ตอนที่ 10 ข้าจะแก้แค้น

ตอนที่ 10 ข้าจะแก้แค้น

เวลาค่ำยามหลีโม่ถึงกลับถึงสำนัก ประตูสำนักปิด ไม่มีคนเฝ้าเสาประตู เธอนั่งอยู่บนเนินหิน ค่อยทิ้งตัวล้มลงไปด้านหลัง

ทั้งตัวของเธอไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่นิด ทั้งหิวทั้งเหนื่อยทั้งปวด ตัวแทบกระจาย

เธอไม่มีแรงจะเจาะประตูอีก และรู้ดีว่าถึงเคาะประตูแล้วก็ไม่เปิดแน่นอน

นอนอยู่บนเนินหิน ความหนาวเย็นที่ส่งมาจากด้านหลัง เธอเงยหน้ามองดาวบนฟ้าไว้ ดาวเต็มท้องฟ้า ช่างสวยงามยิ่งนัก?

จักรวาลอันกว้างใหญ่ สามารถรองรับสรรพสิ่งของมากมายแล้ว แต่ ไม่สามารถรองรับชีวิตที่พยายามอยู่ต่อไป

“คุณหนูรอง คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว ตอนนี้อยู่ด้านนอก จะเปิดประตูหรือไม่?”คนเฝ้าประตูถามด้วยเสียงเบา

เสี้ยโล่เย่วยิ้มอย่างโหดเหี้ยม “เปิดอะไร? ไปนอนเถอะ คืนนี้ไม่ต้องอยู่เวร ”

คนเฝ้าประตูรู้ว่าคุณหนูใหญ่เสียอำนาจไปแล้ว แท้จริงแล้ว วันเวลาที่ผ่านมาก็ไม่มีอำนาจอะไรอยู่แล้ว ในฐานะคนใช้ เขาได้เพียงถามตามผู้ที่มีอำนาจเท่านั้น

“ครับ คุณหนูรอง!”คนเฝ้าประตูตอบกลับ

เสี้ยโล่เย่วยิ้มขึ้นมา กล่าวต่อสาวใช้ข้างกาย “เราไปกันเถอะ ให้นางนอนอยู่ด้านนอกคืนนึง ”

“คุณหนู กลัวพรุ่งนี้มีคนพบเห็นไหมคะ?”

“กลัวอะไร?เรื่องวุ่นวายในวันนี้ ใครจะไม่รู้?สำนักเสี้ยงเราเสียหน้าคนนี้ๆได้ เป็นนางที่เสียไม่ไหวเท่านั้น ”เมื่อเสี้ยโล่เย่วพูดจบ แล้วเดินจากไป

หลีโม่นอนอยู่บนพื้น ได้ยินคำพูดจากด้านใน ไม่มีแรงจะไปโกรธหรือรู้สึกอับอายแล้ว เธอเพียงแค่อยากนอนพักสักหน่อย สูบลมหายใจเข้าทีนึง

แค้นนี้ ช้าเร็วก็ต้องชำระ เธอไม่รีบ

กระหายน้ำมากมาย ความรู้สึกกระหายน้ำนั้นทำให้เหลือทนมากกว่าความเหนื่อยล้าและเจ็บปวด

เธอทนรับไว้ ในสองคิดวางแผนวันข้างหน้า

คนนี้เข้าวังแท้จริงแล้วทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอคาดการณ์ไว้แล้ว อ๋องเหลียงโรคชักกำเริบ ไม่จำเป็นให้เธอต้องลงมือ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าฟ้าประทาน เพียงแต่ ไม่คิดว่าการประทานงานแต่งนี้ ทำให้เกมพลิกผันไป

ที่จริงอ๋องเหลียงวันนี้มิใช่โรคชักกำเริบใหญ่ เป็นกำเริบเล็กก่อนจะกำเริบใหญ่ นี้แสดงว่า ในสองสามวันข้างหน้า เขาจะกำเริบอีกครั้ง และการกำเริบคราวนี้ จะหนักหนามากเป็นพิเศษ

ตั้งใจให้หมอหลวงใช้เข็มนั้น เพื่อบอกให้ฮองเฮารู้ ว่าเธอรู้เรื่องวิชาการฝังเข็ม สามารถรักษาอ๋องเหลียง เช่นนั้น เมื่อเวลาอ๋องเหลียงกำเริบอีก ฮองเฮาก็จะสั่งการให้เธอเข้าราชวังอีก

ตราบใดที่เธอนั้นมียังประโยชน์ต่อฮองเฮา งั้นชีวิตของเธออยู่รอดแล้ว

แต่ตอนนี้กลับมีอ๋องซื่อเจิ้งคนนึงออกมา ทำให้แผนการทั้งหมดจองเธอวุ่นไปหมด

สำนักเสี้ยงจะฆ่าเธอ ฮองเฮาสามารถช่วยได้ แต่ ถ้าอ๋องซื่อเจิ้งจะฆ่าเธอ ใครจะช่วยได้?แล้ว ดูท่าทีระหว่างฮองเฮากับอ๋องซื่อเจิ้งแล้ว อ๋องซื่อเจิ้งก็คงจะเกลียดอ๋องเหลียงนัก ถ้าบอกว่าเธอจะรักษาอ๋องเหลียง อ๋องซื่อเจิ้งยังจะให้เธออยู่อีกหรือ?

วางแผนมาหลายวัน ทำลายไปหมด

เธอเหนื่อย แต่ล้มไม่ได้ ไม่ถึงวินาทีสุดท้าย เธอจะล้มลงไม่ได้

เมื่อเธอกำลังจะใช่ความคิดอยู่นั้น ได้ยินเสียงประตูเปิดขึ้น จากนั้น ได้ยินบนพื้นมีเสียง เธอหันไปดู เห็นเพียงน้ำถ้วยนึ่งกับหมั่นโถวสองลูกบนพื้น

เธอตะลึง แล้วเงยหน้า เห็นเพียงประตูที่ปิดลงอย่างเร็ว เห็นเพียงเงาเล็กๆที่แอบหายไปตรงประตู

วันนี้ หลีโม่ร้องไห้มากี่ครั้ง แต่ไม่ว่าต่อหน้าแขกหรือต่อหน้าฮองเฮาก็ตาม น้ำตาก็ไม่ได้จริงสักเท่าไร เพียงเพื่อเพิ่มผลลัพธ์ที่ดี

แต่ว่า มองน้ำถ้วยนึงกับหมั่นโถวขาวสองลูกนี้แล้ว เธอนั่งขึ้นมากอดขาตัวเอง แล้วร้องไห้ไม่มีเสียงออกมาเต็มที่

คนเฝ้าประตูผู้นี้ไม่รู้หรอกว่า ความใจอ่อนของตนเอง จะช่วยชีวิตเธอ แม้กระทั่ง จะเปลี่ยนแปลงเธอไปทั้งชีวิต

ที่จริงเขาไม่คิดอยากจะทำงานที่สำนักเสี้ยงแล้ว เขาไม่สามารถ ทำเหมือนที่ผู้อาวุโสสอนเช่นนั้น ประจบแค่คนที่มีอำนาจเท่านั้น

รอแค่เพียง สองปีที่หมดอายุการเป็นบ่าว ก็จากไป

หลีโม่ดื่มน้ำแล้ว กินหมั่นโถวแล้ว จากนั้นก็เอาถ้อยไปวางคืนตรงประตู

กินอาหาร แล้วพักผ่อนไปสักครู่ ร่างกายฟื้นฟูแรงขึ้นมาบ้างเล็กน้อยสักที

เธอไปจากประตูสำนัก ไปอย่างประตูหลังข้างขวา

มองกำแพงที่สูงๆนั้นไว้ เธอใช้แรงสูบลมเข้าทีนึง ปีนขึ้นไป พลิกตัวลงพื้น

หลังบ้านไม่มีคนตระเวน โดยเฉพาะ นี้เป็นแถวลานเสี้ยจื้อ ที่นี้ เป็นที่อยู่อาศัยของเธอและแม่ ไม่มีใครมาหรอก

บนหอคอยสูงตรงข้ามสำนักเสี้ยง มีคนนึงจ้องทุกการกระทำของเธออยู่ด้วยสีหน้าเย็นชา

ยืนอยู่บนหอคอยที่สูงที่สุด สามารถดูทุกรายละเอียดของสำนักเสี้ยงทั้งหมดใต้สายตาได้

“ท่านอ๋อง เสี้ยหลีโม่นี้ เหมือนมีพื้นฐานกังฟูเล็กน้อย ”

อ๋องซื่อเจิ้งสีหน้าเย็นชา “หนี่หยง เจ้ารีบไปตรวจสอบเสี้ยหลีโม่หน่อยไป ดูว่าแต่ก่อนเธอเคยเรียนวิชาแพทย์มาก่อนหรือเปล่า ”

“วิชาแพทย์? ก็ไม่น่าแปลก คุณนายเสี้ยนั้นก็รู้เรื่องวิชาชีหวาง(วิชาแพทย์แผนโบราณจีน)อยู่แล้ว ”

อ๋องซื่อเจิ้งนึกถึงชื่อเสียงของคุณนายเสี้ยหลี่ซื่อเมื่อก่อนนี้ มีคนเคยบอกว่าเธอเป็นหญิงที่เฉลี่ยวฉลาดที่สุดตั้งแต่เปิดแผ่นดินมา พิณกู่ฉิน หมากล้อม พู่กันจีน ภาพวาดจีนเก่งทุกอย่าง ความสามารถเกินคน การแพทย์ทำนายดวงก็ได้ เป็นหญิงผู้หนึ่งที่หัวใจพิสุทธิ์เจ็ดห้อง แต่ที่น่าแปลก เฉิงเสี้ยงเสี้ยกลับเรียกคุณนายยู่เป็นคุณนายหลินหลง ชมว่านางมีหัวใจพิสุทธิ์เจ็ดห้อง

คำนี้ เฉินเสี้ยงเสี้ยไม่เพียงครั้งเดียวที่พูดต่อหน้าคนอื่นมาก่อน

“ใช่ คุณนายเสี้ยรู้เรื่องวิชาแพทย์อยู่ “อ๋องซื่อเจิ้งกำลังคิด ลมพัดแรงยามค่ำคืน หน้าที่เย็นชาอบอุ่นขึ้นมา พูดเช่นนี้แล้ว เขานั้นมั่นใจจะรักษาอาเฮ่าหรือเปล่า?”

“ท่านอ๋อง นี้คงจะเป็นไปไม่ได้ หมอหลวงบอกแล้ว วิชาฝังเข็มนั้นอันตรายเกินไป หมอหลวงนั้นยังไม่ค่อยเชี่ยวชาญ ถึงเธอจะรู้เรื่องวิชาการแพทย์ แล้วจะมารักษาอ๋องเหลียงอย่างไร?”หนี่หยงกล่าว

อ๋องซื่อเจิ้งซือถูเย้นไม่ออกเสียง เพียงแต่ในใจนั้นยังมีความคิดอื่น

หนี่หยงมองสีหน้าของเขาไว้ ลองเช็คถามดูกล่าว “ท่านอ๋อง วันนี้ฮองเฮาบอกจะประทานงานแต่งให้กับเจ้า ท่านตอบตกลงจริงๆหรือที่จะแต่งงานกับเสี้ยหลีโม่หรือ?”

“ฮองไทเฮามีอำนาจประทานงานแต่งให้กับข้า ”ท่าทีของซือถูเย้นเย็นชาขึ้นมากะทันหัน พูดคำที่คลุมเครือคำนึงออกมา

หนี่หยงกล่าวด้วยเสียงเบา ถ้าท่านอ๋องไม่ชอบ หรือข้าน้อย……”

เขาทำท่าทางมือออกมา ใต้สายตาหนาวเย็นขึ้นมาทันที

ซือถูเย้นใช้ความคิดชั่วครู่ “ดูไปก่อน คำสั่งการลงมาค่อยว่ากัน

เขาจะไม่แต่งงานกับเสี้ยหลีโม่ ไม่ใช้เพราะชื่อเสียงของเขาไม่ได้ แต่เพราะ……

หลีโม่กลับถึงลานเสี้ยจื้อ คุณนายเสี้ยยังไม่นอนลง ได้ยินเสียงรีบร้อนสั่งให้สาวใช้เย็นเอ๋อร์ไป

เย็นเอ๋อร์เห็นหลีโม่บาดเจ็บเต็มใบหน้า น้ำตาไหลลงมาทันที แต่พยายามทนไว้ ประคองเธอเข้าไปในห้อง

คุณนายเสี้ยเห็นสภาพหลีโม่เช่นนี้ ก็ปวดใจยิ่งนัก เพียงแต่อดกลั้นจนชินแล้ว ไม่ได้ร้องไห้ออกมาต่อหน้าทันที แต่ใต้ตาก็เต็มไปด้วยน้ำตาแล้ว กอดหลีโม่เบาๆ “ขอโทษด้วย เพราะแม่เดือดร้อนเจ้าแล้ว

หลีโม่กลับดันเขาออกเบาๆ มองหน้าที่บวมสูงขึ้นมาของเขา ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “เกิดอะไรขึ้น?”

คุณนายเสี้ยหันหน้ากลับทันที “ไม่มีอะไร ”

เย็นเอ๋อร์ทนไม่ไหวแล้ว ร้องไห้กล่าว “คุณหนู หลังท่านเข้าวังไป คุณนายใหญ่ก็สั่งให้ชุ่ยยุ่นมาตบปากคุณนาย ตบจนคุณนายปากจมูกเลือดไหลถึงหยุด ”

หลีโม่รวบรวมความอาฆาตเต็มตัว กล่าวอย่างเยือกเย็น “อีแก่นั้น ข้าจะไม่ปล่อยเขาไปแน่ ”

คุณนายเสี้ยกลับไม่สนใจตนเอง ให้เย็นเอ๋อร์ไปยกน้ำร้อนมาให้หลีโม่อาบน้ำ

จากนั้น เขาช่วยจัดการบาดแผลให้หลีโม่ เห็นนิ้วมือกี่นิ้วที่แยกเลือดเนื้อไม่ออกของหลีโม่แล้ว สุดท้ายเขาอดไม่อยู่มีน้ำตาไหลลงมาสองหยด

เขาไม่ถามหลีโม่เกี่ยวกับเหตุการณ์ในวังวันนี้ เห็นอาการบาดเจ็บของเธอแล้ว ก็รู้ว่าเธอโดนกระทำอย่างไรในวัง

หลีโม่มองที่เขา แล้วกล่าวด้วยเสียงเบา “ท่านแม่ ข้าไม่เป็นอะไร อ๋องเหลียงโรคชักกำเริบ ข้าช่วยเขาไว้ แล้ว ข้าก็บอกกับฮองเฮาว่า วิชาฝังเข็ม สามารถช่วยอ๋องเหลียงได้ ”

“วิชาฝังเข็ม?” คุณนายเสี้ยตะลึง “เจ้ามั่นใจจริงๆหรือ?”

“ท่านแม่วางใจได้ ข้ามั่นใจ ” หลีโม่กล่าวอย่างจริงจัง

“เจ้านั้นมีความมั่นใจ ”คุณนายเสี้ยนางอยู่ข้างเธอ “เพียงแต่ฮองเฮาจะให้เจ้าเสี่ยงรักษาอ๋องเหลียงหรือ?”