Chapter 5 อำนาจเงิน (2)

ทันทีที่ถึงห้องนอนใหญ่ของห้องสวีต บอดี้การ์ดสองคนก็เฝ้าอยู่ที่หน้าห้องตรงโถงทางเดิน ส่วนชายหนุ่มดันตัวเจ้าสาวของเขาให้นั่งลงบนเตียงที่มีกลีบกุหลาบแดงโปรยอยู่ เขาผละไปกดรหัสตู้เซฟแล้วเปิดออก ก่อนจะโยนกระเป๋าใส่เงินลงไปตรงเท้าของกิตติที่เดินตามมา

ชายรุ่นพ่อก้มลงเก็บกระเป๋าขึ้นมาเปิดเงอะงะ เมื่อเห็นธนบัตรจำนวนมากในนั้นก็ถึงกับมือสั่น

“เซ็นสัญญากับใบรับเงินด้วย แล้วเอามานี่”

กิตติหูอื้อตาลายไปหมด เขาจรดปากกาเซ็นชื่อในเอกสารทุกใบที่ชายหนุ่มวางไว้ด้านบนธนบัตรโดยเปิดดูแค่ว่าต้องเซ็นตรงไหนเพราะอยากจะออกจากที่นี่ไปให้เร็วที่สุด ก่อนจะปิดกระเป๋าแล้วลุกขึ้นเดินไปตรงเตียงคิงไซซ์ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาส่งเอกสารทั้งหมดให้พยัคฆ์ตามคำสั่ง

“อะไรวะ ยืนค้ำหัวคนจ่ายเงิน ไม่สุภาพเลยลุง”

กิตติชะงัก หน้าถอดสีเมื่อถูกตำหนิ ศักดิ์ศรีของความสูงส่งร่ำรวยที่กอดมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกทำให้กิตติโกรธจนเส้นเลือดที่ขมับปูดโปน ยิ่งเขาโกรธ พยัคฆ์ก็ยิ่งดูสะใจ แล้วความทรงจำเลือนรางก็แล่นพล่านหัวของกิตติอย่างรวดเร็ว

‘คุกเข่าลงไอ้เสือ! มึงกล้ายืนค้ำหัวกูที่ให้ข้าวแดงแกงร้อนกับมึงกับพ่อกระจอกของมึงได้ยังไง!’

คือคำพูดของเขาเอง วันที่เขากล่าวหาว่าพยัคฆ์ขโมยเงินเขาโดยไม่มีหลักฐาน และใช้ลูกน้องกระทืบพยัคฆ์ในวัยสิบแปดปีจนปางตาย แต่เด็กหนุ่มก็ยังยืนขึ้นมาไม่หยุด แววตาเป็นประกายกล้าอย่างไม่ยอมศิโรราบ เพราะพยัคฆ์มั่นใจว่าตัวเองไม่ผิด!

วันนั้นเขาใช้ให้ลูกน้องเตะขาพับหลังเข่าพยัคฆ์ จนเด็กหนุ่มต้องคุกเข่าลงจนได้ กิตติหัวเราะดังลั่น ชี้หน้าพยัคฆ์ด้วยสีหน้าเหยียดหยาม

‘มึงคิดเหรอว่าลูกสาวกูจะสนใจมึงจริง ๆ ถุย! ดอกไม้ราคาถูกของมึงก็แค่ขยะสำหรับลูกสาวกู จำไว้! คนอย่างมึงไม่มีสิทธิ์จะมองน่องยัยขวัญด้วยซ้ำ ไอ้กระจอก! ไอ้ยาจก!’

วันนี้... พยัคฆ์ไม่ได้สั่งบอดี้การ์ดให้แตะต้องตัวเขาแม้แต่นิดเดียว ไม่ได้สั่งให้บอดี้การ์ดตามเข้ามาด้วยซ้ำ แต่พยัคฆ์ใช้อำนาจที่สูงกว่านั้นบังคับให้เขาคุกเข่าลง

นั่นคืออำนาจเงิน!

กิตติกัดฟันกรอด กำมือแน่นจนมือสั่น ก่อนจะคลายมือแล้วคุกเข่าลงต่อหน้าชายหนุ่มรุ่นลูกอย่างหมดท่า เขาก้มศีรษะ ส่งเอกสารให้พยัคฆ์ด้วยดวงตาแดงก่ำ

พยัคฆ์หัวเราะด้วยเสียงเหมือนคำราม เขารับเอกสารไปตรวจสอบ ก่อนเก็บไว้ในลิ้นชักหัวเตียง แล้วหันไปมองเจ้าสาวของเขาที่นั่งหลังตรง เชิดหน้านิ่ง ดูเมินเฉยกับการถูกหยามของบิดาตัวเอง ราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย

แน่ละ เธอไม่รู้สึกอะไรเลย

ในห้องน้ำเมื่อกี้ เธอก็ดูเฉย ๆ กับการที่เห็นเขาจะเอากับกะ*รี่ในช่วงงานเลี้ยงแต่งงานที่มีเธอเป็นเจ้าสาว ถึงเขาจะหวังว่าเธอจะออกไปแอบร้องไห้ที่ไหนสักที่ แต่พยัคฆ์ก็เห็นอยู่ดีว่าดวงตากลมโตของเพียงขวัญ ถึงจะดูเหนื่อยล้า แต่ก็ไม่ได้บวมแดงอะไรเลย

เธอแม่งโคตรไม่แคร์ ไม่หึง ไม่หวงเขาเลยแม้แต่นิดเดียว สมกับที่แต่งงานเพื่อเงิน

เธอมันผู้หญิงหน้าเงิน เหมือนพ่อของเธอ!!

คิดได้ดังนั้น พยัคฆ์ก็ฉุนโกรธขึ้นมา เขาผลักร่างงามในชุดเจ้าสาวจนเพียงขวัญเสียหลักล้มลงบนเตียงนอน แล้วชายหนุ่มก็คร่อมร่างเธอไว้ ก้มลงกดจูบบดเบียดริมฝีปากหอมหวานอย่างเอาแต่ใจ

เพียงขวัญดิ้นหนี แต่ไม่อาจสู้แรงเขาได้ เธอหลับตาปี๋ น้ำตาไหลเป็นทาง... สองมือกำแน่นด้วยความเจ็บปวด ทรมานไปหมดทั้งหัวใจ...

ชายหนุ่มถอนจูบออกในนาทีหนึ่ง เขายังคงตรึงร่างอ่อนแรงไว้กับเตียง ขณะที่หันไปตะคอกใส่กิตติที่ยังคงนั่งคุกเข่าตะลึงอยู่

“ออกไปสิ จะดูจนเสร็จเลยหรือไง ไอ้แก่!”

กิตติสะดุ้ง ก่อนจะรีบคลานเข่าไปหยิบกระเป๋าเงินมากอดไว้ แล้วรีบวิ่งออกจากห้องไป

ปล่อยให้เพียงขวัญหันมองแผ่นหลังของบิดาด้วยหัวใจที่แหลกสลาย... แต่เมื่อเขาซุกไซ้ขบเม้มเนินอกอวบอัด เธอก็ทำได้แค่ปล่อยกายปล่อยใจ

จะโทษใครได้...

ในเมื่อเส้นทางนี้ เธอเป็นคนตัดสินใจเอง