ตอน 4

ทั้งสองมองหน้ากันขวยเขิน ใบหน้าเนียนซบกับอกแกร่ง มือใหญ่ตวัดร่างเนียนชื้นเหงื่อ ขึ้นมานอนบนอกแน่น นิ้วแพทตี้เขี่ยตุ่มไตอาคมเล่นๆ

“อย่าสิครับคุณแพทตี้ อย่ายั่วกันแบบนี้” เขาหลับตาสะกดอารมณ์ อยากเอากับแพทตี้อีก ขอพักเอาแรง

“เขี่ยเล่นๆ เอง ก็หัวนมคมน่าเขี่ยนี่ น่าเขี่ยน่าหยิก แล้วก็น่าเลียด้วย” เธอยั่วด้วยคำพูดหวาดเสียว แค่เธอพูดอาคมก็เสียวปลายหัวของแข็งที่ไม่มีทีท่าจะลดความแข็งลง สงสัยยังอยากอยู่

“อยากเลียก็เลียสิครับ ผมไม่ห้ามสำหรับคุณแพทตี้” เขาหลับตากอดหญิงสาวแนบอก สุขใจเหลือเกินในการขึ้นสวรรค์ กับผู้หญิงที่มีหน้าตาสวย รูปร่างดี ผู้ชายล้วนต้องการสิ่งนี้ ความสมบูรณ์เวลาร่วมรัก

เช้าที่แพทตี้วิ่งจ็อกกิ้งตรงสนามหน้าบ้าน ปกติมักนอนเอกเขนกบนเตียงจนสายโด่ง ในเช้านี้อยากตื่นเช้ากว่าทุกเช้าเพื่อออกวิ่งสุขภาพบ้าง ทีแรกตั้งใจจะปั่นจักรยาน ไปตรงสวนสาธารณะของหมู่บ้านเปลี่ยนใจ

เสียงเครื่องตัดหญ้าดังกระหึ่มอยู่ในสวน หญิงสาวได้ยินหยุดวิ่ง สงสัยว่าใครมาตัดหญ้าอยู่ในสวนของเธอในเวลาเช้า ทั้งที่เวลาแบบนี้เหมาะกับการพักผ่อนมากกว่า เดินไปยังจุดที่ได้ยินเสียงเครื่องตัดหญ้า สายตามองเห็นคนๆ หนึ่งสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวลายสก๊อตเก่าๆ กับกางเกงสีดำเก่าไม่ต่างกัน บนศีรษะสวมหมวกสานสีส้มครอบอยู่

“นี่ๆ ใครใช้ให้เข้ามาตัดหญ้าในบ้านของฉัน”

คนสวนตัดหญ้าจึงไม่ได้ยินการแผดเสียงอยู่ด้านหลัง ยังคงเดินตามเครื่องตัดหญ้าต่อไป ไม่หันไปตอบใดๆ แพทตี้ชักเริ่มฉุนเกิดอารมณ์ขุ่น ย่างก้าวตามคนตัดหญ้ากระทั่งไปถึงตัว กระชากหัวไหล่คนๆ นั้นให้หันมาคุยกันตน

“นี่ฉันเรียกไม่ได้ยินหรือยังไง ใครใช้ให้เข้ามาในบ้านฉัน” ตะเบ็งเสียงแข่งกับเครื่องตัดหญ้าที่ยังไม่ดับเครื่อง คนนั้นสวมหมวกสานกันแดด ซ้ำยังมีหมวกไหมพรมครอบอยู่ด้านในอีกชั้นกันแดดกันฝุ่น

“อะไรนะครับคุณผู้หญิง” เขาตะโกนแข่งกับเสียงดัง

“ถอดไอ้หนูฟังงี่เง่านั้นออกซะ” เธอชี้ไปตรงหูฟังที่เสียบอยู่ในหูคนตัดหญ้า

“อ๋อ...โทษทีครับ” เขาดึงหูฟังออก

“ตอบคำถามฉันเดี๋ยวนี้”

“คุณผู้หญิงถามว่าอะไรนะครับ ผมไม่ได้ยิน”

“ใครใช้ให้เข้ามาในบ้านฉัน”

“อ้าว...คุณผู้หญิงเป็นคนจ้างผมให้มาตัดหญ้าวันนี้จำไม่ได้เหรอครับ”

“ฉันนี่นะ”

“คุณโทรไปบอกกับทางร้านขายต้นไม้เจ้าประจำ คุณโอไงครับเจ้าของร้าน ให้มาตัดหญ้าเพราะมันรกแล้ว คุณบอกว่าอยู่บ้าน อีกสองสามวันจะไม่อยู่รีบๆ มา” คนตัดหญ้าตัวโตอธิบาย

“อ๋อ...คนของคุณโอเหรอ” คราวนี้หญิงสาวหน้าเหลอหลา ถึงบางอ้อ เมื่อวานตอนกลับมาเห็นหญ้ารก จึงโทร. ไปนัดกับทางร้านต้นไม้เป็นร้านประจำ ขอคนเข้ามาตัดหญ้าในสวนมันรกจนขึ้นสูง จนจะกลายเป็นที่อยู่ของสิงสาลาสัตว์ไปแล้ว

“ครับ” เขาค้อมศีรษะตอบรับหญิงสาวเจ้าของบ้าน สงสัยแม่นี่ความจำเสื่อม สวยซะเปล่าแต่ขี้โวยวาย

“นายชื่ออะไร ไหนถอดหมวกคุยกันฉันหน่อยสิ” จะได้เห็นหน้าค่าตา เจ้าของสวนส่งใครมา ถ้าทำงานไม่ดีจะได้ฟ้องถูกคน

“ผมชื่อรังสิตครับ” บอกชื่อพร้อมกับยกมือถอดหมวกสาน และหมวกไหมพรมออกจากศีรษะ

โอววว แม่เจ้านี่หรือเรียกว่าคนสวน ถ้าไม่ใช่นายแบบออกมาจากนิตยสารจีเอ็ม ก็ต้องออกมาละติจูดอย่างแน่นอน ใบหน้าคมคาย จมูกโด่ง คิ้วดกพาดผ่านเหนือดวงตาดุดันเปล่งประกาย

“หิวน้ำไหม” เธอถามด้วยอาการพยายามระงับความคิด

“นิดหน่อยครับ ถ้าคุณผู้หญิงจะกรุณา ช่วยประทานน้ำกับผมหน่อยได้ไหมครับ” เขาพูดอย่างเป็นการเป็นงาน ใช้ภาษาสุภาพกับคนจ้างงาน ข้อความตรงรถตัดหญ้าติดไว้ บริการไม่สุภาพโปรดแจ้ง ติดเบอร์โทรศัพท์ไว้ด้านล่าง เขาคิดจะฉีกออกหลายครั้งเวลาเจอเจ้าของบ้านงี่เง่า จะให้ตัดหญ้าแบบนั้น แต่งแบบนี้ จัดสวนให้ด้วย เครื่องตัดหญ้าดังคนจะพักผ่อน ถ้าอยากพักผ่อนจ้างคนมาตัดหญ้าทำไมไม่ยักกะลงมือถอนเอง

“ได้สิ” แพทตี้แอบยิ้มตอนหมุนกาย กำลังจะก้าวเข้าไปในบ้านเพื่อบริการน้ำดื่มกับคนตัดหญ้าหน้านายแบบ พอๆ กับเดินออกมาจากหนังสือแฟชั่น “รอแป๊บหนึ่งนะ ฉันไปเอามาให้” เธอหันกลับมาบอกคนตัดหญ้า แต่ไม่ทันระวังในช่วงหันกลับไป เท้าดันไปเกี่ยวกับหญ้าที่ตัดแล้วไม่ขาด เท้าข้างหนึ่งเหยียบปลายอีกด้านไว้ เท้าที่กำลังยกก้าว สอดเข้าไปตรงส่วนโค้งพอดี

ส่งผลให้หญิงสาวเสียหลักล้มหน้าคะมำ รังสิตหันไปเห็นพอดี แต่วิ่งเข้าไปช่วยไม่ทัน พยุงเธอขึ้นมาจึงเห็นว่าหน้าของเธอเต็มไปด้วยเศษหญ้าเต็มศีรษะ จมูกก็แดงก่ำเพราะกระแทกกับพื้น

“เป็นอะไรบ้างไหมครับคุณผู้หญิง”

“ช่วย...โอ๊ย...เจ็บ ช่วยพาฉันเข้าไปในบ้านหน่อย”

“จมูกคุณมีเลือด”

“ว๊ายยย !! จริงดิ”

“ผมช่วย” เขาอุ้มเธอเร่งเดินเข้าไปในบ้าน “คุณมียาหรืออะไรปฐมพยาบาลไหม”

“มีอยู่บนตู้ยาตรงโน้น” เธอชี้ไปตรงตู้ยาสามัญข้างผนัง เขาวางเธอลงบนโซฟาตัวยาว อายก็อาย ไม่อยากมองหน้าคนตัดหญ้ารูปหล่อเลยจริงๆ เขาวิ่งกลับมาพร้อมสำลี และขวดแอลกอฮอล์ในมือ “จะทำอะไร” เธอร้องถามเมื่อเห็นสองสิ่งในมือมอมแมม

“ช่วยทำแผลให้คุณไงครับ”

“ไม่เอามันแสบนะ”

“นิดเดียวอย่างี่เง่าเป็นเด็กสิ”

“ไม่นะ” แพทตี้ดึงดันจะไม่ให้เขาทำแผล เพราะไม่เป็นอะไรมาก แอลกอฮอล์ทั้งฉุน พอโดนแผลก็แสบไม่เอาละ จากนั้นจึงเป็นวินาทีแห่งการยื้อแย่ง ผลักสำลีชุบแอลกอฮอล์ในมือเขาออก การยื้อกันไปมาทำให้ทั้งสองแนบชิด แตะต้องตัวกัน ความดื้อของแพทตี้ทำให้รังสิต ต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด

จับเธอกดลงติดโซฟา ดังนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแพทตี้เป็นฝ่ายลงไปอยู่ด้านล่าง โดยมีรังสิตใช้มือทั้งสองกดข้อมือหญิงสาวแน่นติดกับเนื้อนิ่มของโซฟา

“คราวนี้จะยอมทำแผลหรือยัง” เขาถามใบหน้าลอยเหนือดวงหน้าตื่นของคนด้านล่าง สายตาทั้งคู่สบประสาน วาววาม ปรากฏกระแสแรงดึงดูดเข้าหากัน

“ปล่อยฉันสิ” เสียงอ่อย พร้อมกับท่าอ่อยสั่งเขาให้ปล่อย ทั้งๆ ไม่อยากให้ปล่อย เขากำยำ แข็งแรง ตัวใหญ่รูปร่างดูดให้เข้าไปซบกับแผงอกแน่น

“จะทำแผลไหม” เขาถามในมือยังถือสำลีชุบแอลกอฮอล์ชุบ

“ไม่ต้องทำแล้ว” เป็นความรู้สึกเขินอายที่แทรกใบหน้าจนร้อนผ่าว เขามองเธอจนทำให้ร่างกายแพทตี้ร้อน ไม่สามารถควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจได้