บทที่ 7

“ที่รัก นอนแล้วหรอ” เสียงของแดนเหนือดังขึ้น เขากลับมาที่บ้านในเวลาสองทุ่ม เนื่องด้วยที่เหมืองมีปัญหาเรื่องเครื่องจักร จึงทำให้เขาและพ่อต้องอยู่จัดการปัญหา เขามองร่างภรรยาที่นอนอยู่บนเตียง ขยับเข้าไปใกล้โน้มใบหน้าเข้ามาหอมแก้มเธอ

“อื้อ” เสียงของเธอดังขึ้น แก้มใสลืมตาตื่น เธอส่งยิ้มให้สามีก่อนลุกขึ้นเอนหลังพิงหัวเตียงนอน “กลับมานานหรือยังค่ะ”

“พึ่งมาถึง”

“หิวไหม วันนี้คงเหนื่อยน่าดู ไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวแก้มจะไปบอกให้ป้าใจตั้งโต๊ะอาหารให้” แก้มใสลุกขึ้นมาแต่โดนมือของแดนเหนือดึงเข้าไปกอด

“คิดถึงจัง ขอกอดหน่อย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“เหม็นเหงื่อค่ะ รีบไปอาบน้ำ ค่อยมากอดต่อก็ได้”

“ไม่เอาอยากกอดตอนนี้ ไม่ต้องลงไปหรอก พ่อบอกป้าใจให้เตรียมอาหารแล้ว แก้มพักผ่อนเถอะ” เขาคลายอ้อมกอด ก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป แก้มใสมองแผ่นหลังของแดนเหนือ เธอเลือกสามีไม่ผิดจริงๆ เขาทำให้เธอมีความสุข สุขจนเมื่อคิดว่าสักวันถ้าไม่มีเขาแล้วเธอจะต้องใช้ชีวิตยังไง

“พี่ตอง!! พี่ตอง!! ” เสียงของแก้มใสดังขึ้น เธอเดินเข้ามาในห้องครัวไม่เจอใครจึงเดินเรียกหาใบตองไปทั่ว บริเวณบ้านในช่วงบ่ายของอีกวัน ร่างกายที่อวบอ้วนกว่าเมื่อก่อนทำให้เธอเหนื่อยว่าที่จะเป็น เมื่อหญิงสาวไม่เจอบุคคลที่ขานชื่อ เธอจึงเดินกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง เดินตรงไปในห้องหนังสือของบ้านซึ่งเป็นอีกมุมหนึ่งที่เธอชอบมานั่งอ่านหนังสือในยามบ่าย

แกร๊ก

“อ๊ะ ขอโทษค่ะ แก้มคิดว่าคุณพ่อออกไปเหมือง” แก้มใสตกใจเล็กน้อยเมื่อภายในห้องไม่ได้ว่างเปล่ากับมีพ่อสามีที่กำลังถอดเสื้อ แต่เมื่อเขาเห็นเธอกลับรีบแต่งตัวให้เรียบร้อย ห้องนี้เดิมทีเป็นห้องทำงานของดินแดน แต่เขาก็อนุญาตให้เธอเข้ามาใช้ได้ตลอดเวลา

“จะมาอ่านหนังสือหรอ” ดินแดนถามขึ้น สายตาของแก้มใสชำเลืองมองไปเห็นกล่องยาบนโต๊ะทำงานของเขา เธอขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัยสองเท้าก้าวเดินเข้าไปใกล้

“คุณพ่อเป็นอะไรคะ” เธอถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นอะไรหรอก แค่เมื่อวานนั่งร้านในเหมืองมันพังลงมาโดนหลังนิดหน่อย” เขารีบเก็บกล่องยา เพื่อไม่ให้แก้มใสได้ถามอะไรต่อ

“ขอแก้มดูหน่อยได้ไหมคะ” เธอมีท่าทีเป็นห่วง แต่ดินแดนกลับนิ่งเงียบยืนหันหลังให้กับเธอ

“ไม่เป็นไร ใส่ยาเสร็จแล้ว”

“นะคะ ให้แก้มดูหน่อย” แก้มใสดึงชายเสื้อของอีกฝ่ายเบาๆ เป็นเชิงขออนุญาต ดินแดนหันหน้ามาหาเธอ ทั้งสองสบสายตากัน “ขอโทษค่ะ ที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” เธอผละออกมาตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไป

“ช่วยใส่ยาให้หน่อยแล้วกัน” เขาถอดเสื้อเชิตออก เผยให้เห็นร่างกายอันเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม สองแก้มนวลเปลี่ยนสี เธอก้มหน้าเขินอายเล็กน้อย ดินแดนยิ้มมุมปากกับท่าทีของเธอ

แก้มใส่จ้องมองแผ่นหลังกว้าง บ่าด้านซ้ายมีรอบช้ำอย่างเห็นได้ชัด เธอแตะนิ้วมือที่มียาสีขาวป้ายอยู่บนนิ้วเรียวลงไปบนผิวของอีกฝ่าย หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น ไม่ต่างจากดินแดนเขารับรู้ได้ถึงเลือดในกายกำลังรุ่มร้อน สัมผัสจากปลายนิ้วของเธอทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวอย่างที่ไม่เคยจะเป็น

“แก้มมองไม่เห็นค่ะ” แก้มใสเขย่งปลายเท้าเล็กขึ้น เพื่อมองให้เห็นรอยแผลนั้นชัด ดินแดนจึงเดินมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่ที่สามารถปรับนอนได้ “มันแดงช้ำมากเลยค่ะ คุณพ่อไปหาหมอหน่อยดีไหมคะ” เธอพูดพร้อมทายาให้อีกฝ่ายอย่างระมัดระวังกลัวเขาจะเจ็บเมื่อเธอออกแรงมือมากไป

“ไม่เป็นไรทายาก็ดีขึ้น” ดินแดน มองใบหน้าของแก้มใส่ที่อยู่ห่างจากเขาแค่ไม่ถึงคืบ ผิวเนียนขาวใสมากกว่าที่เขาคิด พอมองใกล้ๆ เธอยิ่งสวย วันนี้หญิงสาวสวมเสื้อคลุมคนท้องสายเดี่ยวที่ผูกโบเอาไว้ตรงบ่าเล็ก มันไม่ได้โชว์อะไรมากมาย แต่กลับทำให้เขามีอารมณ์ได้ เขานี่มันช่างอ่อนหัดจริงๆ

“เสร็จแล้วค่ะ ถ้าคุณพ่อทายาไม่ถนัดเรียกแก้มได้นะคะ หรือให้คนอื่นมาทายาให้จะดีกว่าทำเอง อย่าลืมกินยาแก้อักเสบด้วยนะคะ จะได้หายเร็วๆ ” แก้มใสร่ายยาวเปรียบเสมือนตัวเองเป็นหมอ แต่มันทำให้ดินแดนยิ้มออกมา ตอนนี้เขาอยากจับเธอขึ้นมานั่งบนหน้าตกฝังจมูกลงบนแก้มใสๆ ที่สมกับชื่อของเธอซะเหลือเกิน

“ขอบใจมาก ไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยวจะเข้าเหมืองหนูตามสบายเลยนะ” ดินแดนหยิบเสื้อขึ้นมาสวมก่อนเดินออกจากห้อง ทิ้งให้แก้มใสมองตาม เธอรีบเก็บกล่องยาให้เรียบร้อย ก่อนหันมาสนใจเลือกหนังสือมานั่งอ่าน

“นายหญิงค่ะ ตื่นได้แล้วค่ะ” เสียงของใบตองดังขึ้น แก้มใสเปิดเปลือกตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนเรียก

“พี่ตอง” เธอเรียกอีกฝ่ายเสียงเบา ก่อนขยับตัวลุกขึ้น “พี่หายไปไหนมาแก้มเดินหาซะนาน”

“วันนี้ตองเอาอาหารกลางวันไปส่งที่เหมืองนะคะ พอดียัยแขมันไม่สบาย ขอโทษด้วยค่ะที่ไม่ได้บอกนายหญิงก่อน แล้วทำไมไม่โทรหาตองละคะ”

“อื้ม แก้มลืมไป” เธอฉีกยิ้มหวานส่งให้ใบตอง “ไม่มีอะไรหรอก แค่จะบอกว่า ช่วงนี้แก้มจะงดของหวานตอนบ่าย เพราะน้ำหนักขึ้นมาเยอะมาก อยากกินอะไรที่มันมีประโยชน์มากกว่า”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวตองบอกป้าใจให้”

“ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ”

“บ่ายสามโมงค่ะ จะทานอะไรหน่อยไหม เดี๋ยวตองลงไปเอาขึ้นมาให้”

“เดี๋ยวแก้มเดินลงไปด้านล่างเอง จะไปนั่งเล่นที่สวนค่ะ”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวตองไปเตรียมให้” ใบตองเดินออกไปจากห้อง แก้มใสลุกขึ้นเอาหนังสือในมือไปเก็บให้เข้าที่ ก่อนเดินลงไปด้านล่าง เธอพยุงร่างกายของตัวเองเดินลงบันไดอย่างระมัดระวัง ด้วยความห่วงลูกในท้องหากตกลงไปด้านล่างมันคง..เธอไม่อยากคิดอะไรมากไปว่านี้