ตอนที่ 1 บังคับแต่งงาน

ตอนที่ 1 บังคับแต่งงาน

“ข้าถามเจ้าอีกคำนึง ตกลงเจ้าจะแต่งหรือไม่แต่ง!” เสียงผู้ชายที่เยือกเย็นดังลั่นข้างหูเสี้ยหลีโม่ นางค่อยๆลืมตาขึ้น ในสายตา เป็นชายหนุ่มรูปงามแต่มีใบหน้าที่ป่าเถื่อน

บนร่างกายมีความเจ็บปวดที่เหมือนมีเข็มแหลมแทงเข้าไป คอโดนคนต่อหน้าบีบไว้อย่างแรง ตรงอกทรมานเหมือนกับจะระเบิดยังไงอย่างงั้น

ดวงตานางขยับ เกิดอะไรขึ้น?นางตายแล้วไม่ใช่หรือไง?นางจำได้ว่าตนเองโดนเบื้องบนหักหลัง ร่างกายโดนยิงไปห้านัด ตายไปแล้วนี่

ทันใดนั้นมีความทรงจำบางส่วนไหลเข้าในสมอง ไม่ใช่ความทรงจำสำหรับนาง

หลีโม่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้าก็โดนตบไปอย่างแรงทีนึง ตบจนทำให้นางเวียนหัว มึนงงไปหมด

เงยหน้าขึ้น ความโมโหที่เผาไหม้ในดวงตา ความทรงจำที่หลงเหลือในสมองบอกกับนาง เมื่อกี้เจ้าของเดิมโดนไม้ทุบตีจนวิญญาณกลับคืนสวรรค์ นางถึงได้ข้ามมิติฟื้นคืนชีพบนร่างกายของเจ้าของเดิม

“ตอบข้ามา เจ้าจะแต่งงานกับอ๋องเหลียงหรือไม่?”

เป็นคำถามที่น่าโมโหอีกแล้ว พร้อมกับเสียงตบหน้าที่รุนแรง ผู้ที่ตบนาง คือซือถูเย่องค์รัชทายาทปัจจุบัน

เงากายที่มีแสงสีเขียวพุ่งเข้ามา ดึงซือถูเย่ออกมา ร้องไห้และกล่าว “องค์ชาย อย่าให้พี่สาวลำบากใจเลย ถึงแม้วันนั้นท่านพ่อจะเมาเหล้า แต่ก็ตอบตกลงไปยกข้าให้แต่งงานกับอ๋องเหลียงแล้ว ให้พี่สาวแต่งงานแทนนางคงจะลำบากใจ อีกอย่าง ในใจพี่สาวก็แอบชอบองค์ชายท่านมาตลอด ท่านบีบบังคับนางเช่นนี้ มิเท่ากับบีบบังคับให้นางตายเลยหรือ?” คนมาดอกแพร์พาฝน ลักษณะท่าทีที่อ่อนโยนเช่นนี้ ซึ่งเป็นน้องสาวรองของเสี้ยหลีโม่นามว่าเสี้ยโล่เย่ว

ซือถูเย่เห็นสถานการณ์เช่นนี้ เป็นห่วงอย่างยิ่ง รีบปล่อยหลีโม่ทันที

อากาศรีบกลับคืนกลางทรวงอกของหลีโม่ นางสูบลมหายใจเข้าเต็มปาก กระจายไล่กลิ่นอายความตายออกไป

หลีโม่ลุกยืนขึ้นอย่างสะบักสะบอม แต่ความเจ็บปวดบนร่างกายทำให้นางสูบลมเย็นกลับเข้าทีนึง ยืนทรงตัวไม่อยู่ สองขาอ่อนแรงลงแล้วล้มลงกับพื้นอีก ความทรงจำที่หลงเหลือในสมองกับการสนทนาของสองคนนี้ทำให้นางตัดสินใจชัดเจนทันทีกับเหตุการณ์ตรงหน้า

ท่านพ่อของเจ้าของเดิม เป็นมหาเสนาบดีปัจจุบัน หนึ่งเดือนก่อนร่วมดื่มเหล้ากับอ๋องเหลียง หนึ่งเดือนก่อนร่วมดื่มเหล้ากับอ๋องเหลียง ในขนาดที่เมาเหล้าได้ตอบตกลงคำขอของอ๋องเหลี่ยงแต่งงานกับเสี้ยโล่เย่ว

หลังหายเมาเฉิงเสี้ยงเสียใจอย่างยิ่ง ปกติเขาจะโปรดปรานเสี้ยโล่เย่วลูกสาวของตนกับภรรยารองคุณนายหลินหลงมากที่สุด จะยอมยกนางให้แต่งงานกับอ๋องเหลียงที่ป่าเถื่อนเช่นนี้จริงๆได้อย่างไร?

เสี้ยโล่เย่วก็ร้องไห้โวยวายไม่ยอมแต่ง เป็นเพราะ นางกับองค์รัชทายาทมีใจรักใคร่ต่อกันแต่เนิ่น นางคือผู้ที่จะเป็นพระชายาในองค์รัชทายาท

เฉิงเสี้ยงจำใจ จึงบีบบังคับลูกสาวเอกเสี้ยหลีโม่แต่งงานกับอ๋องเหลียงแทน

แม้เสี้ยหลีโม่จะเป็นลูกสาวเอก แต่ในบ้านเฉิงเสี้ยงกลับไม่เคยได้รับเกียรติแบบลูกสาวเอกมาก่อน ท่านแม่ของนางก็ยังถูกมหาเสนาบดีทอดทิ้ง

เจ้าของเดินเสี้ยหลีโม่ไม่ตกลงการแต่งงานนี้แน่นอนอยู่แล้ว เสี้ยโล่เย่วเลยร้องขอกับองค์รัชทายาทซือถูเย่

เรื่องที่เกิดขึ้นในสวนเมื่อกี้นี้ ค่อยๆไหลเข้าในสมองของหลีโม่ ซือถูเย่ไม่เพียงแค่ร่วมกับคนบ้านเฉิงเสี้ยงบีบบังคับให้นางแต่งงานกับอ๋องเหลียง แล้วยังใช้วิธีลงโทษนาง นางสาวมารถได้ยินเสียงอ้อนวอนของเสี้ยหลีโม่เจ้าของเดิมก่อนตายและเลือดที่กระจายก่อนนางจะตายไป

เสี้ยหลีโม่ความโมโหพุ่งขึ้น ซือถูเย่จึงมองนางด้วยความดูถูกเหยียบหยาม ทีบขาข้างนึงมา “อย่างเจ้านี้เหรอจะเหมาะสมที่จะชื่นชอบข้า?ถุ้ย สภาพอย่างเจ้าเช่นนี้ ถึงจะยกให้เป็นชายารองของข้า ข้าก็ไม่เอาเจ้าหรอก ”

เสี้ยหลีโม่โดนลงโทษแต่แรกแล้ว ถีบครั้งนี้ยิ่งไม่อ่อนข้อเลยสักนิด ถีบจนนางสำลักเลือดออกมาเลยทีเดียว นางกำมือทั้งสองไว้ สายตาโมโหโกรธาแค้นยิ่งเพิ่มพูนขึ้น

นางลองลุกขึ้นยืน แต่ อาการบาดเจ็บบนร่างกายสาหัสมาก แม้กระทั่งขยับเล็กน้อย ร่างกายก็เจ็บปวดอย่างยิ่ง

เสี้ยโล่เย่วเข้าใกล้มาอย่างอ่อนโยน พูดต่อด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด “พี่สาว ขอโทษ ข้าเคยตกลงกับพี่มาก่อนว่า จะไม่คิดอะไรเกินเลยกับองค์รัชทายาทแน่นอน แต่ว่า ความรู้สึกนั้น เราบังคับมันไม่ได้จริงๆ เมื่อข้ายิ่งกดบังคับความรู้สึกตัวเองที่มีต่อองค์รัชทายาท ความรู้สึกนี้ก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น ยิ่งไม่อาจหลุดพ้นได้ ยกโทษที่ข้าเพิกเฉยต่อคำเตือนของท่าน ”

เสี้ยโล่เย่วทำท่าทีช่างน่าสงสารยิ่งนัก แต่เสี้ยหลีโม่นั้นรู้ดี ว่าลับหลังนางเป็นคนเช่นไร

ซือถูเย่โมโหใหญ่ “เจ้ากล้าขัดขวางข้ากับโล่เย่วคบหากัน?ผู้หญิงอย่างเจ้า ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก ”

เสี้ยโล่เย่วรีบดึงมือซือถูเย่ไว้ กล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น“องค์ชายอย่าโทษพี่สาวเลย แท้จริงเป็นน้องสาวก็ไม่สมควรแย่งชิงกับพี่สาวอยู่แล้ว เป็นความผิดข้าเอง เพราะข้าไม่สามารถบังคับความรู้สึกของตัวเอง…”

ซือถูเย่กล่าว “โล่เย่วเจ้าไม่ต้องพูดอีกแล้ว ก็เพราะเจ้าจิตใจอ่อนไหว ถึงได้ถูกนางรังแกมาตลอด ”

เสี้ยโล่เย่วมองเสี้ยหลีโม่ที่สะบักสะบอมไม่เป็นท่า ผ่านสายตาที่เผยความอำมหิต กลับใช้นำเสียงที่อ้อนวอนกล่าว “พี่สาว ขอร้องพี่โปรดหลีกทางให้ข้ากับองค์รัชทายาทสมหวังเถอะ น้องสาวคนนี้จะจดจำบุญคุณของพี่ตลอดชีวิตเลย ”

หลีโม่สูบลมหายใจเย็นๆ มองสองคนที่แสดงท่าทีรักใคร่ต่อกันดั่งรอบกายไม่มีผู้ใดอย่างเย็นชา ในใจรู้สึกน่ารำคาญยิ่งนัก ในยุคปัจจุบันนางคือแพทย์ทหารในหน่วยพิเศษ ผู้คนที่พบเจอผ่านตาเป็นผู้กล้าหาญตรงไปตรงมาทั้งนั้น ไม่เหมือนคนประเภทนี้ที่พูดจาเสแสร้งมีแผนการน่ารังเกียจเช่นนี้

ความทรงจำที่หลงเหลือในสมองบอกนาง อ๋องเหลียงนั้นมีขาที่พิการ แต่มีนิสัยที่โหดเหี้ยมป่าเถื่อน แม้ยังไม่เคยแต่งงานมีชายาเอก แต่ในตำหนักกลับมีเมียน้อยนับสิบคน และ ได้ยินมาว่าเมียน้อยเกือบครึ่งเป็นพิการแล้วส่วนใหญ่ ก็คงรู้กันว่า พวกนางที่อยู่ตำหนักอ๋องใช้ชีวิตกันอย่างไร

เจ้าของเดิมก็คงรู้มาบ้างเล็กน้อยแล้ว เลยไม่ยอมแต่งงานกับอ๋องเหลียง

หลีโม่ทนความเจ็บปวดไว้ ใช้แรงทั้งหมด เอ่ยปากพูดคำนึงออกมา “ใช้ความสุขทั้งชีวิตของข้าเพื่อให้เจ้าสมหวังงั้นหรือ?เจ้าช่างหน้าไม่อาย!”

เมื่อซือถูเย่ได้ยิน โมโหขึ้นทันที มองไปศาลาด้านหน้าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นั้นคือคุณนายหลินหลงแม่ของเสี้ยโล่เย่ว “ยังไม่ลงมือตีจะรอถึงเมื่อไร?”

คุณนายหลินหลงนั่งดูอยู่ตลอด ในใจนางช่างวิตกกังวลยิ่งนัก ถ้าเสี้ยหลีโม่ไม่ตอบตกลง ลูกสาวของตนเองโล่เย่วก็ต้องแต่งงานกับอ๋องเหลียงปีศาจคนนั้น วันนี้องค์รัชทายาทมาช่วยกดดัน นางคิดว่าเสี้ยหลีโม่จะตอบตกลง ก็ไม่คาดคิดใช้วิธีลงโทษไปครั้งแล้วครั้งเล่า นางก็ไม่ยอม

ตอนนี้ได้ยินคำสั่งขององค์ชาย นางก็ทนความโมโหที่เต็มอยู่ในใจไม่ไหวอีกแล้ว กล่าวด้วยเสียงโหด “เอาเลยสิ ลงมือตีเลย ตีแรงๆ ตีจนนางยอมตอบตกลง ”

คุณนายหลินหลงสั่งการลงมา ลูกน้องสองคนที่บึกบึนจึงกดหลีโม่ไว้ เสียงไม้ที่ตีลงบนหลังของเสี้ยหลีโม่ ตีจนหนังกายนางแตกยับ เลือดเนื้อบอบช้ำ

แปดปีกับชีวิตในหน่วยพิเศษ ฝึกให้นางมีจิตที่แข็งแกร่งดั่งเหล็ก นางกัดฟันปิดปากไว้อย่างแน่น ทนรับความเจ็บปวดและเหยียบย่ำที่ไม่ใช่ของนางแต่แรก เลือดแต่ละคำที่ไหลออกจากปาก ไม้บนหลังแทบจะทุบตีจนกระดูกทั้งหมดของนางหักไป

คุณนายหลินหลงกับซือถูเย่แทบคิดไม่ถึงเลยว่าเสี้ยหลีโม่จะปากแข็งได้เช่นนี้ หลินหลงโมโหสุดขีด เลยไม่สนใจภาพลักษณ์อำนาจของตนเองแล้ว เดินลงเข้ามา จับดึงผมด้านหน้าของหลีโม่ไว้กำมือ ใช่แรงดึงหัวนางลูกขึ้น กล่าวด้วยความโมโห “ถ้าเจ้าไม่ตอบตกลง ถือว่ารนหาที่ตาย ”

หลีโม่ถุยไปทีนึง เลือดเต็มปากพ่นไปบนใบหน้าของคุณนายหลินหลง คุณนายหลินหลงโมโหอย่างยิ่ง กระชากผมของนางกดหัวนางลงกับพื้นอย่างแรง ใช่เท้าเหยียบบนหลังหัวของนาง “ข้าให้เจ้าปากแข็งนัก ให้เจ้าปากแข็งนัก

ซือถูเย่กล่าวย่างเย็นชา “จะเสียเวลากับนางทำไม?ถ้านางไม่ตอบตกลง ก็ใช้แผนที่เฉิงเสี้ยงวางไว้แต่แรกสิ ให้ข้อหาคบชู้ แล้วหย่าไล่แม่นางออกไป ดูว่าหลีซื่อโดนหย่าไล่ออกจากสำนักด้วยข้อหาที่น่าอับอายเช่นนี้ อย่างมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกไหม ”

ในใจหลีโม่โมโหมาก กลางความโมโห มีความเจ็บปวดใจเล็กน้อย นี้ไม่ใช่ความรู้สึกสำหรับนาง แต่เป็นความรู้สึกที่เหลืออยู่ในสมองแล้วและหัวใจ คงนึกภาพได้ ก่อนเจ้าของเดิมจะตายไป สิ่งเดียวที่วางใจไม่ลง ก็คือแม่ของนางหลี่ซื่อ

ใต้ความหมดสติ หลีโม่ได้ยินเพียงน้ำเสียงที่มีอำนาจค่อยๆดังขึ้น “พรุ่งนี้ก็วันพิธีแต่งงานแล้ว ตีให้สาหัสกว่านี้อีกนิด หมดสติแบกขึ้นเกี้ยวไป อ๋องเหลียงเอาเพียงลูกสาวเอกของบ้านเสี้ยเป็นชายาอ๋อง สำหรับวันข้างหน้านางจะพิการหรือเสียโฉม อ๋องเหลียงก็ไม่สนอยู่แล้ว ”

หลีโม่จดจำเสียงนี้ไว้ขึ้นใจ ประสบการณ์ในชีวิตหน่วยพิเศษบอกกับนาง เสียงนี้คงจะเป็นพ่อของเจ้าของเดิมท่านเฉิงเสี้ยงเสี้ย

เสือแม้จะร้ายก็ไม่กินลูกตน เฉิงเสี้ยงเสี้ยผู้นี้ ยังแพ้หมูหมา

ฟาดไม้อย่างแรงทีนึงไปบนหลังของนาง ในที่สุด นางก็สลบไป