ตอนที่ 1

3ปีต่อมา

“ไอเพียงๆ มึงไปพบคุณคิงที่ห้องทำงานหน่อย” เสียงของชัยเอ่ยเรียกเพียง

“ครับพี่” เพียงปล่อยไขควงที่กำลังจับอยู่แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องทำงานของร่างสูงทันที

ตอนนี้เขาได้เข้ามาทำงานในบริษัทที่เกี่ยวกับอะไหล่เครื่องบินของร่างสูงได้หนึ่งปีแล้ว ในตอนแรกทุกคนก็เกร็งและไม่กล้าที่จะพูดคุยกับเขามากนัก แต่ด้วยความที่นิสัยกวนๆของเขา เลยทำให้เข้าถึงกับคนอื่นได้ง่าย ซึ่งทุกคนที่นี่ต่างก็เอ็นดูและพูดคุยเล่นกับเขาได้เหมือนกับพนักงานทั่วไปแล้ว

เพียงเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของคิงโดยไม่เคาะ

“ป๊ามีอะไรรึเปล่า” เพียงถามขึ้นด้วยความสงสัย

“หนูออกไปนานแล้วนะ ไม่เห็นเข้ามาหาป๊าบ้างเลย” คิงพูดเสียงอ่อน

ซึ่งนี่ก็คือการเปลี่ยนแปลงอีกอย่างนึงของคิง เพราะตั้งแต่เขาคบกับร่างสูงมาได้หนึ่งปี คิงก็เริ่มทำตัวแปลกๆกับเขามากยิ่งขึ้น เริ่มอ้อนเริ่มเอาแต่ใจแล้วก็ติดเขามากกว่าเดิม ถึงแม้ว่าบางครั้งอาการของคิงพวกนี้จะไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่นัก แต่เขาก็รู้สึกดีที่อีกฝ่ายทำไม่น้อย

“หึหึหึ” เพียงหัวเราะในลำคอนิดๆแล้วเดินไปนั่งที่ตักแกร่งของคิงพร้อมกับซุกหน้าลงที่บ่าอย่างอ้อนๆ

“ก็เพียงทำงานนี่ ถ้าเพียงไม่ทำนะเดี๋ยวพี่ชัยก็ด่าตาย”

“ใครกล้าด่าอะไรหนู หนูมาบอกป๊านะ เดี๋ยวป๊าจัดการให้” คิงพูดเสียงเข้ม เพียงตีแขนแกร่งไปหนึ่งทีเบาๆด้วยความหมั่นไส้

“นี่แหน่ะ! เดี๋ยวเถอะนะ ทำไมต้องทำตัวเป็นนักเลงด้วย” เพียงมองหน้าคิงดุดุ

“ป๊าเปล่านะ แต่ป๊าแค่ไม่อยากให้หนูโดยคนอื่นมาต่อว่าเท่านั้นเอง” คิงลูบเอวบางไปมา

“เขาด่าก็เพราะเราทำผิดไงป๊า แถมพี่ชัยแกก็เป็นหัวหน้าด้วย ถ้าแกจะด่าลูกน้องมันก็ไม่ผิดนะ” เพียงพยายามอธิบายเหตุและผลให้กับร่างสูงได้รู้

“ไม่รู้ละ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นหนูต้องรีบมาบอกป๊านะ” คิงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เพียงส่ายหน้าไปมาด้วยความเอ็นดู

“อื้อ”

Tru... Tru…

เสียงโทรศัพท์ของเพียงดังขึ้น มือเรียวจึงหยิบออกจากระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูทันที

“ไอรินโทรมาอ่ะ” เพียงหันไปมองหน้าคิงนิด คิงพยักหน้าแล้วเอาคางเกยไปที่ไหล่เล็ก

เพียงกดรับทันที

“ว่าไงมึง..ห๊ะอะไรนะ!!..เดี๋ยวกูกับป๊ารีบเข้าไปที่คอนโด” เพียงกดวางสายทันที เขาหันไปมองร่างสูงด้วยความตกใจ

“มีอะไรหรอ”

“ไอรินมันท้อง..”

..

..

“มันเกิดอะไรขึ้นวะมึง มึงท้องตอนไหนแล้ว..แล้วมึงมีอาการอะไรบ้างมั้ย” เพียงถามรินรัวๆด้วยความตกใจ

ตอนนี้เขากับคิงได้มาถึงคอนโดของรินแล้ว ซึ่งแพรเองก็กำลังนั่งประกบรินอยู่ทางด้านหลัง โดยที่มือของทั้งคู่กำลังลูบคลำไปที่ท้องของรินเบาๆ

“มึงจำวันที่กูเข้าไปหามึงกับพ่อได้มั้ย” รินพูดยิ้มๆ เพียงพยายามนิ่งนึก

ย้อนกลับไปเมื่อสี่เดือนที่แล้ว วันนั้นรินเดินเข้าไปหาเขากับร่างสูงในบ้าน พร้อมกับพูดว่าตัวเองเครียดมากเพราะอยากมีลูก ซึ่งแพรเองก็อยากมีเช่นกัน แต่เธอไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะไม่ไว้ใจใครเลย เพียงเองก็ชอบเด็กเหมือนกันจึงลองเสนอทางเลือกเล่นๆให้กับเพื่อนออกไป โดยการให้รินใช้สเปิร์มของเขาฉีดเข้าไปในตัวของรินเอง ซึ่งพอรินได้ฟังก็รู้สึกโอเคมากๆ หลังจากนั้นรินกับเพียงก็ตรงไปที่โรงพยาบาลและทำการฝากสเปิร์มทันที

“นี่กูพึ่งเริ่มท้องอ่อนๆไม่กี่สัปดาห์เอง ส่วนอาการของกูก็ยังไม่มีนะ ยังนิ่งๆอยู่” รินอมยิ้มแล้วมองไปที่ท้องของตัวเองด้วยแววตาอ่อนโยน เพียงหันไปมองหน้าคิงทันที

“แต่มึง..กูมีเรื่องอีกอย่างนึงที่สำคัญมากๆที่ต้องบอกกับมึงว่ะเพียง” รินเริ่มพูดกับเพียงเสียงเครียด เพียงหันไปมองหน้ารินด้วยความสงสัย

“แกมีอะไร?” คิงถามลูกสาวด้วยความสงสัย

“คืองี้ค่ะพ่อ คืองี้นะมึง หลังจากคลอดเจ้าตัวเล็กออกมา รินกับแพรจะต้องไปอยู่ที่อิตาลีเพราะร้านที่นู้นมีปัญหา ซึ่งปัญหาที่ร้านนั้นรินเองก็เคยบอกพ่อไปแล้วอ่ะ”

“รินเองก็ไม่อยากไปแต่รินก็ห่วงที่นู้นเหมือนกัน และรินก็ไม่อยากเอาตัวเล็กไปด้วย เพราะมันอันตรายมาก ถ้ารินมัวแต่ห่วงหน้าพะวงหลังอยู่แบบนี้ รินกลัวว่าลูกจะเป็นอันตราย” รินพูดบอกด้วยความกังวล ร้านเพชรและทองที่คิงยึดจากแม่ของรินมา คือธุรกิจที่รินต้องสานต่อ และแน่นอนว่าคู่แข่งและศัตรูค่อนข้างเยอะ ถ้าหากรินจะต้องเอาลูกไปอยู่ที่นู้น รินเองก็ไม่รู้ว่าจะปลอดภัยมากกว่าอยู่ที่นี่มั้ย

“ฉันเอาคนไปคุ้มกันอยู่ที่นั่นแล้วนะ” คิงพูดบอก เพราะตั้งแต่รินมาบอกกับเขา เขาก็สั่งให้คนที่อยู่ที่นู้นรีบเข้าไปคุ้มกันที่ร้านนั้นทันที

“รินรู้ค่ะพ่อ แต่พ่อก็รู้ดีนี่คะ ว่าคนที่นั่นมันโหดและมันก็ยิ่งกว่าศัตรูที่นี่ของเราซะอีก รินกลัวลูกเป็นอะไรไปถ้าต้องเอาเขาไปอยู่ด้วย” รินกุมท้องของตัวเองเอาไว้

“ป๊า..” เพียงหันไปมองหน้าคิงอย่างเครียดๆ เพราะเขาเองก็อยากที่จะช่วยรินในเรื่องนี้ด้วย

“ถึงยังไงลูกที่อยู่ในท้องของกูมันก็มาจากมึงด้วยส่วนหนึ่งนะเพียง..กูขอฝากลูกไว้ที่มึงได้มั้ย ลูกของมึงอ่ะ” รินระบายยิ้มอ่อนๆออกมา

เพียงจ้องมองท้องของรินพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอ

“มึงแน่ใจหรอริน มึงเองก็เป็นคนอุ้มท้องเขาออกมานะ..มึงจะทิ้งเขาได้หรอ”

“กูไม่ได้บอกว่ากูจะทิ้งเขานี่ ที่กูต้องไปก็เพราะต้องไปดูแลร้าน ซึ่งร้านนี้ยังไงมันก็ต้องเป็นของลูกกูกับมึงอยู่แล้ว แค่หน้าที่ของแม่หลังจากที่กูคลอด มันก็คือมึงไม่ใช่กู แต่มึงไม่ต้องกลัวนะ กูจะปั้มนมเอาไว้ให้มึงเอาให้เยอะที่สุดเลย และถ้ากูไปอยู่ที่นู้นอ่ะ กูก็จะส่งน้ำนมมาให้ด้วย..ได้ใช่มั้ยคะพ่อ” รินเอียงคอหันไปถามคิงในประโยคท้าย

“อืม” คิงพยักหน้านิดๆ

เพียงหันไปมองหน้าคิงเพื่อขอคำตอบ

“ป๊าตามใจหนู ยังไงลูกในท้องก็เหมือนลูกของเราอยู่แล้วนี่”

“ตกลงนะมึง” รินถามเพียงอีกครั้ง เพียงหันกลับไปมองหน้ารินยิ้มๆแล้วพยักหน้าตกลงทันที

เมื่อรินเห็นแบบนั้นก็โผลเข้ากอดเพียงด้วยความดีใจ

“มึงจะได้เป็นแม่แล้วนะ” รินพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง

“กูเป็นพ่อได้มั้ยอ่ะ” เพียงผละออกห่างจากรินแล้วถามยิ้มๆ

“หน้าหวานขนาดนี้จะให้มองว่าตรงไหนเป็นพ่อเหอะ มึงรู้ตัวมั้ย ตั้งแต่ที่มึงมีผัวมาหลายปีเนี้ย ความแมนความโหดที่หน้าของมึงหายไปหมดละ” รินมองขวางเพียงนิดๆ

“พ่อคะ..รินฝากเจ้าตัวเล็กด้วยนะ” รินหันไปพูดกับพ่อตัวเองด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อืม แกเองก็ต้องดูแลตัวเองดีดีด้วย มีอะไรให้ฉันช่วยก็ให้รีบบอก มีคนของเราอยู่ที่นั่นมากพอสมควร พวกนั้นช่วยแกได้” คิงพูดบอก รินลุกขึ้นแล้วเดินไปหาพ่อตัวเอง เพียงรีบขยับไปนั่งอีกทางทันทีเพื่อให้พ่อกับลูกเขาได้พูดคุยกัน

“รินรักพ่อนะคะ” รินนั่งข้างๆผู้เป็นพ่อแล้วโผลเข้ากอด คิงเองก็กอดตอบรินกลับไปเช่นเดียวกัน

“ดูแลตัวเองดีดีนะ หลังจากนี้ฉันจะส่งคนมาช่วยดูแลความปลอดภัยของแกด้วย ยิ่งท้องอ่อนๆขนาดนี้ ยิ่งอันตราย” คิงพูดด้วยความเป็นห่วง

“ขอบคุณนะคะพ่อ” รินเงยหน้ามองพ่อตัวเองยิ้มๆ คิงลูบหัวเล็กของรินเบาๆด้วยความอ่อนโยน

“เป็นแม่คนแล้วก็ต้องลดความใจร้อนลงกันบ้างนะรู้มั้ย” คิงมองไปที่เพียงกับรินสลับกัน ทั้งสองหันหน้าสบตากันนิดๆแล้วพูดออกมาพร้อมกัน

“ค่ะ/ครับคุณพ่อ!!”

คิงส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยแล้วกอดรินอยู่แบบนั้นไม่ยอมปล่อย เพียงกับแพรหันไปมองหน้ากันยิ้มๆเพราะรู้สึกอบอุ่นกับภาพตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก

“เราไปข้างล่างกันดีมั้ยคะคุณเพียง แพรว่าจะไปหาซื้อของมาบำรุงรินด้วย” แพรหันไปกระซิบถามเพียงยิ้มๆ เพียงพยักหน้านิดๆเพราะเขาเองก็อยากให้พ่อลูกมีเวลาอยู่ด้วยกัน

“เดี๋ยวเพียงมานะป๊า” เพียงลุกขึ้นยืนแล้วหันไปพูดกับคิง

“เดี๋ยวแพรมานะริน” แพรเองก็หันไปพูดกับรินด้วยเช่นกัน

“ไปไหน/จะไปไหนกัน” เสียงของคิงกับรินถามออกมาพร้อมกัน

“ลงไปหาซื้อของกินให้รินค่ะ คนท้องต้องทานอะไรที่มีประโยชน์ แพรกับคุณเพียงจะลงไปช่วยกันเลือกค่ะ” แพรพูดบอก

รินกับคิงพยักหน้ารับรู้ เพียงจึงพาแพรเดินลงไปข้างล่าง

“พ่อเหนื่อยมั้ยคะแล้ว..” รินเริ่มชวนผู้เป็นพ่อคุยเพราะไม่ได้เจอกันมาหลายเดือนแล้ว

..

..

หนึ่งปีต่อมา..

“แงงงงงงงงงง”

“แงงงงงงงงงงงงงงง”

เสียงของเด็กน้อยทั้งสองกำลังร้องอยู่บนเตียงกว้างเพื่อประท้วงที่จะกินนม

“โอ๋ๆๆม๊ามาแล้วครับ พี่รพน้องพิง ใจเย็นๆนะลูกนะ” เพียงรีบเดินไปนั่งบนเตียงแล้วป้อนขวดนมให้กับเด็กชายตัวน้อยทั้งสองทันที

ในวันที่รินไปอัลตร้าซาวด์เพื่อดูเพศ นั่นเป็นวันที่รินรู้ว่าตัวเองได้มีลูกแฝดอยู่ในท้อง แถมยังเป็นผู้ชายทั้งคู่อีกด้วย ตอนนั้นเขากับร่างสูงดีใจมาก แต่เขาเองก็พึ่งมารู้ทีหลังว่าการคลอดเด็กแฝดนั้นมีความเสี่ยงมากเหมือนกัน แต่สุดท้ายรินก็ได้ทำการคลอดเจ้าเด็กน้อยสองคนมาอย่างปลอดภัย ส่วนชื่อที่ตั้ง เขากับรินก็เอามาจากชื่อเล่นของพวกเขากับคนรักของตัวเอง แล้วจับมาผสมกัน จนได้มาเป็นชื่อรพกับพิง ซึ่งรพคือคนที่เกิดก่อนพิงหนึ่งนาที ทำให้ตัวของรพจะดูใหญ่กว่าพิงเล็กน้อย

“ลูกเป็นยังไงบ้างหนู” คิงรีบเดินเข้าไปกอดเพียงทางด้านหลังทันทีเมื่อกลับมาจากที่ทำงาน พร้อมกับมองเจ้าสองแสบที่กำลังมองตาแป๋วมาที่เขาอยู่เหมือนกัน

“ร้องไห้งอแงจะกินนมท่าเดียวเลยป๊า กินเก่งมากทั้งคู่ด้วย วันนี้นมของรินมันหมดไปหลายถุงแล้วเนี้ย” เพียงถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อย แต่เป็นการเหนื่อยที่เขารู้สึกดีไม่น้อย

“เดี๋ยวป๊าดูสองแสบต่อเอง หนูไปพักเถอะ” คิงหอมไปที่เรือนผมนุ่มเบาๆแล้วจับมือของเพียงทั้งสองข้างที่กำลังขับขวดนมอยู่ เพื่อที่จะทำหน้าที่ตรงนี้แทน

เพียงค่อยๆปล่อยมืออกจากขวดนมอย่างช้าๆเพราะไม่อยากให้ขวดหล่นจากปากของลูก

“หนูไปอาบน้ำกินข้าวแล้วนอนได้เลยนะ เดี๋ยวคืนนี้ป๊าดูเอง” คิงพูดเสียงนุ่ม โดยไม่หันไปมองเพียงที่ยืนอยู่ด้านหลัง

เพียงมองร่างสูงแล้วระบายยิ้มออกมาด้วยความปลื้มใจ เพราะตั้งแต่ที่เขารับสองแสบเข้ามาอยู่ในบ้าน คิงก็ช่วยเลี้ยงมาตลอด ต่อให้อีกฝ่ายจะกลับมาจากที่ทำงานดึกมากแค่ไหน ก็จะมาดูแลรพกับพิงทุกครั้ง แถมคิงก็ไม่เคยที่จะบ่นออกมาว่าเหนื่อยให้เขาได้ยินเลยแม้แต่ครั้งเดียว นี่คือสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกภูมิใจเป็นอย่างมากที่ได้ผู้ชายคนนี้เป็นคู่ชีวิต

“ป๊า..” เพียงเรียกคิงเสียงสั่น คิงหันไปมองหน้าเพียงด้วยความสงสัย เพียงเดินขึ้นไปบนเตียงอีกครั้งพร้อมกับจับคางของคิงให้หันมาแล้วประกบจูบลงไปทันที เพียงดูดเม้มริมฝีปากของคิงอย่างหื่นกระหาย สักพักก็ค่อยๆผละออกมา

“ขอบคุณนะครับ ที่รักเพียงกับลูกมากขนาดนี้ ไม่ว่าป๊าจะทำงานเหนื่อยมากแค่ไหน แต่ป๊าก็ยังนึกถึงเพียงกับลูกก่อนตัวเองเสมอเลย เพียงขอบคุณนะครับ” เพียงจับแก้มสากของร่างสูงทั้งสองข้าง

“ไม่เป็น..”

“แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” เสียงร้องของรพกับพิงดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อขวดนมที่อยู่ในปากของเด็กน้อยทั้งสองมันหายไป

คิงกับเพียงรีบหันไปมองทันที และเขาก็พบว่าขวดนมตอนนี้มันได้หล่นอยู่ข้างเด็กน้อยทั้งสองแล้ว คิงไม่รอช้ารีบจับขวดนมกลับเข้าไปในปากของเด็กน้อยทันที และเมื่อเด็กน้อยทั้งสองเงียบแล้ว คิงกับเพียงจึงหันหน้าไปมองกันอีกครั้ง พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน

“หึหึหึ”

“คริ! ฮ่าๆๆ”