ลูกชายหล่อได้พ่อ 2

“แม่ครับ อิฐอยากกินไอติม” เจ้าตัวป้อมเอ่ยขึ้นเมื่อกินข้าวมันไก่หมดจานแล้ว

“ได้ลูก เตเต้เอาไอติมด้วยไหมครับ” บาลีหันไปถามเพื่อนสนิทลูกชาย ที่กำลังจะกินข้าวมันไก่หมดจานเช่นกัน

“เอาครับ เยอะๆ เลย”

“เตเต้ กินของหวานแต่พอดีครับลูก” พิมพาปรามลูกชาย

“เด็กกำลังกิน แกก็อย่าห้ามมาก”

“เดี๋ยวอ้วนขึ้นมา ลำบากตอนลด”

“เด็กแค่นี้ แกก็คิดไปไกล”

“อ้วนแล้วหล่อเหมือนน้องอิฐก็จะไม่บ่นเลยนะ” พิมพาว่า บาลีตีบ่าเพื่อนเบาๆ โทษฐานบูลลี่ลูกชายตัวเอง

จากนั้นบาลีก็ซื้อไอศกรีมให้เด็กๆ แน่นอน ของน้องเตเต้สองถ้วย ตามคำเรียกร้อง แต่พิมพากลัวลูกอ้วนเลยแย่งกินไปเกือบครึ่ง

“นังรตีมันเป็นไรมากไหมแก นั่งค้อนปะหลับปะเหลือกอยู่ได้” พิมพาบ่น เมื่อรตีที่นั่งอยู่กับก๊วนของตัวเองที่โต๊ะข้างๆ มองมาแล้วทำท่าทีค้อนใส่ทุกครั้งที่บังเอิญหันไปมอง

“ช่างมันเถอะ”

“เฮอะ คงขายหน้าลูกตัวเองเต้นผิดจังหวะ” พิมพาว่า แล้วส่งค้อนกลับไปบ้าง อีกฝ่ายก็ชักสีหน้าใส่ทันที

“มันคงคิดว่าตัวเองค้อนเป็นอยู่คนเดียว” พิมพาหัวเราะอย่างสะใจ

“พอแล้วน่า เด็กๆ ฟังอยู่”

“ไม่เป็นไรคับ ไอ้รามมันก็ชอบว่าอิฐไม่มีพ่อ แล้วยังล้อว่าเตเต้อ้วนอีก” เด็กชายเตเต้ถือโอกาสฟ้องเสียเลย

“ไม่ต้องสนใจหรือโต้ตอบคนนิสัยไม่ดีแบบนั้นหรอก” บาลีบอกเด็กทั้งสอง

“ใช่แล้วลูก อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ” พิมพาบอกกับเด็กๆ แบบนั้น แต่ตัวเองยังไม่หยุดส่งค้อนโต้ตอบรตี

“พิมเสนคืออะไรคับ” เด็กชายอิฐถาม มองพิมพาตาแป๋ว ใคร่รู้มาก

พิมพาหัวเราะเบาๆ แล้วหันไปทางบาลี

“ไว้คืนนี้แม่จะอธิบายให้ฟังครับ” บาลีบอกลูกชาย เพราะอธิบายตอนนี้น่าจะยาว

“คงไม่เหมือนพิมพานะแม่” เด็กชายเตเต้พูดหน้าตา

“ไอ้ลูกคนนี้” พิมพาบิดแก้มยุ้ยๆ ของลูกชายอย่างมันเขี้ยวในความช่างพูด

กลับมาถึงบ้านตอนบ่ายแก่ๆ ลูกชายก็ฟุบหลับทันที เพราะตื่นเตรียมตัวแสดงงานที่โรงเรียนแต่เช้า บาลีอาบน้ำแต่งตัวอยู่ในชุดสบายๆ ก็ออกมานั่งคุยกับป้ามอญ ส่วนลุงปราบกับธรินท์นั้นยังไม่กลับจากไร่

“ไอ้ดินบอกมีผู้จัดละคร ที่เป็นพี่สาวของเพื่อน มาขอเข้ามาชมไร่น่ะ”

“เหรอคะ มาดูทำไม”

“เห็นว่าอยากมาถ่ายทำละครที่ไร่เราน่ะ”

“โห ดีจัง ไร่เราจะดังแล้ว”

“ลีเห็นด้วยใช่ไหม” เพราะไร่แสงอุษาแห่งนี้ บาลีเป็นเจ้าของตัวจริง บาลีได้รับมรดกมาจากผู้เป็นบิดา ส่วนสามีของนางมีหุ้นอยู่เพียงสามสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น แต่บาลียังใจดีแบ่งหุ้นของตนเองให้ธรินท์ยี่สิบเปอร์เซ็นต์

ทั้งสามคนแบ่งหน้าที่ทำงานอย่างชัดเจน บาลีดูแลเรื่องบัญชีเป็นหลัก ธรินท์ดูแลเรื่องการตลาด ส่วนสามีนางนั้นดูแลเรื่องภายในไร่ทั้งหมด

“ต้องเห็นด้วยอยู่แล้วค่ะ”

เมื่อใกล้ถึงเวลาเย็น บาลีช่วยป้ามอญทำอาหารค่ำ ปกติถ้าไม่มีธุระที่ไหน ทุกคนจะมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา กินข้าวอิ่ม กินขนมผลไม้ บาลี ลุงปราบและธรินท์ ก็พากันพูดคุยเรื่องงาน ส่วนป้ามอญนั่งดูละครหลังข่าว ส่วนน้องอิฐก็ง่วนอยู่กับของเล่น

ธรินท์นั้นมีบ้านพักหลังเล็กตามประสาหนุ่ม ห่างจากเรือนใหญ่ไปเพียงเล็กน้อย

“ป้ามอญบอกแล้วใช่ไหม เรื่องที่มีผู้จัดละครมาดูโลเคชันถ่ายละคร” ชายหนุ่มผิวแทน หน้าคมหล่อเอ่ยขึ้น ขณะนั่งสบายๆ กินผลไม้ไปด้วย

“บอกแล้ว ว่าแต่ผู้จัดคือใคร”

“พี่วีรา”

“วีราวรรณน่ะเหรอคะ!” น้ำเสียงตื่นเต้นขึ้นมาทันที บาลีติดตามผลงานของอีกฝ่ายมานาน เพราะอัทธ์เล่นละครของ

วีราวรรณเป็นผู้จัดค่อนข้างบ่อย

“อือ”

“แล้วพี่ดินรู้จักพี่วีราได้ยังไงคะ” รู้สึกตื่นเต้นชอบกล อาจเพราะวีราวรรณร่วมงานกับอัทธ์มากที่สุดในจำนวนละครที่อีกฝ่ายเป็นผู้จัด

“เป็นพี่สาวของเพื่อนสมัยเรียนมหา’ ลัย”

“สนิทไหม”

“ไม่เลย สมัยเรียนเคยเจอแค่ไม่กี่ครั้ง พอดีเพื่อนพี่ ไอ้วินน่ะ เห็นว่าพี่วีรากำลังหาโลเคชันเป็นไร่เพื่อถ่ายละคร มันก็เลยแนะนำไร่ของเราไป”

“รู้ไหมคะว่าเรื่องอะไร” อยากถามว่าใครเป็นนักแสดงนำด้วยซ้ำ แต่กลัวธรินท์สงสัยในความอยากรู้ของเธอ

“ไม่ได้ถามชื่อเรื่อง แต่พี่วีราบอกแค่ว่า พระเอกของเรื่องเป็นเจ้าของไร่องุ่น และโลเคชั่นไร่เราก็ดูเหมือนจะสวยถูกใจพี่เขาอยู่เหมือนกัน ถ้าลีไม่มีปัญหาอะไร ก็อนุญาตให้เขามาถ่ายทำแล้วกัน”

“ไม่มีปัญหาใดๆ แน่นอนค่ะ” บาลีบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เมื่อถึงเวลาแยกย้าย บาลีก็รีบพาลูกเขานอน พอเจ้าตัวป้อมหลับแล้ว บาลีก็รีบหาข้อมูลละครเรื่องใหม่ของวีราวรรณเป็นผู้จัด แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรให้บาลีรู้ว่าละครเรื่องนั้น ชื่อเรื่องอะไร และใครเป็นนักแสดงนำ

นางเอกนั้นบาลีไม่อยากรู้ แต่พระเอกของเรื่องนี่สิ อยากรู้มาก

ภาวนาให้เป็นเขาคนนั้น

สาธุ สาธุ สาธุ

""""""""""""""