าแล้ว และไม่ต้องพูดถึงท้องไส้ฉันเพราะน้ำในท้องมันส่งเสียงประท้วงจนฉันต้องเขยิบออกมาไกลอีกสักหน่อย

กริ๊ก!!

"เอาไปเก็บแช่ตู้เย็น" เสียงช้อนวางกระทบจานกับเสียงพูดของคนตัวโตทำให้ฉันรีบเลือนโต๊ะสำหรับวางจานออกห่างก่อนจะช่วยพยุงคนตัวโตให้เอนตัวพิงพนักเตียงได้ถนัดก่อนจะหยิบผลไม้มาใส่กล่องแช่ตู้เย็นที่พี่สายใจเตรียมมาให้

"ออกไปได้แล้วฉันจะทำงาน" พูดจบคนตัวโตก็หยิบไอแพดที่วางข้าง ๆ ขึ้นมากดเลื่อนอะไรดูก่อนจะทำคิ้วขมวดพอเห็นดังนั้นฉันก็รีบเก็บจานชามเอาไปวางไว้หน้าห้องแล้วกดกริ่งให้บ้านใหญ่รู้ว่าพ่อเลี้ยงทานเสร็จแล้วและสามารถมาเก็บของไปได้เลยเมื่อเช้าพี่สายใจกระซิบบอกมา ไม่นานพี่สายใจก็มาถึงพร้อมกับสาวใช้อีกคนที่เพิ่งเห็นหน้าสาวใช้คนนั้นรีบเก็บจานชามและเดินออกไปโดยไม่รอเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง

"พ่อเลี้ยงทานเสร็จแล้วเหรอคะน้องอิง"

"ค่ะพี่สาย" ยังไม่ทันได้พูดคุยอะไรกันมากท้องฉันก็ร้องออกมาเสียงดังทำเอาฉันหน้าแดงเพราะความอาย

โครกกก~~

"อุ๊ย! ตายแล้วนี่น้องอิงยังไม่ได้ทานอาหารใช่ไหมคะ พี่สายลืมบอกว่าให้หาอะไรรองท้องก่อนไม่อย่างนั้นจะเลยเวลา"

"ไม่เป็นไรค่ะหนูไหว" ฉันพูดพร้อมกับลูกท้องเบาๆ เป็นการปลอบใจกระเพาะอาหารที่ทำงานหนัก

"ถ้าอย่างนั้นตอนนี้หนูอิงไปทานข้าวก่อนเลยค่ะ"

"แล้วใครจะอยู่ดูแลพ่อเลี้ยงเหรอคะ" ฉันอดเป็นห่วงไม่ได้แต่ตอนนี้ท้องก็ร้องประท้วงไม่ไว้หน้ากันเลย

"ห่วงตัวเองก่อนเถอะ พี่อยู่คอยพ่อเลี้ยงเรียกหน้าห้องนี่แหละค่ะ ปกติก็ผลัดกันกับป้านอมกับแม่เลี้ยง" พี่สายใจพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะจับฉันหันหลังดันฉันให้เดินไป

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหนูรีบมานะคะ"

"ทานให้อิ่มไม่ต้องรีบ ปกติพ่อเลี้ยงทำงานเป็นชั่วโมงแหละค่ะกว่าจะเรียกอีกทีก็อีกนาน"

...

ฉันเดินมาตามที่โรยด้วยกรวดสีขาวที่ทอดยาวไปทางบ้านใหญ่สองข้างทางมีแต่ดอกกุหลาบหลากสีสันปลูกเรียงรายกันตลอดแนวดูสวยงามละลานตา ธรรมชาติที่สวยงามทำให้หัวใจเบิกบาน

บ้านใหญ่เป็นที่รวมสำหรับทานอาหารของคนในบ้านเพราะที่บ้านของพ่อเลี้ยงไม่มีครัวสำหรับทำอาหารและพ่อเลี้ยงไม่ต้องการให้กลิ่นอาหารมาทำให้บ้านเสียบรรยากาศ พี่สายใจเล่าว่าก่อนหน้าที่พ่อเลี้ยงอยู่คนเดียวส่วนมากจะออกไปที่ไร่ตั้งแต่เช้าและไปทานอาหารที่โรงครัวรวมกับคนงานคนอื่น แม่ครัวทำอะไรก็ทานอย่างนั้นไม่ได้เรื่องมาก ส่วนตอนเย็นจะมาทานที่บ้านใหญ่กับแม่เลี้ยงทุกวัน

ฉันอาศัยฟังจากพี่ ๆ ที่อยู่มาก่อนส่วนมากก็พูดถึงเรื่องกิจวัตรประจำวันของพ่อเลี้ยงเท่านั้นไม่ได้มีนินทาว่าร้ายอะไรเห็นได้ว่าทุกคนที่นี่ดูจะรักและเคารพพ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงไม่น้อย ฉันเดินมาถึงหน้าบ้านใหญ่ก็เจอเข้ากับป้านอมเสียก่อน

"สวัสดีค่ะป้านอมจะไปไหนเหรอคะ" ป้านอมดูเร่งรีบเสียจนเหมือนจะไม่เห็นฉัน

"อ่าว..หนูอิงป้าว่าจะไปตามหนูอิงที่บ้านพ่อเลี้ยงอยู่พอดีแม่เลี้ยงให้มาตามไปทานข้าวค่ะ เมื่อตะกี้ก็ลืมบอกนังสายใจว่าให้บอกหนูอิงด้วยป้าก็เลยว่าจะรีบไปตามเดี๋ยวแม่เลี้ยงจะรอนานแต่ไหน ๆ ก็มาแล้วรีบเข้าบ้านเถอะหนูอิงเดี๋ยวป้าจะไปตลาดก่อน"

"ค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูไปก่อนนะคะ"

หลังจากแยกจากป้านอมฉันก็เดินเข้ามาที่ห้องอาหารที่มีแม่เลี้ยงนั่งอยู่ บนตักมีเจ้าแมวตัวอ้วนนั่งอยู่ด้วยพอเห็นฉันมันก็ผงกหัวมามองก่อนจะอ้าปากหาวออกมา และก็นอนให้แม่เลี้ยงเกาพุงต่อฉันเพิ่งรู้ว่าแม่เลี้ยงเป็นทาสแมวด้วย

"สวัสดีค่ะแม่เลี้ยง" ฉันยกมือไหว้แม่เลี้ยงหลังจากเดินเข้ามาใกล้

"มาแล้วเหรอจ๊ะหนูอิงมาค่ะมานั่งตรงนี้" แม่เลี้ยงชี้ตรงเก้าอี้ข้าง ๆ อีกมือหนึ่งก็ลูบหัวเจ้าแมวบนตักไปด้วย

"น้องชื่ออะไรคะ" ฉันอดถามชื่อเจ้าแมวอ้วนไม่ได้มันดูน่ารักจนอยากจับฟัดเลยทีเดียว

"ตัวนี้นะเหรอคะชื่อคุณส้มโอค่ะน้องเป็นตัวผู้ เด็ก ๆ ตักข้าวได้เลยน้องอิงมาแล้ว" แม่เลี้ยงตอบฉันก่อนจะหันไปพูดกับสาวใช้ที่ฉันจำหน้าได้ตอนที่พ่อเลี้ยงอาละวาดพี่คนนี้ก็อยู่ด้วยแต่ฉันยังไม่รู้จักชื่อพี่เค้าเลย

"ขอบคุณค่ะพี่ชื่ออะไรคะ" ฉันพูดขอบคุณพี่สาวที่ตักข้าวต้มกุ้งที่ส่งกลิ่นหอมฉุยแถมยังตักกุ้งตัวใหญ่ใส่ชามให้ฉันตั้งสี่ตัว

"พี่ชื่อแตนค่ะทานให้อร่อยนะคะ" พี่แตนหลังจากตักข้าวให้แม่เลี้ยงและฉันเรียบร้อยแล้วก็ออกไปจากห้องปล่อยความเป็นส่วนตัวให้กับแม่เลี้ยงและฉันและดูเหมือนว่าแม่เลี้ยงคงจะมีเรื่องพูดกับฉันเป็นแน่

"แผลเป็นยังไงบ้างคะ" แม่เลี้ยงที่กำลังเป่าข้าวต้มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"หายเจ็บแล้วค่ะแม่เลี้ยงเมื่อเช้าหนูเปลี่ยนผ้าแล้วค่ะ" ฉันตอบแม่เลี้ยงพลางเป่าข้าวต้มส่งเข้าปากทั้งที่มือและเท้าที่โดนเศษแก้วตำ มันไม่ถึงกับเจ็บมากมายแค่แสบจี๊ด ๆ เวลาโดนน้ำเท่านั้นและตอนนี้ก็ไม่รู้สึกอะไรแล้ว เหลือแต่แผลที่หัวนี่แหละเห็นหมอบอกว่าอาทิตย์หน้าให้ไปตัดไหม

"ป้าให้คนไปตามหมอมาล้างแผลให้เดี๋ยวหนูอิงทานข้าวก่อนนะคะแล้วเมื่อคืนนอนหลับสบายไหมคะ"

"หลับไม่ค่อยสนิทเท่าไรค่ะสงสัยจะแปลกที่" ฉันตอบแม่เลี้ยงพลางส่งยิ้มแหย มือก็ตักข้าวต้มเข้าปากไม่หยุดมันเป็นรสชาติที่คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกเหมือนเคยได้รับรสชาติแบบนี้มาจากไหนสักที่แต่ฉันก็คิดไม่ออก

เพราะมันนานมากแล้ว....