ตอนที่3 [ราชสีห์กับกวาง]

พิษรักเฮียแฝด

[A poison love]

ตอนที่3

[ราชสีห์กับกวาง]

“เฮียเมฆ” เสียงเฮียหมอกเอ่ยงึมงำออกมา พร้อมประคองร่างเล็กพาเดินไปหาพี่ชาย

“ผมจะพาเธอไปทำแผล” เฮียหมอกเอ่ยสบตาพี่ชายด้วยแววตาเป็นประกายที่ร้ายกาจคงมีแต่พี่ชายฝาแฝดเท่านั้นที่เข้าใจ

“แต่เด็กนี่ติดหนี้เรานะเว้ย” พี่ชายแย้งเสียงแข็ง

“แล้ว…” ว่าจบน้องชายก็ไหวไหล่แล้วรีบดันสาวน้อยให้ออกเดินไปข้างหน้าด้วยกัน

“แม่ง! หื่นไม่เลือกไอ้เชี่ย!” พี่ชายที่เห็นแบบนั้นถึงกับสบถคำหยาบออกมาตามหลังไอ้น้องชายตัวดี ที่เดินประคองหลังสาวน้อยไปไกลจนลับตา

เฮียหมอกพาสาวน้อยก้าวเดินขึ้นบันไดมาโผล่ณห้องโถงขนาดย่อม ที่มีกระจกหนาทึบล้อมรอบและมีโซฟาหรูวางอยู่อย่างเป็นระเบียบ ณิชาได้แต่ใช้สายตาสอดส่องออกไปมองรอบ ๆ จึงสังเกตเห็นด้านนอกมีรถจอดเรียงรายเต็มไปหมด หญิงสาวได้แต่คิดในใจ ว่าผู้คนเหล่านั้นมาทำอะไรกันตั้งมากมาย และห้องใต้ดินที่จากมานั้นมันช่างกว้างขวางมาก และมีตั้งหลายห้องด้วย

“เชิญนั่งเลยเดี๋ยวเฮียจะทำแผลให้” ว่าจบชายหนุ่มเดินไปหยิบกล่องใส่ยามาวางลงข้างตัว หยิบอุปกรณ์มาจัดแจงทำแผลให้เธอ

“ซี๊ด! เฮียมือหนักจังหนูเจ็บจะแย่” ณิชาเอาแต่ทำหน้าเบ้น้ำตาคลอหน่วยอย่างอดกลั้นไม่ไหว

“เฮียพยายามเบาแล้วขอโทษที” เฮียหมอกที่ได้ใกล้ชิดร่างเล็กแค่แปบเดียวกลับรู้สึกหวั่นไหวแปลก ๆ

“ขอบคุณมากนะคะ แต่หนูยังไม่รู้เลยว่าที่นี่ที่ไหน” ณิชาที่มองไปทางไหนก็ไม่คุ้นชินเลย ที่นี่ต้องอยู่ห่างกรุงเทพฯมากแน่ ๆ

“แถบนี้เป็นที่ของเฮียเธอไม่ต้องกลัวนะ แล้วเธอมาที่นี่ได้ไง” เฮียหมอกที่แอบสำรวจร่างเล็กแต่อะไร ๆ ของเธอมันไม่เล็กเลยแฮะ เท่าที่มองด้วยตาเปล่าแล้วมันเต็มไม้เต็มมือไปหมดเลย

ณิชาที่นั่งนิ่งเอาหมอนอิงมาวางทับบนตัก ได้แต่ประเมินในใจว่าผู้ชายตรงหน้าจะไว้ใจได้สักแค่ไหนกัน หน้าตาเขาหล่อเหลา ผิวขาวไม่มากกำลังดี แล้วหุ่นนั่นนะสิ มันช่างเพอร์เฟคเอามาก ๆ เท่าที่เคยพบเจอผู้ชายมา คนตรงหน้าขนาดอยู่ในเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงสแล็คสีเทาเข้มเขาก็ดูดีมากทีเดียว ทำให้ณิชาคิดเลยเถิดไปถึงอีกคนที่หน้าตาเหมือนกัน แต่ผู้ชายคนนั้นดูท่าทางจะดุเอาเรื่องจนเธอนึกหวาดกลัว

“คิดอะไรอยู่ เธอยังไม่ตอบคำถามเฮียเลยนะ” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยถาม

“มีคนจับหนูมา เพราะหนูไม่มีเงินใช้หนี้ เฮียช่วยพาหนูไปส่งบ้านหน่อยได้ไหมหนูอยากกลับบ้าน” สาวน้อยที่ทำใจดีสู้เสือเอ่ยขึ้นทั้ง ๆ ที่ภายในใจยังคงเต้นระส่ำผิดจังหวะไปหมด

เฮียหมอกที่เดินไปที่เคาร์เตอร์บาร์วางเหล้าของห้องโถง แล้วหยิบขวดเหล้ายี่ห้อดังออกมาวางพร้อมเปิดฝาแล้วรินใส่แก้วทรงสวยที่เหมาะมือ ยกกระดกลงคอรวดเดียวหมดแก้ว แล้วรินใส่อีกแก้วมายื่นส่งให้สาวน้อยตรงหน้า

“เธอลองดูหน่อยสิ แผลจะได้ไม่เจ็บมาก”

“หนูดื่มไม่เป็นค่ะ เฮียช่วยไปส่งหนูได้ไหม” ณิชาเอาแต่ขยับตัวอย่างร้อนรนกับสถานะการณ์ที่ไม่ค่อยสู้ดีตรงหน้า แต่เธอก็พยายามพูดหว่านล้อมเผื่อเขาจะใจดีกับเธอบ้าง

“ลองดื่มดูสักแก้วเผื่อเฮียจะอารมณ์ดีไปส่งเธอเดี๋ยวนี้ก็ได้นะ” ร่างสูงใหญ่ที่ตวัดมองร่างเล็กเหมือนราชสีห์ ที่กำลังจะเข้าขย้ำแม่กวางน้อยไม่มีผิดเพี้ยน

“ก็ได้ค่ะ หนูดื่มแล้วเฮียต้องไม่ลืมคำพูดตัวเองนะคะ” ณิชายกมือเรียวที่สั่นเทาไปรับแก้วสวยจากมือเฮียแล้วมาส่งเข้าปากอิ่มของเธอทันที

“อึก…อึก…อ๊า…รสชาติไม่เห็นจะดีเลย เฮียดื่มไปได้ยังไง” ณิชาที่พยายามยกกระดกจนหมดแก้วจึงเอ่ยออกมาทำเอาเฮียหมอกที่มองตาม ถึงกับแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจออกมาไม่น้อย

สามสิบนาทีผ่านไป…

“อื้อ…เฮียรู้ไหม…หนูนี่นะเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณพ่อ แต่พอท่านแต่งงานใหม่กับผู้หญิงที่มีลูกติดมาด้วยหนึ่งคน…หนูกลับรู้สึกว่าสองแม่ลูกกำลังจะแย่งทุกอย่างไปจากหนู…” ณิชาที่เก็บงำความรู้สึกขมขื่นมานานถึงสองปี เมื่อแอลกอฮอล์เข้าปากไปเพียงแก้วเดียว ก็พรั่งพรูความในใจออกมาอย่างเก็บกลั้นไม่อยู่ ขอบตาที่แดงก่ำแก้มที่ออกแดงระเรื่อ ไม่นานน้ำใสที่กักเก็บมาช้านานก็รินไหลลงมาอาบแก้มนวลจนเป็นสาย

“นี่เธอร้องไห้เหรอ…” เฮียหมอกที่เห็นแบบนั้นถึงกับหวั่นไหวซะงั้น ยัยเด็กนี่คงมีปมในใจสินะ แค่เหล้าเข้าปากไปหน่อยเดียวยังขนาดนี้ เฮียหมอกจึงขยับร่างไปใกล้สาวน้อย แล้วยกแขนแกร่งโอบกอดเธอเอาไว้อย่างปลอบโยน

“ถ้าเธออยากร้องนัก ก็ร้องออกมาเลยเฮียจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ” เสียงทุ้มเอ่ยปลอบ

“เฮียใจดีจัง…เฮียรู้ไหมหนูอยากให้คุณพ่อกอดหนูมากแค่ไหน…แต่ท่านไม่เคยมีเวลาให้หนูเลย…” เสียงเล็กเอ่ยแผ่วแล้วน้ำตาก็เอ่อล้นร่องแก้มใส

“สาวน้อย…งั้นคืนนี้เฮียจะอยู่เป็นเพื่อนเธอดีไหม” เสียงทุ้มเอ่ยสองมือยกขึ้นซับน้ำตาให้เธอเบา ๆ แล้วลูบไล้แผ่นหลังเนียนเพื่อปลอบโยน 

เขาไม่รู้ว่าชีวิตที่ผ่านมาของเธอจะเคยพบเจออะไรมาบ้าง แต่ตอนนี้เธอกำลังอยู่กับเขาชายหนุ่มกลับอย่างปกป้องเธอ ทำให้หวนคิดถึงเด็กหญิงตัวน้อยเมื่อสมัยสิบกว่าปีก่อน เด็กคนนั้นเป็นลูกสาวคุณอาที่เป็นเพื่อนรักของพ่อ เธอติดเขากับพี่ชายมาก หลังจากคุณอาพาย้ายไปอยู่กรุงเทพฯก็ไม่เคยได้ข่าวคราวอีกเลย 

ทำไมใจที่แกร่งมาโดยตลอดถึงได้แต่หวั่นไหวกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงด้วยวะ

“เฮียใจดีกับหนูจริงสินะ…” ใบหน้าสวยที่ฉ่ำวาวไปด้วยคราบน้ำตา แหงนเงยสบตาคู่คมที่อยู่ห่างกันเพียงแค่คืบ

“เฮียยังตอบเธอไม่ได้ ว่าจะใจดีกับเธอไปได้แค่ไหน ต้องรอดูเธอด้วยนะว่าจะทำให้เฮียใจดีกับเธอจริงไหม” เสียงทุ้มเอ่ยแผ่ว ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดที่ต้นคอขาวหอมกรุ่น จมูกโด่งเป็นสันสวยเข้าสูดดมที่ซอกคอเนียนนุ่มของเธออย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า สองมือก็สอดแทรกเข้าลูบไล้ใต้เนื้อผ้าที่ห่อหุ้มเนื้อตัวนุ่มนิ่มแทบไม่มิด

“อื้อ! อ๊ะ…ฮึก” ร่างเล็กสะท้านวาบ หัวใจเต้นแรงกระส่ำ ตั้งแต่โตเป็นสาวจนเรียนอยู่ปีสองไปแล้ว ณิชายังไม่เคยให้ชายใดเข้าใกล้ได้ถึงเพียงนี้เลย

“อื้ม! จ๊วบ…จ๊วบ…” ปากหยักสวยของเฮียหมอก ที่ประกบจูบปากอิ่มสวยอย่างอดรนทนไม่ไหว ร่างโตพรมจูบดูดดื่มเบา ๆ เมื่อคนในอ้อมแขนขัดขื่นในคราแรก แต่ตอนนี้เริ่มอ่อนแรงระทวยลงอยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้ว

“อื้อ! อ๊า…เฮีย!” เสียงณิชาครางออกมา เมื่อถูกมือหนาจับให้นอนเอนราบไปกับโซฟาตัวยาวปากหยักเข้าครอบครองอกอวบทั้งสองเต้าของเธอ เขาทั้งดูดทั้งเลียสลับกันไปมา จนณิชาที่ทนไม่ไหวได้แต่ดิ้นบิดกายพล่านอย่างทรมานสุด ๆ

เฮียหมอกที่เอาแต่แปลกใจตัวเอง เขาผ่านผู้หญิงมาตั้งมากมายแทบจะทุกวัน ไม่ว่าจะสวยเซ็กซี่ขนาดไหน ชายหนุ่มไม่มีวันจะใช้ปากใช้ลิ้นปรนเปรอให้อีกฝ่ายเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้เขากลับอยากทำอยากดูดอยากเลียให้เธอ ผู้หญิงที่เพิ่งเจอหน้ากันเพียงไม่กี่ชั่วโมงนี่สิ!

“อื้อ! อ๊ะ…หนู…” ณิชาร้องคราง เมื่อเฮียหมอกเอาแต่ดูดนมเธอไม่หยุด

“อื้ม! จ๊วบ…จ๊วบ…อืม” เสียงเฮียหมอกครางเครือ อย่างมีความสุขที่ได้ดูดเลียอกอวบสลับกันทั้งสองเต้า สองมือก็บีบเคล้นคลึงเต้าอวบอย่างมันเขี้ยว

ณิชาที่ร่างเสียดเสียวยากจะหักห้ามใจ ได้แต่แอ่นอกให้เขาเชยชม สองแขนเรียวที่ผลักดันในคราแรก ตอนนี้ยกขึ้นคล้องคอเขาไว้หลวม ๆ ไปแล้ว