ปฐมบท พี่สาวใจร้าย

ผู้ชายหน้าตาดีหน้าที่การงานดี ใครๆ ก็อยากได้เป็นสามี นั่นคือคำพูดซุบซิบกันในหมู่เครือญาติของวันนี้

พวกเขาต่างได้ข่าวว่าพี่น้องชอบผู้ชายคนเดียวกัน แน่นอนว่าสุดท้ายคนที่ได้แต่งงานก็คือคนที่ฝ่ายชายเลือก คนไม่ใช่ก็ต้องแพ้พ่ายไปตามระเบียบ แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่า หล่อนยอมรับได้หรือไม่

บ้านเรือนไทยริมชานเมือง งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย เจ้าบ่าวหล่อเหลาภูมิฐาน เจ้าสาวสวยน่ารักมีรอยยิ้มสดใส พวกเขายืนต้อนรับแขกเหรื่อด้วยกันอย่างหวานชื่น บ่งบอกได้ดีว่ามีรักจากใจจริง มิใช่แค่เสแสร้งหรือปรุงเสริมเพิ่มแต่งให้ดูดี

ด้านหน้าของงานเลี้ยงมงคล หญิงสาวในชุดสีดำแสดงถึงการไว้ทุกข์ ถือพวงหรีดในมือ ซึ่งกำเป็นหมัดแน่น

เธอยืนนิ่งงัน มองงานแต่งงานชื่นมื่นตรงเบื้องหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า

ท่ามกลางการแสดงออกถึงความยินดีจากแขกเหรื่ออันน่าสะอิดสะเอียน ริตาเลือกที่จะก้าวเท้าฉับๆ เดินเข้าไป

พวงหรีดในมือถูกเขวี้ยงใส่เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวอย่างเกรี้ยวกราด

“พี่ต้า!”

เจ้าสาวเรียกชื่อเจ้าของพวงหรีดอย่างตกใจ

“ยัยต้า! แกทำอะไรน่ะ”

ริตาตวัดสายตามองมารดาผู้ให้กำเนิดอย่างโมโห “มาอวยพรคู่บ่าวสาวไงแม่ ไม่เห็นเหรอไง”

“แกทำเกินไปแล้วนะ น้องร้องไห้แล้วเนี่ย” พรพรรณมองลูกสาวคนโตจอมโวยวายอย่างไม่ชอบใจ

ริตาตวัดสายตามองกลับมาที่เจ้าสาว “แกควรหัวเราะไม่ใช่เหรอไงยัยนิด”

เธอจับไหล่ที่กำลังสั่นเทาของน้องสาวเขย่าอย่างแรง ตวาดลั่น “หัวเราะสิ หัวเราะ!”

“หยุดนะยัยต้า คนในงานมองใหญ่แล้วนะ”

พรพรรณให้รู้สึกปวดหัว ได้แต่พยายามห้ามปรามตามกำลังของคนเป็นแม่ นางเข้ามาแยกคนเป็นลูกสาวคนโตที่มีเรี่ยวแรงมากกว่าออกจากลูกสาวคนเล็กที่อ่อนแรงกว่า “ต้า! หยุด!”

“ไม่หยุด หนูอยากตบหน้าด้านๆของนังนิดให้ล้มคว่ำ ไม่ใช่แค่เขย่าไหล่แบบนี้ด้วยซ้ำ”

“ต้า! แค่ผู้ชายคนเดียวเหรอถึงต้องแตกหักกัน”

“ใช่!” ริตาตวาดลั่น “แม่จะทำไม?”

“พอเสียทีเถอะต้า” เสียงทุ้มเข้มของคนเป็นเจ้าบ่าวเอ่ยขึ้นอย่างเอือมระอาเต็มทน แววตาของเขาไม่สบอารมณ์ รีบมาดึงเจ้าสาวของตนเข้าโอบด้วยสองแขนอย่างต้องการปกป้องตลอดเวลา “ปล่อยเถอะต้า เธอกำลังทำนิดเจ็บ”

“เจ็บเหรอ?” เธอจิกเล็บเข้าเนื้อไหล่ของน้องสาว “แกชนะนี่ จะเจ็บเท่าคนแพ้แบบฉันได้ไง”

“ฮึก! พี่ต้า” ณิชายิ่งร้องไห้หนัก เธอไม่คิดว่าพี่สาวแสนดีจะทำแบบนี้ในงานแต่งของเธอ

เป็นเพราะเจ้าบ่าวเขาเลือกเธอใช่หรือเปล่าถึงทำให้พี่สาวเปลี่ยนไปเป็นคนละคน “พี่ต้า อย่าทำแบบนี้เลย นิดเป็นน้องพี่นะ ฮือ...”

“แล้วฉันไม่ใช่พี่แกหรือไง แกคงไม่เข้าใจคำว่าเสียสละสินะ” เธอจิ้มหน้าผากน้องสาวจนหน้าสวยน่ารักหงายหลัง “แกเป็นน้อง ควรรู้จักคำว่าเชื่อฟังและยอม เพราะฉันเป็นพี่แกไง”

พรพรรณผู้เป็นแม่รู้สึกทนไม่ไหว “แค่ผู้ชายคนเดียวทำแกเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ?”

ริตาเม้มปากขึงตาอย่างโกรธจัด ใช่ เธอเปลี่ยนไปเพราะผู้ชายตรงหน้าเลือกน้องสาว เขาไม่เลือกเธอ

“ต้า น้องนิดกำลังท้องอยู่นะ” เจ้าบ่าวเบี่ยงตัวเจ้าสาวมาอีกฝั่งเพื่อหลบฝ่ามือที่กำลังจิกทึ้งของคนเป็นพี่

ริตาไม่ตามหยิกอีกแต่ถามเหยียดเสียงดัง “เพราะท้องสินะพี่ถึงยอมแต่งงานกับมัน ถ้ามันไม่ท้อง พี่ก็ต้องแต่งงานกับฉัน ได้ยินมั้ยยัยนิด ฉันสวย ฉันดีกว่า แกมันก็แค่เด็กกะโปโล มีดีแค่เสแสร้ง ตอแหล”

“ต้า พอที พี่รักนิดจริงๆ อย่าพยายามอีกเลย”

“พี่ทัน!” ริตามองธนาด้วยแววตาเจ็บปวด

เขาควรเลือกเธอสิ! ควรเลือกเธอ

งานแต่งนี้ควรเป็นเธอกับเขา ไม่ใช่ของน้องสาว

“พอเสียทีเถอะต้า” ธนาบอกอย่างอ่อนอกอ่อนใจ คนท้องจะทำงานได้ไง เขาไม่ให้แม่ของลูกตรากตรำหรอก “ถ้ามาร่วมงานด้วยดีไม่ได้ ต้าก็กลับไปเถอะ”

“กลับไปก่อนเถอะต้า วันนี้เป็นวันดีของนิด ถ้าไม่เห็นแก่น้องกับแม่ แกก็เห็นแก่หลานในท้องเถอะนะ” พรพรรณช่วยพูด

“ถึงกับไล่ต้า...”

ริตาหัวเราะทั้งน้ำตาจนใบหน้าบิดเบี้ยวน่าเกลียด

เธอมองมารดาด้วยสายตาน้อยเนื้อต่ำใจอย่างที่สุด กวาดตามองน้องสาวที่กำลังซุกซบอ้อมอกอุ่นของเจ้าบ่าวร้องไห้อย่างน่าสงสารด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนตวัดตาขึ้นมองธนาอย่างเจ็บหน่วงในใจ รอยยิ้มหยันผุดตรงมุมปาก

“รักกันดีเหลือเกินนะ รักกันให้ตลอดรอดฝั่งแล้วกัน ฉันจะคอยสาปแช่งให้เลิกกันทุกวัน คอยดู”

“ต้า!” พรพรรณตะคอกลูกสาวคนโตที่ทำตัวเหมือนพวกขี้แพ้ชวนตีตลอดเวลา

เจ้าของชื่อเหยียดริมฝีปากเกิดเป็นรอยยิ้มร้าย แววตากร้าวกระด้างมองกวาดทุกคนอย่างเกลียดชัง

เขาเลือกคนอื่น ไม่ใช่เธอ!

ชั่วชีวิตเธอเกลียดคำว่าแพ้มากที่สุด แต่เธอก็แพ้...