2.ลางร้าย

“ท่านแกรนด์ดยุคครับ ที่คุกใต้ดินเกิดระเบิด ท่านแกรนด์ดัชเชส..เสียชีวิตแล้วครับ”

แอชตันหันไปมองทหารของเขาด้วยแววตาที่เบิกกว้างขึ้นมา แก้วสุราที่อยู่ในมือตกกระทบพื้นจนแตกกระจาย

“เจ้าตรวจสอบดีแล้วอย่างนั้นหรือ เฟรญ่านาง..ตายแล้วจริงเหรอ?”

ท่าทางของแอชตันมันราวกับว่าเขาจะทรุดฮวบลงไปตรงนั้น

“คะ..ครับ ถึงแม้จะมีเหตุระเบิดและไฟไหม้แต่ทหารของเราดับไฟได้ทัน ท่านแกรนด์ดัชเชสไม่ได้เสียชีวิตจากการถูกไฟคลอก แต่ท่าน..ใช้ดาบปลิดชีพตัวเองครับ”

แอชตันตกใจจนเกือบจะกัดลิ้นของตัวเอง ดวงตาปรากฏแววตื่นตระหนก

เฟรญ่าตายแล้ว..เช่นนั้นเงินที่เขาจะได้จากทีเซียสก็..

“นิ้ว!!..นิ้วมือของนางล่ะ นิ้วมือของนางยังอยู่หรือไม่ เอาแค่นิ้วของนางก็พอแล้ว”

แค่มีนิ้วมือของนางมาประทับตราลงไปบนหนังสือรับเงิน แค่เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว ลูกของเขาและดาเนียกำลังจะเกิดอีกไม่กี่วัน เขาไม่ต้องการให้ทายาทของเขาเกิดมาด้วยความลำบาก เพราะอย่างนั้นเขาจะขาดเงินตรงนี้ไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด..

ทหารคนสนิทขบกัดริมฝีปากแน่น นี่คือท่านแกรนด์ดยุคที่เขาเชื่อมั่นอย่างนั้นหรือ? ภรรยาตายแต่ไม่เสียใจแม้แต่น้อย

“เจ้าจะเอานิ้วนางไปรับเงินจากดยุคทีเซียสอย่างนั้นหรือแอชตัน แต่ขอโทษด้วยเพราะว่าวันนี้ข้าจะมาเอาหัวของเจ้าไปรับเงินจากองค์จักรพรรดิต่างหาก..”

ใบหน้าของแอชตันซีดเผือดกับการปรากฏตัวของขายชุดดำที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา

....................

ความเจ็บปวดจากความตายมันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดเอาไว้ เฟรญ่ารู้สึกว่าตัวเองกำลังดำดิ่งลงไปเรื่อยในความมืดที่ไร้ที่สิ้นสุด

แอชตัน..บุรุษที่ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นสามีที่ใจดีมากกว่าใครๆ เขาเคยให้กำลังใจเธอเรื่องขาข้างซ้ายที่ต้องใช้ไม้เท้าในการช่วยพยุง เธอคิดว่านั่นคือความรักที่แสนสวยงามเหมือนกับในเทพนิยายที่เคยอ่าน ทว่าไม่เลย..เขาหลอกลวง ทรมาน หักหลัง ทำร้ายเธอ..เขาทำให้เธออยากที่จะตายมากกว่าที่จะอยากหายใจ เขารู้ว่าเธอเจ็บปวดที่ตัวเองมีตำหนิเรื่องขาที่มันไม่ปกติ ถึงอย่างนั้นเขาก็ใช้ไม้ทุบตีขาทั้งสองข้างของเธอจนมันเดินไม่ได้ ความทรมานพวกนั้นเธอไม่อยากพบเจอมันอีกแล้ว..

ขอให้ทุกอย่างจบสิ้นและขอให้..จามิน มอดไหม้ไปทั่วทั้งคฤหาสน์ ขอให้ร่างกายของแอชตันแหลกละเอียดเหมือนกับที่เขาทำกับเธอ ขอให้แม่และน้องขอเขาพบเจอความยากลำบากเสียยิ่งกว่าขอทานข้างถนน..

ขอให้บนใบหน้าของคนพวกนั้นเจือนปนไปด้วยคราบของน้ำตาเหมือนกับที่เธอเป็น..

“เฟรญ่า..เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า?”

เสียงเรียกนั้นทำให้สติของเธอกลับคืนมา ภาพเบื้องหน้าไม่ใช่ความมืดมิดที่ไร้ที่สิ้นสุด แต่กลับเป็นภาพของคฤหาสน์ทีเซียสที่แสนคุ้นตา เสียงเรียกนั้นคือเสียงเรียกของดัชเชสเจนนีสที่ในยามนี้ท่านพี่กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาแห่งความเป็นห่วง

ในมือของเธอถือปากกาขนนกเอาไว้ และเบื้องหน้าคือใบข้อตกลงในการหมั้นหมาย..

การหมั้นหมายระหว่างเฟรญ่า ทีเซียส และ แกรนด์ดยุคแอชตัน จามิน

นี่มัน..อะไรกัน? เธอฝันอยู่อย่างนั้นหรือ

เฟรญ่าเงยหน้าขึ้นมามองไปยังบุรุษที่กำลังนั่งอยู่ตรงข้ามเธอ เขาส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนมาให้เธอ มันเป็นรอยยิ้มที่นุ่มนวลที่ครั้งหนึ่งเธอเคยตกหลุมรักรอยยิ้มนั้น..

เธอยืนขึ้นในทันที ก่อนจะหยิบแก้วน้ำชาขึ้นมาแล้วเขวี้ยงปาใส่เขา

“...อะ..อา อึ่ก!! กรี๊ด!!”

ร่างกายของเฟรญ่าสั่นเทาไปหมด เธอมีอาการเกร็งเขม็งและหวาดกลัวไปพร้อมๆ กัน

มาทอสรีบวิ่งเข้ามาหาน้องสาวในทันที เขาโอบกอดเฟรญ่าเอาไว้ดั่งสิ่งของล้ำค่าก่อนจะลูบหลังของเธอเบาๆ

“เฟรญ่า..ไม่เป็นไรนะ! พี่อยู่นี่แล้ว..ไม่ต้องกลัว”

อาการเช่นนี้มันเหมือนกับเฟรญ่าเมื่อสิบปีที่แล้วเลย ในยามที่น้องสาวต่างมารดาอยู่ต่อหน้าท่านแม่ของเขา เฟรญ่าถูกท่านแม่ของเขาทรมานมาพอสมควร นั่นทำให้ในวัยเด็กชีวิตของเธอน่าสงสารมาก และขาข้างซ้ายของเฟรญ่าที่มันเดินไม่สะดวก ก็เป็นผลมาจากการกระทำของแม่เขา..

“ท่านแกรนด์ดยุคช่วยกลับไปก่อนได้ไหมคะ ขออภัยที่ข้าเสียมารยาท”

เจนนีสก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อกล่าวขอโทษแอชตัน ก่อนที่เธอจะรับวิ่งตามสามีขึ้นไปชั้นบน

แอชตันมองตามแผ่นหลังของดยุคทีเซียสซึ่งกำลังอุ้มเฟรญ่าที่กำลังกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขึ้นไปยังชั้นบนของคฤหาสน์ เขามองไปที่เฟรญ่าด้วยสายตาแห่งความเป็นห่วง

นางเป็นอะไรกันนะ..อยู่ๆ เฟรญ่าเป็นอะไรไป เมื่อวานเรายังพูดคุยเรื่องการหมั้นหมายกันอยู่ดีๆ อยู่เลย

“หากมีอาการความคืบหน้าของเฟรญ่าให้รายงานข้าด้วยนะ”

พ่อบ้านก้มหน้าลงเล็กน้อย

“ครับท่านแกรนด์ดยุค ไม่ทราบว่าท่านต้องการเสื้อชุดใหม่..”

“ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้ไปที่อื่นต่อแล้ว ฝากดูแลเฟรญ่าให้ดีด้วย”

พ่อบ้านก้มหน้าลงก่อนที่เขาจะเดินไปส่งแกรนด์ดยุคขึ้นรถม้า เราทุกคนต่างตกใจกับอาการที่ไม่ได้เกิดขึ้นมานานของคุณหนูเฟรญ่า อย่าให้มีอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นมาเลย..หรือว่าการหมั้นหมายในครั้งนี้มันจะเป็นลางร้ายกันนะ

หลังจากกรีดร้องออกไปจนหมดแรง เฟรญ่าก็หลับไป เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงเย็นของอีกวัน

นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอคิดว่านี่คือโลกหลังความตายที่ยังมีความทรงจำต่างๆ แต่ทว่าความเจ็บปวดจากการถูกน้ำร้อนของน้ำชานี่ก็ยังไม่จางหายไปไหน

“ท่านอา..”

เด็กน้อยสองคนเดินเข้ามาหาเฟรญ่า จูเวลกางแขนออกอย่างช้าๆ

“ข้ากอดท่านอาได้หรือไม่..”

เฟรญ่าขมวดคิ้วมองหลานตัวน้อย จูเวลและแจสเปอร์ที่อายุเจ็ดขวบ..

เธออุ้มหลานตัวน้อยทั้งสองขึ้นมากอด ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก..

“ท่านอา..ใครแกล้งท่านบอกข้ามาได้เลย! ข้าจะไปจัดการคนที่ทำให้ท่านอาเสียใจเอง”

จูเวลกล่าวออกมาพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้มของเฟรญ่า

“อ่า..จูเวลของอา เก่งที่สุดเลยนะ เพียงแต่ไม่มีใครแกล้งอาหรอก ไม่มีใครทำอะไรอาได้..อีกแล้ว”

ในยามนี้เฟรญ่าค่อนข้างแน่ใจว่าตัวเองนั้นย้อนเวลากลับมาอย่างแน่นอน เธอย้อนเวลามายังช่วงที่ตัวเองอายุยี่สิบสามปี เธอจะหมั้นกับแอชตันหนึ่งปี หลังจากนั้นเธอก็แต่งงานกับเขา พร้อมกับย้ายไปอยู่ที่แกรนด์ดัชชีจามิน..ที่เป็นดั่งนรก

ทั้งๆ ที่ก่อนที่เราจะแต่งงานกัน ทั้งน้องสาวและแม่ของเขาล้วนแล้วแต่ทำดีกับเธอ ไม่สิ..ไม่ใช่แค่แม่และน้องสาวของเขาแต่ตัวเขาเองก็ทำให้เธอเชื่อว่าเราคือคนรักกัน..

ทุกสิ่งทุกอย่างที่คนในจามินทำกับข้าเอาไว้..ถึงเวลาที่จะต้องส่งคืนแล้วละสิ