ตอนที่ 2

“คงไม่สะดวกค่ะ... ดาไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาด้วย”

หญิงสาวส่ายหน้า การค้างคืนไม่ได้อยู่ในแผนของหล่อนเลยสักนิด ซึ่งหารู้ไม่ว่าการชักชวนให้สะใภ้ ‘ค้างคืน’ นั้นเป็นแผนของพ่อผัว

“ก็ไม่เป็นไรนี่นา... ถ้าเธอใส่ผ้าถุงได้”

ท่าทางของเดชอยากให้หล่อนอยู่จนเห็นได้ชัด และไม่ทันที่ดาหวันจะทันได้ปฏิเสธ พ่อผัวก็แทรกขึ้นมาแบบมัดมือชกจนหล่อนพูดอะไรไม่ออก

“ไม่เห็นหรือยังไงว่าฝนตั้งเค้ามาโน่นแล้ว... ใกล้ค่ำป่านนี้คงไม่มีใครอยากออกไปส่งเธอ”

“ทำไมคะ”

คิ้วโค้งเป็นเส้นสวยชิดเข้าหากันด้วยความสงสัย

“ก็เมื่อสองวันก่อนฝนตกหนักถนนขาดรถวิ่งออกไปไม่ได้... แล้ววันก่อนไอ้ลายพาดกลอนก็เพิ่งลงมาจากเขา มันคาบเป็ดไก่ชาวบ้านไปกินหลายตัว เอาเป็นว่าถ้าไม่อยากเป็นเหยื่อเสือ... คืนนี้เธอก็พักที่นี่ไปก่อน เดี๋ยวฉันจะให้ป้าจันทร์ช่วยจัดการเรื่องเสื้อผ้าและห้องพัก”

ไม่รู้ว่าสิ่งที่พ่อผัวพูดมานั้นจริงหรือเปล่า แต่เหตุผลยืดยาวที่เขาหยิบยกมาอ้าง ก็ทำให้ดาหวันพูดอะไรไม่ออก และดูเหมือนว่าเมฆฝนบนฟ้าก็ตั้งเค้าทะมึนมาอย่างเป็นใจให้เธอจำต้องอยู่ค้างคืนกับพ่อผัว

ครู่ต่อมาเดชก็ให้คนไปตามป้าจันทร์ซึ่งเป็นแม่ครัวประจำบ้านมาหลายปี ทุกวันนี้ป้าจันทร์มีหน้าที่ทำอาหารเลี้ยงดูคนงานสิบกว่าชีวิตที่เดชปลูกเรือนเล็กๆ เอาไว้เป็นที่พักอยู่ด้านหลังสวนปาล์ม ส่วนลุงชุ่มสามีของป้าจันทร์จะช่วยดูแลเรื่องงานสวนและคนงานในสวนปาล์มซึ่งทั้งหมดล้วนเป็นชาวพม่า

เดชมองตามเรือนร่างเอิบอิ่มของสะใภ้แสนสวยที่กำลังก้าวเนิบช้าตามป้าจันทร์เข้าไปในบ้าน จากนั้นก็ขับรถมอเตอร์ไซค์วิบากกลับเข้ามาดูแลงานในสวนปาล์ม

ดาหวันหารู้ไม่ว่าการชักชวนให้หล่อนค้างคืนนั้นเป็นอุบายของเดช ที่จะเหนี่ยวรั้งให้หล่อนอยู่เพื่อสะสางความคับข้องใจบางอย่าง

เดชตั้งใจว่าจะใช้เวลาในระหว่างนี้พูดคุยซักถามถึงสาเหตุการตายของลูกชายซึ่งเขาไม่เคยรู้ข่าวคราวว่าดนัยใช้ชีวิตยังไง? หลังจากมีปากเสียงทะเลาะกันรุนแรงเมื่อหลายปีก่อน ทำให้ดนัยตัดสินใจออกจากบ้านแล้วไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย

และในวันที่ดนัยโดนลอบยิงเสียชีวิต เดชก็ไม่ได้เดินทางไปเผาแต่อย่างใด เพราะว่าดนัยได้ทำพินัยกรรมมอบร่างกายไว้เป็นวิทยาทานให้ภาควิชากายวิภาคศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

ซึ่งเดชก็เห็นด้วย ที่ลูกชายอุทิศร่างกายให้นักศึกษาแพทย์ได้ผ่าชำแหละศึกษา เพราะมันดีกว่าเอามาเผาให้มอดไหม้ไร้ค่า อย่างน้อยร่างที่ไร้ลมหายใจก็ยังมีประโยชน์แม้ในวาระสุดท้ายของชีวิต

ในเวลาต่อมา

“หนูดารอก่อนนะจ๊ะ... สักพักคุณเดชคงกลับจากสวนปาล์ม ตอนนี้ป้าเตรียมตั้งโต๊ะอาหารไว้รอแล้ว”

ที่ห้องรับแขกเล็กๆ ภายในบ้านของเดช ป้าจันทร์ชะโงกใบหน้าเข้ามาบอกหญิงสาว เมื่อเห็นดาหวันกำลังนั่งรอเจ้าของบ้าน

“ตั้งโต๊ะ... ที่ไหนคะป้าจันทร์”

ดาหวันนึกแปลกใจ เพราะเมื่อครู่หล่อนเพิ่งเดินผ่านมาทางด้านหลังครัว แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีโต๊ะกินข้าวเตรียมเอาไว้แต่อย่างใด

“วันนี้ป้าไม่ได้ตั้งโต๊ะในครัวค่ะ... เพราะว่าคุณเดชสั่งให้ป้าตั้งโต๊ะเอาไว้ที่ระเบียงหลังห้องนอนคุณเดชค่ะ”

ป้าจันทร์บอกตามตรง ทั้งที่หล่อนก็รู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกัน ที่จู่ๆ ผู้เป็นนายก็สั่งให้ตั้งโต๊ะริมระเบียงหลังห้องนอนของเขา ทั้งที่ควรจะตั้งโต๊ะกินข้าวในครัว หรือถ้าอยากได้บรรยากาศป่าๆ ก็ตั้งโต๊ะกลางสวนปาล์มเสียเลย ทว่าเดชกลับสั่งให้ตั้งโต๊ะริมระเบียงห้องนอนของเขา

ป้าจันทร์ไม่อยากคิด... แต่ก็อดคิดไปในทางชู้สาวไม่ได้ เพราะว่ารูปร่างหน้าตาของดาหวันนั้นสะสวยสะดุดตาเหลือเกิน

ป้าจันทร์ไม่รู้ว่า ‘พ่อผัว’ คิดยังไงกับ ‘สะใภ้’ คนนี้... และเรื่องนี้ก็คงมีแต่เดชเท่านั้น... ที่รู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรกับดาหวัน?

“งั้นป้าขอตัวก่อนนะจ๊ะ หนูรอสักพัก... คิดว่าคุณเดชคงกำลังยุ่งอยู่กับงานในสวนปาล์ม สักพักคงขับรถกลับมา”