ตอนที่ 2 ใบมีดคม

ตอนที่ 2 ใบมีดคม

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร ข้างหูมีเสียงร้องไห้ดังขึ้นมา

นางค่อยๆลืมตาขึ้นมา ตรงหน้ามีใบหน้าทรงกลมที่บอบช้ำแย่ไม่ออก นางรู้ดีว่าคนตรงหน้านั้คือใคร “เย็นเอ๋อร์?”

สาวใช้ของเจ้าของเดิม เย็นเอ๋อร์

“คุณหนู ข้าน้อยไม่สามปกป้องท่านได้ ขออภัยด้วย!”เย็นเอ๋อร์ร้องไห้ได้น่าอนาถนัก

หลีโม่ทนความเจ็บปวดที่แสบร้อนบนร่างกาย ค่อยๆลุกยืนขึ้นมา เดินทีละก้าวอย่างลำบากไปอย่างเก้าอี้ที่คุณนายหลินหลงนั่งเมื่อกี้นี้ ขาทั้งสองและหลังของนางบาดเจ็บอย่างหนัก นั่งอยู่บนเก้าอี้เช่นนี้ เท่ากับนั่งอยู่บนพื้นหนาม แต่ว่า ความเจ็บปวดที่ชัดเจนเช่นนี้ สามารถทำให้สมองของนางมีสติ

ในสมองมีเสียงโหยหวนดังขึ้น “ถึงข้าตายกลายเป็นผีก็ไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้แน่ ”

นางรู้ดี นั้นคือเสียงเฉพาะของเจ้าของเดิม

สองมือกำเป็นมัด สัมผัสกลางนิ้วมือที่มีโลหะที่หนาวเย็น นางตกตะลึง ก้มหัวอย่างรวดเร็ว กำไลสะกดจิต？นี้กำไลสะกดจิตตามมาด้วยหรือนี้?

กำไลสะกดจิตคือตอนที่นางอยู่หน่วยพิเศษ คืออาวุธที่นักวิทยาศาสตร์คิดค้นออกมา ด้านในมีชิปอยู่แผ่นนึง สามารถดูดไฟฟ้าในแสงอาทิตย์และอากาศ กลายเป็นอาวุธที่จมตีมนุษย์

“งานแต่งกำหนดการเมื่อไร?”หลีโม่สายตาเยือกเย็นขยับหมุนกำไลสะกดจิต ถามเย็นเอ๋อร์ที่กำลังร้องไห้เสียใจอยู่

เย็นเอ๋อร์ร้องไห้ตอบ “คุณหนู คือพรุ่งนี้ ”

พรุ่งนี้!

หลีโม่ค่อยๆหลับตาลง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงนี้ทั้งหมด เหมือนดั่งภาพยนตร์ที่ฉายอยู่ในสมองซ้ำๆ

เมื่อฉายครั้งนึง ความโกรธโมโหในใจก็เพิ่มขึ้นอีก ใจที่อยากแก้แค้นแทนเจ้าของเดิมก็เพิ่มพูนยิ่งขึ้น

“ท่านแม่ละ?”หลีโม่ถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

เย็นเอ๋อร์กดฟันแน่นกล่าว “คุณนายตอนที่คุณนายหลินหลงจับท่านไป จึงไปโวยวายที่ห้องคุณนายใหญ่มาทำให้คุณนายใหญ่โมโห เลยจับคุณนายขังอยู่ในห้องลับ ”

คุณนายใหญ่?ในสมองของหลีโม่มีใบหน้าที่แก่ชราแต่เกรงขามลอยผ่านมา หญิงชราผู้นึงที่ไม่สนใจผู้ใดเพื่อเกียรติยศของตระกูล

“ไปบอกคุณนายใหญ่กับคุณท่านเสี้ยง ว่าข้ายอมขึ้นเกี้ยวแต่งงาน แต่ต้องปล่อยท่านแม่ของข้าก่อน ”หลีโม่พูดด้วยน้ำเสียงสันติ

เย็นเอ๋อร์ฟังถึงตรงนี้ ร้องไห้เศร้าใจหนักยิ่งขึ้น นางรู้ว่าคุณหนูไม่มีหนทางแล้วจริงๆ ถ้าไม่แต่ง คงมีแต่ตายสถานเดียว

เย็นเอ๋อร์ไปไม่ถึงครึ่งยาม หลี่ซื่อก็กลับมาแล้ว

นางโดนหามเข้ามา คุณนายใหญ่จัดการสำนักอย่างเข้มงวด ย่อมไม่ให้หลี่ซื่อโวยวายแน่นอน สั่งการให้ตีลงโทษชุดนึง ตีจนเกือบตาย

คุณนายหลินหลงส่งหลี่ซื่อกลับมาด้วยตัวเอง นางมองหลีโม่อย่างพึงพอใจ “ช้าเร็วก็ต้องตกลงอยู่แล้ว ตกลงเร็วหน่อย ก็สามารถทนความเจ็บปวดน้อยหน่อย เพื่ออะไร?หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ!”

หลีโม่จ้องหน้าที่พึงพอใจนั้น ข้อมูลของคุณนายหลินหลงก่อตัวขึ้นในสมอวของนาง

คุณนายหลินหลง ซูหลินหลง ในนามแม่หม้ายแต่งงานเข้ามาในสำนักเสี้ยง หลังเข้ามาในสำนักก็ได้คลอดบุตรฝาแฝด ลูกสาวเสี้ยโล่เย่ว ลูกชายเสี้ยหลิง เพราะเช่นนี้จึงได้รับความโปรดปรานจากเฉิงเสี้ยงเสี้ยอย่างมาก เป็นเพียงตำแหน่งภรรยารอง แต่ป่าวประกาศต่อนอกว่านามคุณนายหลินหลง ชิงตำแหน่งแม่หลักในบ้านไปโดยตรง

และเมื่อกี้ ก็เป็นนางที่สั่งการลงโทษด้วยมือ ลงมือทุบตีข้ากับเจ้าของเดิมชุดนึง

หลีโม่จ้องนางด้วยสายตาอาฆาต ยกมือขึ้นมา ใช้แรงทั้งหมดของร่างกาย ตบลงหน้าของคุณนายหลินหลงอย่างแรงทีนึง

คุณนายหลินหลงตกตะลึง ไม่กล้าเชื่อเลยว่าเสี้ยหลีโม่ตบนางไป

“เจ้าอยากตายหรือ?”ความโมโหพุ่งขึ้นสายตาที่เกลียดชังของนาง แทบจะฉีกกลืนกินหลีโม่สดๆไปยังไงอย่างงั้น

หลีโม่กล่าวอย่างเย็นชา “ตบนี้ คือดอกเบี้ย ที่เจ้าติดหลีโม่ ข้าจะค่อยๆทวงคืนมาทีเละเรื่องเอง ”

“ดี ต่อต้านแล้ว มาสิ… ”ในขนาดที่คุณนายหลินหลงกำลังจะเรียกคน หลีโม่มือนึงดึงปิ่นบนหัวลงมา แล้วรีบนำปิ่นไปจี้ไว้ตรงคอของคุณนายหลินหลงอย่างรวดเร็ว

“เจ้ากล้าหรือ?”คุณนายหลินหลงสูบลมเย็นๆเขาทีนึง มองหลีโม่อย่างไม่น่าเชื่อ

หลีโม่หัวเราะขึ้นมา “อย่างไงก็แค่ตาย คุณนายจะเอาชีวิตที่สูงส่งของคุณนายมาเสี้ยงกับชีวิตต้อยต่ำหรือไม่?”

คุณนายหลินหลงอาการถดถอยเล็กน้อย “เจ้าต้องการอะไร?”

“เชิญหมอมาคนนึง มารักษาท่านแม่ข้า ไม่เช่นนั้น ถึงข้าตาย ก็ไม่ขึ้นเกี้ยวแต่งงานแน่!”พูดจบ นางก็ถอยปิ่นผมลง ค่อยๆม้วนเส้นผมที่ปล่อยอยู่ตรงไหล่ขึ้น ม้วนเป็นทรงผมที่สะดวกเรียบร้อยทรงนึง

ใต้สายตาคุณยายหลินหลงมีความเคียดแค้น แทบอยากจะหันหลีโม่เป็นชิ้นๆ แต่นางก็รู้ดีว่าเวลานี้ไม่เหมาะที่จะยั่วโมโหเขา ไม่เช่นนั้นนางก็คงปฏิเสธขึ้นเกี้ยวแต่งงานแน่นอน ความใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นพระชายาเอกของโล่เย่วก็พังทลายแน่

นางถอนเสียงหายใจ “รอก่อนเถอะ!”รอนางแต่งงานไปตำหนักอ๋องเหลียงแล้ว ที่รอนางอยู่เป็นชีวิตที่ยังไม่เท่าหมูหมาเลย

พูดจบ ก็สะบัดชายเสื้อแล้วจากไป

คุณนายหลินหลงเชิญหมอมาให้หลี่ซื่อจริงๆ หลีโม่จึงได้พวกยาขาวกับยาแก้ช้ำในมากินด้วย ในกล่องยาหมอมีกระเป๋าเข็ม นางให้เงินไปสามตำลึง ซื้อกระเป๋าเข็มไว้

หมอเห็นบาดแผลบนกายของหลีโม่ มีความสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมนางยังสามารถยืนขึ้นได้ อาการบาดเจ็บเช่นนี้ อย่างน้อยก็ต้องพักอยู่บนเตียงสักครึ่งเดือนได้

ดูแล้ว คุณหนูใหญ่ตระกูลเสี้ยนี้ เป็นผู้มีจิตแข็งแกร่งมากเลยทีเดียว

หลังหมอไปแล้ว หลี่ซื่อค่อยๆฟื้นขึ้น เห็นลูกสาวตนเองที่มีบาดแผลเต็มหน้าเต็มตัว นางห้ามความเศร้าใจไว้ไม่อยู่ “เพราะแม่ที่ทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้ ”

หลีโม่กุมมือนางไว้ น้ำตาพุ่งขึ้น เธอไม่เคยเป็นผู้ที่ร้องไห้ออกมาง่ายๆ แต่เห็นสายตาลึกๆที่เป็นห่วงเป็นใยของหลี่ซื่อ ทำให้เธอที่ไม่เคยได้รับความรักจากแม่นั้นทนความหวั่นไหวในใจไว้ไม่อยู่

ข้างหู มีเสียงที่ดังขึ้นไม่หยุดข้าไม่ยอม ข้าเกลียดนัก ถ้ามีคนช่วยข้าแก้แค้น ชาติหน้าข้ายอมเป็นม้าเป็นควายตอบแทน

เธอรู้ว่าความแค้นของเจ้าของเดิมเสี้ยหลีโม่ไม่จาง ยังวนเวียนอยู่ในสมอง

เธอชิดข้างหูของหลีซื่อ กระซิบกล่าว “ท่านแม่ ไม่ต้องกลัว พวกเรายังวางแผนการได้ทัน ”

หลี่ซื่อตกใจ มองเธออย่างนิ่งๆ “วางแผนการ?”

ปากของหลี่โม่ยิ้มขึ้นอย่างเยือกเย็นโหดเหี้ยม “ใช่แล้ว วางแผนการ ให้ผู้ที่ทำร้ายเราสองแม่ลูก ส่งลงนรกไปทีละคน ”

เธอเป็นแพทย์ทหารอยู่ในหน่อยพิเศษ แต่บางทีก็ต้องออกปฏิบัติหน้าที่ ยุคปัจจุบัน มือของเธอก็เปื้อนเลือดเต็มไปหมด ผู้คนที่ฆ่านั้น ล้วนเป็นคนที่ชั่วช้ามาก

หลี่ซื่อค่อยๆลุกนั่งมา ดวงตาจองหลีโม่ไว้

ในใจนางมีความกังวลเล็กน้อย แต่ความกังวลเช่นนี้ ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความตื่นเต้นที่น่าแปลกอย่างนึง ความตื่นเต้นที่กำลังจะแก้แค้นอย่างนึง

เพื่อแน่ใจว่าหลี่โม่จะขึ้นเกี้ยวแต่งงานอย่างราบรื่น คืนนั้น เฉิงเสี้ยงเสี้ยมาแล้ว

หลีโม่กินยาแล้ว มึนมึน ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหู เธอนั้นแทบจะลืมตาขึ้นมาทันที

“ถ้าเจ้าเชื่อฟังดีๆ ท่านพ่อจะไม่ทำร้ายท่านแม่เข้าเจ้าอยู่แล้ว แต่ถ้าพรุ่งนี้เจ้าเล่นตุกติกอะไร ก็อย่ามาโทษข้าโหดเหี้ยมละกัน!”

พูดจบ ทิ้งใบหย่าไว้ใบนึง แล้วกล่าวอย่างเย็นชา “ถ้าเจ้าขึ้นเกี้ยวแต่งงานแล้ว ใบหย่านี้ก็โมฆะไป ถ้าไม่ขึ้น ใบหย่านี้ก็จะประกาศไปทั่วแผ่นดิน ”

พูดจบ แม้แต่มองยังไม่มองหลีซื่อเลยสักครั้ง แล้วหันหลังออกไป

หลีซื่อหยิบใบหย่านั้นขึ้นมา ดูแต่ละอักษรอย่างชัดเจน ในใบหย่าว่านางไม่รักดี คบชู้กับคนใช้เป็นข้อหา รู้กันทั่วแผ่นดิน หย่าไล่ออกจากจะตระกูล เป็นตายร้ายก็ไม่เกี่ยวข้องกัน

นางค่อยหลับตาลง คิดถึงเมื่อสิบแปดปีก่อน ชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาพูดกับนางด้วยความหลงใหล ชาตินี้ จะรักเพียงเจ้าคนเดียว ไม่มีวันแยกจากกัน

เพราะการตื๊อของเขา นางถึงได้ใจอ่อนยอมรับ แต่แล้ว นางแต่งงานมาไม่ถึงปี ทุกอย่างก็แปรเปลี่ยนไปหมด

นางกำลังจะฉีกใบหย่านั้น แต่หลีโม่กลับแย่งมา เก็บไว้ในกระเป๋าชายเสื้อ กล่าวกับหลี่ซื่อว่า “ใบหย่าฉบับนี้ เป็นใบมีดคมเล่มนึง เจ้าต้องถือกำใบมีดไว้ แทงเข้ากลางใจของผู้ที่ทำร้ายเจ้า ”