ตอนที่2 [เจ้าหนี้]

พิษรักเฮียแฝด

[A poison love]

ตอนที่2

[เจ้าหนี้]

ณ คฤหาสน์หรูเฮียแฝด

ตุบ!

ร่างกำยำของไอ้เข้ม ได้แบกถุงกระสอบป่านใบใหญ่มาโยนส่ง ๆ ไปที่พื้นกระเบื้องของห้องโถงอย่างหงุดหงิด

“แม่ง! หนักเอาเรื่องแฮะ” เสียงไอ้เข้มสบถออกมาอย่างหัวเสีย

“อื้อ…ฮึก…ฮือ…” เสียงสิ่งมีชีวิตที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ด้านใน ทำเอาเฮียเมฆที่ก้าวเดินลงมาจากชั้นบนต้องหยุดชะงักเท้าลง

“อะไรของมึงวะ” เฮียเมฆหันมาขมวดคิ้วถามคนสนิท

“ลูกหนี้ครับเฮีย”

“ลูกหนี้! มึงเอามาทำหอกรึไง กูต้องการเงิน” เจ้านายหนุ่มหันมาตะคอกใส่คนสนิทที่บังอาจทำนอกเหนือคำสั่งเขา

“แต่นังนี่ ไม่มีเงินจ่ายนี่ครับเฮีย เผื่อจะชดใช้ดอกเบี้ยได้บ้าง” ไอ้คร้ามแทรกขึ้น

“งั้นมึงแก้ปากถุง”

ลูกน้องคนสนิททั้งสองรีบเร่งช่วยกันแก้ปากถุง แล้วจับตูดกระสอบขึ้นออกแรงสะบัดทำเอาสิ่งที่อยู่ด้านในกลิ้งไปกระแทกกับโซฟาเสียงดัง

ปึก!

“อื้อ…ฮือ…” ร่างบางกระเด็นไปกระทบโซฟาเต็มแรงทำเอาเธอครางน้ำตาซึมเล็ดออกหางตาเลยทีเดียว

“เด็กผู้หญิงนี่ มึงเอามาทำไม?” เมฆที่มองเห็นเด็กผู้หญิงร่างเล็ก ๆ นอนคุดคู้อยู่ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย

“แต่เด็กนี่กู้เงินเราไปตั้งแสนห้านะเฮีย แถมยังไม่มีจ่ายคืนสักบาท” คร้ามคนสนิทเอ่ยขึ้น

“มึงแกะผ้าปิดปากออกสิ คิดจะเบี้ยวกูเหรอวะ” เฮียเมฆขบกรามแน่น ยัยเด็กนี่กู้เงินไปทำอะไรตั้งแสนห้า ตัวแค่นี้ริอ่านกู้เงินแล้วเหรอ เท่าที่ดูจากสภาพที่ยังสวมใส่ชุดนักศึกษาอยู่เลย ทำเอาเฮียเมฆถึงกับหรี่ตามองร่างเล็ก ๆ อย่างดูแคลน

เมื่อไอ้เข้มดึงผ้าปิดปากหญิงสาวออก ทำให้เฮียเมฆยิงคำถามใส่ทันที

“ตัวแค่นี้ริอ่านกู้เงิน” เมื่อเห็นว่าปากหญิงสาวได้รับอิสระเฮียเมฆก็ยิงคำถามใส่

ณิชา ที่แขนขาถูกมัดไว้แน่นเธอเอาแต่ดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้น แล้วยิ่งเห็นสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นชิน ยิ่งทำให้ร่างเล็กตกใจกลัวหวาดผวาหนักขึ้น เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ที่มีแต่ชายฉกรรจ์สวมชุดดำเต็มไปหมดเล่นเอาร่างน้อยตัวสั่นเทาเป็นเจ้าเข้าทีเดียว

“อื้อ! ที่นี่ที่ไหนแล้วจับหนูมาทำไม?” ณิชาเลือกที่จะไม่ตอบคำถามชายแปลกหน้า แต่สวนคำถามกลับ ทำให้เฮียเมฆโมโหเดือด นี่แม่สาวน้อยกล้าที่จะต่อกรกับเขารึไง ร่างสูงขยับตัวไปนั่งประชิด ยกมือหนาขึ้นบีบเรียวปากสวยที่กล้าลองดีกับคนอย่างเขาแทน

“อื้อ! ปล่อยหนู…เจ็บนะ” ณิชาดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากมือหนาที่ออกแรงบีบเหมือนคีมล็อคเลยทีเดียว

“ปากดีนี่ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันฮึ! อยากให้ปล่อยก็จ่ายเงินคืนฉันมาสิ” ปากหยักได้แต่แค่นเสียงหยันยิ้มเยาะดวงตาคมคงฉายแววดุดัน

“หนูยังไม่มีตกงานอยู่ พี่ช่วยยืดเวลาให้หน่อยได้ไหมหนูขอร้อง” ณิชาที่ทำใจกล้าเอ่ยต่อรองในทันที

“จะได้ใช้ชาติไหน” เฮียเมฆยิ้มเยาะ ดวงตาเปล่งประกายร้ายกาจออกมา เมื่อหลุบสายตามองต่ำแล้วเห็นเนินอกอวบที่พ้นบราออกมา เพราะกระดุมเสื้อนักศึกษาของเธอหลุดออกไปถึงสองเม็ด เมื่อณิชามองลงต่ำตามสายตาคมที่เอาแต่จ้องมองไม่วางตา เธอถึงกับร้อนผะผ่าวออกมา

“นี่ไอ้โรคจิตปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“เธอกล้าดียังไงมาด่าฉัน” เมฆออกแรงบีบปากสวยจนเผยออ้าอีกครั้ง ทำเอาณิชาที่เจ็บถึงกับน้ำตารินไหลลงหางตา

“ไม่ต้องมาสำออย น้ำตาไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาให้เธอได้ ฉันจะเอาเงินคืนเธอจะชดใช้ยังไง” เสียงเข้มตวาดดุดัน

“หนูขอทำงานชดใช้ พี่มีงานให้ทำบ้างไหม” ณิชาที่จนตรอกมองหาทางออกไม่เจอจึงได้แต่เอ่ยออกไป

“เสิร์ฟเหล้าให้แขก” เฮียเมฆว่าจบก็สั่งคนสนิทให้พาสาวน้อยไปทำงาน

“ต้องทำเดี๋ยวนี้เลยเหรอ” ณิชาที่ทำหน้าเลิ่กลั่กแบบยังไม่ทันตั้งตัว อะไรเนี่ยเป็นเจ้าหนี้ที่โหดร้ายมากไปไหม ฉันยังไม่ได้เตรียมตัวเลยนะ แล้วไอ้ที่บอกว่าเสิร์ฟเหล้าอะไรนั่น มันต้องทำยังไงเกิดมาก็ยังไม่เคยทำงานด้วยสิ ไปหางานพาร์ทไทม์แต่ละที่ทำยังไม่ถึงชั่วโมงก็โดนไล่ออกทุกที่นี่สิ ณิชาได้แต่ครุ่นคิดกลับไปกลับมาจนเริ่มจะปวดหัว

หญิงสาวจำใจเดินตามชายชุดดำที่ชื่อคร้ามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อเขาพาเธอนั่งรถออกไปข้างนอก ไม่นานก็มาถึงที่หมายแล้วพาเดินมายังห้องห้องหนึ่ง

“ตามฉันมาทางนี้” คร้ามพาณิชาเดินมาถึงด้านในที่มีผู้หญิงสาวสวยนั่งแต่งหน้าอยู่ห้าหกคน นี่คงจะเป็นห้องแต่งตัวก่อนเข้างานสินะณิชาได้แต่คิดอยู่ในใจ

“เจ้หวานช่วยแต่งตัวให้เด็กคนนี้ที” คร้ามเอ่ยจบแล้วเดินจากไป

“เอ้า! นี่หนูชื่ออะไร ยังเรียนอยู่เลยนี่ ทำไมมาที่นี่หาค่าเทอมรึไง” เจ้หวานเอ่ยถามสาวน้อยตรงหน้า

“หนูชื่อณิชาค่ะ มาหาค่าเทอม” ณิชาเลี่ยงจะไม่พูดความจริงกับคนแปลกหน้าดีกว่า ร่างเล็กถูกดันหลังให้เข้าไปอีกมุมของห้องที่มีฉากสูงท่วมหัวกั้นไว้ นี่คงเป็นห้องเปลี่ยนชุดทำงานสินะณิชาได้แต่ขบคิดไปด้วย

“นี่ชุดของเธอ ใส่เสียสิ เดี๋ยวจะได้ออกไปบริการแขก” เจ้หวานเอ่ยพร้อมยื่นส่งชุดให้เธอ ณิชาคว้ามาสวมใส่แล้วเดินออกมาหาเจ้หวาน

“เจ้หวานค่ะ มีชุดอื่นไหมชุดนี้ดูมันจะคับไปนะคะ” ณิชาที่ยื่นดึงชายกระโปรงที่สั้นแทบจะเห็นก้นอยู่แล้วเนี่ย ร่างเล็กบิดซ้ายทีขวาทีอย่างเขินอาย

“อืม…เจ้ว่าเข้ากับณิชาดีนะ ถึงจะรัดรูปไปหน่อยแต่มองแล้วน่ารักดี” เจ้หวานที่มองสำรวจทั่วเรือนร่างระหงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าชื่นชม

“เดี๋ยวเจ้จะแต้มสีปากอ่อน ๆ ให้แค่นี้ณิชาก็สวยน่ารักที่สุดแล้ว รีบออกไปข้างนอกเถอะแขกคงมาเต็มแล้ว” ว่าจบเจ้หวานก็ดันหลังตัวเล็กให้เดินออกไปนอกห้องพร้อมกัน ณิชาก้าวเดินไปด้วยความประหม่า ยิ่งออกมาถึงด้านนอกสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมา ทำเอาเธอสะท้านวาบ ให้ใส่ชุดบ้าอะไรเนี่ยยาวกว่านี้ไม่มีรึไง สาวน้อยเดินพร้อมดึงชายกระโปรงสีแดงที่สั้นลงเพื่อปิดด้านหน้าไว้ แต่ด้านหลังก็รั้งขึ้นสูงจนจะเห็นแก้มก้นนี่สิ ไหนจะเสื้อสีขาวที่สั้น แล้วเอาแต่รัดหน้าอกอวบของเธออีก อกอวบ ๆ มันดันขึ้นมาจนจะพ้นขอบบราอยู่แล้วนะ

“ณิชายกเหล้าออกไปเสิร์ฟให้แขกได้แล้ว” เสียงเจ้หวานเอ่ยสั่ง เมื่อมองเห็นร่างเล็กเอาแต่ดึงหน้าดึงหลัง

“เจ้ชุดหนูมันทั้งสั้นทั้งคับเลยนะ ให้คนอื่นไปแทนก่อนได้ไหม” ณิชาทำเสียงอ้อน

“คิดจะเบี้ยวเงินฉันรึไง” เสียงห้าวห้วนของเฮียเมฆเอ่ยอยู่ด้านหลัง ทำเอาร่างเล็กของณิชาสะดุ้งโหยง

“ปะ…เปล่านะ หนูแค่อึดอัดที่ชุดมันแลสั้นเกิน” ณิชาที่มัวแต่ดึงหน้าดึงหลัง พะวงจนคอเสื้อสวยด้านหน้าที่กว้างตกลงมา ทำเอาอกอวบโผล่ล้นบราจนเฮียเมฆที่เห็นถึงกับจ้องตาไม่กะพริบกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบากกันทีเดียว ไหนจะขาขาวเรียวสวยที่โชว์อวดสายตาทุกคู่ที่หันมามองเธอ กับกระโปรงที่สั้นจนจะเห็นแก้มก้นขาว ๆ วับแวมนั่นอีก เฮียเมฆได้แต่คิดยัยเด็กนี่มีของดีอยู่ในตัวครบครันจังแฮะ!

“ออกไปทำงานได้แล้วอย่าอู้นาน” เสียงห้าวเอ่ยซ้ำเมื่อหลุดจากภวังค์ตรงหน้า ทำให้ณิชารีบก้าวเดินไปถือถาดเครื่องดื่ม แล้วก้าวเท้าเดินไปที่โต๊ะลูกค้า แต่ร่างเล็กที่กังวลกับชุดที่สวมใส่เกิดความประหม่าเขินอายจนเธอก้าวขาแล้วสะดุดขาตัวเองทำให้ร่างเล็กเซถลาจะล้มลง

“ว้าย!”

เพล้ง!

ร่างเล็กเซถลาล้ม ทำเอาขวดเครื่องดื่มร่วงแตกกระจายเกลื่อนพื้น ร่างณิชาทำท่าจะหง่ายหลัง แต่มีแขนที่แข็งแรงตวัดโอบกอดเอาไว้ทันพอดี

“น้องเป็นไรไหม เดินดี ๆ สิเหล้านี้แพงนะ” เสียงทุ้มเอ่ยกังวานอยู่ข้างหูของเธอ เฮียหมอกที่กำลังก้าวเดินมาหาพี่ชาย ทันได้เห็นแล้วคว้าร่างเล็กมาแนบอกไว้แน่น ร่างนุ่มนิ่มอกอวบหยุ่นที่แนบชิดอยู่ในอ้อมแขน ทำเอาเฮียหมอกร้อนรุ่มไปหมด ไหนจะกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายสาวที่อยู่แนบชิดกันขนาดนี้ เล่นเอาเฮียถึงกับกล้ามเนื้อทุกส่วนเริ่มตึง โดยเฉพาะกล้ามเนื้อส่วนล่าง ที่เลือดในกายกำลังวิ่งพล่านหมุนเวียนไปทั่วร่างกายแกร่งในครานี้

“อื้ม! หอม” เสียงทุ้มครางงึมงำ เมื่อสายตาคมปะทะกับใบหน้าที่หวานสวยของคนในอ้อมแขนที่ห่างกันแค่คืบ ณิชาที่ตกตะลึงครั้นตั้งสติได้รีบยกมือผลักอกแกร่งให้ห่างออกในทันที

“ปล่อยค่ะ” ว่าจบสาวน้อยก็เบี่ยงตัวหลบออกจากแขนแกร่ง แล้วย่อตัวลงนั่งยองขยับเก็บเศษขวดที่พื้น

“อ๊ะ! อื้อ…” มือเรียวเล็กรีบคว้าเก็บเศษกระเบื้องไม่ทันไรก็โดนเศษแหลมคมบาดนิ้วจนเลือดไหลออกมา

“เลือดออกเลย เจ็บไหม” เสียงเฮียหมอกที่เข้ามาประคองมือเรียวเล็ก รีบยกนิ้วที่มีเลือดอาบเข้าปากตัวเองแล้วดูดห้ามเลือดเบา ๆ

“จุ๊บ! จ๊วบ…จ๊วบ” ปากหยักสวยเอาแต่ดูดดุนนิ้วเรียวเล็กเบา ๆ สายตาคมเอาแต่จ้องมองเจ้าของนิ้วเรียวไม่วางตา

“อื้อ…อ๊ะ! ซี๊ด…” เสียงครางแผ่วของเจ้าของนิ้ว เล่นเอาความรู้สึกของเฮียหมอกเตลิดเปิดเปิงไปไกลอย่างกู่ไม่กลับ ณิชาได้แต่พยายามดึงนิ้วกลับ

“ปล่อยได้แล้วค่ะ เลือดไม่ไหลแล้ว” สาวน้อยได้แต่หน้าร้อนฉ่า เมื่อเงยหน้าขึ้นพลันสบตาคู่คมที่จ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว

“ปล่อยเถอะค่ะ หนูจะรีบไปทำงานต่อ เดี๋ยวเจ้าหนี้ดุเอา”

“ใครเจ้าหนี้เธอ” เฮียหมอกรีบสอดส่ายสายตาคมมองตามเธอออกไป สายตาเขาก็ปะทะเข้ากับสายตาคมดุของพี่ชายที่กำลังจ้องมองมาด้วยแววตาดุดัน