ตอนที่ 9 ประธานงานแต่งอ๋องซื่อเจิ้ง

ตอนที่ 9 ประธานงานแต่งอ๋องซื่อเจิ้ง

ในใจหลีโม่วุ่นวายมากนัก ไม่สามารถตามใจตนเอง ได้เพียงคำนับกล่าว “เพคะ หม่อมฉันเข้าใจ ”

ฮองเฮายกสายตาขึ้น สายตาไม่อ่อนโยนเหมือนตะกี้ แต่กลับเพิ่มความโหดขึ้นมา “ที่เจ้าหลอกใช้อ๋องเหลียงคราวนี้ ทำชื่อเสียงอ๋องเหลียงเสียหาย แท้จริงข้าต้องลงโทษหนักต่อเจ้า เห็นแก่ที่เจ้าทำเพื่อแม่นั้น ดังนั้นจึงเบาโทษลง มาสิ เตรียมดอกแดงถ้อยนึง ให้เธอดื่มลงไป ”

ในใจหลีโม่ความโกรธพุ่งขึ้นมา ร่างกายเธออ่อนเพลียมากอยู่แล้ว เธอตัดชีพจรของตัวเองมาก่อน จะท้องเป็นเรื่องที่ยากนัก ดื่มดอกแดงถ้อยนึงลงไป ก็ตัดความหวังเพียงเล็กน้อยของเธอจนหมด

ชายาเอกของอ๋องซื่อเจิ้งซือถูเย้น เป็นผู้ที่แม้แต่ไข่ยังลงออกมาไม่ได้เลย

ผู้หญิงที่โหดเหี้ยมนัก!

ถึงหลีโม่ไม่สนใจว่าตนเองมีบุตรได้หรือไม่ เธอก็เพียงขอให้มีชีวิตอยู่ แต่ว่า สำหรับฮองเฮาที่รังแกคนเกินไปนั้นก็ทำให้มีความรู้สึกโมโหมากนัก

แต่ตอนนี้ เธอไม่มีวิธีเลยสักนิด ตามนิสัยปกติของเธอแล้ว เธอคงลงมือฆ่าฮองเฮาอย่างไม่ลังเลสักนิด

แต่ว่า ตอนนี้เธอยากที่จะออกแรงผู้เดียว ยังมีท่านแม้ต้องคำนึงอยู่ ไม่เหมือนยุคอนาคตที่อิสระทั้งตัว

ความรู้สึกนี้ ถึงกลืนยากเพียงใด ก็ต้องกลืนลงไป

กับดอกแดงถ้อยนั้น กลืนลงไปพร้อมกัน

สายตาที่โหดเหี้ยมเกลียดชังของฮองเฮา อีกไม่นานหลังจากนี้ ก็จะปรากฏต่อหน้าหลีโม่อีก ทำให้เธออยู่ไม่เป็นสุข ให้เธอกินไม่ลงนอนไม่หลับ

รวบรวมพลังของตนเอง เส้นทางนี้ ลำบากนัก ยาวมาก แต่ เพียงแค่เธอสามารถมีชีวิตออกจากวังไป เธอก็มีวิธีพลิกเกมทั้งหมด ถึงแม้ สิ่งที่ได้รับจากการเสียสละนี้คือลึกซึ้งแต่เปื้อนไปด้วยเลือด

กลิ่นความหวานเลี่ยนของดอกแดง ลงไปตามลำคอถึงช่วงกระเพาะ

เวียนหัวหนักมาก เธอคุกเข่าลง กล่าวทีละคำ “ฮองเฮาเหนียงเหนียง หม่อมฉันขอลา!”

เสียงของฮองเฮาค่อยๆส่งมา ไม่มีอุณหภูมิแม้แต่นิด “เจ้าเข้าวังมาอย่างไร ก็ออกจากวังไปอย่างงั้นเถอะ ”

หลีโม่กัดฟันไว้ “เพคะ!”

เธอถอยไปถึงประตูตำหนัก ยืนอยู่บนบันไดหินหน้าศาลา มองสาววังที่กำลังทำความสะอาดหญ้าในลานสวน ดอกซีเนียร์ดอกนึง บานเกาะอยู่บนกำแพงวัง บานออกมาได้สีสันที่ไม่แพ้ดอกโบตั่น

มาม่าผู้นึงแสดงตัวออกมาที่ด้านหลังของเธอ กล่าวอย่างเฉยชา คุณหนูใหญ่ เชิญทำตามคำสั่งการของฮองเฮาเหนียงเหนียงด้วย!”

เมื่อหลีโม่สามไหว้เก้าคำนับจากในวังถึงประตูตะวันตกนั้น ก็เป็นเวลาค่ำยามแล้ว

เวลานี้บนท้องถนน ไม่มีคนเดินอยู่ ไม่มีคนมากมายเห็นความทรุดโทรมของเธอ เธอพิงที่กำแพงที่อยู่ด้านซ้ายมือ แต่ละก้าว เหมือนเกินอยู่บนสำลี เรี่ยวแรงทั้งหมดของเธอ นำมาประคองหลังที่ยืดตรงหลังของตนเอง

ตรงมุม เห็นรถม้าคันนึงค่อยๆเปิดผ้าม่านขึ้นเล็กน้อย เธอมองแค่ทีเดียว ก็ดูออกว่าเป็นหัวหน้าคนใช้ในบ้านเสี้ยฉวน

หลีโม่ยิ้มออกมาบนใบหน้าที่ซีดเซียว เขามาเพื่อรอฟังข่าว ดูว่าเธอจะมีชีวิตเดินออกมาได้หรือเปล่า

แปบเดียวรถม้าก็ไปแล้ว ....หายไปต่อหน้าสายตาของเธอ รถม้าในบ้าน รู้ว่าเธอออกมาจากวังคนเดียว บาดเจ็บทั้งตัว กลับไม่ยอมรับเธอไปด้วย

เธอจำไว้ทั้งหมด!

ในสำนักเสี้ยง

“ท่านเสี้ยง คุณนาย คุณหนูใหญ่ออกมาจากวังแล้ว ” หัวหน้าคนใช้ในบ้านเสี้ยฉวนกล่าว

ตั้งแต่หลีโม่โดนเรียกเข้าราชวัง เฉิงเสี้ยงเสี้ยก็สั่งให้คนไปตรวจดูข่าวคราวในวังแล้ว ถ้าเสี้ยหลีโม่ไม่สามารถมีชีวิตออกมาได้ เขาก็จะรีบเข้าราชวังไปขอรับโทษ

ถ้าเสี้ยหลีโม่มีชีวิตออกมาได้ งั้นก็จะเตรียมแผนการต่อไป

“ฮองเฮาเหนียงเหนียงมีความเมตตาเช่นนี้?”คุณนายหลินหลงไม่เชื่อเล็กน้อย ปฏิเสธงานแต่งต่อหน้าผู้คน นี้เป็นเรื่องที่อับอายยิ่งนัก?ฮองเฮาที่สูงส่งสามารถทนคนอื่นตบหน้าเช่นนี้ได้ ทำให้พวกเขานั้นแปลกใจยิ่งนัก

เฉิงเสี้ยงเสี้ยก็รู้สึกสงสัยอย่างยิ่ง “เจ้าเห็นชัดหรือยังละ? เธอออกจากวังแล้วจริงๆ?”

“ท่านเสี้ยงและคุณนาย เป็นเรื่องจริง ราชวังก็ไม่ได้ใช้รถม้าส่งเธอ ได้ยินองครักษ์และขุนนางในวังพูดว่า เธอนั้นสามไหว้เก้าคำนับเข้าราชวังไป แล้วก็สามไหว้เก้าคำนับออกมา ข้าน้อยเห็นเธอออกจากราชวังกับตา หน้าผากบวมหนักมาก นิ้วมือก็กำลังมีเลือดไหล ดูแล้วคงโดนลงโทษ ”

เขานั้นไม่ยอมให้ความโมโหของฮองเฮาเดือดร้อนถึงตัวเองเพราะลูกสาวชั่วนี้หรอก อำนาจของตระกูลฝั่งฮองเฮาเติบใหญ่ขึ้น เขาไม่อยากจะมีปัญหา

“ได้ยินมาว่าอ๋องซื่อเจิ้งซือถูเย้นวันนี้ก็เข้าวังเช่นกัน ก็ไม่รู้ว่าได้พบคุณหนูใหญ่หรือไม่ ”เสี้ยฉวนกล่าว

เฉิงเสี้ยงเสี้ยตะลึง “อ๋องซื่อเจิ้ง?”

บุคคลนี้จัดการยากนัก เขาดูแลอ๋องเหลียงเป็นพิเศษ ทางฮองเฮาเขาก็สามารถเกลี้ยกล่อมได้ นำศพของเสี้ยหลีโม่ส่งไประงับความโมโหของฮองเฮา แต่อ๋องซื่อเจิ้งนั้นจัดการยากนัก

วันนี้ปฎิเสธงานแต่ง เป็นความอับอายของราชวงศ์ อ๋องซื่อเจิ้งจะไม่เอาคืนได้ไง?

และ ตั้งแต่ฮองเต้ป่วยหนัก อ๋องซื่อเจิ้งรักษาการแทนแล้ว เขาก็เจาะจงตัวเองตลอด ไม่พอใจตัวเองแต่แรกแล้ว จะฉวยโอกาสนี้ ลงมือกับตัวเองหรือเปล่า?

ในใจเฉิงเสี้ยงเสี้ยวิตกกังวลขึ้น

“ท่านเสี้ยง อ๋องซื่อเจิ้งกับอ๋องเหลียงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เขาจะจู่โจมแก้แค้นสำนักเสี้ยงของเราหรือไม่?คนนี้จัดการยากอยู่ ”คุณนายหลินหลงกล่าว

เฉิงเสี้ยงเสี้ยคิดไปชั่วครู่ “หวังเพียงเสี้ยหลีโม่ตาย ถึงจะหยุดความโมโหในใจของเขา แต่ถ้าเดือดร้อนถึงข้า ข้าก็จะไม่นิ่งอยู่เฉย ใช่แล้ว เจ้าแน่ใจจริงๆนะว่าองค์รัชทายาทจะแต่งงานกับเสี้ยโล่เย่วจริง?”

คุณนายหลินหลงกล่าว “โล่เย่วบอกว่าองค์รัชทายาทสัญญาด้วยตัวเองแล้ว ”

ในใจเฉิงเสี้ยงโล่งใจ “งั้นก็ดี งั้นก็ดี ”

คุณนายหลินหลงมองไปที่เข้าทีนึง แล้วลองถามไปว่า “งั้น ถ้าเสี้ยหลีโม่นั้นหลับมา จะทำตามแผนของท่านแม่จริงหรือ?จะลงมือเมื่อไร?”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยนิ่งคิดชั่วครู่ “ข้าต้องไปถามท่านแม่ ว่าจะจัดการอย่างไร ”

คุณนายหลินหลงยิ้มออกมา “ที่จริง ท่านเสี้ยงก็ไม่จำเป็นต้องไปรบกวนท่านแม่บ่อยๆ ช่วงนี้สุขภาพท่านแม่ก็ไม่ค่อยดีนัก เรื่องนี้ ตัดสินใจเองก็ได้แล้วมั่ง?”

นางไม่ชอบท่านเสี้ยงที่ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะไปถามยายแก่นั้น เขายิ่งพึ่งพายายแก่นั้น ตำแหน่งอำนาจของยายแก่นั้นก็ไม่สามารถสะเทือนได้ นางทนความโหดเหี้ยมของยายแก่นั้นมากพอแล้ว

เฉิงเสี้ยงเสี้ยกลับไม่เข้าใจความหมายของนาง เพียงคิดว่านางเป็นห่วงท่านแม่จริงๆ รีบกล่าว “เรื่องอื่นไม่ถามเขาได้ แต่เรื่องนี้ ใหญ่โตยิ่งนัก ก็รอบคอบหน่อยไปถามท่านดีกลัว ”

พูดเสร็จ ก็หันหลังออกไปแล้ว

คุณนายใหญ่ได้ยินว่าฮองเฮายอมให้หลีโม่ออกวัง ก็ไม่แปลก พ๊าบพ๊าบสูบยาสูบอยู่ กล่าวอย่างเบาๆข้าคาดไว้แต่แรกแล้ว ถ้าฮองเฮาลงโทษนางให้ตายไปในวัง ก็จะดูเหมือนว่านางใจแคบ ฮองเฮาไม่ยอมเป็นขี้ปากของคนอื่นหรอก เรื่องสกปรกเช่นนี้ ได้แต่ให้พวกเราทำ ”

“งั้น ท่านแม่คิดว่า ลงมือเมื่อไรถึงจะเหมาะสมที่สุด?”เฉิงเสี้ยงเสี้ยกล่าวถาม เขาเหมือนกำลังถามเรื่องที่ธรรมดามาเรื่องนึงอย่างนั้น แต่ไม่ได้กำลังพูดถึงการฆ่าลูกสาวแท้ๆของตัวเองยังไงอย่างงั้น

“รออีกสองวันเถอะ ถ้านางเพิ่งกลับสำนักแล้วตายเลย คนนอกจะคิดกันว่าฮองเฮาวางยาพิษแน่นอน กลับถึงสำนักยาพิษถึงออกฤทธิ์ เช่นนี้จะทำให้ฮองเฮาเสียหน้าได้ จะส่งผลไม่ดีต่อเรื่องวันข้างหน้าของโล่เย่วด้วย ไม่รีบ รอไปก่อน ” คุณนายใหญ่วางถุงสูบลงบนโต๊ะ ก็มีมาม่ายกน้ำชามาให้เขาบ้วนปาก เขาดื่มชาไปคำนึง เงยหัวขึ้นทีนึง ล้วนลงในกระโถน

“ลูกทราบแล้ว!”เฉิงเสี้ยงเสี้ยกล่าวอย่างนอบน้อม

นิ่งไปชั่วครู่ เขาก็ถามอย่างไม่วางใจ “ฮองเฮาเหนียงเหนียงจะมีใจอภัยนางหรือเปล่า?ถ้าพวกเราฆ่านางไป กลัวหรือไม่ว่าฮองเฮา ”

คุณนายใหญ่เงยหน้าเหลือกตามองเขาทีนึง “สมองเจ้าไปอยู่ที่ไหนแล้ว? ถ้าฮองเฮาจะอภัยให้นาง จะให้นางสามไหว้เก้าคำนับออกจากวังหรือ?นี้กำลังแนะนำให้พวกเราชัดๆ ”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยคิดแปบนึง ยิ้มอย่างชั่วร้าย “ใช่ ท่านแม่คิดได้รอบคอบยิ่งนัก ”