[6/1]

[6/1]

(NARF TALK)

ค่ำคืนราตรีภายใต้แสงไฟหลากสีลอยระยิบระยับประดับทั่วทุกมุมร้านทำให้ผู้คนที่ท่องเที่ยวต่างสนุกหลงใหลไปกับกับน้ำเมาหลายยี่ห้อหลายสูตรชงผสมกัน

หนึ่งในนั้นคือหญิงสาวใบหน้าหมวยอย่างปิ่นหยก ที่ไม่สามารถปฏิเสธแก้วเหล้าเพื่อนของผมได้

“ถ้าไม่ไหวก็พอได้แล้ว” ผมก้มหน้าหันมากระซิบบอกคนตัวเล็กที่ตอนนี้มองดูหน้าแล้วเหมือนคนแพ้กุ้งมาอย่างนั้นเลย

“อื้มม ไม่อาวสิ!! ไหนใครมาาว ไม่มีใครเมาซะหน่อย” มือของผมกำลังจะยื่นมือมาจับแขนร่างบางให้ลุกขึ้นจากที่นั่งเตรียมออกจากร้าน ทว่าคนที่กำลังจะถูกดึงให้ลุกขึ้นนั้นกลับสะบัดแขนออกก่อน

(1 ชม. ก่อนหน้า)

‘เออ แล้วเรื่องที่มึงจะหมั้นกับน้องดารันปีนี้ พ่อมึงว่าไงบ้างวะ?’

‘ก็ยังพูดคำเดิม’

‘อย่างงั้นหรอวะ แล้วมึงไม่คิดจะยอมหมั้นให้แม่งจบๆ ไปวะ กูว่าก็ไม่ได้เสียหายอะไรป่าววะ? น้องเค้าก็ทั้งน่ารัก เรียนก็เก่ง เป็นถึงลูกสาวตระกูลผู้ลากมากดี นิสัย ....ก็คงดีแหละมั้ง เออนั่นแหละ มึงก็ลองพิจารณาใหม่ดูดิ่ ไหนๆ มึงก็ไม่ได้มีใครอยู่ไม่ใช่หรอวะ?’

‘กุว่าเราหยุดพูดเรื่องนี้เถอะ ปวดหัวว่ะ’

นั่นคือบทสนทนาระหว่างผมกับเพื่อนสนิทก็คือไอ้บอม ถามว่าทำไมผมไม่ห้ามตั้งแต่แรกน่ะหรอ ความจริงไม่เลย ผมห้ามไปแล้วโดยแกล้งอ้างเหตุผลไปว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้เลขาฯ คนใหม่ของเขาต้องไปเรียนรู้งานเกรงว่าจะเสียการเสียงาน

แต่แล้วก่อนหน้านี้ไอ้บอมน่ะสิดันปากไม่อยู่นิ่ง พูดถึงเรื่องที่ีผมจะหมั้นขึ้นมา หยกแม่งยิ่งขี้น้อยใจง่ายอยู่กูขี้เกียจง้อแล้วอ่ะค้าบ เดี๋ยวหาเรื่องไม่ยอมทำการบ้านกับผมอีกคืนนี้

กลับมาที่ตอนนี้คนนั่งข้างๆ ผมเริ่มตัวอ่อนย้วยแทบจะนอนหมดสภาพอยู่แล้ว เอาจริงๆ ผมไม่หรอกว่าหยกกินเหล้าได้ไหม เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาก็แทบจะไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ

เพราะยังไงก็เจอกันแค่เฉพาะตอนอยู่คอนโดกับหยกแค่นั้น ไม่แน่ระหว่างที่ผมหายไปเธออาจจะดื่มอยู่บ้างก็ได้ ถึงได้กล้ากระดกเหล้าไปหลายช็อตขนาดนี้

“ไม่ไหวก็กลับ! ลุก!!” เอาดีๆ คือผมเริ่มจะหมดความอดทนกับสภาพเธอตอนนี้แล้ว โดยเฉพาะที่เธอใส่ผมแล้วหันไปคุยแค่กับเพื่อนสนิทผมแทน

ผมดึงร่างบางให้ยืมขึ้นก่อนจะพยุงออกไปข้างนอก ในใจนี่อยากจะอุ้มออกไปเลยด้วยซ้ำ แม่ง! ถ้าไม่ติดว่าไอ้บอมมันจะสงสัยเอา

“เฮ้ยๆ จะรีบไปไหนนนน~ น้องมึงยังไม่มาเลยนะ อยู่ก่อนๆ มาๆ” ไอ้บอมมันยังเดินตามมาหาผมท่าทางเมาแบบกรุ่มกริ่ม

“จะ 5 ทุ่มแล้วไอ้สัส มึงอยากอยู่ก็อยู่ไปกูจะกลับ” ผมนั่งรอน้องชายของผมซึ่งตอนนี้ไม่รู้ว่ามันหายหัวไปไหนจนป่านนี้ยังไม่โผล่หัวมา จนจะ 5 ทุ่มอยู่แล้ว แล้วดูสภาพคนของผมตอนนี้จะให้อยู่ได้ยังไง

“เออ งั้นมึงกลับไปเลย เดี๋ยวกูไปส่งน้องหยกให้มึงเอง รับรองพรุ่งนี้ไม่เสียงานที่บริษัทมึงแน่นอนครับเพื่อน” จู่ๆ ไอ้บอมมันก็จะอาสาไปส่งหยกให้ แต่เรื่องอะไรกูจะยอมวะ

“อ่ะ อืมมม ดีๆๆ งั้นพี่บอมปายส่งหยกน้า ปายๆ งึมๆ” คนนี้ก็พร้อมใจอยากจะไปกับมันจังนะ ผัวยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคน

“ไม่ได้!! มึงไม่รู้จักบ้านหยกจะไปได้ไง” หึ! เมาแล้วเป็นแบบนี้หรอวะ ใครชวนไปไหนก็ไป..... ง่ายดี

“มึงนั่นแหละบ้า ก็ให้น้องเค้าบอกทางสิวะ” ไอ้เพื่อนเวรของผมยังรั้นจะไปส่งหยกให้ได้ ก่อนมันจะเดินเข้ากระซิบพูดบางอย่างเบาๆ ข้างหูผม

“เฮ้ย ....แต่ว่าคนนี้แม่งแจ่มว่ะ ขาว หมวย หุ่นนี่แม่งจะเด็ดขาดไหนวะ ถ้ามึงไม่ว่าอะไรกูอยากจะพาน้องเค้าไปที่คอนโ.... (ผลั่วะ!!!) …….โอ๊ย!!”

ก็สอยหมัดให้กินเลยสิครับรออะไร ไอ้เวร! แม่งมึงจะลองดีกับกูใช่ไหม เอาดิมาดิ พร้อมสุดๆ เลยตอนนี้ อยากต่อยอีกซักหมัด

“ว้ายยย!! พี่บอม!!” ร่างบางที่ตอนแรกซบหน้าเหมือนจะหลับคาไหล่ผมไปแล้ว แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้

“ไอ้นาฟ มึงต่อยกูทำไมเนี่ย!” ไอ้ห่านี่ไม่สำนึกอีก ซักหมัดดีไหม แม่งงเอ๊ย!! ทำไมผมต้องหัวร้อนขนาดนี้ด้วยวะ

“มึงยังจะกล้าถามนะไอ้สัส ไป! กลับ!!!” ผมชี้หน้าด่ามันไป และรีบคว้าร่างบางอย่างทุลักทุเลออกไปจากร้าน

ไม่อยู่รอมันแล้วนะไอ้ณัฐ เจอกันที่บริษัทเลยแล้วกัน ขอไปเคลียร์กับยัยตัวแสบนี่ก่อน

“อ่ะ โอ้ย! ปล่อยนะเจ็บ ปล่อยหนู” ทีนี้เริ่มมีสติขึ้นมาเลยนะ หรือที่อยู่ในร้านแค่อยากจะอ่อยให้เพื่อนเขาไปส่งจริงๆ กันแน่

ถ้าเป็นแบบนั้นก็ลองดูสิ แม่งจะเอาให้แหลกคาเตียงไปเลย ของๆ ใครก็ห่วง ยิ่งช่วงนี้อนามัยอยู่ไม่อยากไปซื้อข้างนอกกิน โว้ย! หงุดหงิด

“ขึ้นรถได้แล้ว”

“ไม่! ปล่อยนะ คนนิสัยไม่ดีชอบทำร้ายร่างกายคนอื่น!”

“ขึ้นไป! อึ๊บบ!!!” ไม่ยอมขึ้นดีๆ ก็อุ้มขึ้นไปเลยสิครับ รองเท้าหล่นก็ช่างแม่ง ตอนนี้กูอยากกลับเต็มทนแล้ว

ระหว่างที่ผมขับรถอยู่ร่างบางที่เอนกายนอนเหยียดอยู่ด้านหลังก็โกร่งคออ้วกใส่หลังรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จบงานนี้ต้องลงโทษให้มาล้างรถซะเลยดีไหม ถ้าพรุ่งนี้ตื่นมาเห็นสภาพตัวเองตอนนี้จะรู้สึกยังไงวะ

ช่างเถอะว่าเธอจะรู้สึกยังไงที่จริงเธออาจจะแค่เสียใจ ที่อ่อยจนเหยื่อติดกับเกือบจะได้พากันไปขึ้นสวรรค์ แต่กลับโดนผมชกหน้าหงายหลังไปก่อน

เธออาจจะแค่เสียดายแต่ผมหงุดหงิด หงุดหงิดมากด้วยไม่รู้ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยทั้งๆ ที่เดือนหน้าพลอยก็จะกลับมาแล้ว ผมควรจะซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองสิ

--- End talk ---